Dziewięć Żyć (4)

Hejo!
Nareszcie to napisałam.
Sorki, że taka przerwa, ale miałam blokadę twórczą i choć pomysłów masa to nie mogłam ubrać ich w słowa.
Dziękuję wszystkim, którzy dzielnie to znoszą, choć pewnie nikt nie czekał.
Tą część dedykuję :
Carmel – mam nadzieję, że teraz opisy będą dobre.
Anetti, Raisie i kate240.

PS.
1. Chciałabym zaznaczyć, że potwora, jaki występuje w tej części nie ma w greckiej mitologi. Został stworzony na potrzebę dalszych części i całego opka, a jego obecność wyjaśni się
później.
2.Powtórzenia są celowe.

Pozdro amelllo

********************************************

Rozdział IV

Następnego dnia byłam do tego stopnia pogrążona w myślach, że nawet nie zauważyłam kiedy minął.
Cały czas roztrząsałam wydarzenia poprzedniego dnia.
Pfffffff… dużo tego było.
Harmony była dla mnie zagadką.
Jej zachowanie mówiło:
„Och,wiesz Asta? To nic, że omal mnie nie zagryzłaś jak jakiś chory zwierzak, wszysko jest dobrze. Co prawda siedzę cała owinięta bandażami i nie mogę się ruszyć.”
No,… może trochę wyolbrzymiam.
Ale przez to wszystko czułam się jeszcze bardziej winna.
Miałam wiele pytań:
Jak ona może sie nie gniewać?! Z jakiego powodu chce mnie wywieźć z poprawczaka? Dokąd? I kim, do cholery, jest ten Joke?
Niestety nie znałam na nie odpowiedzi.
Kiedy czegoś nie wiedziałam, zawsze czułam odrętwienie i nic z zewnątrz nie było w stanie do mnie dotrzeć. Wymyślałam różne chore hipotezy i wyjaśnienia, które nic nie rozjaśniały.

Tak było i tym razem.

Z zamyślenia wyrwałam się dopiero wracając ze szkoły.

… Szłam sobie rozmyślając, kiedy nagle usłyszałam krzyk mojego przyjaciela, a potem klakson samochodu.
Zawiał wiatr.
Poczułam, że coś we mnie uderza i wylądowałam na jezdni. Byłam przygnieciona do podłoża przez coś dużo cięższego ode mnie.
Co się dzieje?! – to pierwsze co mi przyszło do głowy.
Totalne zaskoczenie. Powrót do świata żywych…
Niestety, po minie Dave’a – to on na mnie leżał – wnioskowałam, że niedługo jednak ten świat opuszczę.
Chłopak patrzył na mnie z bardzo bliska, z wyrazem czystej furii na twarzy.
Muszę przyznać, że trochę się go przestraszyłam.

– Co ci odbiło, idiotko?! – warknał mi w twarz. Oddech pachniał mu winogronami, które były w szkolnej stołwce tego dnia, z tego co pamiętam. Był taki słodki… Jego ciemnogranatowe oczy
były takie piękne… A głos przepełniony wyrzutem, oburzeniem, złością… i chyba… troską? – Ty na serio masz coś z głową!
Spojrzałam na niego zdziwiona.
– O co ci chodzi? – spytałam zniecierpliwiona. Głos mi jednak drżał i miałam zawroty głowy.
– Co „o co ci chodzi”?! – zaczął podnosić głos – Chodzi o to, że właśnie musiałem ratować ci życie, bo Jaśniezamyślona Asta nie umie o to zadbać! – jeszcze nigdy się tak na mnie nie
wkurzył. Spojrzałam na niego zaskoczona, a chłopak zawrzał.
Szybko sturlał się ze mnie i stanął na równe nogi.
Obrzucił mnie krytycznym spojrzeniem.
– Jesteś… – zabrakło mu określenia – Yghhh!
– Ja?! Yghhhh?! – krzyknęłam. – Sam jesteś yghhh!
– Bo cię… – był cały spięty.
Miałam wrażenie, że zaraz mnie zabije.
– Już się boję! – powiedziałam piskliwie. Gardło miałam ściśnięte ze strachu. W końcu nie bez powodu został zamknięty. Na dodatek był dwa razy silniejszy ode mnie.
Czemu jest na mnie taki wściekły?! Nie rozumiałam jego przesadzonej reakcji.
Podniósł rękę, a ja skuliłam się, przygotowując na cios.
Dave nigdy mnie nie skrzywdził, choć był jednym z tych co ciągle wpadali w bójki z innymi mieszkańcami poprawczaka i ludźmi ze szkoły. Teraz wyglądał, jakby był do tego skłonny.
Jednak zamiast uderzyć mnie, walnął pięścią z całej siły w bok ciężarówki, która zatrzymała się obok, tuż po niedoszłym wypadku.
TRZASK!
Jego ręka zostawiła głębokie wgniecenie w naczepie, ale Dave nawet się nie skrzywił.
Niezdarnie podniosłam się na nogi.
Ledwo utrzymywałam równowagę.
Kierowca tira, który w tym momencie nadszedł, spoglądał to na mojego przyjaciela, to na mnie. Nawet nie zerknął na ciężarówkę.
Uśmiechnął się, a ja zadrżałam.
Jego uśmiech był okrutny i… triumfalny?
Jakby mały zamachowiec dostał pod choinkę bombę.
W tym momencie już wiedziałam, że coś jest nie tak.

