Potomkini wielu bogów (3)

Taki trochę krótki… No cóż, przepraszam x: Mam nadzieję, że choć trochę się będzie podobać ^ ^ Przepowiednia tu zamieszczona jest jak by co do misji :> No później wszystko wytłumaczę ^ ^ Miłego czytania! Yy…

Wesołych świąt i nowego roku! Z Sheilą się spotkacie dopiero po nowym roku zapowiadam : )

Annieee :*

Wyrazy: 699 x: Będzie dłuższe, ale później, na razie się rozkręca ^ ^;

Aha, już nie będzie tytułów rozdziałów x:\

***

Rozdział 3

*Juliet*

   Nad Sheilą widniał znak. Jej boski rodzic w końcu ją uznał. Znak ten – kielich na winogronach – był niezbyt spotykany. Pewnie dlatego, że nasz dyrektor niezbyt może wychodzić spoza Obozu. Tak. Ojcem Sheili jest nasz kochany – ble – pan D. Sheila podniosła głowę nad znak. Po chwili jej twarz – chyba – obniżyła się a ona sama zaś upadła. Zemdlała. Przestraszyłam się.

   Słyszałam jak wszyscy zaczęli snuć jakieś domysły. Razem z Ianem natychmiast podbiegłam do blondynki. Choć.. W blasku płomieni, włosy Sheili wydawały się złote. Sławna Siódemka i Nico podeszli do mnie. Spojrzałam na jej ojca.

– Co jej zrobiłeś? – zapytałam pana D.

– To nie ja. – rzekł spokojnie – Szanuje ojca. Jednak to co się stało, też mnie dziwi.

   W jego oczach trwała troska. Delikatnie uśmiechnęłam się.

   Ian z Percy’m i Jason’em przeniósł Sheilę do Wielkiego Domu. Zauważyłam, że reszta oprócz Chejrona, który uspokajał obozowiczów, będąca na scenie z Rachel – naszą Wyrocznią – poszła za Tą trójką. „Widownia” dalej szeptała między sobą.

   Postanowiłam za nimi pobiec.

***

   Wielki dom. Dosyć przyjemny.

   Nasza dwunastka – Ja, Ian, Wielka Siódemka, Nico, Rachel  i pan D. – czuwaliśmy nad Sheilą. Nie wiem dlaczego Siódemka, Nico i Rachel tu przyszli, ale czułam, że powinni tu być.

   Pokój był dosyć przerażający. Na ścianach wisiały różne głowy zwierząt – widać tu rękę pana D. – czyli od tygrysa do najdziwniejszego na świecie jelenia. Bolało mnie to, w końcu te biedne zwierzęta cierpiały. Moim obowiązkiem było im pomagać. No w każdym razie, wszyscy siedzieliśmy na podłodze dookoła rozłożonej kanapy. Blisko niej był stolik i kilka barowych krzeseł. Z kominka wesoło tryskał ogień, jednak atmosfera była dosyć ponura i cicha. Pod nami wszystkimi leżał wielki dywan. Był on miękki w dotyku i.. No w rodzaju dywanów piękny.

   Poczułam, że muszę spojrzeć na Sheilę. Zrobiłam to jak pewnie się domyślacie. Zauważyłam, że zaczęła się budzić. Kiedy otworzyła oczy, rzuciłam się do niej i krzyknęłam:

– Sheila! Tak się martwiłam! Nic Ci się nie stało? – zapytałam

– J…Juliet… – wyszeptała – Nic mi nie jest. Co się stało, że tutaj jesteście?

– Martwiliśmy się o Ciebie, córko Wina. – rzekła Rachel – Wiesz, tak nagle zemdlałaś…

– Słuchajcie. – przerwał jej Frank – Razem z Hazel musimy wrócić do Rzymian. Jak by co to powiadamiajcie nas iryfonem.

   Wszyscy kiwnęliśmy głowami.

   Po chwili ta parka wyszła. Spojrzałam na dyrektora. Wciąż widziałam w jego oczach tą dziwną troskę.

– Hmm, ja już idę.. – mruknął Nico

   Zanim wyszedł z pokoju, Rachel krzyknęła: „Nie! Misja…!”.  Nico odwrócił się do niej, ale rudowłosa już zaczęła pluć zielonym dymem. Sheila się przeraziła, jednak nic nie zrobiła. Wiedziałam co się dzieje. Przepowiednia.

   Rachel rzekła starym i chrypliwym głosem:

– Skradziona rzecz,

potrzebna jest.

W dwójkę muszą iść,

karanego córa i zmarłych król.

   Skierowała twarz do Sheili i dodała:

– Strzeżcie się morza,

Trójząb przestaje panować

Zaś ciało obrońcy

Trafi zdradziecki nóż.

   Po tym rudowłosa opadła na ziemię. Wszyscy byli zaskoczeni. Pierwszy odezwał się Percy:

– A…Ale jak to? – jęknął – Trójząb przestaje panować. Czy to znaczy też, że tata sobie nie radzi?

– Bardzo możliwe. – mruknęła ponuro Annabeth. – Co do osób, które muszą wyruszyć… Jest to na pewno Nico i…

   Zauważyłam zamyśloną i poważną twarz pana D. Prawdę mówiąc byłam zdziwiona. Nigdy tak bardzo przejętego losem herosa się nie przejmował. Chyba, że jego dzieci są uprzywilejowane.

– Moja córka, Sheila. – rzekł dyrektor – Wy, Peterze i Annie Bell, macie natychmiast wyruszyć do pałacu Posejdona i sprawdzić sytuację.

– Tak jest, panie D. – odezwali się i szybko uciekli z pomieszczenia.

   Widać, że nikt się nie przejmował, że pan Dionizos, najszanowniejszy, dalej przekręca nasze imiona i nazwiska. Wiedziałam, że zbytnio się nie przejmowali. Była nowa misja. A Wielka Przepowiednia nie dawno była wygłaszana… Czyżby się sprawdzała? Chyba tak. Ale to nie na teraz przemyślenia…

– Ty, Perto, zaniesiesz z Jacobem Rachel do jej jaskini. Jak się obudzi, opowiedz jej wszystko. A ty, Jolanto, idź do Chejrona i przekaż mu wieści. Ty, Janie, idź do domku. Nie wspominaj nikomu o tym.

– Tak jest – mruknęłam

    Zostawiłam boga Wina, Nico i Sheilę samych, choć miałam złe przeczucia. Nie do samych nich – bałam się o siebie. Czułam zagrożenie.

CDN…