Wyklęci (1)

 

Annabeth nie wiedziała, dlaczego Chejron tak nagle zwołał zebranie w Wielkim Domu. Nie posiadała nawet podejrzeń.

Jasne, Gaja dalej dawała o sobie gorzko znać, ale od kiedy przez Wrota Śmierci już nie mogło się przechodzić wszystko było łatwiejsze. Lecz ku zaskoczeniu herosów, wyjście dla różnych monstrum nie zamknął nikt z siódemki z Agro II. Bo zatrzasnęła je Nyx – bogini nocy. Nigdy nie przepadała za drugą pierwotną i plany Matki Ziemi nie podobały jej się. Ale Annabeth myślała, że za tym kryje się coś jeszcze, tylko nikt nie zdawał sobie sprawy co. Na te pytanie odpowiedzieć jej mogła jedynie Nyx, a córka Ateny wolała się z nią nie widzieć. Kobieta ta była bowiem idealnym przykładem słowa ,,Przerażająca” z tym swoim złowieszczym uśmiechem i ciemnymi oczami. Wyciągnęła ją i syna Posejdona z Otchłani, jednak tylko dlatego, bo nie miała ochoty użerać się z pozostałymi półbogami, którzy chcieli ich uratować oraz bogami. No i, nie miałaby z nimi co zrobić, choć chyba polubiła Percy’ego za te jego ironiczne poczucie humoru i by go sobie raczej zostawiła, gdyby nie to, iż on nie miał najmniejszej ochoty opuszczać swojej dziewczyny i zostawiać w Tartarze. Annabeth bez bicia przyznawała, że to miejsce nie było urocze, a nawet wręcz przeciwnie. Panowała tam ciemność i upał, nigdy nie wiał wiatr. Na każdym kroku można było spotkać potężne potwory. Do tego miodowo-włosa, gdy tam była, miała złamaną kostkę i Percy musiał sam z nimi walczyć, choć już wtedy dało się zauważyć, że zmęczenie z niego prawie promieniowało.

Teraz dzięki dzieciom boga medycyny z jej nogą było dobrze, lecz czasem przy gwałtowniejszym ruchu bolała ją niemiłosiernie. Ale Reyna wytłumaczyła jej jak ustawiać stopę tak, aby nie czuła zbyt mocnej gehenny. Annabeth zaprzyjaźniła się z pretor po tym jak Thalii udało się wytłumaczyć całą sytuację ze zniszczeniami w Rzymskim Obozie. Oczywiście, niektórzy Rzymianie dalej byli wrogo nastawieni, ale po długich obradach większość z nich wywnioskowało, że łaskawie wybaczą Greką to przewinienie, gdyż Ci mogą się przydać na wojnie. Ale dla Leona w dalszym ciągu nie byli zbyt mili.

Najgorszy okazał się jednak Oktawian. Był nie tylko wrogo nastawiony, próbował sprawić, aby inni też chcieli bitw między Obozami. Na dodatek cały czas przypominał o sprawie trzech pretorów. Jason i Percy mówili, że mogą sobie nawzajem ustąpić, lecz jak na razie rządzili wspólnie z Reyną i to im nawet szło, ale dochodziło do sprzeczek i ze zdziwieniem dziewczyna dostrzegła, że to właśnie Nico im doradzał w takich sytuacjach. Syn Hadesa świetnie się sprawdzał w roli doradcy. Annabeth z uśmiechem wyobrażała go sobie za parę lat jak będzie pomagał biznesmenom dojść do ładu.

Ale Annabeth nie potrafiła być do końca szczęśliwa. Jej matka, Atena, dalej się do niej nie odzywała, a szarooka była z tego powodu załamana, choć starała się robić dobra minę do złej gry. Jednak to koszmary najbardziej ją dręczyły. Były o różnej tematyce, jednak zawsze rozbrzmiewał w nich śmiech Gai. Annabeth widywała też w nich pewną dziewczynę o zielonych oczach i jasnych włosach. Nie wiedziała kto to, ale na pamięć znała każdą linię jej twarzy.

– Księżniczko, co ty masz taką minę? – zapytała złośliwie Clarisse.

Annabeth kilka razy zamrugała. Ostatnimi czasami coraz częściej się zawieszała. A to było dziwne, szczególnie dlatego, że siedziała w jednym pokoju z trzydziestką głośnych, greckich nastolatków i dwudziestką rozgadanych Rzymian. Dla tych drugich taka konwersacja na ważnych spotkaniach była z początku nie do zrozumienia, ale szybko się przyzwyczaili. Mogła to wywnioskować z tego, że byli bardziej otwarci i milsi niż na początku.

– Zastanawiam się, jak wyglądałabyś po prostu w damskich ciuchach, La Rue. – od dłuższego czasu Annabeth miała dość córki Aresa. Ta cały czas chciała wiedzieć jak było w Tartarze, a gdy Annabeth odpowiedziała jej, żeby się wypchała, bo nie miała zamiaru gadać o tej krainie, Clarisse zrobiła się do niewytrzymania okropna.