Mityczny Survival #1

To opowiadanie jest takim moim hołdem dla let’s playerów, którzy i tak tego nie zobaczą Więc dedykuję tę część właśnie im Mateos otworzył oczy i zobaczył niebo. Niebo jak to niebo zwykło, było niebieskie. Chłopak spróbował wstać. Najpierw jednak usiadł i zobaczył swojego znajomego Karmasa, który pochrapując leżał na zielonej trawie. Nie pamiętał skąd go znał. W zasadzie nie pamiętał nic. W jego głowie kołatały się tylko dwa imiona i słowo: „misja”. Nie wiedział, czego miała ona dotyczyć, więc postanowił zapytać się o to Karmasa. Żeby to uczynić, musiał go najpierw obudzić. Chwycił go więc za ramiona i zaczął energicznie potrząsać.
– Karmas! Karmas, obudź się! – Zaczął wołać, po czym dał mu parę razy po mordzie w celu zakończenia snu.
– Co się stało? Wódkę przywieźli? – Ziewnął wyrwany z objęć Morfeusza czerwonowłosy chłopak. Włosy oczywiście nie były naturalne, tylko farbowane.
– Ty pamiętasz jakąś misję, czy coś?
– No coś takiego było, ale szczegółów nie pamiętam… W zasadzie pamiętam tylko mnie… i ciebie… i misję, w sensie, że mamy jakąś wykonać. W każdym razie na pewno nie mamy wykonać tej misji w lesie, trzeba znaleźć jakąś cywilizację.
– Słusznie. – Pochwalił Mateos.
– O! Wiem jaką mamy misję! – Wykrzyknął rozradowany Karmas.
– No, jaką? – Zainteresował się brunet.
– Musimy znaleźć cywilizację. – Powiedział oficjalnym tonem farbowany blondyn, po czym obaj się roześmiali.

***

– Głodny jestem. –  Zaczął narzekać Karmas.
– Głodny jesteś? – Odpowiedział pytaniem ten bardziej ogarnięty.
– Tak, głodnym.
– Głodnyś? – Drążył temat Mateos.
– Tak, zjadłbym pierogi. Albo placki ziemniaczane. Lubię placki! – Zakończył znanym tekstem.
– W sumie możesz zjeść porzeczki z tamtego krzaczka. – Machnął w bliżej nieokreślonym kierunku.
– Mam napchać mój wielki dzwon takimi małymi owockami? Co ty se jaja robisz? – Wkurzył się ognistorudowłosy.
– Dobra, szukaj sobie sam jedzenia, ja tu nic lepszego nie widzę. – Zrezygnował jego towarzysz.
– A ja widzę. – Wesoło powiedział Karmas, po czym zaczął wspinać się na pobliskie drzewo. – Jabłka! Nimi prędzej się najem niż tymi twoimi porzeczkami.
– Jabłka to też owoce. – Zauważył Mateos. – Tylko, że większe. Podaj jedno.
– Już zapodaję. Joł joł joł, jestem ziom…
– Jabłko kretynie. – Uderzył ręką o twarz.
– A, chyba że tak… No to  joł joł joł chapaj jabłko! – Po czym rzucił owocem, celując w głowę kolegi. – Bum, headshot!
– Jak tylko zejdziesz, zginiesz marnie. – Wysyczał ten, który stał na ziemi, rozcierając bolące miejsce. – Weź trochę na później, przydadzą się.
– No jak mam je wziąć? W ręce? – Uśmiechnął się z politowaniem Karmas.
– Zdejmij koszulkę i wsadź jak do worka.
– Sprytne. – Pokiwał głową, po czym zdjął koszulkę najedzony chłopak.

***

Słońce obniżało swój lot na niebie, gdy go zobaczyli. Leżał na trawie, głowę miał na kamieniu, a między jego nogami leżał plecak.
– Ble. – Wyraził swoje obrzydzenie młodszy z podróżników.
– Co jest, trupa nigdy nie widziałeś? – Zaśmiał się Mateos.
– No wiesz, ja w przeciwieństwie do ciebie nie rozkopuję grobów.
Trup nie miał już mięsa, został tylko szkielet. Karmas przeszedł obok niego, starając się utrzymać obojętną minę. Jego towarzysz zatrzymał się jednak i podniósł plecak.
– Ej, co ty robisz? To obrzydliwe i niegrzeczne ograbiać zmarłego! – Skrzywił się Karmas.
– Nie wiemy, ile jeszcze będziemy szli, a jemu plecak już raczej się nie przyda. – Uśmiechnął się miną prawdziwej hieny cmentarnej Mateos.
– Ja jakbym umarł, to nie chciałbym, żeby ktoś mi kradł rzeczy.
– Ale ty jesteś złośliwy.
– Ja? – Oburzył się.  – A ty jesteś perfidny, złodziejski, wredny i zły!
– Cieszy mnie to. – Odpowiedział ze spokojem brunet.
– No dobra, co tam ciekawego jest?
– W sumie nic – Powiedział Mateos. Uklęknęli, po czym brunet zaczął wyciągać z plecaka przedmioty. Oczywiście usiedli kawałek dalej od truposza. Książka. Nóż. Płyta CD, pęknięta. Sztuczna szczęka. Kawałek wosku z wystającym sznurkiem. Pewnie świeczka. To znaczy ogarek, bo świeczka… nieważne. Znaleźli jeszcze pudełko zapałek i plastikową butelkę po wodzie bez nakrętki. Wyrzucili kawałki płyty i ząbki. Karmas chciał pozbyć się butelki, ale jego towarzysz go powstrzymał. Książka okazała się byś atlasem grzybów. Trzeba zaznaczyć, że w lesie było pełno kapeluszników. Mieli więc zapewnione jedzenie, ale woleli zaczekać do zmierzchu, rozpalić ognisko i je upiec. Chcieli iść na wschód, ale wtedy zobaczyli jasne oczy. Najpierw były w krzaku, ale potem szły coraz wyżej i wyżej, aż zobaczyli całego Jego w całej Jego przerażającej postaci. Ryknął, a oni rzucili się do ucieczki.

Cdn, chyba że zapomnę. Nienawidzę takich zakończeń, ale wiem, że wy je lubicie >)

hadesik13grr alias hadesik alias pluta alias pluto alias brylant