Pani Cienia (17)

 

,,Lus­tro po­kazu­je prawdę; nie my­li się, gdyż nie myśli. Myśle­nie w swo­jej is­to­cie jest my­leniem się.”

Paulo Coelho

Ostatnimi czasami naprawdę miałam ochotę coś komuś zrobić.

Moja matka to Nyx, pierwotna, a siostra to Lyssa – obie to zabójczynie.

Ada i Cass zauważyli, że byłam jakaś przygaszona i cały czas się pytali, czy wszystko ze mną dobrze. Aronia zadręczała mnie pytaniami o bal: ,,Czy masz partnera? Nie?! Mel, proszę Cię! Zostało tak mało czasu…” itp. Widać, że niezła z niej histeryczka. Normalnie, jak niektóre z tych matek z ,,Lekarzy”. Boże, te emocje! Jakby aktorki były ze szkoły sprzątającej.

Ale nie wszystko było aż takie wkurzające. Dream zniknęła. Podobno przyjechała po nią matka i ją zabrała. Chejron nie protestował. A ja jakoś wcale mu się nie dziwiłam.

Najgorszy był koszmar, a dokładnie wspomnienie.

,,Włosy tej dziewczyny były zafarbowane na czerwono. Zaschła na nich krew, z czego dało się wywnioskować, iż leży tu dość długo. Twarz szpeciły liczne szramy. Wyglądała na moją rówieśnicę. Jedno z jej oczu było zaklejone przez posokę. Drugie, całe zaszklone, w kolorze bezchmurnego nieba, patrzyło jakby wprost na mnie. Jej prawa ręka zwisała tuż przy ciele, a lewa tworzyła kształt litery ,,Z”. Widać było tam mięso i coś białego. Chyba kości. Dookoła tego, co zostało z jej kończyny latały muchy. Cały swój strój miała zniszczony i brudny. Na koszulce tej istotki znajdowała się ciemna plama. Czyli… nie leżałam na mazi. Leżałam na jej krwi.

Nagle usłyszałam czyjś przeraźliwy krzyk.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że to ja krzyczałam.”*

Nie wiedziałam czy to przez rozmowę z Lyssą, czy przez coś innego, ale to wszystko znowu zaczęło mnie nawiedzać. Pamiętałam swoje przerażenie, swój krzyk. Kojarzyłam jak uderzałam w drzwi, jak za wszelką cenę chciałam się stamtąd wydostać. Ale jedna rzecz nie dawała mi spokoju: Co jeśli jakimś cudem Lana jeszcze wtedy żyła? Może mogłam jej pomóc? Choć odganiałam poczucie winy z każdym dniem powracało ono z większym nasileniem. Zdawałam sobie sprawę, że nie powinnam płakać nad rozlanym mlekiem, ale i tak nie umiałam się przemóc. Noce stawały się dla mnie koszmarem, pierwsze promienie słońca – wybawieniem.

Z czasem sen z martwą córką Apolla był już rutyną. Człowiek, a tym bardziej heros przyzwyczai się do wszystkiego. Naprawdę.

Kiedy się ubrałam, spojrzałam w lustro. Dawno się sobie nie przyglądałam.

Moje ciemne, mocno falowane włosy miały naturalny połysk. Na policzkach znajdowały się zdrowe rumieńce, które podkreślały wysokie kości policzkowe (od kiedy ja je miałam?). Piegi na zgrabnym nosie wydawały się bardzo wyblakłe, wręcz ich nie było. Ciemnoczerwone usta wyglądały na pełniejsze. Najbardziej mnie jednak zaskoczyła moja cera. Niegdyś niepokojąca blada, dziś posiadała delikatny, złocisty kolor. Jedynie oczy pozostały takie same. Duże, we wszystkich odcieniach niebieskiego.

Byłam kropka w kropkę jak Isabelle.

Zacisnęłam powieki. Nie chciałam tego oglądać. Do cholery, nie chciałam być do niej podobna!!!

Otworzyłam oczy, posiadając nadzieję, że zobaczę kogoś innego w lustrze, a nie twarz morderczyni.

Moje marzenie się nie spełniło.

