Prawowita dziedziczka

,,Czas to strumień nieujarzmiony ,

pędzący do celu odwiecznego

lecz dla nas wciąż nieodgadnionego ‘’.

Rozdział 1

Powoli wstałam z krzesła i sprężystym krokiem podeszłam do okna. Przeszukiwałam wzrokiem teren naszej posiadłości. Niedługo mieli się tu zjechać przyjaciele mojego taty, a raczej jego partnerzy w interesach z dziećmi , które stanowiły bandę rozbrykanych dzieciaków. Mój ojciec żeby umocnić swoją pozycję w świecie międzynarodowych finansów i pokazać siebie z lepszej strony siebie , kupił ogromną 40 hektarową posiadłość i postanowił zorganizować wielki, jak to nazwał? Tak , już pamiętam ,,happy fest ’’. Miał również nadzieję z matką , że wreszcie znajdę sobie więcej przyjaciół . Martwili się ,że mam za mało kontaktów z rówieśnikami. Ale jak mieć stałych przyjaciół , jeżeli kilka razy do roku zmienia się miejsce zamieszkania?

Miałam moją przyjaciółkę Mia , która mieszkała w Austrii , kilku znajomych z Chin i Toma z Kanady ,w którym kiedyś jako jedenastolatka byłam zakochana. Wciąż utrzymywałam z nimi kontakt poprzez video rozmowy i maile.

Zaczynało mnie już powoli męczyć to nieustanne życie na walizkach . Nie znaczy, że nie lubiłam poznawać nowych kraje i ich  zwyczajów. Czasami miałam nadzieję ,że rodzice poświęcą mi choć trochę więcej czasu. Ojciec jest właścicielem międzynarodowej firmy deweloperskiej, a mama ma własną fundację pomagającą przywrócić wszelkim zwierzętom wodnym ich naturalne środowisko. Za  nic w świecie nie miałam zamiaru uczyć się w internacie, więc godziłam się na swój los , który dla mnie był męczący , a niektórzy mi go zazdrościli, bo czy nikt , by nie chciał zacząć całkiem nowego życia w innym kraju , gdzie go nikt nie zna?

Dobra, wystarczy  już tego ciągłego myślenia. Tymczasem usłyszałam z korytarza głos Betty (naszej gosposi , która była miłą starszą panią po 60 , nie miała własnych dzieci, więc mnie samą uważała za swoją przybraną wnuczkę. Mnie samej , była mi bliższa niż moja prawdziwa babcia- lady Birmingham, która nigdy nie przejawiała babcinych uczuć w stosunku do mnie, nie licząc może ciągłych uwag dotyczących mojego stroju i  zachowania.) –Chloe, twój ojciec prosi byś zeszła do jego gabinetu, bo ma coś ci do powiedzenia skarbeńku .- zaszczebiotała Betty

-Dobrze , Betty już schodzę-odpowiedziałam jej .Lekko zdziwiona tym , że ojciec jest o tej porze w domu. Zwykle wraca  dopiero późnym popołudniem. Gabinet ojca znajdował się piętro niżej obok biblioteki. Mieliśmy w domu windę , która kursowała pomiędzy  wszystkimi piętrami ,ale ja jak zwykle wybrałam schody. Trzeba przecież dbać o kondycję. Zbiegłam tak szybko jak się tylko dało po marmurowych schodach bez zaliczenia upadku. Następnie przeszłam obok portretu praprapradziadka Louisa z ogromnymi wąsami ,które na myśl przywodziły mi wodospady i  zapukałam do drzwi gabinetu taty.

-Proszę wejść-usłyszała glos taty zza drzwi. Na mój widok oczy mu pojaśniały. –Ach to ty Chloe , nie sądziłem, że tak szybko przyjdziesz, zwykle tak bardzo się nie śpieszysz.- odrzekł jak zwykle wypominając mi przy tym moją niepunktualność.

-Nie byłam niczym zajęta.-odpowiedziałam z przekąsem.

-Niedługo się to zmieni .Dobrze .Przejdźmy do konkretów. Doszedłem do wniosku ,że na naszym ,,happy fest’’ przyda się kilka dodatkowych rozrywek dla młodzieży . Zanim się zdecyduję chciałbym cię prosić o radę –powiedział i popatrzył na mnie z uśmiechem…… .

2 godziny później………..

