Bliźniaczki II (9)

Następna część, na końcu macie coś co mogło być do przewidzenia ;* z dedykacją dla Hestii(widziałaś opko?) i Kiry.
Jak przeczytajcie, to proszę was, skomentujcie :c
Pozdrawiam, Wasza Annabeth24

[Mike]

Wyszedłem z pokoju Jane. Nie było to prostym zadaniem, ale jakoś dałem radę. Z Mir u boku zawsze daję radę. Moja królewna kroczyła tuż obok mnie, delikatnie stawiając stopy pomiędzy wolną przestrzenią na podłodze, żeby nie zdeptać żadnych ubrań Jane. W końcu dotarliśmy do drzwi i znaleźliśmy się na ciemnym korytarzu.

– Mike, jak ja za tobą tęskniłam- szepnęła i wtuliła się we mnie od razu, gdy domknąłem drzwi.

– Ja też. Ale wiesz, może przejdźmy do twojego pokoju, bo nie chciałbym, żeby znalazł mnie tu nasz wujaszek, co?

– Nasz?- powtórzyła zdziwiona.

– Apollo to też syn Zeusa.

– No tak- potaknęła odsuwając się ode mnie. –Dla mnie to wujek oraz w pewnej części pradziadek, skoro Atena to moja babcia.

– Oj zamknij się, to za dużo dla mnie jak na jeden dzień.

– Dobra, zrozumiałam- zaśmiała się cicho.- A teraz chodź do mojego pokoju, bo Hades lubi przechadzać się po korytarzach.

Kiedy znaleźliśmy się w jej pokoju, trudno było nie zatrzymać się w progu. Nie mogłem uwierzyć, że to jest możliwe, co było w tym pokoju. Stałem tak i patrzyłem się zdziwiony oraz lekko rozbawiony. A co się stało? Mianowicie Mir miała w pokoju jeszcze większy syf niż jej siostra.

– Tylko nie komentuj- mruknęła.- I nie licz na to, że teraz będę się tu krzątać, udając, że jak zbiorę te farby z podłogi to nagle zrobi się czysto.

-Dobra, nic nie mówię- podniosłem ręce w górę, wchodząc do pokoju.

– I dobrze- zaśmiała się, zamykając drzwi.

Przez chwilę staliśmy patrząc się na siebie. Ona, oparta plecami o drzwi i ja, stojący pomiędzy ubraniami, farbami, papierami, kredkami, innymi drobiazgami. Miranda się zmieniła. To było widać. Już nie była tą samą uśmiechniętą dziewczynką z równoległej klasy, taką co rok temu. Bynajmniej. Teraz była dorosła. No, przynajmniej tak wyglądała. Trafiłem do obozu kilka miesięcy szybciej niż ona, zostawiając ją samą. Był to jeden z większych błędów, jakie popełniłem (tak, błędem większym od wepchnięciu Cerberowi miecza w oko), ale mniejszym niż to, że (niczym nastoletni kretyn z tanich filmów dla nastolatek) tuż przed ewakuacją do Obozu powiedziałem, że bujam się w niej od kilku lat. To było niezwykle dorosłe i mądre, nie zaprzeczam. Parę miesięcy później Miranda i Jane trafiły do Obozu Herosów. Wtedy też wydawała się być poważniejsza. Ale to, co stało się z nią na misji…? To ją widać tak zniszczyło. W ciągu kilku dni zabrano jej siostrę, normalne życie, w pewnym momencie i ja dałem się wykiwać, a ona została  z tym sama, próbując nas ratować. A potem Jane zginęła. Czyn Mir był wielki. Dołączyła do siostry, wyrzekając się życia. Teraz stała przede mną, w tej zwiewnej czarnej tunice, ułożonych włosach i uśmiechała się delikatnie, ukazując dołeczki w policzkach. Ona, kurde, powinna świętą zostać. A nie, powrót- nie ta religia. Ona, kurde, powinna boginią zostać. Yhym, chyba poprawniej.

– Pogniewasz się, jak rozleję ci te farby?- spytałem, wskazując na słoiki pełne kolorowych płynów, które stały pomiędzy mną a nią na podłodze.

