Doppelgänger (1)

 -A ja myślałam, że śnieżyca polarna wygląda jak śnieżyca polarna, a nie brak sygnału w telewizji. – miałam chrypkę po długim śnie.

 – Miałaś wizję we śnie? – Jego mina zrobiła się poważna. Wiedziałam, że o to zapyta.

– Nie… To znaczy tak… Znaczy… Nie wiem – Spuściłam wzrok. Już nic nie wydawało się pewne, nawet moje istnienie. -Zabiłam siebie. Dosłownie. – ścisnęłam jego nadgarstek i spojrzałam w oczy – Coś jest nie tak, ale nie wiem, co. To na pewno nie koniec, jeszcze nie. Ktoś skrywa się w cieniu intryg, nosi asa w rękawie. Nigdzie nie będziemy bezpieczni. Nie po tym, co się stało. – Nagle ten sen mnie oświecił. – Bogowie, jaka ja byłam głupia! – Wstałam i zaczęłam nakładać na ramiona bluzę. – Pamiętasz, kto cię zranił? – Nie czekałam na odpowiedź – Ta wizja się spełniła, pomimo, że tam mnie nie było. Bo wtedy byłam już na misji. – spojrzałam na niego wyczekująco.

– Naprawdę to nie byłaś ty? – W jego oczach mignęło przerażenie – Twój ojciec ma bibliotekę? – skinęłam głową.

Pociągnął mnie do wyjścia, potem ja go prowadziłam krętymi korytarzami Lazurowego Królestwa. Mijaliśmy chodzące driady, kilku pomocników ojca, ale ich odwołałam. Przeszliśmy obok wyjścia na powierzchnię – białych drzwi, zaopatrzonych w mosiężny uchwyt – i skręciliśmy w ciasny korytarz na którego końcu znajdowały się drewniane i proste skrzydło o metalowych wykończeniach.

Gdy dotknęłam klamki, kliknęła lekko i ustąpiła.

W środku biblioteka wydawała się większa, niż przewidywały to drzwi. Wysokie na kilka metrów półki ginęły w mroku oceanu. Oświetlone błękitnymi kulami korytarze nie kończyły się, a kolejne rzędy półek sprawiały wrażenie czarnej dziury – przyciągały, by nigdy nie wypuścić.

Przed nami pojawił się błękitny ptak. Miał bardzo długi ogon, upstrzony czarnymi i granatowymi piórami, Silne, rozłożyste skrzydła o kolorze głębiny morskiej. Był wielkości źrebięcia. Patrzył na mnie przenikliwym, porcelanowo – lazurowym wzrokiem.  Pomachał skrzydłami i opadł na ziemię.

Czym mogę służyć, Nadziejo Shapeshifter, Heriotzo Dhahabu?

 – Potrzeba nam informacji o sobowtórach. – wampir wpatrywał się poważnie w ptaka. – Jak najwięcej i jak najszybciej. Dasz radę to zrobić…

Phoenix Keanó (czytaj: fineksz kiano), tak, dajcie mi kilka minut.

Przed nami pojawiły się dwa krzesła. Usiedliśmy. Dopiero wtedy zapytałam Heriotzy:

– Co oznacza Dhahabu? – Zapytałam zaciekawiona – Skąd ty w ogóle pochodzisz?

– Dhahabu znaczy złoty. Matka powiedziała mi, że mój ojciec był Persem z Zanzibaru. Mówiła, że sam nazwał się złotym, a imię wybrało mi przeznaczenie. – Uśmiechnął się zawadiacko, pokazując jeden z ostrych kłów. Mimowolnie się zarumieniłam. – A twoje nazwisko? Pochodzisz z Włoch?

– Hm… Zmiennokształtna, dziwne ale prawdziwe. Mieszkałam tam do piątego roku życia, potem trafiłam do obozu. Chyba jeszcze się nie pozbyłam włoskiego akcentu, prawda? – uśmiechnął się razem ze mną. – Moja matka pochodziła z Polski. Trochę łapię ich język, ale ciężko się go wymawia. Jakbyś próbował zasupłać sobie język i zawiązać go na kokardkę. – Tym razem się zaśmiał.

– Twój włoski akcent jest przepiękny. – Cmoknął mnie w usta – Mam nadzieję, że nie zniknie.

Tymczasem Phoenix wrócił ze stertą książek (które dosłownie przyfrunęły za nim). Gdy książki opadły oddalił się, a my zaczęliśmy czytać.

Zajęło to nam dłużej, niż myślałam, ale udało się.

– Patrz, co mam – Powiedział Heriotza – To z biografii Lincolna,  Carla Sandburga: „Dziwny sen bądź złudzenie nawiedzało czasami Lincolna w czasie zimy. 6 listopada, w wieczór wyborów prezydenckich, po otrzymaniu jednego z pierwszych telegramów o swoim zwycięstwie, rzucił się na jedną ze swoich sof. Spojrzał w lustro nad sekretarzykiem po drugiej stronie pokoju i zobaczył w nim swoją postać, ale o dwóch twarzach. Zaniepokoiło go to. Wstał. Złudzenie znikło. Jednak, kiedy ponownie się położył, w lustrze znów pojawiły się dwie twarze, jedna z nich była bledsza. Wstał jeszcze raz, ale w ferworze wyborczym zapomniał o tym zdarzeniu. Niestety iluzja wróciła, nawiedziła go. Powiedział o tym żonie; ona również się zmartwiła. Kilka dni później Lincoln znów spróbował i dwie twarze również się ukazały. Jednak po raz ostatni. Zjawa już nigdy nie powróciła, jak powiedział swojej żonie. Ona uznała, że była to wróżba ponownego wyboru męża na prezydenta, a bladość jednego z oblicz miała oznaczać, że nie przeżyje on drugiej kadencji.”** Czyżby sobowtóry były czymś złym? Lincoln nie był dzieckiem bogów, nie widział też przez mgłę.

