Morderca

Taka mała, spóźniona jednoczęściówka, na Haloween. MIłego czytania.

Co się stało?
Gdzie… Gdzie jestem?
…
Tu jest ciemno. Nic nie widzę. Boję się.
Błysk. Taki biały.
Jakieś szemrania.
…
Kto tu jest!
Odezwij się!
Czuję Twój oddech. Śmierdzi. I jest zimny, taki martwy.
…
Powoli odzyskują wzrok. Jakieś cienie, bardzo blisko.
Krzyczę, jak opętana.
Jesteś Potworem. Masz czarne, wyschnięte gałki oczne, zagłębione w oczodołach. Skórę też masz czarną, gdzieniegdzie popękaną. Jest naciągnięta na twoje kościste ciało, jakby się skurczyła. Cofam słowa ciało – to jest góra kości. Masz brązowe kły, cieknie z nich szara ślina. Szczerzysz je do mnie. Masz pysk smoka, ale dziurki od nosa masz pod oczami. Twoje skrzydła są jak nietoperza, żylaste i przyczepione do ramion, a wyrastają z kręgosłupa, przyczepione do długiej, ruchomej kości. Zamiast nóg masz kopyta, bardzo długie, zaostrzone. Masz też ogon – jak bat. Jesteś wielki, kucasz przede mną, ale wciąż jesteś wyższy jesteś ode mnie. Czego wcześniej nie zauważyłam – na czole masz plamę, z ostrymi krawędziami.
…
Gdy skulona płaczę gdzieś w rogu ciemności, ty przekrzywiasz łeb, mrugasz ciemnymi oczyma i wydajesz przeraźliwy dźwięk, bardzo wysoki, groźny ale niesłyszalny dla człowieka. Ale ja nie jestem człowiekiem – jestem Herosem zrzuconym do Tartaru – słyszę każdą głoskę.
Zatykam uszy, bo zaczynają mnie boleć. Wrzeszczysz dalej, doprowadzając do tego, że moje bębenki pękają. Ale dalej cię słyszę. Płaczę jeszcze gorzej.
…
Czego on mnie zrzucił. Kochałam go. Ale miał tak przerażoną minę, gdy spadałam. Krzyczał moje imię – Rayana. A ja wspominałam jego – Grom.
…
A ty jesteś moim utrapieniem, zabójcą, gorszym od śmierci, wzroku Meduzy i Kronosa. Jesteś starszy od Chaosu.
…
Jesteś Dolofónos. Jesteś Mordercą. I teraz mnie zabiłeś. Zabiłeś moją duszę.
…
Teraz ja Jestem tobą. I zabijam.
A zacznę od Groma.