Mężczyzna zaczął się przekształcać.
Spod skóry wyrosły mu długie, szorstkie, splątane, brunatne włosy i pokryły całe ciało.
Nos i szczęka wysunęły się do przodu, uszy uniosły wyżej, czoło spłaszczyło, a zęby wydłużyły.
Ciało zwięszyło masę mniej więcej pięć razy, dłonie i stopy przemieniły w łapy i stwór opadł na cztery nogi.
„Nie no błagam! – pomyślałam – Znowu potwór?!”
Przede mną stał wielki, nieco zdeformowany niedźwiedź.
W kłębie miał chyba dwa metry.
Dziwiła mnie nieproporcjonalność jego ciała. Klatkę piersiową miał szeroką, łapy potężne, a szyję masywną. Był mocno zgarbiony. Jego zad i tylnie nogi wychudzone w stosunku do reszty.
Ciężar ciała był wyraźnie przeniesiony do przodu, tak że niedźwiedź przyponinał trochę taran lub czołg, mający iść na przód i niszczyć.
Ta anomalia sprawiała, że wydawał się groźniejszy, szybszy, znacznie bardziej niebezpieczny od swoich pobratymców.
W dodatku oczy, pogłębiały to wrażenie. Niby ludzkie – duże, zielone, z rozszerzonymi źrenicami, rozumne i pełne obłędu – patrzyły się prosto na mnie.

