Pamiętnik Heroski (10)

Nadeszła wiekopomna chwila, bla, bla, bla.

Ostatni rozdział.

Koniec.

Nie, nie byłabym sobą, gdybym nie walnęła teraz przemówienia. Chciałabym podziękować wszystkim, którzy czytali moje opowiadania. Dziękuję wam za wsparcie i za miłe komentarze. Dedykuję tą część moim Dresom, Annabeth24, Piper77, carmel, Mari, Cass, Celahirowi, Thanatossowi, Bogince i kochanej Admince. Szczególnie pragnę podziękować tym, którzy złożyli mi takie piękne życzenia urodzinowe. Bardzo to doceniam. Wierszyk carmel sobie wydrukowałam i spisałam ręcznie na pamiątkę. Słowa dziewczyn bardzo mnie poruszyły. Jeszcze raz dziękuję. <3

P.S. To ostatni rozdział, a ja dalej nie wiem jak poprawie zapisywać dialogi i wstawiać w nich kropki ;__; Niech mi ktoś to wytłumaczy.

Rozdział X:

Goodbye…

Zmrużyłam oczy i spojrzałam gniewnie na chłopaka.

– U mnie! – powtórzyłam zdecydowanie

– U mnie byli ostatnio! – krzyknął Percy

– No właśnie! Więc teraz moja kolej!

– Thalia to moja przyjaciółka!

– A moja siostra! – powiedziałam pewnie i wbiłam chłopakowi długopis w ramię

Percy zawrzał. Zauważyłam, że zrobił się czerwony na twarzy.

Od trzydziestu minut siedzieliśmy w domku Posejdona i z kartką w ręku planowaliśmy skład gości.

Mroźny grudzień. Środek zimy. Cały obóz pokryty był białą pierzyną. Wszędzie czuć było atmosferę zbliżających się świąt. Panował spokój. Ludzie byli dla siebie życzliwi i uprzejmi.

– Utopię Cię. – zakomunikował Percy

– Jedno pstryknięcie palca i zamienię Cię w kupkę popiołu. – odparowałam

Spojrzeliśmy sobie w oczy. Mój wyćwiczony, morderczy wzrok. Chłopak przełknął głośno ślinę.

– Ale Nico… – zaczął

– Cody będzie u mnie, więc chcę, żeby spędził święta z bratem. Dlatego Nico jest mój.

– To nie fair!

– Ty masz Annabeth, Grovera i Tysona. Nico i Thalia będą u mnie. – powiedziałam stanowczo i zapisałam to na kartce

Wstałam szybko, założyłam swój gruby sweter, który wisiał na krześle i opuściłam domek Posejdona. Przeszłam kawałek udeptaną ścieżką i po chwili byłam u siebie.

– I co? – spytał na wejściu Jake, a ja uśmiechnęłam się triumfalnie

– Załatwione. – przyznałam z dumą, a brat krzyknął radośnie i skoczył z łóżka

Kilka dni później…

– Jesteś za niska. Nie dasz rady.

– Cicho konusie. – zwróciłam się do brata i wspięłam się na palcach

Nagle poczułam, że unoszę się do góry. Krzyknęłam krótko i omal nie wypuściłam ozdoby z ręki.

– Danny! – pisnęłam i kurczowo złapałam się jego blond czupryny

– Trzymam Cię. – zapewnił śmiejąc się

Ostrożnie powiesiłam ozdobę na choince. Mama weszła do salonu i od razu sięgnęła po kamerę, którą wcześniej odłożyłam na stole.

– Uśmiech kochani! – zawołała

Danny odwrócił się w jej stronę, a Jake i Cody szybko stanęli obok. Wyszczerzyłam się wesoło, a mama zrobiła kilka zdjęć.

– Zaraz będzie ciemno. Pośpieszmy się, bo zostało jeszcze trochę rzeczy do zrobienia. – powiedziałam kiedy Danny postawił mnie na ziemi

– Cieszę się, że jesteście. Mam więcej rąk do pomocy. – przyznała mama

– Poczekaj, aż Thalia i Nico przyjadą. Będzie straszny tłok.

– Kiedy Nico wróci z Podziemia? – spytała jeszcze raz mama

– Jutro. – odparł Cody, wieszając bombkę na choinkę

– Thalia też będzie jutro.

– Już się nie mogę doczekać, żeby ich poznać! – ucieszyła się mama i poprawiła swoją blond grzywkę – Ale dobrze! Wy ubierzcie choinkę, a ja wracam do kuchni. – dodała szybko i wyszła z salonu

Wzięłam do ręki kamerę i zaczęłam nagrywać.

– Jesteśmy u mnie w domu i przygotowujemy się do świąt. – powiedziałam patrząc w obiektyw

Uśmiechnęłam się i pomachałam.

– Cody powiedz coś fajnego do kamery!

Zrobiłam zbliżenie na chłopaka, który razem z moim bratem wieszali łańcuch na choince.

– Czemu mnie nagrywasz? Ja tu powinienem być narratorem. – rzekł

– Nie, ja! Powiedz coś fajnego!

– Cody. – rzekł pewnie

Zaśmiałam się głośno.