Wzięłam zamach i uderzyłam mocno pięścią w zwierciadło, które wręcz mówiło: ,,Kto zabił mnóstwo ludzi? Ta osoba, która się we mnie przegląda.”

Szkło rozsypało się dookoła mnie i upadło na podłogę. W ręce poczułam straszny ból. Spojrzałam. Była ona cała w ciemnoczerwonej krwi i lśniących okruszkach szkła.

Złapałam się za nią, a następnie oparłam się o ścianę i powoli po niej zjechałam, aż usiadłam na podłodze. Szloch dusił mi gardło. Strach, niedowierzanie i wściekłość odbierały tchu. Schowałam kończynę w wytartym ręczniku, chyba nie moim, ale to mnie nie obchodziło. Próbowałam zatamować krwawienie.

Ścisnęłam mocniej kawałek materiału i cicho krzyknęłam – okropne pieczenie rozeszło się po moim ciele.

Następnie zaczęłam niemo płakać.

* * * * * * * * *

Szłam szybkim krokiem przez Obóz. Dzień był jak zwykle piękny, aż chciało się wymiotować tęczą. Wręcz widziałam pogodynkę ze sztucznym uśmiechem przylepionym do twarzy ,,Mam dla Was wspaniałą informację, moi drodzy! Podczas, gdy Wy macie deszcze i wiatry, Obóz Herosów posiada doskonałą pogodę! Zazdrościcie, co nie?” No, może by nie powiedziałaby to w taki bezczelny sposób, jednak jakoś podobnie.

Krzyki licznych dzieciaków działały mi, na moje i tak nadszarpnięte nerwy, dość ostro. Musiałam znaleźć miejsce z dala od nich i od moich nadopiekuńczych przyjaciół!

Tylko gdzie? Hmmm.

Chyba już wiedziałam!

Truchtem skierowałam się w stronę areny. Lawirowałam między tymi idiotami, specjalnie co jakiś czas uderzając, któregoś z nich w łepetynę. Ciepłe promienie słońca nagrzewały mi plecy, na których znajdowała się bluza. Tak, wiedziałam, ponad 30 stopni, a ja w takim ciuchu, jednak jakoś musiałam ukryć zakrwawiony bandaż na nadgarstku. Z góry mówię, że z ręką później okazało się, że nie było tak źle. A łazienkę udało mi się jakoś urządzić, choć zniszczone lustro na pewno zastanowi kilka osób. Jedynie głęboka rana podpowiadała, co się stało.

Im dalej się poruszałam, tym mniej osób spotykałam. Gdy doszłam nad stare miejsce do ćwiczeń (teraz ćwiczyliśmy na placu) skamieniałam. Trybuny były do połowy rozwalone, a piach miał ciemny kolor pyłu pozostawionego przez potwory. Widać, że mamy świetną ekipę sprzątająca!

Nagle usłyszałam brzęk metalu. Pochyliłam się mocno i ujrzałam Jake’a i jakiegoś blondyna walczącego na miecze. Mój wróg numer 2 radził sobie bardzo dobrze – co chwilę szarżował, ale wykonywał też doskonałe uniki. Blondyn również był niczego sobie.

Nagle dostrzegłam, że Jake atakuje tamtego chłopaka tak, aby on zbliżył się jak najbardziej do wielkiej przepaści.

Cholera, czy syn piorunochronna chciał go zabić?

I dlaczego to ja musiałam mu ratować skórę?

Kilkoma susami przeskoczyłam ławeczki, uważając, aby nie zaczepić nogą o wystające drewno. Przeklinałam siebie, że założyłam spodenki z jeansu.

Kiedy ustałam na ziemi, zobaczyłam, że blondyn był bardzo blisko otchłani. Nabrałam powietrza w płuca i się wydarłam:

– JAKE!!!

Chłopak od razu odwrócił się w moją stronę. Włosy miał ułożone w nieładzie, zarumienione policzki. Na jego stroju znajdowały się liczne, małe zadrapnięcia. Ale to oczy o nienaturalnym, lazurowym kolorze i chłód oraz wrogość bijąca z nich sprawiła, że posiadałam wielką ochotę, aby zwiewać.

