Dusza Olimpu (1)

– Avila rysuje na lekcji, panie Ramirez. – ogłosiła nauczycielka. Spojrzała uważnym wzrokiem na mężczyznę wpatrującego się w Iphone’a. Położyła rękę na biodrze i dokończyła – Ignoruje nauczycieli, spóźnia się i pyskuje. Panie Ramirez!

   Mężczyzna spojrzał niebieskimi oczami na nauczycielkę. Odburknął krótkie „aha” i wrócił do odpisywanie na maile w telefonie. Nauczycielka tupnęła nogą z oburzenia w kafelkową podłogę, ale pan Ramirez nawet na nią nie spojrzał. Któraś z pań zgromadzonych w biologicznej sali prychnęła. Wokół dorosłych było dużo roślin kilku gatunków. Ściany wyglądały jakby przed chwilą zostały pomalowany na jaskrawy zielony kolor. W sali stały ławki o niskiej jakości i nijakim, brązowym kolorem drewna. Klasa z tyłu była strasznie zakurzona. Na niszczących się już szafkach leżały warstwy brudu. Mężczyzna wzdrygał się ciągle gdy przychodził na nieszczęsne wywiadówki. Wybierał sobie najmniej zakurzone miejsce i tam stał przez cały czas.
– Co za nie wychowany mężczyzna… – szepnęła któraś z kobiet. Mężczyzna zauważył, że niektóre z nich cicho rzuciły obraźliwym wulgaryzmem. Jego słuch był niezawodny, więc usłyszał je, ale nawet się nie skrzywił.
Brązowowłosego mężczyznę wcale nie obchodziła denerwująca się nauczycielka ani żadna z tych pań. Był sławnym biznesmenem, miał sporo sojuszników – bo nie przyjaciół, trójkę dzieci, w tym Avilę i zapatrzoną w niego żonę, która nawet nie zauważała, że czasem jej mąż przychodzi później niż kilka dni wcześniej, jednak dla niego liczyła się tylko praca. A wtedy najbardziej ważną rzeczą była ciemna komórka, która cały czas wydawała z siebie ciche kliki – ale czy to ważne?
Nauczycielka jeszcze chwilę omawiała ważne – dla niej – sprawy. Na końcu pożegnała się serdecznie, przekazując jakieś kartki. Biznesmen wcisnął papierek do kieszeni drogiej, skórzanej kurtki i wyszedł jako pierwszy, kierując się do niemałej rezydencji w której mieszkał.
Kilka minut później doszedł do niej. Dróżka prowadząca do mahoniowych drzwi była przyozdobiona różnymi drzewami na których wisiały świąteczne lampki. Dookoła rezydencji rósł ogród w którym służki przystrzygały jakieś krzaki. Kremowe ściany były pokryte gdzieniegdzie pokryte deskami drewna o kolorze sekwoi. Otworzył mahoniowe drzwi i wszedł do przedpokoju.
W przedpokoju jak zawsze czekała na niego żona. Miała ona czarne, jak węgiel, włosy i piwne oczy, wręcz czekoladowe. Jej skóra była opalona jak na solarium, co odejmowało jej trochę urody. Mogłaby być sławną modelką, gdyż jej poza była nienaganna i dobrze wyglądała po porodzie bliźniaków, ale cera źle kontrastowała z jej włosami i oczami. Ściągnęła z niego kurtkę z której natychmiast wygrzebała kartkę od nauczycielki i rozwinęła ją, czytając treść. Zmarszczyła uregulowane brwi, gdy mężczyzna ściągał buty.
– Avila Marryl Ramirez! Do jadalni! – krzyknęła kobieta.
Wyglądała na rozgniewaną. Mężczyzna gwizdnął cicho i założył na wieszak gustowny szalik. Razem skierowali się do jadalni, gdzie już czekała na nich trójka dzieci. Kobieta zastukała obcasem w mahoniową podłogę i wręcz rzuciła kartkę przed dziewczynkę na drewniany stół. Mężczyzna oparł się o ścianę koloru morskiego. Jego córka mruknęła pod nosem i spojrzała na kobietę rozbawionym wzrokiem prawie czarnych tęczówek. Krótkie, jasnobrązowe włosy zostały zaczesane w mały kucyk. Obok niej bawili się bliźniacy o kasztanowych włosach i jasnobrązowych oczach. Rodzeństwo łączyła tylko jasna cera. Lokaj, który stał z boku wyglądał na przerażonego. Miał on okulary z czarnymi oprawkami zasłaniając zielone oczy i białe włosy. Ubrany był w drogi – pan Ramirez był „dumny” z jego pracy – garnitur pochodzący prosto z Francji. Szybko wydostał się z jadalni i poszedł po komputer, który jak zawsze odkąd pamięta przynosił panu Ramirez.
– Avila ma kłopoty. – powiedział któryś z bliźniaków
– Cicho, George. – syknęła dziewczyna, patrząc na niego jakby zaraz miała go udusić.