– Cody jest fajny. – dodał jakby to było oczywiste

– Daj! Teraz ja chcę! – zawołał Danny, wyciągając ręce po kamerę

Oddałam mu ją i zajęłam się ozdabianiem drzewka.

– No! To teraz ponagrywamy coś, co ma jakieś znaczenie, czyli mnie! – oznajmił Danny patrząc w obiektyw i poprawiając swoje blond włosy

Jake i ja zaśmialiśmy się. Syn Apolla usiadł przy dużym, ciemnym, brązowym stole, który jakiś czas temu kupili rodzice.

– Opowiem teraz historię.

– Nikogo to nie obchodzi. – wtrącił się Cody

– Cicho, psujesz wszystko! – zdenerwował się blondyn

– Smuteczek! – rzekłam krótko i owinęłam się łańcuchem z włosia anielskiego – Och! Ale jestem szekszi! – dodałam, strzelając gwiazdorską pozę

Danny przeniósł kamerę na mnie. Zaczęłam robić śmieszne miny. Po chwili Jake się do mnie przyłączył. Wygłupialiśmy się na całego.

– Koleżanko sympatyczna mojej kozy. – zwrócił się do mnie Cody, a ja wybuchłam śmiechem

– Masz kozę? – spytałam i podparłam się o drewniane krzesło

– Tak. Nazywa się Danny.

– Ej! – oburzył się nagrywający nas blondyn

– Cody, ubliżasz w tym momencie kozom. – stwierdził Jake i powiesił sobie za ucho zieloną bombkę

– Dobra lamusy, ogar! Ubieramy do końca choinkę i stroimy mieszkanie.

– Tak jest! – zgodził się Danny i oddał mi sprzęt nagrywająco uwieczniający

– Danny frędzlu, idź do kuchni po coś do picia. – zwrócił się do niego Cody

– Tak jest! – powtórzył i wyszedł z salonu

– Widzisz jaki posłuszny? – spytał brunet patrząc w obiektyw – Sam wytresowałem. – dodał dumnie

Całą czwórką ubieraliśmy choinkę. Ciągle się przy tym śmialiśmy i wygłupialiśmy. Było bardzo wesoło. Potem przystroiliśmy całe mieszkanie. Danny ganiał mnie z jemiołą, a ja musiałam przed nim uciekać. Pomagaliśmy też mamie w gotowaniu, co skończyło się wojną na rzucanie mąką. Danny i Jake podkradali ciasteczka.

Kiedy było już ciemno, wszyscy zgromadziliśmy się w salonie. Usiadłam na miękkiej sofie stojącej pod ścianą po prawej stronie od wejścia. W pomieszczeniu było ciepło. Wszędzie pachniało wypiekami i zieloną choinką. Nasze drzewko było wyjątkowo ładne i dostojne. W dodatku bardzo bogato przystrojone. Podobnie zresztą jak reszta domu. Wszędzie wisiały Aniołki, bombki, dzwoneczki, Mikołaje, skarpetki i inne świecidełka.

– Gotowi? – spytał tata gasząc światło i kucając przy choince

W pokoju zapanowała ciemność.

– Tak! – wykrzyknął podekscytowany Jake

– To zaczynamy odliczanie! – rzekł tata

– Trzy! – wypalił Danny, wiercąc się na krześle

– Dwa. – dodał Cody

– Jeden. – kontynuowałam z uśmiechem

– START! – wykrzyknął Jake, a tata odpalił lampki

Nagle cała choinka rozbłysła tysiącami kolorowych światełek. Otworzyłam szeroko oczy z zachwytu. Drzewko wyglądało przepięknie. Wszyscy wpatrywaliśmy się w nie jak zaczarowani.

– To będą najlepsze święta w moim życiu. – oznajmił cicho Danny

Oczy chłopaka lśniły. Wiedziałam, że jest bardzo szczęśliwy. To musiały być pierwsze takie jego święta.

Dzień później…

– Nie wiem jak mamy się tu pomieścić. – oznajmiła Annabeth

Na środku salonu leżały przyniesione z piwnicy materace. Aby zrobić jeszcze więcej miejsca, stół podsunęliśmy pod samo okno.

– Dobrze, że telewizor jest duży. – rzucił Grover wąchając choinkę

– Bez urazy chłopcy, ale wolałabym nie leżeć obok was. – wyznała Thalia i szybko położyła się z brzegu materaca

– My też byśmy woleli. – oznajmił szczerze Nico i wyszczerzył się

Thalia spojrzała na niego gniewnie, ale nic nie powiedziała.

– A ja chcę leżeć obok Percy’ego i panny Lany. – zakomunikował otwarcie Tyson

– Awww… Chodź się przytulić! – powiedziałam

Cyklop przepchał się przez całe towarzystwo, porwał mnie w ramiona i mocno uścisnął. Chłopak był bardzo wysoki, dobrze zbudowany i silny. Twardą skórę miał, w niektórych miejscach przyozdobioną bliznami. Ciemne włosy opadały mu na oczy. Dzięki Mgle, którą razem z siostrą starannie rzuciłyśmy, Tyson wyglądał jak normalny człowiek.

