Maska

Dla Natany i Amadei. To takie coś… bo dawno nie napisałam jednoczęściówki. A muszę się przed Wami jakoś zrehabilitować z poprzedniej, jakże nieudanej Córki Ateny. Jeszcze raz za nią przepraszam. Akcja tego opowiadania rozgrywa się w czasie wojny z Gają.

Pozdrawiam

Chione

„Możesz się śmiać. Możesz grać. Wszyscy myślą – to prawdziwa twarz.”

Upewniam się, że mój brat śpi głębokim snem. Jego powieki są zamknięte, oddech spokojny i równomierny. Leży na kołdrze, jego ciało jest odprężone i nieprzygotowane na jakikolwiek atak. Gdyby ktoś pofatygowałby się wbić mu nóż w serce, zapewne nawet by się nie obudził.

Uśmiecham się do siebie, wiedząc, że mam nad nim kompletną władzę. Mógłbym zrobić mu cokolwiek. Wiem, iż jego życie nędznego herosa leży w moich rękach. Ale jeszcze nie czas.

Bezszelestnie ściągam z wieszaka czarny płaszcz, po czym ubieram go na swoje targane dreszczami ciało.  Ona mnie wzywa. Czuję to wewnątrz głowy. Rozkazuje mi przyjść do siebie. Co by się stało, gdybym się zbuntował? Nawet wolę o tym nie myśleć. Ja sam, dobrowolnie wybrałem jej ścieżkę. Nikt mnie nie zmuszał. Sam oddałem się w ręce swojej pani.

Kiedyś byłeś panem sam sobie, słyszę cichy szept, gdzieś z tyłu głowy.

To sumienie. Od dawna nauczyłem się je ignorować.

Na palcach przechodzę przez domek, lekko uchylam drzwi i wyślizguję się przez wąską szparę. Blask księżyca pada na moją zmęczoną twarz, wypełnia na moment światłem smutne oczy. Kochałem takie noce od dziecka. Byłem pewny, że gdy o północy wyszeptam do gwiazd jakieś życzenie, spełni się ono prędzej czy później. Aczkolwiek moje życzenie zawsze było niezmienne: mieć kochającą rodzinę i przyjaciół.

Gdy przybyłem do Obozu Herosów zaczęło się ono powoli spełniać. Jednak potem coś się zepsuło. Przyjaciele przestali mnie interesować, zaczęli za to powoli siać nudę w mojej głowie. Nie śmiałem się przy nich tak, jak kiedyś. Ba! Irytowali mnie, wkurzali.

Zacząłem wtedy miewać sny. To ona do mnie przemawiała.

Otrząsam się ze wspomnień i ruszam wzdłuż pola truskawek. Zamierzam dojść do lasu. To tam zwykle z nią rozmawiam.

Mijam arenę i Wielki Dom. Wszystko jest pogrążone w granatowym mroku nocy. Ledwo dostrzegam zarysy konturów budynków. Skryte przed oczami śmiertelników, jak zawsze. Wzdycham.

– Ej! Co ty tu wyrabiasz? – słyszę głos Jacksona.

Nie widzę go jeszcze. Nie wiem, gdzie jest. Przeklinam się, że zostałem nakryty. Muszę szybko wymyślić wymówkę.

Fałszywy śmiech i w oczach lęk. W każdej chwili mogą przejrzeć twoją grę.

Z mroku wyłania się ciemna postać. Na jej czarnych włosach odbija się biały blask księżyca, opalona cera wtapia sylwetkę w głęboką, jak studnia czerń dzisiejszej nocy. Ledwo dostrzegam kontury ciała chłopaka. Jest w Obozie Herosów od lat. Sztukę kamuflażu opanował do perfekcji. Jackson jest szlachetny. Jackson jest obozowym bogiem. Pffff… Wszyscy tak o nim mówią. Wszyscy go znają uwielbiają, kochają, szanują. Liczą się z jego zdaniem, są pewni, że zawsze im pomoże. Po tym, jak przeżył w Tartarze ugania się za nim notorycznie grupka obozowych nowicjuszek. Z domku Afrodyty i nie tylko. Za niedługo Annabeth będzie musiała wyrywać go z ich dłoni. Annabeth… Piękna, niedostępna, zajęta. Przez Niesamowitego Pożal Się Bogom Niedojdę Któremu Zawsze Się Udaje Bo Ma Tylko I Wyłącznie Farta Perseusza Jacksona.