– Zależy, jak się wytłumaczysz- odparła.

Pokiwałem głową, na znak, że rozumiem i ruszyłem w jej stronę. Coś tam musiałem zdeptać, bo usłyszałem brzdęk tłuczonego szła ale cóż… Słoików jest wiele, Mir tylko jedna. Podszedłem do niej, przyciągnąłem do siebie z całej siły i namiętnie pocałowałem. W tym momencie nagle to całe załamywanie się życiem, to co odwalałem przez ostatnie tygodnie… zdawało się być idiotyzmem. Czemu wcześniej po nią nie przyszedłem?! Czemu nie znalazłem się w tym pokoju, w Podziemiu jeszcze w kwietniu? A nie dopiero w połowie lata, czyli teraz?! Bogowie, ja sobie życie zmarnowałem bez niej.

– Mir, mam do ciebie cholernie ważną sprawę- powiedziałem w końcu. Mogła minąć minuta, albo godzina, nie wiem. Szczęśliwi czasu nie liczą, pardonwszystkim bóstwom zegarów i czasu.

– A czy ta ‘cholernie ważna sprawa’ może poczekać pięć minut, bo ta cholernie niewygodna kiecka przeszkadza mi oddychać?- spytała, unosząc ironicznie brwi.- Minuta- dodała, przeciskając się obok mnie i podeszła do szafy. Wyciągnęła z niej jakiś tam materiał, bodajże  szorty i bordową bluzkę.

– Jak dla mnie mogłabyś zostać w tej sukience- powiedziałem, zmierzając w stronę łóżka, żeby na nim usiąść.- Ładna była.
– To, że miała ona dość pokaźny i mało zakryty dekolt wcale nie oznacza, że była ładna.- Posłała mi karcące spojrzenie.

-Oj tam- wyszczerzyłem się, siadając na łóżku i opierając przedramiona o kolana.- Dobra, pospiesz się, bo muszę ci coś powiedzieć.

Dziewczyna uniosła jedną brew i znikła za parawanem. Po pewnym czasie przewiesiła przez nią czarny materiał.

Czułem się, jakbym był w transie. To wszystko było takie nie realne. Nigdy nie przypuszczałbym, że moja dziewczyna umrze, a ja przyjdę do niej do Podziemia. Tak szczerze to nie przypuszczałbym, że jestem herosem, co dopiero, że te dwie dziewczyny, na które przypadkowo wpadłem w podstawówce, będą mi towarzyszyć tak długo, również okażą się herosami i to nie w połowie, tylko trzy czwartej. Obłęd, nie?

Miranda wyszła zza parawany, ubrana normalnie. Po człowieczemu, tak jak kiedyś. Bogowie, gadam jakby nastała nowe era a ja był starym dziadkiem z okresu przedwojennego. Mir wyglądała normalnie. Już. Żadnego rozczulania się, że dokładnie taką samą bluzkę miała na sobie w dniu, kiedy jak debil powiedziałem jej, że ją kocham, a potem zwiałem… Nie, żebym pamiętał takie rzeczy. Wcale tego wszystkiego nie pamiętam. A jak ją poznałem miała niebieskie trampki i turkusową sukienkę. Choć nie, ona przechodziła w odcień mocniejszego błękitu… A to, że na swoje dziesiąte urodziny dostała ode mnie szkicownik ze słoniem, który właśnie leży przy moich stopach na podłodze, zapamiętałem też całkiem przypadkiem. Nie, żebym siedział tydzień w sklepie i codziennie był bliski histerii, że kupię jej coś, co wywali przy pierwszych wiosennych porządkach. Były jeszcze szkicowniki z żyrafami, lwem, kotem i chyba skunksem… Jak teraz się zastanawiam, to żałuję, zę nie wziąłem ze skunksem…

– To co mi chciałeś powiedzieć?- spytała, siadając obok.- O, popatrz- uśmiechnęła się pogodnie i schyliła, by podnieść szkicownik z ziemi.- Pamiętasz?- zapytała.

– Tak- mruknąłem rozbawiony.- Kupiłem ci go na dziesiąte urodziny.