– Czemu Tyson może Cię przytulać, a ja nie? – spytał Danny zakładając ręce na klatce piersiowej i mrużąc oczy

– Bo Tyson jest fajny, a Ty nie. – odparłam pokazując mu język

W końcu się jakoś ogarnęliśmy. Rozłożyliśmy jeszcze kanapę, na której położyli się Nico, Jake i Grover. Jeden materac zajmowali Thalia, Annabeth, Percy i Tyson. Cyklop dał się przekabacić synowi Apolla. Danny, Cody i ja położyliśmy się na ostatnim materacu. Byłam bardzo zadowolona z takiego składu.

Rodzice wyjechali na jeden dzień. Zostawili ostatnie świąteczne przygotowania i po prostu wyjechali do jakiejś ciotki taty. Postanowiłam to wykorzystać i zorganizowałam noc filmową. Oprócz gości, którzy byli tu trochę wcześniej, zaprosiłam też mojego ulubionego sąsiada. Chcieliśmy spędzić tę noc w miłej atmosferze.

Jakiś czas później…

– Nie, nie, nie! Była komedia, teraz horror! – upierał się Danny

– A nie będziesz się bać? – spytał Cody szukając filmu w Internecie

– Chyba Ty!

– Kuleczki wyszły! – oznajmił Grover machając pustą, plastikową miseczką

Wyciągnęłam się i ułożyłam się wygodnie. Wszyscy siedzieli lub leżeli. Światło dawała tylko przyozdobiona choinka i duży telewizor. Na stole stały miski z przekąskami i owocami oraz kolorowe szklanki z napojami. Był wieczór. Za oknem prószył śnieg.

– Podajcie ciastka!

– To jaki film?

– Ten o zombie!

– Niee, coś o duchach!

– To sama ściema! Wy duchów nie widzieliście!

– Daj ten z psychopatą!

– Niee, lepiej ten o UFO!

– Ale to nie straszne!

Dziesięć osób. I nagle wszyscy zaczęli się wykłócać. Nie dogodzisz. Cody musiał przeprowadzić głosowanie. I w końcu coś wybraliśmy. „Klątwa Ju-on.”

– Japoński, białoskóry jebacz! – krzyknął Danny, a ja zaczęłam się śmiać

– Co? – spytałam leżącego obok blondyna

– No, bo wiem, że tam będzie taki biały chłopiec i on będzie straszył, czy coś. I to jest japoński, białoskóry jebacz. – oznajmił, a my się zaśmialiśmy

Cody położył się obok mnie. Wszyscy zajęliśmy wygodnie miejsca i zamilkliśmy. Film się zaczął.

– To inna, czy ta sama, bo już nie wiem?

– Po co ona tam poszła?

– O bogowie! Ale bałagan! Co za straszny film! – krzyknęła Annabeth i zasłoniła się poduszką

– Jeszcze jebacza nie ma, a ta już krzyczy. – rzekł Nico, któremu widocznie spodobało się określenie Danny’ego

Film zaczął się rozkręcać. Kiedy pojawił się biały chłopiec, od razu krzyknęłam. Był straszny. Potem wszyscy próbowaliśmy ogarnąć o co w ogóle w tym filmie chodzi.

– Ja ich nie rozróżniam. – przyznał Percy – Myślałem, że ona nie żyje.

– Nie, ta jeszcze żyje. Kobieta jebacz zabiła tamtą wcześniejszą. – odparł Danny jakby to miało pomóc i cokolwiek wyjaśnić

No tak, pojawiła się jeszcze kobieta jebacz – matka japońskiego, białoskórego jebacza. Straszna. Dostawałam gęsiej skórki na sam jej widok. To jak się czołgała… Jej twarz i oczy… I te dźwięki… Schowałam się pod kocem. Cody prychnął rozbawiony.

– Możesz patrzeć, już nic nie ma. – zwrócił się do mnie Danny

Spojrzałam. Razem z bohaterką przeżywałam każdą minutę filmu. Krzyknęłam, kiedy Japonka podniosła kołdrę i ujrzała głowę chłopca. Chciałam schować się pod kocem, ale bałam się, że mnie spotka to samo.

– Jebacz podkołdernik! – wypalił wesoło Danny, a my zachichotaliśmy

Z nim nawet horror nie był straszny. No dobra, był. Ale chociaż było zabawniej. Ciągle ktoś rzucał jakimś śmiesznym tekstem. Kiedy pojawiało się czarne tło i japoński znak, nikt nie wiedział, co to oznacza, więc Danny oznajmił, że to „jebacz.” Kiedy następnym razem pojawiły się dwa takie znaki, blondyn wyjaśnił, że to po japońsku „białoskóry jebacz”. Gdy pojawiły się trzy, wszyscy chórem stwierdziliśmy, że to „japoński, białoskóry jebacz.” Przez cały film się śmialiśmy, bo po prostu nie mogliśmy nic ogarnąć. Oczywiście, kiedy tylko pojawiał się jebacz albo kobieta jebacz, wszyscy byliśmy cicho i z przerażeniem wpatrywaliśmy się w ekran. Danny często coś komentował, ale kiedy odzywał się ktoś inny, chłopak uciszał go głośnym „Ssi!”. Oczywiście cały się przy tym opluwał.