Święty Jackson. Jemu zawsze wszystko się udawało. Był jednym z powodów, z których odrzuciłem przyjaciół – uwielbiali go, potrafili mówić tylko o nim. Byłem w ich oczach zwykłym herosem, jakich setki. On był w ich oczach bohaterem, wzorem do naśladowania. Nienawidzę go.

– Lepiej zainteresuj się, co wyrabia twoja Annabeth – odpieram zgryźliwie. – Jest tak ładna, że chyba raczej nie utrzymasz jej przy sobie długo. Która z córek Ateny całowała się ostatnio za Wielkim Domem z Blaisem, synkiem Aresa? Nie widziałem zbyt dobrze, ale miała chyba sylwetkę twojej dziewczyny. Pilnuj jej – syczę.

Pocisk osiąga zamierzony cel.

– Idź już do tego lasu – warczy Jackson. – I oby cię potwory zeżarły. Nie wiem, po jaką cholerę się tam pchasz, ale modlę się, byś zginął najbardziej bolesną śmiercią, jaka istnieje.

– Ależ dziękuję, kochany – mruczę i zagłębiam się w mrok.

Nienawidzę go. Nienawidzę go całym swoim sercem.

– I bądź pewien, że wspomnę Chejronowi o tobie w swoim raporcie! – słyszę za sobą wołanie.

Klnę w duchu i wbiegam głębiej w las. Byle dalej od tego idioty.

Twarde, ostre gałęzie chlaszczą mnie po twarzy, tworząc piekące, czerwone zadrapania na policzku. W gęstwinie jest ciemno. Bardzo ciemno. Po dwóch minutach drogi udaje mi się przywalić całym ciałem w drzewo. Ja i moje widzenie w ciemnościach… jakby to ująć… pozostawia wiele do życzenia. Jęczę i podnoszę się z ziemi. To już niedaleko, prawda? Oby. Bez latarki tu nie przetrwam. Uprzednio prowadziła mnie do miejsca rozmowy z nią widmowa nimfa. Teraz już jej nie ma. Może nawet nie żyje.

Biorę głęboki wdech i zaciągam się tlenem. Lodowate powietrze wdziera mi się do płuc, wywołując w nich ostry, kłujący ból. Czuję się, jakbym zamarzał. Tyle, że od  środka. Zamarzał i równocześnie płonął… Lód to ogień, ogień to lód. Gdzie jest różnica? Obie z tych rzeczy możemy odczuwać tak samo.

Potykam się i idę przed siebie. Powoli zaczynam rozpoznawać majaczące w mroku kontury gałęzi, drzew i krzewów. To aż śmieszne. Niektórym osobom z domem kojarzy się ich pokój z tapetą w kolorowe wzory, schludnie uporządkowany, z ładnymi meblami, firankami w oknach i kwiatkami doniczkowymi na parapecie. Łazienka z dywanem w delfiny i wielką, przestrzenną wanną. Kuchnia z szafkami wypełnionymi po brzegi smacznym jedzeniem i dużym, okrągłym stołem w centralnym punkcie, gdzie codziennie spędzałaby miło posiłki cała rodzina. Salon z kanapą, telewizorem i stoliczkiem do kawy, przy którym urzędowałaby mama. Mi z domem kojarzą się powykręcane korzenie wystające z ziemi, tylko czekające na okazję, by urosnąć akurat tak, bym się o nie potknął i drzewa wyciągające ku mnie swoje gałęzie, jakby chciały mnie chwycić i już nigdy nie puścić. To tu ona do mnie przemawia. Ja to miejsce uznaję za dom, gdyż ona tu jest.

Matka Ziemia.

Słyszę w głowie cichy, senny głos.

Przyszedłeś.

– Tak – mówię. – Co mam robić dalej?

Gdyby ktoś teraz na mnie patrzył, uznałby, że oszalałem i gadam do siebie.

Atak rozpocznie się za trzy dni. Na razie udawaj. Musimy zniszczyć ten obóz. Jeśli coś pójdzie niezgodnie z planem i te… te szumowiny, nędzne pomioty bogów i śmiertelników przeżyją… zapłacisz życiem. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda?

Przełykam głośno ślinę.

– Oczywiście, pani – szepczę.

W Obozie Herosów nie ma zostać żadnej oddychającej istoty. Twojej siostrzyczki też to dotyczy.