– A nie pod choinkę?- zmarszczyła brwi.- Nie wiem, nie pamiętam takich szczegółów. Kto by je pamiętał…

Nie, spokojnie, tacy dziwni ludzie nie istnieją…

– Co to było?- spytałem, kiedy dziewczyna kartkowała strony w notesie. Robiła to szybko, ale jeden z rysunków mignął mi przed oczami na wystarczająco długo.- Narysowałaś mnie?- uśmiechnąłem się i spróbowałem jej zabrać szkicownik, ale odsunęła rękę z nim.

– Nie. Może. Nie ważne- zaśmiała się.- Przestań mnie dźgać, mam łaskotki!

– Wiem. I zamierzam to perfidnie wykorzystać.

– Mike…

– Mir…

– Jesteś wnerwiający.

– Wiem. Dlatego tu jestem.

– Haha, zostaw mnie- wyszczerzyła się i opadła do tyłu na łóżko.

– Mir, chodź tu, bo jak leżysz nie mogę cię dźgać.

– Czemu więc miałabym wrócić?- zapytała, uśmiechając się zwycięsko.

– Bo jak wejdzie Hades, a my oboje będziemy leżeli, to nie dość, że biedny wujaszek się wnerwi, że tu jestem, to podejrzewam, że nie będzie zadowolony faktem, że się do ciebie dobieram.

– A dobierasz się?- spytała, patrząc znacząco, po czym wybuchła śmiechem i usiadła.- Dobra, dobra.

Podciągnęła nogi na materac, siadając po turecku. Korzystając z nieuwagi zabrałem jej notes. Zaprotestowała, ale nie miała szans go dosięgnąć, bo zawsze była i nadal jest o głowę niższa. Posłałem jej zwycięski uśmiech i otworzyłem szkicownik. Tak szczerze to już na pierwszej stronie miałem ochotę zapaść się pod ziemię. Ja, syn Apolla, tego od sztuki i innych, nie potrafiłem prostej kreski narysować, a to, co Miranda miała w tym notesie… No ja przepraszam, ale to karalne być powinno.

– Bogowie, Mir, to jest zajebiste- powiedziałem, przewracając strony. Ona tylko się zarumieniła i mruknęła coś pod nosem.

Ona tam miała chyba najpiękniejsze szkice, jakie widziałem. Na jednej ze stron rysunki jakiegoś ptaka, chyba kruka, ale z biologii miałem tróję, wiec równie dobrze mógłby to być pelikan. Albo tukan… ale przyjmijmy, że to kruk. Miranda narysowała chyba tego ptaka ze wszystkich stron, w każdej pozycji. I najgorsze z tego było to, ze te szkice wyglądały jak rysunki od niechcenia, narysowane trzema kreskami.

– Ile to rysowałaś?- spytałem.

– Tak z kilka minut- powiedziała, zaglądając mi przez ramię.

– Ale kilka minut jedno ujęcie tego kruka, prawda?- spytałem, na co ona zareagowała szerokim uśmiechem.

– Nie. Kilka minut wszystkie szkice tego kolibra, mój ty geniuszu.

– Szczegóły- mruknąłem i przeglądałem dalej. W końcu doszedłem rysunku przedstawiającego mnie.

Nie to, że coś, ale nigdy nie wyobrażałem sobie, jakbym wyglądał narysowany. A tym bardziej bez koszulki. Cóż… Mógłbym nawet dodać, że w rzeczywistości aż tak umięśniony nie jestem, ale nie żebym narzekał… jeżeli Mir ma o mnie takie zdanie, to niech tak będzie. Nie będę wyprowadzał ją z błędu, że mój brzuch jest aż tak umięśniony a nos prosty. Reszta była idealnym szkicem mnie- rozczochrane włosy sterczące na wszystkie strony lekko kręcące się, kości policzkowe, zarys szczęki, lekko szpiczasty podbródek, duże oczy… No gdybym był homo to bym się w sobie zakochał!

– Tylko się nie śmiej- powiedziała Miranda, zakrywając mi ręką oczy, żebym  przestał się patrzeć w ten obrazek.- Rysowałam to dawno.