– Ale polował na wampiry. – dodałam – Podobno jeden go kiedyś ugryzł. Słuchaj tego: ” Nie mogłem powiedzieć żonie o moim ugryzieniu. Brzydzę się siebie. Boję się, że ktoś to odkryje. Wczoraj już zadecydowałem. Zabije mnie Wilkes. Dałem mu dość pieniędzy i władzy, by to wykonał. Mam nadzieję, że zrobi to z odpowiednim wyczuciem. Czekam na mój koniec.”. To jest wpis sprzed sytuacji z lustrem. Potem napisał, że sobowtór chciał go zabić, ale uciekł przed zbierającym się tłumem ludzi. Abraham miał także sny o nim. Takie same jak moje. – Spojrzeliśmy na siebie znacząco. – Masz kogoś jeszcze?

Chłopak przerzucił kilka tomów i przeczytał:

–  „Donne nie potrafił udzielić przytomnej odpowiedzi jednak po długiej przerwie w końcu odrzekł: Od kiedy wyszedłeś, nie opuszcza mnie straszliwa Wizja: moja ukochana żona dwukrotnie minęła mnie w tym pokoju, włosy opadały jej na ramiona, a w ramionach trzymała zmarłą córkę. To właśnie widziałem. Sir Robert odpowiedział na to: Oczywiście, od czasu, kiedy Pana widziałem, z pewnością Pan spał. To jest przyczyną tego melancholijnego snu, o którym pragnąłbym, by Pan zapomniał, bowiem już Pan nie śpi. Odpowiedzią Donne’a było: Nie mogę mieć większej pewności, że żyję i że wtedy nie spałem, równie pewien jestem jej ponownego pojawienia się. Zatrzymała się, spojrzała mi prosto w twarz i zniknęła.”** Z tego, co przeczytałem, sobowtóry zwiastują śmierć czyjąś, ale najczęściej osoby – sobowtóra. – Odłożył książkę na kupkę i oparł się o regał. – Pachnie mi to kłopotami.

Odłożyłam kopię pamiętnika prezydenta USA. To bardzo źle. Źle, bo za dużo przypadków było już na tym świecie. A wszystko, co miało z moim życiem związek, stawało się trudną, nieczystą grą. Nieczysta gra równa się kłopotom. A kłopoty oznaczają złe zakończenia. Nikt nie lubi złych zakończeń.

Wstałam, otrzepując z siebie kurz. Phoenix zjawił się, a książki zniknęły. Ptak opadł na długie, zakończone ostrymi pazurami, nogi. Stał w idealnie ptasiej pozycji, przekrzywiając łebek na bok, by móc jednym okiem spojrzeć na mnie.

Królewska krew splami piasek.

Dwie strony się pogodzą.

Ale to nie koniec. Nadzieja nie umarła.

Tylko tkwi, gdzieś głęboko zakopana.

Wystarczy ją obudzić.

A wszystko wróci na swoje miejsce.

– Co to było, Phoenix? – Heriotza, oparł rękę na moim ramieniu. – To co ty teraz powiedziałeś?

Ptak potrząsnął głową, aż jasne pióra na jego łebku zafalowały. Zamrugał kilka razy oczami i wzbił się z powrotem w powietrze.

W dawnym życiu byłam przepowiednią delficką. Gdy zmarłam, stałam się feniksem. To, co przed chwilą usłyszeliście, to przepowiednia. Przepowiednia końca świata.

I zniknęła. Popatrzyliśmy na siebie. Nieczysta gra zamieniała się powoli w wojnę.

To bardzo, bardzo źle.

Następnego poranka byliśmy już w powietrzu. Potrzebowaliśmy wskazówek, które mogła nam udzielić tylko jedna osoba. Chociaż nadal wątpiłam w to, czy jeszcze żyje, to nie traciłam nadziei.

Charmyga zatrzymała się gwałtownie. Wyczuwała Percy’ego na odległość. No cóż… Jego kłótnię było słychać z baardzo daleka.

– Jestem na sto procent pewny, że to w tamtą stronę!

– Wiesz co?! Idź sobie sam, ja znajdę innego patałacha, który będzie zdolny przejść przez pół Nowego Yorku, nie rozwalając przy tym połowy budynków! – to na pewno była Annabeth.

– Jak sobie chcesz!  Żegnam!

– Nawzajem!

– Wy sobie chyba jaja robicie. W pojedynkę nawet nie wyjdziecie z tej dzielnicy.- Zeskoczyłam z pegaza. – Myślałam, że macie więcej rozumu.

– Nadzieja! – krzyknęli jednocześnie. – Co ty tu robisz?!

– Przyleciałam ratować wasze wampirskie tyłki. A tak poza tym, też się cieszę, że was widzę. – uśmiechnęłam się. – Ann, kochanie, bierz go na konia i lecimy. Charmyga prowadzi.