Dusza Olimpu (Prolog)

– Panno Ramirez! – wrzasnęła moja nauczycielka, wyrywając mi mój rysunek z rąk. – Co to ma być?!

   Zainteresowani uczniowie spojrzeli na rzecz w ręce profesor. Wściekła podarła mój rysunek przedstawiający bogów na naradzie. Prawdę mówiąc, nie wiedziałam dlaczego zaczęłam to rysować. Jakby tak dokładnie było… A najdziwniejsze było to, że rysowałam to z prawie, że profilu najpiękniejszej bogini.

– Przepraszam, profesor Frog. – powiedziałam. – Powinnam uważać. Już więcej się to nie powtórzy.

– Mam nadzieję, panno Ramirez. Jeszcze raz, a dostaniesz uwagę.

– Rozumiem.

   Kiwnęłam głową, a znienawidzona przeze mnie profesor oddaliła się. Siedząca obok mnie Raine poklepała mnie po ramieniu i podała mi karteczkę. Przeczytałam ją. Napisała: „Co tam? Wszystko ok? Realistyczny i dobry rysunek…”. Uśmiechnęłam się i odpisałam jej. Po chwili zaczęłyśmy pisać tak do siebie, ignorując i tak zajętą nauczycielkę.

   Raine Herondale nigdy nie była jakąś moją przyjaciółką, choć bardzo ją lubiłam. Zazdrościłam jej wyglądu. Miała jasną cerę, która kontrastowała z ciemnymi włosami, delikatnie opadającymi na ramiona. W brązowych oczach według niektórych widać było powiększone płatki śniegu. Większość osób mówiła o niej jako o osobie z gracją niczym łabędzia. Zazwyczaj nosiła jakieś jasne bluzki i dżinsy. Bardzo jej zazdrościłam.

   Ach, nie przedstawiłam się zbytnio. Ramirez było moim nazwiskiem, a imieniem – Avila. Byłam jedynaczką. Moja cera była lekko brązowa, włosy miały dziwny odcień brązu, a oczy… Raz ciemne, raz jasne. Piwne ogólnie. Moja mama powiedziała, że kiedy byłam młodsza moje oczy miały piękny, niebieski odcień. Ubierałam się… No cóż, różnie.

   Dzwonek zadzwonił. Szybko spakowałam się i wyszłam z klasy, a za mną Raine. Nie wiem dlaczego, ale jak poszłam do łazienki to ona za mną.

– Raine? – zapytałam, kiedy weszłyśmy do łazienki. – Coś się stało?

– Avila. Stój tak przez chwilę i… Daj mi coś sprawdzić. Proszę. – powiedziała

   Zgodziłam się, a ona zaczęła przekładać moje włosy. Wreszcie kiedy skończyła to odsunęła się i westchnęła. Pokręciła głową i odgarnęła grzywkę. Wymamrotała coś pod nosem i czekałyśmy kilka minut. Oczywiście chciałam poprawić włosy, ale ona powstrzymała mnie.

– Słuchaj, Raine, muszę iść, serio. – powiedziałam i ruszyłam się.

   Nagle pojawiła się jasność. Słodki perfum drażnił mój nos. Raine krzyknęła. Po chwili jasność zniknęła. Ciemnowłosa leżała na ziemi obok mnie. Po chwili zrozumiałam, że moje włosy są idealnie ułożone, a na sobie mam ładną sukienkę i jakieś błyskotki. Zdziwiłam się. Szybko cofnęłam się do ściany, rozglądając się.

– Co to ma znaczyć? – zapytałam cicho.

– Avila… Trudno mi to wytłumaczyć, ale musisz mi uwierzyć. Jesteś wybrana przez jakąś boginię. Grecką boginię. Słuchaj, wiem, że nie wierzysz. – tłumaczyła. – Ale to prawda. Rzymscy i greccy bogowie istnieją. To co narysowałaś było dyktowane przez nieuwolnioną duszę bogini.

– Wierzę Ci. – powiedziałam cicho. Zgodnie z prawdą.

– Słucham? –zdziwiła się.

– Wierzę Ci, bo ostatnio wokół mnie dzieją się dziwne rzeczy. – wyżaliłam się. –  Mój ojciec stracił głowę dla jakiejś super modelki, a potem wyjechał z nią… Ponoć mieli wypadek drogowy, ale ja w to nie wierzę, bo kilka dni później widziałam jak idzie sobie normalnie chodnikiem z inną kobietą. A moja mama… Ona niedawno znikła. Opiekuje się mną ciocia, której nigdy nie znałam, a każe mówić na siebie Wenus. Rozumiesz?

– Och. Tak, rozumiem. No w każdym razie muszę Cię zapoznać z innymi wybranymi.

– A ty przez kogo jesteś wybrana? – zapytałam.

