Pani Cienia (18)

 

,,Naj­częstszą wadą spo­tykaną w po­pulac­ji ludzkiej jest zazdrość.”

Karolla16

Naprawdę, ja musiałam dzielić swój domek z idiotami i Aronią, a Jake miał cały na własność. Życie jest nie fair!

Siedziałam właśnie u niego w lokum na łóżku. Jego miejscówka spodobała mi się, gdy tylko zobaczyłam ją z zewnątrz – prosta, bez żadnych zbędnych ozdobień w błękitnym kolorze. Wewnątrz była podobnie urządzona: znajdowało tu się miejsce do spania, biurko, siedzenie oraz parę półek. Nic więcej. Do tego to wszystko cechowało się sterylną czystością. Szczerze mówiąc, żaden mnich nie powstydziłby się takim mieszkaniem.

Spojrzałam na Jake. Wcześniej chodził po całym pokoju, ale teraz opierał się o ścianę i patrzył na mnie z rozbawieniem.

– Dobra, zamieniamy się miejscami. Ty idziesz do tych moich sługusów, a ja zajmuję ten domek.

Uśmiechnął się do mnie szeroko. To dziwne, że dosłownie parę minut temu, chciał kogoś zamordować. A no właśnie, ta sprawa.

– OK., Jake powiedz dlaczego miałeś ochotę skrzywdzić Cristiana? – spytałam.

Wyszczerz zamarł mu na twarzy, a oczy ściemniały, ale dalej się we mnie wpatrywał:

– Pokłóciliśmy się o tą siatkówkę. – rzucił.

,,Ściemnia”.

Głosie, do jasnej cholery, gdzie ty byłaś?

Ale jeśli spróbujesz uciec, ty podróbko magnetofonu, to Ciebie dopadnę.

Dobra.

– Kłamiesz. – oświadczyłam.

– A ta rana na nadgarstku? – spytał.

– Rozwaliłam lustro w domku Hercosia. Chcesz, to możesz pójść i je zobaczyć. – powiedziałam lekko.

Mogłabyś brać ze mnie przykład.

Wiesz, za parę lat jeśli dalej taka będziesz, to ja będę miała śliczne dzieciaki i męża, a Tobie zastanie tylko miś do przytulania.

Wzajemnością, moja wredna encyklopedio. Ciekawe, czy gdyby książki też miały głos byłyby takie podłe jak ty. Jak uważasz?

Tak mi brakowało twoich wybuchów! Oczywiście, to ironia.

Muszę dopowiadać na te pytanie?

– Mel, żyjesz?! – Jake pomachał dłonią tuż przed moimi oczami.

Zamrugałam kilkakrotnie i powiedziałam szybko:

– Wcale nie rozmawiam ze złośliwym głosem.

Dopiero, gdy ujrzałam totalny szok na jego twarzy i zmieszanie, zrozumiałam, że on nie mógł słyszeć tamtej rozmowy. Cholera! Wyszłam na świruskę!

ZAMKNIJ SIĘ!!!

Zrób coś dla mnie Głosie i się utop.

– Amelia, może lepiej pójdziemy do jakiegoś syna Apolla? Zmierzy Ci temperaturę, zbada puls, da jakieś psychotropy… . – Jake ciągnął mnie za rękę.

– Nie zwariowałam! – warknęłam.

Nie wiedziałam, kto mnie bardziej wkurzył – syn piorunochronna, czy Głos. Wstałam szybko, ale Jake stał blisko łóżka, przez co wpadłam wprost na niego. Chłopak nie spodziewał się tego, dlatego po chwili wylądowaliśmy na podłodze.

Jake głośno jęknął, a ja wcale mu się nie dziwiłam – nie dość, że walnął z impetem w płytki (bardzo twarde swoją drogą), to jeszcze leżało na nim żywe 60 kg (wiem, jestem chuda ze swoim wzrostem 173 cm).

– Żyjesz? – pisnęłam.

Chłopak otworzył oczy. Z bliska dostrzegłam, że nie były tak jednolicie niebieskie – posiadały złote plamki. Naprawdę śliczne, złote plamki… .

– Jakoś, ale kobieto, ile ty ważysz? – uśmiechnął się słabo.

Odetchnęłam z ulgą. Tak, na szczęście nie zrobił nic sobie w głowę – tylko on, zdrowy potrafił być taki bezczelny.

Słyszałam jego bicie serca i znowu, tak jak za pierwszym razem, gdy na niego wpadłam (no dobra, powaliłam go) czułam zapach nieba.

Przez chwile Jake nic nie mówił, ale na jego ustach błąkał się drwiący uśmieszek, jednak jakoś wyjątkowo mnie nie denerwował. Przygryzłam dolną wargę i… .

Naraz wybuchnęliśmy śmiechem.

– Kurde, to jak z jakiegoś taniego filmu! – chichotałam.

Och, cicho Głosie! Niby jak słodko? Po prostu na niego upadłam, tyle.