– Ale za to dość… szczegółowo- posłałem jej chytry uśmieszek, na co wybuchła szczerym śmiechem. Wzięła ode mnie szkicownik i wyrwała tą kartkę. Chciałem protestować, że nie można tak niszczyć papieru… Tym bardziej papieru na którym jestem ja wyglądający jak młody bóg. To… to jest już przewinieniem najwyższej półki!

– Trzymaj.- Wręczyła mi kartkę ze szkicem.

– Po co mi to?

– Tak po prostu.

– A nie masz takiego rysunku samej siebie? No wiesz, takiego dokładnego, bez koszulki…- zacząłem, ale zdzieliła mnie szkicownikiem w ramię.- Ała!

– Zboczeniec!- prychnęła.

– Bywa- odrzekłem obojętnym głosem ale wsadziłem rękę do kieszeni bluzy i wyciągnąłem małą kartkę.

– Co to?- spytała zainteresowana, a jej oczy rozbłysły. Rozwinąłem papier, pokazując jej zdjęcie, które zabrałem z jej pokoju, żeby Nathan go nie oglądał. Miranda chwyciła fotografię i przez pierwsze sekundy wpatrywała się w nią w milczeniu. Zaraz potem wybuchła pięknym i szczerym śmiechem. Zaczęła prawie się dusić a w rogach zaciśniętych oczu pojawiły się łzy.

– O mamo, haha, Mike! Skąd ty to masz?!- rechotała przywierając do mojego ramienia i trzymając zdjęcie tak, zę oboje mogliśmy je widzieć. To znaczy, moglibyśmy, gdyby nadal się nie trzęsła ze śmiechu i nie machała mi fotografią przed nosem.

– Tak, śmiej się, śmiej- mruknąłem z politowaniem.- To takie śmieszne.

– Chłopie, masz tu kieckę, kitki i jesteś wymalowany!- zawołała jeszcze raz patrząc na zdjęcie, ale szybko zasłoniła je ręką, bo sam widok fotografii przyprawiał ją o jeszcze większy atak głupawki.

– Wziąłem z twojego pokoju, bo Nathan się przyczepił.

– Dziwisz się?- spytała ironicznie.- Każdy by się przyczepił, uwierz… Haha, że dałeś się w to wciągnąć.

– To twoja wina.- Robiłem jej wyrzuty, bo byłem pewny, że na sto procent pamięta, czemu skończyłem jako transwestyta w czerwonych szpilkach na szkolnym przedstawieniu.

– Wiem.- Wyszczerzyła się, bezczelnie cmokając mnie w policzek.- Potrzebowałam Julii do szkolnego przedstawienia, bo Jane się rozchorowała. To znaczy, robiła mi na złość, żebym musiała szukać kogoś, kto w jedną przerwę nauczy się całego scenariusza.

– Udało mi się.

– Prawie. Pomijając to, że takich bzdur nie słyszałam nigdy, to owszem, udało ci się.

– Nie mówi tylko nic Nathanowi, dobra?

– Czemu?- zdziwiła się.

– Jakoś nie wydaje mi się, żeby musiał wiedzieć o tym, że grałem Julię w szkolnym przedstawieniu, co?- mruknąłem niechętnie zerkając na zdjęcie.

Miranda spojrzała się na mnie pytająco, jakby zastanawiała się, czy nie polecieć i nie oznajmić tej wiadomości Nathanowi. Ale weźcie, sami pomyślcie, co by było, jakby Julia dowiedziała się, że ja sam grałem Julię w teatrzyku… No, życia bym nie miał.

– Miałeś mi coś powiedzieć- przypomniała mi moja ukochana.

O fakt, zapomniałem. Na samą myśl o tym, co zamierzam zrobić poczułem się jak z ołowiu. Cóż, raz już zrobiłem coś tak głupiego, jak wyznanie jej miłości i ucieknięcie do obozu pozostawiając ją bez odpowiedzi. Czemu nie zrobić tego po raz drugi?

– Wiesz Mir, jest taka spra…- zacząłem, ale nagle coś zatrzęsło całym pałacem. Rozległ się okropny huk, jakby ktoś upuścił do pustej studni tonowy wór z mąką.