Łkam w duchu. Moja siostra… Jedyna niewinna istota. Zawsze i wszędzie mi ufała. Lecz musiałem ją odtrącić, by nie stała się jej żadna krzywda. A moja pani żąda jej śmierci…

Na chwilę w mojej duszy wzbiera bunt. Nie pozwalam!

„Zbudził Cię znów Twój własny płacz. Czasem prawda Ci się śni, to są piękne sny.”

Zostaję zgaszony dosłownie po sekundzie. Upadam na ziemię, wijąc się z bólu. Każda komórka mojego ciała wrzeszczy w agonii. Mam wrażenie, jakby na moje ciało upadł ważący tonę głaz, miażdżąc po kolei wszystkie kości, przygniatając organy i mięśnie, dopóki nie puszczą i nie pękną, zamieniając mnie w mokrą plamę.

Gehenna mija tak szybko, jak przyszła.

Leżę twarzą do ziemi, oddychając ciężko.

Brzydko, kochanie. Chciałeś mnie zawieść? Nie. Jesteś moim sługą. Nie puszczę cię wolno. No chyba, że najkrótszą drogą do Podziemia. Hahahaha!

Robi mi się gorąco.

– Ja już pójdę, pani – mówię cichym głosem.

Dobrze. I pamiętaj. Jeśli spróbujesz się zbuntować, zabiję cię.

– Oczywiście, Gajo – stwierdzam, kłonię się ku pustce, odwracam się szybko i wybiegam z lasu.

***

Pierwsze, co rzuca mi się w oczy, to płacząca Lily oparta o sosnę Thalii. Jej ciałem targają dreszcze. Trupia bladość jej skóry rysuje się wyraźnie w mroku nocy. Czarne włosy opadają jej na twarz. Wiem, że chowa za nimi zapuchnięte brązowe oczy. Ma skuloną sylwetkę, można powiedzieć, że owija się wokół drzewa, że drzewo pomaga jej nie upaść. Zawsze  była niska, ma niecały metr sześćdziesiąt. Mimo iż jestem tylko rok od niej starszy, uwielbiałem kpić sobie z jej wzrostu. Uwielbiałem dopóki nie wpadła w depresję. Wtedy bałem się mówić do niej cokolwiek. Później się okazało, że widziała doskonale przez Mgłę. Wszystkie potworności tego świata ukazywały się jej zlęknionym oczom. Do tego ciągle mówiła mi o jakichś dziwnych facetach (teraz wiem, iż to byli satyrowie), którzy ją śledzili. Nie wierzyłem jej, a mówiła mi wszystko. Myślała, że oszalała. Mgła zaczęła pozwalać mi widzieć cokolwiek dopiero, gdy skończyłem siedemnaście lat. U niej zaczęło się, gdy miała dwanaście.

Mieliśmy jedną matkę, która spłodziła nas z różnymi bogami. Ja jestem synem Hadesa, ona córeczką Apolla. Tiaaa… Zakazane dziecko. Wszyscy się już przyzwyczaili, że Wielka Trójka uwielbia łamać zakaz.

Chcę wyminąć Lily i pójść dalej, ale…

– Lucjan! – słyszę jej wołanie. – Nie ignoruj mnie! Wiem, kim jesteś i co robisz! Wiem wszystko.

Odwracam się do niej gwałtownie.

– Kłamiesz – warczę.

Umiem czytać z ludzkich twarzy, jak z otwartej księgi.

Ona mówi prawdę.

„Przyznaj się – maskę masz. Nikt nie widzi jej, tylko ja.”

– Szłam za tobą. Wiem, że z nią trzymasz. Ale ty nie jesteś zły – odpowiada. – Zedrzyj tę maskę. Bo nie jesteś zły.

– Spadaj – wrzeszczę. –  Nic o mnie nie wiesz, nie znasz prawdziwego mnie. Jeśli powiesz komuś cokolwiek, to cię zabiję! O tymi rękami – pokazuję jej otwarte dłonie.

Uderzam ją z całej siły w twarz.

Upada na ziemię wstrząsana jeszcze większym szlochem.

Ja tego nie zrobiłem… Nie! To nie ja! Co się ze mną dzieje?! Napływa we mnie fala obrzydzenia do samego siebie.

„Pali twarz maski cień. Myślisz – nikt nie widzi jej.”