Potem obejrzeliśmy następną część, w której pojawił się jebacz podkierownik, jebacz podfutonnik i jebacz długodystansowy.

To była niezapomniana noc.

Wigilia Bożego Narodzenia…

– Jak Ty możesz tyle jeść? – spytałam siedzącego po drugiej stronie stołu Danny’ego

– Niech je. – powiedziała mama i nałożyła blondynowi cały talerz

– To jest takie dobre! – zachwycał się chłopak

Uśmiechnęłam się pod nosem.

Siedzieliśmy w salonie przy bogato zastawionym stole wigilijnym. Był wieczór, a za oknem prószył śnieg. W rogu pokoju stała mieniąca się wieloma kolorami choinka. W pomieszczeniu było bardzo ciepło i przytulnie. Wszyscy byliśmy elegancko ubrani. Nawet Thalia. Założyła białą koszulę z kołnierzykiem i czarne, proste spodnie. Pomogłam jej w ujarzmieniu włosów. Chłopcy też ubrali się schludnie. Jake, Nico, Cody i Danny, jak jeden mąż ubrali się w białe koszule i jeansy. Ja założyłam czarne leginsy i długi, czerwony sweter ze złotymi, ozdobnymi guzikami. Włosy, które ponownie zapuszczałam, pozostawiłam rozpuszczone.

Wszyscy uśmiechali się do siebie serdecznie.

– Jeszcze raz chciałabym podziękować za zaproszenie. – odezwała się nagle moja siostra – Jestem bardzo wdzięczna i przepraszam za kłopot. – dodała

– Nie wygłupiaj się kochana. – powiedziała mama odkładając widelec – To żaden problem. Cieszymy się, że możemy was gościć. W święta nikt nie powinien być sam. – dodała, a Thalia uśmiechnęła się lekko i na powrót zaczęła jeść

– To pierwsze takie moje święta. Takie z rodziną. Jestem bardzo szczęśliwy. – powiedział cicho Danny ze spuszczoną głową

Momentalnie posmutniałam i poczułam gulę w gardle. Wymieniłam porozumiewawcze spojrzenie z siedzącym obok starszym synem Hadesa. Widziałam, że Danny zacisnął pod stołem ręce w pięści. Miałam nadzieję, że się nie rozpłakał.

– Och skarbie! – powiedziała mama, wstała od stołu i przytuliła do siebie Danny’ego

Chłopak był tym bardzo zaskoczony. Na jego twarzy malowało się zdumienie, a w oku dostrzegłam łzę.

– Jesteście przyjaciółmi naszych dzieci, czujcie się tu jak w domu. – rzekł tata i napił się soku

– Naprawdę dziękujemy za gościnę. – odezwał się Cody, a Nico, Thalia i Danny skinęli głowami

– Starczy już tego dziękowania. Jedzcie szybciej, zaraz będziemy śpiewać kolędy. – oznajmił tata i uśmiechnął się

– Tak! Uwielbiam śpiewać! – krzyknął z zapałem Danny, a mama puściła go i wróciła na miejsce

– I musicie iść wcześniej spać, bo w nocy przyjdzie Mikołaj. – dodała i puściła mi oczko

– Prezenty! – wypalili równo Danny i Jake

„Jebacze… Głupie, kochane jebacze…”

Następnego dnia…

– Prezenty! Dostałem prezenty! – krzyczał z niedowierzaniem Danny

Ziewnęłam i przetarłam oczy. Każdy z nas spędził noc na podkładaniu prezentów. Ja musiałam lecieć na trzy tury, bo nie dałam rady unieść wszystkiego. Raz wpadłam na Nico.

Całą, wielką rodziną siedzieliśmy w salonie. Wszyscy zaspani, w piżamach i szlafrokach z potarganymi włosami.

– Zaraz napijemy się gorącej czekolady. – oznajmiła mama, a tata z uśmiechem podał jej kolorowy pakunek i pocałował w policzek

– Chyba coś widziałem pod choinką. – rzekł Danny kładąc głowę na podłodze

– Pewnie jebacz. – odparła Thalia z zachwytem oglądając srebrną biżuterię i torebkę z ćwiekami ode mnie

– Jebacz podchoinkowy? – spytał Nico

– Jebacz leśny. – dodał Cody

– Jebacze. Jebacze everywhere. – rzekłam ze śmiechem

Wszyscy zaczęliśmy z niecierpliwością otwierać prezenty. Najbardziej cieszył się oczywiście Danny. Jego radość udzielała się pozostałym. Aż miło się na niego patrzyło.

Ja również byłam bardzo szczęśliwa. Cieszyło mnie to, że spędzam święta w gronie bliskich mi ludzi i przyjaciół. Wspólnie obdarowywaliśmy się prezentami. Każdy dostał coś wyjątkowego. Śmialiśmy się i śpiewaliśmy kolędy. To był pełen magi, Bożonarodzeniowy poranek.

REKLAMA

(Studio, w tle na ścianie wyświetlony jest napis „Pamiętnik Heroski”. Pojawiają się zdjęcia obozu i obozowiczów.)

– Cześć kochani!