– Chione. I tak na mnie mów. – odrzekła i uśmiechnęła się.

   Wyszłyśmy z łazienki jakby nigdy nic i razem skierowałyśmy się do jej domu. Po drodze dowiedziałam się, że jej rodzice też zniknęli i byli pod opieką innej wybranej, a również to, że na razie wiadomo, że było nas czterech.

   Około pół godziny później stałyśmy przed domem, w którym Raine przebywała. Był on zwyczajnym bliźniakiem z kremowymi ścianami. Dach był ciemno czerwony. Zauważyłam nad mahoniowymi drzwiami pewien znak – koło, a w nim gryf. Zapytałam o to Raine, ona zaśmiała się i odpowiedziała, że dziewczyna tego domu jest wybrana przez Nemezis. W każdym razie podeszła do drzwi i zapukała. Rozległy się głośne kroki i po chwili ujrzałam chłopaka.

   Nieziemsko przystojnego. Szare oczy spoglądały spod okularów o niebieskich oprawkach. Posiadał złote włosy, nie sięgające nawet do czubków uszu. Miał tak samo bladą cerę jak Raine. Ubrany był w błękitną koszulkę i dżinsy. Po chwili usłyszałam jak ktoś chrząka, a ja zdałam sobie sprawę, że stoję jak wryta z otwartymi ustami. Zamknęłam je i uśmiechnęłam się przyjaźnie do chłopaka.

– Braciszek. – zachichotała Raine. – Sebastian, to jest Avila, wybrana jeszcze nie wiem przez kogo. Avila, mój brat Sebastian, wybrany przez Apollo.

– Och. – mruknęłam. – To zapewne dlatego tak nieziemski.

– Ja ogółem jestem boski. Apollo nic a nic nie robił. – powiedział.

– A za to jaki skromny. – westchnęłam.

– Dokładnie, okej, super, też się cieszę. – powiedziała Raine. – Sebastian, gdzie jest Cass?

– Na górze. Zezłościła się na mnie. – powiedział, wzruszając ramionami. – Nie wiem dlaczego.

– Och. Świetnie, potem ją przeproś. – powiedziała i razem weszłyśmy za nim do domu.

   Chłopak odszedł w inną stronę, a my skierowałyśmy się na górę. Ach! Hol był mały, zaledwie mieścił drzwi do innych pomieszczeń i mahoniowe schody. Ściany były obłożone tapetą z krajobrazem Paryża. Pierwsze piętro również posiadało drzwi do pokoi, ale także kuchnię połączoną z wielką jadalnią i sporym salonem, – prawdę mówiąc, długo bym opowiadała o tych pomieszczeniach, więc nie będę już zanudzać i przejdę dalej – mieściło się tam też wejście do łazienki, ale nie odczuwałam potrzeby rozglądnięcia się w niej. Drugie piętro posiadało tylko osiem drzwi prowadzących do mieszkań – jak się dowiedziałam od Raine – a podłogę przyozdabiał czerwony dywan.  Ściany przemalowane były na jasny odcień żółci. Ostatnie piętro było najbardziej magiczne. Znajdowało się tam przejście na strychu, cztery drzwi i wielki ołtarz, który błyskał różnymi kolorami. To trzecie otoczone było wieńcem i kilkoma świeczkami.

   Najbardziej zaskoczyła mnie dziewczyna która stała przy tym trzecim. Jej ciemne włosy przyozdabiała ozdóbka z gryfem. Czarne – chyba, tak było w świetle widać – oczy ukazywały iskierki zadowolenia. Ubrana była w dżinsy – każdy tu je nosi?! – i ciemny T-shirt. Cera była jasna, w świetle ognia lekko świetlista. Uśmiechała się.

– O, to pewnie wybrana przez Afrodytę. – powiedziała. – W końcu to ją mieliśmy znaleźć.

– Cass, ja no nie wiem… – zaczęła Raine.

– Chio, to pewnie ona. – przerwała jej. – Jestem Cassiel Myrraen, ale mów na mnie Cass. Pewnie Chio już Ci powiedziała, jestem wybrana przez Nemezis.

– Och. Avila Ramirez. – przedstawiłam się. – Ale wolę jak mówią na mnie Annie.

– O. No uroczo. – powiedziała Cass.

– No dobra, Cass. – zaczęła Chio. – Nemezis przekazała Ci kogo mamy teraz szukać czy raczej obraziła się znowu na Ciebie?

– Niestety to drugie. Powiedziała, że jak JĄ znajdziemy to ONA nam powie, ale… No wiesz.

   Nagle poczułam coś dziwnego. Ktoś w mojej duszy szepnął, dyktował mi czyjeś imię. Otworzyłam usta i pozwoliłam duszy bogini odezwać się…

CDN. C: