Wakacje półbogini

Oto moja pierwsza cześć opowiadania. Po ostatnim razie trochę się bałam po tych komentarzach no, ale raz się żyję. Prawda? A i przepraszam za tamten niby „prolog”. Miłego czytania

Wakacje półbogini

Rozdział I

Nazywam się Weronika mam 14 lat. Jak wyglądam blond włosy, oczy szare nic nadzwyczajnego. Mam trzech przyjaciół Katrin- zawsze uśmiechnięta brunetka, Piotr- poważny i wysoki szatyn i Robin- ciemnowłosy chłopak, który nigdy nie traci humoru. Bardzo ich lubię chociaż inni mówią, że zachowują się dziwnie( bo to prawda) ale uważam, że również jestem no nienormalna a więc genialnie się dobraliśmy.

Wracaliśmy właśnie z ostatniego dnia szkoły do domu.

-Nareście wakacje- powiedziała Katrin- już naprawdę nie mogłam się doczekać. Cały dzień surfing a wieczorami patrzeć na zachód słońca z…

Spojrzała szybko w stronę Piotra i odwróciwszy wzrok zarumieniła się. Na całe jej szczęście tylko ja to zobaczyłam. Wiedziałam doskonale, że moja najlepsza przyjaciółka bardzo lubi go ale nic mu nie mówiłam bo czekałam aż sama to powie i też dlatego, gdyż nie wypada.

-Okej- przerwałam ciszę- to może dzisiaj pójdziemy na plaże. Co wy na to?

-To świetny pomysł- odpowiedział Robin- Mają być dzisiaj super fale.

-To postanowione. Dzisiaj przed moim domem o 14-00. Zgoda?

-ZGODA!- wykrzyknęli wszyscy chórem.

W domu powitał mnie mój ojciec Charles- zamiłowany surfer i mój starszy brat Devid- ciemnoblond chłopak, który kocha naukę.(Nie wierze ze to mój brat) Mieszkamy na plaży w kaliforni. Tata od razu zaprosił mnie do stołu, przygotował właśnie Pizzę z salami. Pycha! Zadecydowałam zacząć rozmowę.

-Tata dzisiaj o 14-00 idę z przyjaciółmi na plaże.

-Bardzo dobrze-odpowiedział- a ty co będziesz robił Devid?

-Ja? No jeśli Weronika pozwoliła by to chciałbym z nimi iść na plaże. Jeśli nie masz nic przeciwko siostro?

NIE! Chciałam krzyknąć, że mam coś przeciwko ale za to odpowiedziałam.

-Jak chcesz- mój ton był obojętny- możesz. A tak wogle to ta pizza jest genialna. No a tak mógłbyś opowiedzieć o mamie tato?

Wiedziałam, że ten temat sprawia mu przykrość ale gdy o niej mówił. Ja po prostu za nią tęskniłam i lubiłam gdy o niej opowiadał i koniec tematu.

-Jeśli tak bardzo chcesz kochanie, ale ma być całkowita cisza. Jasne?-powiedział a my od razu zamilkliśmy- Pewnego dnia przechadzałem się po plaży kiedy ją zauważyłem. Była po prostu piękna. Miała ciemne włosy, przenikliwe szare oczy a ubrana była na sportowa lecz modnie. Czytała książkę kiedy do niej podszedłem. Zapytałem dlaczego tak piękna kobieta jak ona czyta taką książkę na plaży.

Spojrzała na mnie i uśmiechając się odpowiedziała „ książki to skarbnica wiedzy” i spytała się mnie czy nie zechciałbym przeczytać. I co odpowiedziałem?

-Tak- powiedziałam

-Właśnie tak. Zacząłem czytać i naprawdę mi się spodobało!? Spojrzała na z podziwem. I tak zaczęliśmy coraz częściej spotykać. Aż wreście pojawiliście się wy i było wspaniale. A potem… zginęła.

Nie pytałam dalej wiedziałam co się potem stało i nie chciałam go bardziej zranić. Powiedziałam, że idę się przyszykować bo za niedługo przyjdą moi przyjaciele i bez żadnej zgody poszłam do pokoju.

O 14-00 razem z moim bratem czekaliśmy na nich. Jak zwykle się spóźnili to dla nich typowe. Kiedy nareście przyszli to przywitaliśmy się i ruszyliśmy w stronę plaży.  Ale gdy tylko dotarliśmy, okazało się, że morze jest ciche. Żadnych fal! No jak tak można. To są chyba jakieś żarty? gdy odwróciłam się żeby zapytać co dalej zauważyłam, że Piotr rusza ręką. Spojrzałam z powrotem i zauważyłam świetne fale, ale jak?

-Jakim cudem?…-zapytałam- przecież przed chwilą… nie, nie było.

Spojrzeli na mnie jak na wariatkę, którą jestem ale mniejsza z tym. Dałam za wygraną i skoczyliśmy do wody. Wydawałoby się, że minęły zaledwie parę minut a tu słońce już zachodziło. Wyszliśmy i usiedliśmy na kocu  i wyciągnęliśmy pyszne jedzenie palce lizać. Kiedy wszyscy się najedli chcąc zacząć rozmowę Piotr ni stąd ni zowąd wyciągnął zielony tort z napisem „ Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin Robin.”

-Masz urodziny?-zdziwiło mnie, że nie zapamiętałam czegoś tak ważnego?!

-No tak- odpowiedział- kończę dziś 14 lat.

-Wszystkiego najlepszego stary- zawołał od razu mój brat z książką na kolanach- Nareście jesteś w naszym wieku!

-Super!- nie zdążył odpowiedzieć, ponieważ Katrin mu przerwała- Kiedy robisz urodziny?

-Jeszcze nie wiem. Naprawdę.

Nic nie mówiłam nadal nie mogłam się otrząsnąć. Możecie mówić co chcecie pozwalam (tylko tym razem) ale posłuchajcie. Robin był jedyny w moim wieku a mnie no… zawsze wszyscy się ze mnie śmiali w szkole. Coś w tym stylu. Jest lekcja a my mamy jechać do kina a film ma być od np. czternastu  lat a oni „ no wszyscy mogą jechać no oprócz Weroniki”  Miałam tego po dziurki w nosie no … a z nim… było mi lżej.

-Wiecie takie urodziny w takim gronie przyjaciół i przyjaciółek… która jedna z nich w tym momencie śpi!- powiedział Robin i pomachał mi przed oczami śmiejąc się zarazem- Ziemia do Weroniki! Halo! Przegapiłaś tort.

Dopiero po chwili się ocknęłam. O ludzie! Ile minut przegapiłam.

-Co… Gdzie… Ja…-wyjąkałam

-Haha… rozbrajasz mnie Weroniko. No i chcę podziękować również Piotrowi za pyszny tort.

-Żaden kłopot-powiedział kryjąc rumieniec- Lubię gotować.

Po tych słowach ciemnowłosy chłopak podał mi kawałek ciasta i powiedział.

-Zostawiliśmy dla ciebie- uśmiechnął się do mnie tymi śnieżnobiałymi zębami.

-Dziękuje- mruknęłam.

-Wiecie –zaczął mój brat- robi się bardzo późno powinniśmy już wracać. Nie uważacie?

-Racja- potwierdził Robin- Odprowadzić cię Weroniko?

-Hmn… Nie dziękuje Robinie- podeszłam do niego i go przytuliłam- Wybacz ale niestety musze odprowadzić mojego brata.

Chłopak wyglądał na zdziwionego i uśmiechając się przytakną głową i odszedł z Katrin i Piotrem. A Devid… miał jak zwykle  nos w książce. Dzisiaj noc była piękna. Spokojnie mogłam rozpoznać gwiazdozbiory.  To był wspaniały dzień. Chociaż powrót miałam dosyć nudny ale to nic. I myśląc, że noc będzie spokojna poszłam spać. Nie wiedziałam jak bardzo się pomyliłam…