(Stojąca na środku Lana macha do kamery.)

– Tu Lana Conners.

– Cody Carter

– I Danny Harrison.

(Cała trójka uśmiecha się, puszczona jest smutna melodia.)

– Dziękujemy, że byliście z nami przez tyle czasu.

– Jesteście wielcy.

– Najlepsi.

– Specjalnie dla was mamy przygotowany prezent.

– Płytę z dziesięcioma odcinkami „Pamiętnika Heroski.”

– W postaci bonusu odcinek specjalny – „Jestem herosem?”, by przypomnieć sobie i jeszcze raz zobaczyć jak to wszystko się zaczęło.

(W rekach Lany pojawia się pudełko z płytą.)

– Do tego do kupienia jest już cała ścieżka dźwiękowa z serialu.

– Całość skomponowana przez wspaniałego Danny’ego Harrisona.

– Skromny Danny jest skromny.

(Syn Apolla szczerzy się i prezentuje przed kamerą płytę.)

– Płytę promują utwory: „Sen”, „Łzy Anioła” i „Powrót.”

– Całość można zamówić na naszej stronie internetowej lub w dobrej księgarni.

– Pieniądze ze sprzedaży zasilą budżet obozu i wesprą głodujące morświny meksykańskie z Korei Wschodniej.

(Lana i Cody patrzą pytająco na Danny’ego.)

– Co?

– Pomyliłem coś, prawda?

(Danny wzdycha głęboko i zasłania się płytą.)

– Kupcie płytę, bo inaczej przyjdzie do was jebacz!

– To smutne…

(Lana robi smutną minę.)

– Co takiego?

– To, że się teraz rozstaniemy z naszymi widzami.

– Życie.

– No nic, pozostaje nam życzyć wam miłego oglądania.

– Bądźcie z nami do końca.

– Jeszcze raz dziękujemy.

– Trzymajcie się.

– Niech Wielka Panda nad wami czuwa.

– Papa!

(Wszyscy machają. Puszczone są brawa.)

PO REKLAMACH

Było mroźne, zimowe popołudnie. Słońce świeciło. Jego promienie odbijały się od białego, puszystego, zalegającego śniegu.

Poprawiłam swoją uroczą, kocią czapkę, pociągnęłam nosem i schowałam dłonie w kieszenie swojego przyległego, ciepłego, białego płaszcza. Lubię płaszcze. Płaszcze są dobre.

– Będzie Ci zimno. – stwierdził Cody patrząc na mnie z dezaprobatą

– Nie będzie. – powtórzyłam uparcie i dalej szłam przed siebie

– Uparta jak zawsze… – mruknął kręcąc głową

Spojrzałam na niego z uśmiechem. Chłopak miał na sobie grubą, czarną kurtkę z kapturem i ciemne jeansy. Nieskazitelnie blada skóra zdawała się zlewać ze śniegiem. Jego czarne oczy jeszcze bardziej się dzięki temu wyróżniały.

„Ooo… Płatki śniegu tak uroczo wyglądają w Twoich włosach… Zaraz… Gdzie Ty do cholery masz czapkę lamusie?!”

– Cody, gdzie masz czapkę?!

– Nie noszę czapki. Jestem ponad to. – odparł dumnie, podszedł bliżej, wziął do ręki jednego mojego czarnego loka i zawinął go sobie wokół palca

„I myśli, że jest fajny. No dobra… Jest.”

Na policzkach poczułam różowe rumieńce i nie były one spowodowane zimnem. Chłopak nagle naciągnął mi czapkę na twarz i uciekł.

– Ej! – krzyknęłam zdezorientowana

Poprawiłam nakrycie głowy i pobiegłam za brunetem. Cody był jednak szybszy i śmiejąc się, uciekał mi. W końcu zaczęliśmy rzucać się śnieżkami. Było bardzo wesoło i swobodnie. Wreszcie Cody i ja czuliśmy się dobrze w swoim towarzystwie. Wyszliśmy wspólnie na spacer. Tylko ja i on. Od jakiegoś czasu mieliśmy dużo lepszy kontakt. Potrafiliśmy normalnie rozmawiać. Cieszyło mnie to. Byłam szczęśliwa, że się do siebie zbliżyliśmy.

– To nie fair! – krzyknęłam, ponownie poprawiając czapkę

– Po prostu jesteś słaba.

– Sam jesteś słaby! – powiedziałam, uformowałam w zamarzniętych rękach kulkę i rzuciłam nią w chłopaka

Cody zrobił unik i pokazał mi język. Kiedy w końcu się ogarnęliśmy, namówiłam go, żebyśmy poszli nad jezioro. Nie chciał się zgodzić, ale go przekonałam. Weszliśmy na pokryty śniegiem gruby lód. Idąc na środek jeziora, rozmawialiśmy o tym jak zamierzamy spędzić wieczór. Potem zaczęłam się wygłupiać. Poruszałam kocimi uszkami swojej czapki, miauczałam słodko i robiłam różne, śmieszne miny. Cody patrzył na mnie z rozbawieniem. Zaczęłam ślizgać się na lodzie.

