Pamiętniki Córki Mądrości (1)

To moje pierwsze opowiadani wysłane na RR. Według mnie jest beznadziejne, ale od dawna chciałam cpś wysłać. No i jest strasznie krótkie. Jeśli ktoś da radę to przeczytać, to może kiedyś wyślę CD…Ma ktoś pomysł na tytuł?
Ok, zaczynam. Proszę, nie bijcie…

Jaki jest rekord w zmienianiu szkół? Istnieje możliwość, że go pobiłam. Przepisywałam się siedem razy w ciągu dwóch dni. W końcu wylądowałam w jednym z lepszych nowojorskich gimnazjów.
Słysząc ,,Szkoła z wysokim poziomem” spodziewałam się normalnych aczkolwiek inteligentnych nastolatków z IQ wyższym niż 2. I co? Pytanie za pięć punktów, bo odpowiedź jest oczywista… Jak zwykle – myliłam się. Wybrałam klasę z rozszerzoną historią i WOSem. Moi nowi znajomi bez względu na płeć są odmóżdżoną grupą chichoczących dzieciaków z converse’ami, vansami lub air max’ami. Znaczy, nie mam nic do tych butów, ale ciągłe ,,hi hi, widziałaś moje nowe wdzianko?” sprawia, że budzi się we mnie rządza mordu. Oczywiście ta damska część ma więcej tapety na twarzy niż na ścianach w salonie mojej babci.
Dziś jest piąty września. Do szkoły powinnam przyjść cztery dni temu na rozpoczęcie. Ale po co? Tam było za dużo ludzi i hałasu… Tak więc w tymże budynku przebywam od dwóch baaardzo długoch dni. Ekstra, prawda?
Nie -.-
Gimnazjum jest duże. Gubię się tutaj. Przed chwilą skończyła się druga lekcja (Matma. Łiii – eh, ten mój entuzjazm) Ok, to gdzie teraz? Na pewno mam gdzieś plan. Albo chociaż mapkę szkoły… Muszę mieć coś takiego.
Rozpaczliwie szukałam kartki w plecaku pożyczonym od kuzynki. Wcześniej mieszkałam w małym mieateczku z tatą naukowcem, macochą archeologiem i młodszą siostrą. Kiedy moja rodzinka wyjechała na jakiś zjazd naukowców do Wielkiej Brytanii, ja przeprowadziłam się do cioci i jej córki hipiski. Właśnie od niej miałam neonowy, zielony plecaczek z pandą. Chyba wyglądałam głupio, ponoeważ ludzie mijając mnie szeptali i wytykali palcami. Co się gapicie?! Ja tylko stałam na środku głównego holu, zawzięcie grzebiąc w placaku. Jak macie problem to znajdźcie mi ten plan! W końcu kartki nie rosną na drzewach, nie?  …chociaż w sumie, kartki są z papieru, który jest z drzew. I znów Kate zabłysnęła inteligencją…
Wracając do tego, jak głupio wyglądałam. No, to nie moja wina, że akurat codziennie zakładam czarne ciuchy, wojskowe kurtki i oczywiście – glany, a do tego ten sweetaśny plecak.
Nagle usłyszałam za sobą chichot. Odwróciłam się. Za mną stała wymalowana brunetka. Oczywiście, któżby inny? Keira uśmiechnęła się tak promiennie, że miałam ochotę ją trzasnąć.
-Szukasz czegoś??? – szyderczy uśmieszek nie znikał z jej sztucznej twarzyczki.
– Tak, mózgu, który zgubiłaś bardzo dawno temu.
– Może ci pom… zaraz, co ty powiedziałaś??? – dziewczyna nie grzeszyła intelektem. Dopiero po dobrych kilkunastu sekundach ogarnęła, co powiedziałam.
-Tyyy…
-Ja cooo?
W odpowiedzi tylko odwróciła się i zgrzytając zębami odeszła. Wywróciłam oczami. Klasę chyba w końcu znajdę… Ruszyłam przed siebie. Jak ja nienawidzę tego, że czasem nie mogę znaleźć wyjścia z sytuacji. Czuję się słaba. Nie cierpię czegoś nie wiedzieć. Zawsze przygotowana na lekcje, nie mogę sobie poradzić ze znalezieniem sali…

*tu zrobiłam przerwę na zjedzenie tostów*

Więc, ja powinnam mieć zawsze plan oraz plan B i plan C. Życie nauczyło mnie, że nie mogę liczyć na nikogo i muszę radzić sobie sama. Ale teraz na serio się zgubiłam. Załamana błąkałam się po korytarzu. Potem usiadłam pod ścianą. Później napiłam się wody. Według mojego zegarka, przerwa dobiegała końca. Zdałam sobie sprawę, że na korytarzu zrobiło się dziwnie pusto i cicho. Spojrzałam w stronę okna. Było otwarte i wiał zimny wiatr. Nagle zobaczyłam cień. Ale czemu? Przecież nikt tędy nie szedł… Przeszedł mnie dziwny dreszcz. Ogarnij się dziewczyno! To tylko cień. No ale gdzie, do jasnej anielki, jest da durna klasa? Po chwili zauważyłam znajomą twarz. To była chyba Lisi, Lisa… czy jakoś tak.
Nie lubię zbyt często się odzywać, lecz to była sytuacja kryzysowa. Podeszłam do dziewczyny swoim standardowym, szybkim, trochę skocznym krokiem, który zupełnie nie pasował do mojego stylu.
– Ej, gdzie teraz mamy? – zapytałam. Li-coś-tam pewnie po raz pierwszy w życiu odsłoniła twarz, którą zawsze zakrywały krótkie rude włosy. Miała przenikliwe, szare (prawie białe) oczy, zawsze jakby nieobecne. Ogólnie była dość dziwną osobą. Mówiła, jak wróżka lub ktoś w tym rodzaju..
– Yy… co?
– Gdzie Teraz Mamy? – powtórzyłam.
– Ach, teraz będzia najwspanialsza z nauk. Dzieje naszych przodków staną się nam znane. Twoich również. Dowiesz się kim na prawdę jesteś…
Aha, ok, ta dziewczyna na serio nie jest normalna. Jacy przodkowie? O czym ona gada?
Zazwyczaj przewiduję każdy ruch drugiej osoby, ale teraz stałam zupełnie zaskoczona. Ruda Li złapała mnie za ramię i znieruchomiała. Posłała mi pełne przerażenia spojrzenie i po kilku sekundach leżała nieprzytomna na podłodze. Jej oczy zrobiły się jeszcze większe niż zazwyczaj. Wyglądały, jakby wwiercały się w sufit. Zauważyłam, że dziewczyna coś upuściła. Gdy dotknęłam medalionu ( ta rozsądna część mnie ostrzegała, żebym tego nie robiła ), również po chwili leżałam na ziemii.
I zrobiło się ciemno…

Ok. Dedykacja dla tych, którzy czytając to, nie umarli z nudów i jeszcze dadzą radę naposać choćby krótki komentarz.
PS. Serio, ma ktoś pomysł na tytuł?