Byłam sparaliżowana strachem. Znacznie bardziej niż chwilę temu. Miałam wrażenie, że jakaś zimna, metalowa ręka zaciska się wokół mojego żołądka, wbijając w niego pazury i dodatkowo
podsuwając go pod gardło.
– C-co to jest?! – wyjąkał Dave. Nie tylko ja się bałam.
Bestia tylko ryknęła przeraźliwie głośno, otwierając szeroko paszczę, z której wystawały ostre kły i zaatakowała.
Potwór stał jakieś 20m ode mnie, ale ten dystans pokonał w kilku susach (niedźwiedzie sadzą susy?).
Był już bardzo blisko…
Usłyszałam cichy świst i biała strzała ze srebrnym bełtem wbiła się w jeden z kołtunów na szyi potwora.
Potwór zatrzymał się i spojrzał zdezorientowany na Harmony, która trzymała mleczno-biały łuk z drugą identyczną do poprzedniej, strzałą nałożoną na cięciwę. Nogi się jej trzęsły,
ale broń trzymała pewną ręką.
– Nie waż się jej tknąć! – krzyknęła drżącym głosem i wystrzeliła pocisk.
Poleciał prosto w stronę otwartej paszczy niedźwiedzia, ale potwór w porę się zorientował i uchylił. Chyba nieźle go ta próba ataku wkurzyła.
Podniósł się na tylne nogi i zaryczał.
Przeszedł ostatnie metry dzielące go ode mnie i opadł na cztery łapy uderzając mnie jedną z nich w twarz. Taki mega silny policzek.
Upadłam na ulicę, a moja głowa uderzyła w asfalt. Przed oczami pojawiły mi się mroczki. Z bólu zbierało mi się na wymioty, ale starałam się je powstrzymać.
Niedźwiedź ruszył w stronę Dave’a, a ten zaczął się cofać.
Bestia przyspieszyła i wbiegła w Dave’a wpychając go na ciężarówkę.
– Dave!!! – wydarłam się na cały głos, kiedy chłopak osuną się na ziemię, zostawiając wgniecioną plandekę.
Harmony zaklęła w jakimś dziwnym języku, co już było dziwne, a jeszcze bardziej szokujące – ja to zrozumiałam!
Walnęła coś o przeklętych miśkach.
Musiałam naprawdę mocno walnąć się w głowę…
Następnie, moja przyjaciółka zaczęła szaleńczo wymachiwać rękami do kogoś (lub czegoś) na drugim końcu ulicy, kogo nie byłam w stanie dojrzeć leżąc.
Może ona też oberwała…?
Niedźwiedź szedł niespiesznie w moją stronę, pewny zwycięstwa.
Brutalnie złapał mnie zębami za klatkę piersiową, więc miałam trudności z nabieraniem powietrza.
Zaciskał szczęki coraz mocniej, dodatkowo potrząsając głową na boki.
Dusiłam się.
Czułam jak żebra pękają mi pod naciskiem silnych szczęk, a ostre zęby przebijają skórę. Ból był nie do zniesienia.
Jakby spod wody usłyszałam okrzyk Harmony – wołała do kogoś, żeby mnie ratował.
Tupot czyjiś nóg o jezdnię.
Bestia podniosła pysk do góry i z impetem walnęła mną o ziemię.
Czaszkę miałam chyba uszkodzoną, a kiedy upadłam na jezdnię, to całym swoim ciężarem przygniotłam rękę i teraz czułam w niej przenikliwy ból.
Ze skroni spływała mi krew.
Niedźwiedź zacisnął mocniej szczęki i wydusił resztki powietrza z moich płuc.

Przestałam czuć cokolwiek. Nie było już bólu, strachu, ani nic innego.
Nie widziałam już, że jakiś chłopak pojawił się za bestią i zamachnął się wielkim, złocistym mieczem, wbijając go głęboko w ciało.
Potwór rykną z bólu, a ja wypadłam mu z pyska. W tym momencie nieznaomy wbił ostrze w gardło bestii.
Bestia zadrżała konwulsyjnie i opadła na ziemię.

Obraz mi ciemniał, a ja stawałam się coraz lżejsza.

Miałam wrażenie, że opuściłam ciało i patrzyłam na nie z boku.
Było mocno poranione:
Ręka wygięta pod dziwnym kątem, twarz zalana krwią, głowa bezwładnie leżąca, ubranie podarte, a pod bluzką widać było głębokie, poszarpane dziury po zębach.
Harmony podbiegła do mnie, łuk zarzuciła na plecy i zaczęła badać puls. Widziałam, że jest zdesperowana. Ściskała wszystkie miejsca, gdzie można było go wyczuć.
Obok niej kucnął chłopak z mieczem. Zaczął klepać mnie po policzku i coś do mnie mówił.
Za nim przyczołgał się Dave. Wziął moją głowę na ręce i zaczął cicho szlochać. Harmony łkała cicho, a nieznajomy klął cicho pod nosem dalej próbując mnie ocucić.
Patrzyłam na tę scenę z zafascyowaniem, zastanawiając się co oznacza.

Nagle znalazłam się w całkowitej ciemności.
Obok mnie, bezszelestnie pojawił się ubrany w czarną, ciemniejszą nawet niż otoczenie, szatę z kapturem, wysoki mężczyzna ze skrzydłami. Był bardzo blady. Jego włosy były długie i
lśniące mrokiem.
Kiedy się mu przyjrzałam, rozpoznałam gościa ze snu. Te same ostre rysy, wyniosła postawa…
– Czy… czy ja znów śnię? – spytałam oszołomiona.
– Witaj córko. – powiedział uśmiechając się smutno. – Niestety nie…
Właśnie umarłaś.