– Nie oddalaj się za bardzo. – powiedział do mnie Cody, który wciąż stał w miejscu

Pomachałam mu i dalej biegałam po obozowym jeziorze. Naprawdę dobrze się bawiłam. Do czasu…

To była dosłownie sekunda. Dalej nie wiem jak to się stało. Nagle usłyszałam chrupnięcie i trzask. Straciłam grunt pod nogami i w jednej chwili znalazłam się w wodzie pod lodem. Nie zdążyłam nawet krzyknąć. Coś owinęło mi się wokół nogi i bardzo szybko ciągnęło w dół. Machałam rękoma i wierzgałam się. Oczy miałam szeroko otwarte. Czułam jak lodowata woda kuje mnie w skórę. Nie mogłam oddychać.

I to był koniec…

Następne co pamiętam, to… Nie wiem jak to się stało, ale leżałam gdzieś na śniegu. Nie mogłam się ruszyć. Zimno sparaliżowało całe moje ciało. Nie czułam rąk i nóg. Bolały mnie płuca. Cała byłam mokra.

– Lanuś… Lanuś mów do mnie.

„Bohater zawsze przybywa na końcu…”

Powoli otworzyłam oczy. Zobaczyłam pochylającego się nade mną Danny’ego. Chłopak był cały przemoknięty, a policzki miał czerwone.

Kawałek dalej stał Cody. Chłopak był odwrócony do mnie tyłem i też ociekał wodą.

Spojrzałam na Danny’ego. Chłopak odetchnął z ulgą i uśmiechnął się.

– Dlaczego Ty zawsze musisz mnie straszyć? – spytał

– Przepraszam… – wyjąkałam trzęsąc się z zimna

Dopiero po chwili zauważyłam Percy’ego. Syn Posejdona był suchy. Stał obok Cody’ego i wpatrywał się we mnie z troską. Danny pomógł mi usiąść.

Byliśmy nad brzegiem jeziora. Odmarzniętego jeziora. Słońce odbijało się od jego tafli.

– Co się stało?

– Gdyby nie Percy, nie udałoby się nam Cię uratować… – wyznał cicho Danny

– Dziękuję Percy. – rzekłam z wdzięcznością, a chłopak tylko skinął głową

– Dłużej tego nie zniosę… – powiedział cicho Cody wciąż się nie odwracając

Danny wstał szybko, podszedł do syna Hadesa i szturchnął go.

– To Twoja wina! – krzyknął groźnie – Ona w końcu przez Ciebie zginie! Co wtedy zrobisz?! – dodał patrząc brunetowi w oczy

– Danny przestań! To nie jego wina! – krzyknęłam wciąż się trzęsąc

– Powinniśmy się teraz zająć Laną. Sprzeczki zostawmy na później. – rzekł Percy spokojnie

– Nie. Musimy załatwić to teraz. Kiedy w końcu przestaniesz ją narażać?!

– A kiedy Ty w końcu przestaniesz się we wszystko wtrącać?!

– Jesteś nieodpowiedzialny!

– Ja?!

– A kto wyciągnął ją na środek jeziora?!

– Przestańcie! To był mój pomysł! Cody nic nie zrobił!

Musiałam zainterweniować, bo jeszcze chwila, a doszłoby do rękoczynu. Chłopcy byli naprawdę wściekli. Nie mogłam wstać sama, więc Percy mi pomógł i przytrzymał. Wspierałam się na nim i przypatrywałam się chłopakom.

– Nie usprawiedliwiaj go Lana! Powinien myśleć wcześniej o tym, co się mogło stać! Pewnego dnia mogę obok nie przechodzić. I to będzie jego wina. – rzekł poważnie Danny

Ledwo stałam. Było mi zimno. Cała byłam przemoczona. Z ubrań kapała mi woda.

– Nigdy do tego nie dopuszczę. – rzekł Cody

– To zrób coś w końcu!

– Powiedziałem, żebyś przestał się wtrącać. Nie rozkazuj mi.

– Nigdy mnie nie słuchasz!

– I nie będę. Sam sobie świetnie radzę.

– Właśnie widzę!

W końcu Cody nie wytrzymał i uderzył Danny’ego z pięści w twarz. Blondyn zachwiał się lekko i oddał synowi Hadesa. Obaj chłopcy zaczęli się szarpać i wyzywać. Do akcji musiał wkroczyć Percy. Potomek Posejdona próbował ich rozdzielić i przemówić im do rozsądku. Z niedowierzaniem się temu przyglądałam. Nie mogłam uwierzyć, że obaj posunęli się do czegoś takiego. Kiedy nagle w ich rękach pojawiły się miecze, musiałam zainterweniować.

– Stop! Przestańcie! – krzyknęłam dygocząc z zimna – Co wy wyprawiacie?!

Nawet na mnie nie spojrzeli. Percy dalej starał się ich uspokoić.

– Cody! Danny! – podniosłam głos i objęłam się ramionami

Chłopcy przestali się okładać i spojrzeli w moją stronę.

– Spójrzcie na siebie! Czy tak zachowują się przyjaciele?! Mieliśmy się wspierać i sobie pomagać! A wy tymczasem co wyprawiacie? Było przecież tak dobrze. Nie psujcie tego!