Cicho stąpałam po marmurowej posadzce , mając nadzieję ,że nikt nie zatrzyma mnie po drodze. Do tylnych drzwi zostało mi tylko dziesięć metrów. Musiałam tylko skręcić obok służbówki ochraniarza, zbiec po schodach , by znaleźć się poza budynkiem. Na szczęście ochraniarz , był na naradzie ,więc nikt nie mógł mi zwrócić uwagi , że nie mogę przebywać poza budynkiem. Wiem to jest dziwne, wręcz nie normalne, ale nie mogę nigdy sama przebywać poza domem sama, zawsze towarzyszy mi ochroniarz. Rodzice boją się , że mogą mnie porwać dla okupu terroryści albo konkurenci mojego taty w interesach , żeby wymusić na nim swoje żądania. Gdyby moi rodzice mieli normalne prace , mieszkalibyśmy w małym domku jednorodzinnym domku, chodziłabym  do zwykłej szkoły …….. i miałabym całkiem normalne życie. Zazdrościłam wszystkim normalnym ludziom. Ałł….. Potknęłam się o wystający korzeń, bo jak zwykle myślałam  o niebieskich migdałach. Ale ze mnie łamaga. Skarciłam się w duchu. Myśl racjonalnie. Podpowiedziałam sobie. Rozejrzałam się dookoła. Znajdowałam się na terytorium lasu przyległego do posiadłości. Zawsze uspokajała mnie dzika natura , czułam się w pewien sposób do niej przywiązana . Obecnym celem mojej …hm…….  krajoznawczej wędrówki  było dzikie jeziorko w środku lasu. Zagłębiając się ponownie w rozmyślaniach , nie zauważyłam nawet jak doszłam do jeziora. Usiadłam na brzegu i zapatrzyłam się w jego toń. W jego wodzie pływały małe rybki , niestety nie wiedziałam jak się nazywają. Ważki przelatywały obok mnie. Cudowna sielanka , pomyślałam. Usłyszałam syk nad moim prawym ramieniem. Syk? Obejrzałam się za siebie. Trzy metry przede mną stał prawdziwy potwór z kolczastym ogonem i paszczą pełnych ostrych zębów. Od pasa w dół był człowiekiem natomiast od góry……… no cóż smokiem..hm takim jakim jak przedstawiają  baśnie . Widząc moją przerażoną minę zaśmiał się zduszonym uśmiechem i powiedział ludzkim głosem:

-Następny heros do zjedzenia . Nie mogę się doczekać , kiedy zjem cię ślicznotko.

Czy on nazwał mnie herosem? Nie na pewno nie jestem taka jak Herakles. Postanowiłam grać na zwłokę , może któryś z ochroniarzy podczas patrolu mnie usłyszy? Jeżeli nie to skończę jako tego czegoś posiłek . Zdusiłam strach. Rozpoczęłam grę:

-Obyś się nie udławił

On tylko się znowu zaśmiał i podszedł bliżej:- Widzę , że nie brak ci odwagi, ale chyba nie umiesz walczyć , jesteś bezużyteczna prawda? Za chwilę staniesz się moim posiłkiem.

-Szybciej zostaniesz wbity na pień i usmażony przez moich ochroniarzy-odpowiedziałam

-Hmm. … ciekawa propozycja , ale śmiertelnicy mi nic nie zrobią.-odpowiedział z jadowitym uśmieszkiem.

Muszę coś do cholery wymyślić .Nie chcę umierać. Tak już wiem mam przecież zegarek naprowadzający. Na szczęście patrzył mi w oczy w ten sposób jak każde zwierzę ocenia przeciwnika.

-A gdyby moi ochraniarze nie byli śmiertelnikami , co wtedy by się z tobą stało? Potwór zrobił zdziwioną minę. Był dekoncertowany. Odsłoniłam zegarek. Popatrzyłam na licznik czasu i powiedziałam będą za tysiąc pięćset sto dziewięć  sekund. Wiem , że taka liczba nie istnieje ale to było hasło , które włączało opcje pomoc.

-Nie udawaj…. Jesteś sama. Znudziła mnie rozmowa z tobą. Teraz zabiję cię. Wystrzelił we mnie kolcami . Zdążyłam schylić za pień drzewa. Kolce w biły się w jego korę. Zaczęłam biec ile sił miałam w nogach. Niestety był on szybszy ode mnie.

-Nie uciekniesz mi – syknął , był zaledwie trzy metry za mną. Nagle strzała wbiła mu się w ramię.  Za chwilę trzy w ogon.

-KTO, ośmiela się mnie atakować ??- wrzasnął w las . Nikt nie odpowiedział , w zamian trafiły go jeszcze trzy strzały.

-KTO ?-wrzasnął ponownie.

Nagle zauważyłam cień .Po chwili pięć metrów przed potworem stał przystojny ,wysoki , blond włosy  młody mężczyzna. Mógł mieć jakieś siedemnaście lub osiemnaście lat. Wyglądał na pewnego siebie. Powiedział po prostu   –  Ja.

Ciąg dalszy mam nadzieję , że nastąpi. Powyższe opowiadanie jest moim pierwszym . Mam nadzieję ,że nie będziecie oceniać mnie surowo ,ale wszystkie adekwatne krytyki będą mile widziane. Pozdrawiam.