Doskakuję do niej. Natychmiast się kuli, jej mięśnie napinają się, w oczekiwaniu na uderzenie.

– Lily…

– Nie – szepcze. – Odejdź. Proszę. Odejdź…

Podnoszę się na nogi.

Ona się mnie boi. Moja siostrzyczka…

Biegnę do swojego domku, nie chcąc odwracać się za siebie.

„Fałszywa gra. Fałszywy śmiech. To kłamstwo, zamiast prawdy jest.”

***

Kolejne trzy dni mijają mi w oczekiwaniu na atak. Nikt się do mnie nie odzywa, ja nie odzywam się do nikogo. Mój brat, który ogólnie mnie nie lubi, nawet nie raczy zaszczycić mnie spojrzeniem. Lily na sam mój widok nagle znika.

Zresztą nie ma się czemu dziwić.

***

Budzą mnie wrzaski i szczęk broni. To już? I nikt nie przyszedł, by mnie poinformować, co się dzieje? Nawet mój brat? Mega. Ludzie serio za mną nie przepadają.

W ciągu minuty wskakuję w zbroję, dobywam miecz z pochwy i wypadam przez drzwi na zewnątrz.

W Obozie panuje chaos. Herosi walczą przeciw herosom. Czuję w powietrzu metaliczny zapach krwi. Krwi wymieszanej ze zdradą.

Słyszę krzyk Jacksona.

– Lucjan, pomóż mi!

Nie pomagam mu. Po chwili potwór zatapia miecz w jego sercu.

Idę dalej. Nic mnie nie atakuje, żadna szkarada nie usiłuje zatrzymać. Ja jestem panem tego ataku.

Nie muszę się bić, ani stawać do walki. Poddani Gai zrobią to za mnie. Bo Gaja to moja pani.

Mijam martwą Annabeth. Cóż. Nie chciała być ze mną, więc co mnie obchodzi jej los?

Nagle widzę moją siostrę. Wyszarpują ją sobie dwa potwory. Ma krew na twarzy i ubranie w strzępach.  Jest półprzytomna, oczy ma zamglone. Widać, że ledwo co kontaktuje. Inaczej by się broniła. Inaczej rozniosłaby w pył te bestie. Na jej twarzy widnieją zaschnięte łzy, twarz ma opuchniętą i czerwoną od płaczu. Włosy posklejane są krwią.

Nie przejmuj się swoją siostrą. Przecież teraz służysz mnie, Lucjanie – mówi Gaja w mojej głowie.

Służę Gai. Ale ona nie ma prawa krzywdzić jedynej osoby, jaka kiedykolwiek mnie kochała.

Podrywam się do biegu i rzucam na potwory. Przypominam sobie, co mi powiedziała Lily trzy dni temu, zanim ją uderzyłem. „Nie jesteś zły.”

Nie jestem zły.

JA NIE JESTEM ZŁY!

NIE. JESTEM. ZŁY.

W ciągu dwóch sekund odsyłam potwory z powrotem do Tartaru. Moja siostra uderza bezwładnie o ziemię.

Nie mam czasu się nią, gdyż moja głowa eksploduje bólem. Ja płonę. Tyle że od środka. Upadam na kolana targany cierpieniem. W moim ciele wybuchają bomby, rozrywając je od środka. Każdy fragment skóry powoli się spala, każdy mięsień rozpada się na kawałki. Krew w moich żyłach wrze, doprowadzona do temperatury osiemdziesięciu stopni Celsjusza. Gaja się mści. Gaja mnie zabija. Tracę czucie we wszystkich kończynach, przewracam się na bok, na ziemię. Moje kości rozpuszczają się w płynnym ogniu wypełniającym moje ciało. Skóry już nie ma.

Boli. Bardzo boli. Chcę, żeby to się już skończyło. Ale nie żałuję. Uratowałem swoją siostrę.

Lily ledwo dźwiga się na nogi i zbliża do mnie. Twarz ma przerażoną.

– Przepraszam za wszystko – szepczę do niej.

A później opadają mi powieki.

”Uwierz.
Idzie dzień – twojej odwagi czas.
Nie bój się, zerwij ją sam!

Zrywam maskę dziś…
Tak to ja!”

Well. Napisane. Mam nadzieję, że tego opka też nie zwaliłam do reszty…

Buziaki

ChioneHeHHshsss