Pitch Black (Prolog)

Moje nowe opowiadanie z Szóstką. Całość nawiązuje trochę do wydarzeń z Connected by war. Postaram się tak prowadzić akcję, by ci, którzy nie czytali Cbw mogli się połapać 😉 (Ale i tak polecam przeczytanie ostatnich pięciu rozdziałów tamtego opowiadania, czyli od trzynastego do siedemnastego włącznie). Oczywiście zawsze możecie mnie pytać o interesujące Was zagadnienia. Na razie to tyle. Miłego czytania!

Kira

Był środek nocy. Jamie siedział w ciemności, na łóżku w swoim domku. Wpatrywał się w swoje dłonie, a myśli biegały mu jak oszalałe. Przed oczami migały mu dzisiejsze zdarzenia: starcie przy granicy Obozu, przerażone twarze, nic nie rozumiejących półbogów, mordercze spojrzenie Adama, syna Erebu, ranny Misiek, pałac jego ojca… Chłopak krzyknął i zakrył głowę dłońmi. To go przerastało. „Jutro ostateczne starcie” – myślał. „Światło przeciw mroku”. Jamie wzniósł oczy ku niebu, nie wiedząc ma robić.

– Nie mogę ich narażać – powiedział sam do siebie.  – Wszyscy muszą zostać tutaj, w Obozie, gdzie będzie bezpiecznie.

Wiedział jednak, że jego przyjaciele będą chcieli mu pomóc. Że pójdą za nim pomimo wielkiego zagrożenia. Nie miał innego wyboru. Będzie musiał się jutro wymknąć i załatwić to raz na zawsze… sam.

***

Adam krzyknął z nienawiścią i uderzył sierpem w ochronną bańkę Jamiego. Jego mgliście szare oczy zaszły czernią. Po bladej skórze spływały kropelki potu. Dyszał ciężko, ale nie przestawał nacierać na tarczę ze światła. „Ten cholerny Grek coś knuje!” – pomyślał. „Muszę… go…stamtąd…wyciągnąć!!!!” Syn Erebu wrzasnął i z całych sił uderzył w osłonę, która rozpadła się na kawałeczki.

– Ha! – zaśmiał się triumfalnie brunet, ale nie dane mu było cieszyć się chwilowym zwycięstwem. Chłopak zacisnął dłonie na drzewcu broni, uniósł ostrze i opuścił je na głowę Jamiego. Blondyn zatrzymał broń i posłał kulę światła w stronę Adama. Pocisk trafił rzymianina w żołądek. Adam starał się ukryć szok jaki wywołało u niego to zagranie. Wrzasnął i zamachnął się sierpem, wytwarzając falę mroku, która powinna zwalić jego przeciwnika na ziemię. Nic takiego się nie stało.

– Jak?! – krzyknął, samemu padając na kolana, a strach ścisnął go za gardło. Po raz pierwszy w życiu, Adam się bał. Był to strach tak intensywny, że zdołał go wyczuć ten, który się strachem żywi…

Jamie stanął nad chłopakiem, dotknął jego czoła i rozwiał ciemność płynącą w jego sercu, pozbawiając go tym samym mocy. Drżąc na całym ciele, Adam spojrzał Jamiemu w oczy:

– Coś ty mi zrobił?! – wykrzyczał przez zaciśnięte zęby.

– Zniszczyłem twoją moc, Adamie. Już nic nie możesz zrobić – odpowiedział mu spokojnie syn Eteru.

– To niemożliwe – wyszeptał brunet. Ogarnęła go panika. Spróbował stworzyć macki z cieni, tak jak zawsze, ale nie mógł. Nagle poczuł się bardzo zmęczony, jakaś starożytna magia wpłynęła do jego umysłu i zasnął natychmiast.

Stał wśród ciemności, a jego ciało przeszedł chłód. W powietrzu unosił się dziwny zapach starych murów. Adam rozejrzał się dookoła. Ciemność była gęsta niczym smoła i nic nie dało się w niej dojrzeć. Nawet on, syn Erebu, czuł się tutaj ślepcem. Nagle usłyszał za sobą kroki. Obejrzał się przez ramię i ujrzał wysoką, szczupłą postać, ubraną w długą czarną szatę.

– Kim jesteś? – zapytał Adam.

Nieznajomy uśmiechnął się lekko.

– Kimś, kto chce ci pomóc…

***

– Jamie! – Rozi i Ginny rzuciły się blondynowi na szyję. Zaskoczony chłopak zamrugał, po czym przytulił je do siebie. Czyli jednak przyszli, pomimo jego prośby. „Może to i lepiej?” – pomyślał, puszczając przyjaciółki. Jack wyszczerzył zęby.

– W samą porę – powiedział, chowając miecz do pochwy. – Dobra robota.

Jamie puścił mu oczko. Wtedy usłyszeli wołanie Miśka:

– Hej! Może ruszycie tyłki i tu podejdziecie, co?! – rudzielec machał do nich, drugą ręką podtrzymując bladą na twarzy Evę. Obok nich leżeli nieprzytomni i ranni „przyjaciele” Adama. Czarnowłose rodzeństwo od Merkurego, poraniona córka Bachusa, unieruchomiona przez Rozi oraz synowie Bellony i Wulkana. Szóstka herosów patrzyła na nich, nie odczuwając współczucia.

– Co z nimi zrobimy? – spytał Michael.

Jamie westchnął.

– Chyba możemy jedynie oddać ich w ręce pretorów Obozu Jupiter… Tam sami postanowią, co z nimi zrobić.

Reszta przytaknęła, zgadzając się na taką decyzję. Po chwili Rozi spojrzała niepewnie na Jamiego.

– Co z Adamem? – zapytała cicho. – Pokonałeś go, ale…

– Blondyn odwrócił wzrok.

– Nie wiem, co z nim będzie. Kiedy odchodziłem spał, a sekundę później… po prostu zniknął.

Dziewczyna ścisnęła go za rękę. Jack uśmiechnął się do niego pocieszająco.

– Ej, przecież już po wszystkim! Będzie dobrze!

Jamie odwzajemnił uśmiech.

– Masz rację. Dobra, wracajmy do Obozu.

Po chwili już stali przed Wielkim Domem, ściskani przez Chejrona.