Otworzyłem szerzej oczy, rozglądając się wokół i szukając czegoś, co wyjaśniłoby nagły hałas.

– Co to było?- spytałem zdumiony.- Jane?

– Nie, gorzej- mruknęła Miranda, zeskakując z łóżka i ciągnąć mnie za rękę, żebym też wstał.

– To możliwe?- żachnąłem się ukradkiem wkładając kawałek papieru który miałem w kieszeni do szkicownika w miejsce strony gdzie był mój rysunek mnie. Niechętnie ale wstałem i odrzuciłem szkicownik na łóżko. Miranda posłała mi tylko karcące spojrzenie i szybko chwyciła z parawanu czarną grecką tunikę. Błyskawicznie założyła ją na normalne ubranie.

– Co zrobiliście z Cerberem?- spytała, pospiesznie sznurując rzemyk w pasie.

– No Nathan go kimnął.

– Na jak długo uśpiliście go?

– A bo ja wiem…

– To teraz już wiesz, bo właśnie się obudził- odrzekła i przejechała palcem po moim obojczyku zbierając z niego resztki tego, co Cerbuś miał w oku.- A sądząc po tym…- Pomachała mi palcem przed nosem- …będzie pamiętał tych dwóch idiotów.

[Miranda]

Tak, wbrew pozorom Cerber jest pamiętliwy. Na mnie warczy za każdym razem, gdy go mijam. Warczy, bo ktoś kiedyś nakarmił go przeterminowanym mięsem. A ciekawa jestem, co zrobi komuś, kto (z tego co słyszałam) prawie wydłubał mu jedno oko? No, mimo ciekawości wolę się nie dowiadywać, jak skończy Mike.

Dopadłam drzwi w momencie, kiedy się otworzyły i stanęłam twarzą w twarz z Jane.

– O, dobre wyczucie- mruknęła moja siostra i chwyciła mnie za rękę.- A teraz spierdalamy, bo wolę nie umrzeć po raz drugi.

Trafna uwaga.

Jane popędziła przed siebie, ciągnąc mnie i Nathana, a ja ciągnąc Mika. Widok, można by rzec, bezcenny. Na szczęście krótki, bo w takim składzie co chwila ktoś się potykał. Czytaj: ja. Kiedy Jane mnie puściła oraz Nathana poszło nam znacznie szybciej. Udało mi się w biegu chwycić tą nieszczęsną kieckę i podciągnąć wyżej.

– Mir, muszę ci natychmiast coś powiedzieć- powiedział Mike głosem nie znoszącym sprzeciwów, biegnąc obok mnie.

– Mike, błagam.- Jęknęłam, bo dawno nie biegałam boso po korytarzach i zapomniałam jakie to uczucie uderzyć się palcem o róg kolumny.- Możesz z tym poczekać? Chwilowo musicie się stąd wydostać tak, żeby nikt was nie zobaczył.

Chciał coś powiedzieć, ale w słowo wszedł mu Nathan.

– A co z wami? Przecież nawet Hades skapnie się, że byliśmy z wami. Macie przerąbane!

– Nie pierwszy i nie ostatni raz w życiu- zauważyłam, chwytając fragment materiału, który wyślizgnął się z ręki i próbował mnie zabić.

– Nam nic nie będzie. I tak musimy tu siedzieć, bo wujaszek osobiści podpisał tą umowę, że jedna z nas ma tu siedzieć.

– A co z drugą?

– Ja tak naprawdę nie jestem tu legalnie. W sensie mam pozwolenie Olimpu, co jednocześnie dokłada mnie do tej umowy- powiedziałam.- Czy Hades tego chce, czy nie, my musimy tu zostać.

– Chyba, że wam się uda- dodała Jane.

Moja siostra pędziła pierwsza, lawirując między korytarzami. Biegła przed siebie, na oślep i zaczynałam wątpić, czy ona wie, co robi. W końcu skręciła i znaleźliśmy się w ślepym zaułku.

– Super- mruknął Nathan, rozkładając bezradnie ręce.- No to uciekliśmy…

– Grunt to optymizm- powiedziała Jane, uśmiechając się ironicznie.