Że niby ja i Jake byśmy byli…? Hahahaha! Dobre! Ludzie, nigdy się tak nie uśmiałam.

Ale… no…nie przekręcaj moich słów i weź się zatkaj!

Ja mam niecałe szesnaście lat, Głosie!

Odczep się!

– No dobra, Mel, możesz ze mnie zejść. – Jake patrzył na mnie dziwnym wzrokiem

– To odpowiedz na moje pytanie: Czemu chciałeś zrobić Cristianowi krzywdę?

Nagle czarnowłosy wykonał taki ruch, że teraz on leżał na mnie. Byłam zbyt zaskoczona, aby nawet zaprotestować. O i ledwo wyczuwałam płuca – był ciężki.

– Jak tak się bawimy, to… .

Usłyszałam szarpnięcie drzwi i odwróciłam w tamtą stronę wzrok. Do domku weszła Maja. Jej srebrne włosy były zapleciony w elegancki kok, a usta zostały podkreślone mocno czerwoną szminką. Na policzkach miała rumieńca, a w rękach trzymała wiele kolorowych toreb.

– O, Jake nie uwierzysz… . – gdy zobaczyła nas, upuściła reklamówki, a jej błękitne oczy otworzyły się szerzej.

Stanęła jak wyryta.

Ja też nie wiedziałam, co powiedzieć. Jej ostatniej spodziewałam się tutaj. Ale skoro tak najnormalniej tu wtargnęła, to musi oznaczać, że… .

Że Jake ja zaprosił.

Nie wiedziałam czemu, ale zrobiłam się nieco zazdrosna. No, bo ludzie to po prostu… choć nie miałam, o co robić się zazdrosna, ale… . Phh! Postawcie się na moim miejscu. Wy także nie bylibyście zadowoleni widząc swojego wroga numer jeden, co nie? No.

Syn piorunochronna szybko ze mnie wstał, a następnie podniósł mnie i rzekł:

– O Maja, hej.

Posłał mi błagalne spojrzenie pt. ,,Pomóż.”

Przygładziłam włosy i zaczęłam iść w stronę wyjścia, ale w połowie drogi rzuciłam:

– To ja idę, gołąbeczki. Załatwcie sprawę między sobą.

Mina Mai? Bezcenna, wyrażała chęć zabicia mnie.

A Jake? Po prostu nie do opisania.

Pokazałam mu język i wyszłam.

* * * * * * *

Szłam szybkim krokiem przez Obóz. Dzieciaki krzyczały i się śmiały. Dookoła mnie rozbrzmiewały nawoływania, dźwięki kopanej piłki, grania na flecie. Promienie słoneczne ogrzewały mi twarz, ale w bluzie jakoś nie było mi za ciepło.

– Hej! – zawołał jakiś chłopak.

Po tej całej sytuacji byłam zirytowana i zdenerwowana, a płeć przeciwna w tamtej chwili znajdowała się na pierwszym miejscu w liście wrogów. Tak, więc wrzasnęłam:

– Metr ode mnie!

Cristian spojrzał na mnie przerażony. Wyglądał lepiej niż wcześniej – nie miał siniaków i nie był upaprany w glebie. Jego złociste włosy poruszały się tak, jakby mierzwił je wiatr, ale Zefira nie było. Czekoladowe oczy wlepiały się we mnie – widziałam w nich błyski, które przygasły, po moim krzyku.

– Ja…eee.. przyjdę potem, OK? Nie jesteś chyba w humorze.

– Aż tak to widać? – westchnęłam.

– Tak, ale nie przejmuj się, bo wiesz, najbardziej oczywiste rzeczy, choć przeważnie są najbardziej widoczne, to nie myślimy o nich dopóki ich nie zauważymy. Lecę. – zatrzymałam się w miejscu. Ludzie, on gadał tak inteligentnie jak Ada!

Nagle coś de mnie doszło.

Ten chłopak odpowiedział mi na moje pytanie.

Głosie!!!

Dlaczego mnie nazywasz Isabelle skoro to Twoje imię, Izi?

Chwila ciszy.

Uśmiechnęłam się. Nie byłam jakoś specjalnie zaskoczona tą informacją – gdzieś w głowie, coś wiedziało, że to od samego początku Isabelle. Tylko nie chciałam w to uwierzyć, bo Głos mi pomagał, a Izi była podobno zła. No i chyba dalej była. Ale po części znajdowała się również w takiej sytuacji jak ja – mama i siostra morderczynie. Jakoś nie potrafiłam bać się jej, czy być na nią zła. To tak jakbym była rozgniewana na siebie.

Nie wszystko jest takie jakie się wydaje.

Dobra. Och, i Isabelle dziękuję.

Za wszystko. A szczególnie za to, że mnie uświadomiłaś, że nie wszystko jest czarno białe.

Pierwszy raz się naprawdę ucieszyłam, gdy ktoś użył tego słowa w odniesieniu do mnie.

,,Siostra” – zwyczajny wyraz, a może zmienić tyle.