– Avi, ale ja jestem George! A to jest Tom! – powiedział drugi.
– Oj, umilknijcie oboje. – westchnęła żałośnie. Spojrzała na Geogre i powiedziała – I nie nazywaj mnie Avi.
Kobieta skarciła Avilę wzrokiem. Dziewczyna zamilkła. Żona biznesmena usiadła na krześle, naprzeciwko Avili i zastukała palcem w kartkę. Spojrzała wyczekująco na dziewczynę, a ta wzruszyła ramionami. Pani Ramirez zaczęła przybierać na twarzy czerwony odcień.
– Co ma znaczyć to wzruszanie twoimi ramionami? – syknęła kobieta. – Ile ty masz lat? Tak, to możesz do swoich koleżanek, nie do matki!
– Nie jesteś moją matką, by mi rozkazywać. – szepnęła dziewczyna, zaciskając pięści.
– Słucham? – warknęła macocha. Avila, w duchu odetchnęła głęboko i spojrzała w oczy kobiety.
– Mówię, że nie jesteś moją matką, by mi rozkazywać! – krzyknęła Avila.
Uderzyła pięścią o stół, a jej twarz wyraziła zirytowanie. Kobieta westchnęła. Nastała krótka cisza, którą przerwał pan Ramirez – niespodziewanie, bo rzadko zabierał głos w kłótniach jego żony i córki – chrząkając. Położył dłonie na stole i spojrzał na swoje dzieci.
– Avila, Tom, George. – powiedział – Przygotujcie się, państwo Herondale i Myrraen z dziećmi przychodzą. Niech będzie jak zawsze. Dziewczyny do Avili, a chłopacy do chłopaków. Jasne? Jasne. A teraz przygotujcie się. A, Avila. Wrócimy jutro do tej rozmowy.
Dziewczyna mruknęła pod nosem i szybkim ruchem skierowała się do swojej sypialni. Pani Ramirez wzięła za ręce bliźniaków i wyprowadziła z jadalni. Mężczyzna poprawił krawat, usiadł i włączył komputer, który przyszykował dla niego lokaj.
Dziewczyna miała dość. Rzuciła drogą poduszką w okno i wywaliła wszystkie swoje ubrania na podłogę. Co chwilę pod nosem mruczała jakieś obraźliwe słowa, będąc zła na „cały świat”. Nie lubiła, gdy jakieś małolaty latały jej po pokoju i zaglądały wszędzie. A tak prawie zawsze było.
Przebrała się w porządniejsze – według macochy – ubrania i wysprzątała pokój, wpychając ubrania do najbliższej komody. Opadła na łóż,ko i przykryła swoją twarz poduszkami. Odpłynęła w stronę marzeń, tam gdzie znała co i jak, gdzie była jej matka, ta najprawdziwsza.
Ale Avila nie wiedziała, że bliźniacy, którzy wydawali jej się tak podobni, naprawdę są dwoma innymi osobami. Nikt nie wiedział. Tom był starszy o kilka minut, częściej ubierał się na czarno i zazwyczaj był ponury, pozwalał swojemu młodszemu bratu gadać. George – bo tak się nazywał ten młodszy – był strasznie nadpobudliwy w dzień, ukrywając ciągle chęć pójścia spać. Ubierał się w jasne ubrania i często szczerzył się, pokazując lśniące zęby.
Odkąd ona pamięta, co noc budziła się z wrzaskiem, więc rodzice zrobili grubsze ściany. Słyszała wrzaski jej braci. Ale ona jeszcze nie wiedziała co z nimi jest, a ze sobą – tak. Była związana z Afrodytą. Codziennie budzi się wśród złotych lub białych piór, a na jej cerze nie ma żadnego śladu pryszczy lub niewyspania. Straciła przyjaciela przez to, że gołębie, które znalazły się w jej otoczeniu ciągle za nią latały. On się bał ich. A ona nic nie mogła zrobić. Nienawidziła Afrodyty.
Z przyzwyczajenia dotknęła boku szyi, gdzie jak ona zapowiadała miał się pojawić tatuaż. Przedstawiałby on ptaka. Kruka w czarnej odsłonie. Wyszeptała kilka słów. Koszmar, który ostatnio ją nawiedził przekraczał możliwości jej wyobraźni. Ciemność, która ją pożerała. Ludzie, których kochała cały czas służących jej. Myśli.
Z zamyślenia wyrwał ją głośny dzwonek. Zerwała się z łóżka, założyła buty oraz poprawiła białą, jedwabną sukienkę, która i tak leżała na niej idealnie. Odgarnęła włosy w które zaplotła jedno złote pióro i skierowała się do przedpokoju, gdzie była jej rodzina.
Jak zwykle ustawiła się razem z bliźniakami przy pani Ramirez przy ścianie koloru karmelu. Ojciec rodzeństwa podszedł do drzwi i otworzył je. Avila wstrzymała oddech, wpatrując się w twarz zaskoczonej tak jak brunetka dziewczyny.
– Avila. – powiedziała dziewczyna.
– Na lustro Afrodyty… – westchnęła cicho młoda Ramirez – Raine.

cdn…