– Powiedziała ta optymistyczna- mruknął jej chłopak.

W tym czasie Jane podbiegła do ściany i uderzyła pięścią w jedną z cegieł. Jak na zawołanie, wszystkie cegły wokół zaczęły drżeć, a potem jakaś niewidzialna siła sprawiła, że cegły stamtąd wyfrunęły, lewitując obok utworzonego przejścia. Było ono maleńkie, wąskie i nie każdy by się tam zmieścił.

– Proszę.- Uśmiechnęła się triumfalnie.- Tędy musicie tylko dojść do Styks, jest to wysunięte na lewo tak, że ominiecie Cerbera.

Mike i Nathan patrzyli się na nią ze zdumieniem. Ja z resztą też.

– Skąd ty to…? Ej! Czemu ja o tym nie wiedziałam?!- żachnęłam się.

– Nico mi pokazał- mruknęła i nagląco uderzyła w jedną z cegieł.- Ruszcie się, szybko.

Nathan kiwną głową i ruszył do wyjścia. Mike natomiast stał jak kołek i patrzył to na latające cegły, to na mnie. Przytuliłam się do niego mocno.

– Masz tu nie wracać, słyszysz?- powiedziałam, patrząc mu w oczy.- Nie pozwalam ci się tu więcej pokazać, chyba że za kilkadziesiąt lat. Rozumiesz?

– Mir, ale ja muszę…- zaczął, ale Jane, która pożegnała się już z Nathanem, chwyciła go za rękaw i pociągnęła.

– Potem, teraz nie możesz, bo zaraz przylezie tu Hades!- powiedziała, klepiąc go po plecach.- Nie utop się, nie zabij, nie nabij guza, nie daj się zjeść i ta gadka. Pa!

Już prawie wypchnęła go za mur, kiedy ten się odwrócił. Wyrwał rękaw z dłoni Jane i podszedł do mnie.

– Cholera, nie dałaś mi wyboru- powiedział.

– Co?- wydukałam.- Jakiego wyboru?

– Wcześniej na porządnie.

– Co?- powtórzyłam równie mądrze, co ostatnio. Nagle rozległy się jakieś hałasy dość blisko.- Mike, proszę cię, idź…

– Wyjdziesz za mnie?- zapytał beztrosko i durnowato się wyszczerzył

– Tak, tak, idź już- powtórzyłam, oglądając się ze siebie, kiedy dotarło do mnie to, co powiedział.

Zamarłam i stanęłam przodem do niego.

– C-co?

– Wyjdziesz za mnie?- powtórzył.

Jeszcze nigdy nie widziałam go tak poważnego. Jego brązowe oczy lśniły, włosy, całe w piachu i krwi, ubranie podarte, wygląda jak menel a mimo to jest taki piękny. Stałam przed nim, osłupiał, a on wpatrywał się we mnie zdenerwowany. Kątem oka zauważyłam, że Jane najpierw zaczęła się śmiać ale potem wpatrywała się w nas jak w duchy, tak samo jak Nathan, który na chwilę wrócił się przez mur. Ale ja patrzyłam tylko na niego.

– Ty żartujesz- powiedziałam.

– Nie. Jestem śmiertelnie poważny. Zabijesz mnie, że robię to w tym momencie i w taki sposób, ale jak tylko dasz możliwość poprawie to- machnął ręką, jakby chciał pokazać na zaistniałą sytuację.- To jak?

– Tak, zabiję cię- wydukałam.

– To jest oczywiste- zauważył uśmiechając się niepewnie.- A to mniej oczywiste? Wyjdziesz za mnie kiedyś?

– Jak dla mnie to jest jeszcze bardziej oczywiste. Oczywiście, że tak!- Chciałam to powiedzieć głośniej, ale udało mi się to wydusić z siebie ledwo co słyszalnie, na wydechu. Mike uśmiechnął się i chciał coś dodać, ale nie zdążył. Jane błyskawicznie znalazła się za nim i wepchnęła na Nathana, który stał osłupiały w przejściu. Moja siostra pstryknęła palcami i twarz Mika z bezczelnym wyszczerzem zasłonił gruby mur czarnych cegieł.