Jego spojrzenie po chwili złagodniało, ale ton głosu dalej był nieco nieprzyjemny:

– Spadaj, Mel.

– Nie mam zamiaru. Jake, co ty chciałeś zrobić temu chłopakowi? Zabić go? – warknęłam na niego zirytowana, ale byłam też zmartwiona, co mogło doprowadzić czarnowłosego do takiej furii.

– Tak. Chciałem zabić Cristiana. I. Dalej. Chcę. – resztę zdania wycedził, wpatrując się z zimną złością w blondyna, który leżał na ziemi.

Cristian… . No tak! Syn Apolla, był kapitanem przeciwnej drużyny tej dziwacznej gry, którą relacjonowałam!

Luknęłam na niego. Tkwił na ziemi, cały w siniakach i glebie. Cechował się złocistymi włosami i czekoladowymi oczami.

Poznałam go. To ten chłopak, który spytał się, czy nie miałam wstrząsu mózgu! A ja na jego widok prawie nie dostałam palpitacji serca… . Jednak to możemy ominąć.

Podniósł się, skrzywiony, rozmasowując czoło.

– To raczej moja wina. Przez przypadek go zdenerwowałem.

– Przez przypadek?! – Jake chciał się na niego rzucić, ale zdążyłam złapać go za rękę.

– Uspokój się. – rozkazałam mu.

Następnie ustałam tak, aby mieć Jake’a za plecami, a Cristiana przed sobą. Byłam żywą tarczą pomiędzy nimi.

Dalej trzymałam czarnowłosego za dłoń, ale mój nadgarstek mocno piekł.

– Ale ironia! Ratuje mnie dziewczyna wroga. – jęknął Cristian, wcale nie wesoły.

STOP! Czy on właśnie pomyślał, że ja i Jake…?

– On wcale nie jest moim chłopakiem!

– Ona wcale nie jest moją dziewczyna!

Krzyknęliśmy równolegle, zdenerwowani.

– Właśnie widzę. – prychnął blondyn, patrząc na nasze dłonie.

Z odruchu chciałam zabrać rąsie, ale tego nie zrobiłam.

– Jake podobno jest Twoim wrogiem i nawet jeśli trzymamy się za ręce, to nie powinno Cię to obchodzić. – syknęłam do niego.

Naprawdę, ten chłopak już nie był taki idealny. No dobra, był, ale gdy tylko otwierał usta zaczęłam zmieniać o nim zdanie.

Cristian zmrużył oczy, ale nic nie powiedział.

Zamiast tego do dyskusji włączył się Jake:

– Właśnie kochany Cristianku, to nie powinno Ciebie obchodzić. – rzekł z jadem w głosie.

Blondyn obrzucił go pogardliwym wzrokiem, a następnie rzucił:

– Do zobaczenia, piękna pani. – i odszedł.

Przez słowo ,,piękna” przypomniało mi się lustro. Nie odpowiedziałam.

– Dobra, Mel, powinniśmy iść. – powiedział Jake.

Odwróciłam się do niego z żarem w oczach.

– Co wy tu robiliście, do jasnej ciasnej?! Mogłeś go zabić!

– Nie twój pieprzony interes.

– A wcale, że mój!

Mierzyliśmy siebie wzrokiem.

– Chodźmy do mnie do domku, tam Ci wszystko powiem. – po dłuższej chwili uległ.

Pociągnął mnie za rękę, tą samą, gdzie miałam ranę.

Rękaw zagiął się ukazując rubinowy bandaż. Jake zmierzył mnie krytycznym spojrzeniem i podwinął mocniej moją bluzę. Próbowałam się wyszarpać, ale nie udało się – był ode mnie silniejszy. Chłopak delikatnie odgiął to, co niedawno było białe, ukazując światu, kilka długich ran o nieregularnym kształcie.

– Na Zeusa, Mel. – szepnął.

A następnie, tak najzwyczajniej na świecie, przytulił mnie.

Chyba nawet nie zdawał sobie sprawy, ile to dla mnie znaczyło.

* – skopiowane z fragmentu z Pani Cienia (1)