Obaj spojrzeli na siebie uważnie. Ciężko oddychali. Cody pozbył się miecza, westchnął i ruszył bez słowa przed siebie.

– Cody! – zawołałam kiedy mnie minął

Brunet nie odwrócił się i przyśpieszył. Po chwili całkowicie zniknął mi z oczu.

– Nie martw się, przejdzie mu. – rzekł Danny podchodząc do mnie

Syn Apolla objął mnie.

– Cała się trzęsiesz. Trzeba Cię zaprowadzić do domku albo pawilonu szpitalnego, bo się jeszcze przeziębisz. – powiedział czule i jeszcze bardziej mnie przytulił

Percy przytrzymał mnie z drugiej strony. Z ust leciała mi para. Na policzkach czułam lód. Było mi niewyobrażalnie zimno. Obaj chłopcy zaopiekowali się mną. Do wieczora siedziałam w domku i wygrzewałam się pod kołdrą. Danny przyniósł mi ciepłą zupę i herbatę. Ogarnęłam się dopiero o dwudziestej drugiej. Założyłam obcisłą, czerwoną sukienkę przed kolana, ułożyłam włosy, zrobiłam lekki makijaż, ubrałam kurtkę, którą na szczęście wzięłam z domu i wyszłam. Skierowałam się do pawilonu jadalnego, gdzie od dawna trwała impreza. Wszyscy dobrze się bawili.

Wewnątrz było bardzo ciepło. Paliły się kolorowe światła, a na rozstawionej scenie wygłupiali się obozowicze. Stoły były zastawione jedzeniem i każdy siedział jak chciał. Grała wesoła muzyka. W powietrzu unosiły się balony. Wisiały też kolorowe transparenty. Spokojnie mogłam się rozebrać. Ktoś odwiesił mi kurtkę.

Podeszłam do koleżanek, by sobie porozmawiać. Mimo zalegającego śniegu, wszyscy byli elegancko ubrani. Trochę poprawił mi się humor, jednak ciągle wypatrywałam Cody’ego. Niestety nigdzie go nie widziałam.

Nagle ktoś zaszedł mnie od tyłu. Podskoczyłam wystraszona i odwróciłam się. Za mną stał uśmiechnięty Danny. Chłopak ubrany był w biały T-shirt, czarną marynarkę i jeansowe spodnie.

– Jak się czujesz? – spytał i podał mi kolorowy kubek z napojem

– Już dobrze, dziękuję. – odparłam szczerze i wzięłam od niego picie – Tylko ciągle jak zamykam oczy, przypominam sobie moment, kiedy wpadłam do wody. To było straszne. – dodałam, a chłopak uśmiechnął się do mnie ciepło

Dyskretnie powąchałam zawartość plastikowej szklanki.

– Co Ty robisz? – spytał rozbawiony Danny

– Sprawdzam, czy mi niczego nie dolałeś. – odparłam szczerze i wzruszyłam ramionami

– No wiesz Ty co! Nie ufasz mi?!

– To pytanie retoryczne, prawda?

Danny zrobił naburmuszoną minę. Pokazałam mu język, a on zaśmiał się i mnie przytulił.

– Oj Lanuś! To nasz pierwszy Sylwester! Cieszysz się?! – spytał jeszcze bardziej mnie do siebie przyciągając

– Bardzo. – przytaknęłam starając się nie rozlać – Widziałeś gdzieś Cody’ego?

– Nie, ale pewnie gdzieś się tu kręci. O dwunastej idziemy nad jezioro. Będą lampiony i fajerwerki.

– Fajnie. – przytaknęłam, ale bez entuzjazmu

Zabawa się rozkręciła. Było naprawdę fajnie. Wszyscy tańczyli i śpiewali. Najlepiej czuł się chyba Pan D. Bóg jednak się upił. W sumie mu się nie dziwię. Ten jeden dzień w roku może. Nawet Chejron się dobrze bawił.

Szłam przez pełny parkiet. Wszyscy się dobrze bawili, a ja w pewnym momencie poczułam się tak bardzo samotna. Tak samotna, samotna, samotna… Nigdzie nie było Cody’ego. Wszyscy obozowicze byli w pawilonie. Cody mógł być gdziekolwiek i robić wszystko. Objęłam się ramionami. Nagle uderzyła mnie straszna myśl.

– Niee… – szepnęłam

Czas jakby zwolnił. Wszystko wokół ucichło i stanęło. Nagle puściłam się biegiem przed siebie. Nie wzięłam nawet kurtki. W tamtej chwili o tym nie myślałam.

Biegłam przez śnieg. W butach, które miałam, było to bardzo trudne. Od zimna dostałam gęsiej skórki. Rzuciłam się na drzwi od domku Hadesa i zaczęłam w nie walić. Były zamknięte.

– Cody! Cody otwórz!

Krzyczałam z całych sił. W środku było ciemno. Przez okna też nic nie widziałam. Stwierdziłam, że nikogo nie ma i bezmyślnie pobiegłam w stronę bramy. Brodziłam przez śnieg. Wbiegłam na wzgórze i zatrzymałam się przy łuku. Podparłam się o niego. Peleus nie spał. Leżał owinięty wokół sosny i patrzył na mnie zaciekawiony. Było cicho i pusto. W śniegu nie widziałam żadnych śladów. Nie wiedziałam co zrobić. Stałam tak jeszcze przez chwilę, po czym się wróciłam. Było mi bardzo zimno. Zatrzymałam się przy kamiennej ławeczce i usiadłam na niej. Na niebie świecił księżyc w pełni. Otaczał mnie las i śnieg. Ławka była zimna i oblodzona. Zaczęłam pocierać skórę rąk i nóg. Czułam, że coś jest nie tak. Wprawdzie nie miałam pewności, ale dręczyło mnie złe przeczucie. Ufałam swojej intuicji.

Nagle usłyszałam, że ktoś idzie. Odwróciłam szybko głowę. W moją stronę szedł Cody. Chłopak ubrany był w grubą, ciemnoniebieską bluzę i długie jeansy. Na plecach miał duży, napakowany plecak.

– Wiedziałam… – szepnęłam, a z moich ust wydobyła się para

Cody na chwilę na mnie spojrzał, po czym poszedł dalej.

– Jesteś spakowany… – zauważyłam, ale chłopak nie zareagował

Wstałam z ławki i stanęłam mu na drodze. Byłam pewna, że zatrzyma się przede mną, ale on mnie po prostu minął. Jak ducha. Przeszedł obojętnie obok.

– Cody! – krzyknęłam odwracając się

Brunet przeszedł kilka metrów i zatrzymał się.

– Powinnaś wrócić do domku albo na przyjęcie. Jest już późno i zimno. – rzekł spokojnie

– Nie mam zamiaru ruszyć się gdziekolwiek bez Ciebie. – oznajmiłam zdecydowanie

– A ja nie mam zamiaru zostać. – powiedział wciąż się nie odwracając

– Chcesz odejść? Gdzie?

– Nieważne.

Zapadła cisza.

– Jeśli chodzi o to, co się dziś stało, to to nic.

– Mogłaś zginąć.

– Ale nie zginęłam, więc…

– Mówiłem, żebyś trzymała się ode mnie z daleka. Nie wróciłaś do domu i nie opuściłaś obozu, więc ja to muszę zrobić.

– Odejdziesz z mojego powodu? – spytałam nie dowierzając – To bez sensu! Nic z tego nie rozumiem! – dodałam spanikowana myślą, że chłopak naprawdę odejdzie

– Nie chcę tu dłużej być. – wyznał

Nie wiedziałam, czy trzęsę się z zimna, czy z emocji, które mną targały. Moja skóra była sina, a usta mi drżały.

– A co z nami? Co na to powie Danny? A ja? Zostawisz mnie tak? Po tym wszystkim co razem przeszliśmy? Wiesz, że jesteś dla mnie bardzo ważny…

Mówiłam coraz ciszej. Mój głos słabł. Cody jednak wciąż stał niewzruszony. Był tyłem, więc nie widziałam wyrazu jego twarzy, ale pewnie malowała się na niej obojętność.

– Wiesz co do Ciebie czuję i mimo to… Mimo to odejdziesz…? – spytałam cicho

Ledwo stałam. Palce miałam skostniałe. Nawet moje włosy były wilgotne.

– Twoje uczucia są zbędne i kłopotliwe. Nie potrzebuję ich. Odejdę i już nigdy więcej się nie zobaczymy. – oznajmił opanowanym głosem

Czułam jakby ktoś wbił mi nóż w serce.

– Więc to pożegnanie… – szepnęłam

Zapadła cisza. W głowie kotłowało mi się tysiące myśli. Nie wiedziałam co zrobić. Jak go zatrzymać.

– Zniknę na zawsze z Twojego życia. Zapomnisz o mnie. – rzekł Cody

– Nigdy. – powiedziałam pewnie, a on prychnął cicho

– Nie będzie to pierwszy raz. – rzucił, ale ja tego nie zrozumiałam

– Cody proszę, nie odchodź. Zrobię wszystko. – powiedziałam czując jak do oczu cisną mi się łzy

– Już za późno. Podjąłem decyzję.

Bolało mnie serce. Chłopak, którego naprawdę, szczerze kochałam, chciał po prostu odejść. Wymazać wszystko. Zniknąć. Nie rozumiałam nawet dlaczego.

– Obiecałem, że zawsze będę Cię chronić. Nieważne co będę musiał zrobić i co to będzie oznaczało. – przypomniał cicho

Podniosłam wzrok i spojrzałam na sylwetkę bruneta.

– Odejdziesz, by mnie chronić? – spytałam niepewnie

To było przecież niedorzeczne. Nielogiczne. Kompletnie nie rozumiałam postępowania Cody’ego.

Spojrzałam na kamienną ławeczkę.

– Wtedy też była pełnia… – rzekłam cicho

– O czym mówisz? – spytał ciekawy

– Ironia prawda? Tu się wszystko zaczęło i tu ma się wszystko skończyć. Poznaliśmy się w tym miejscu.

– Nieprawda. – zaprzeczył chłopak i odwrócił się w moją stronę

Spojrzałam na jego twarz. Cody był spokojny i opanowany. Jakby cała ta rozmowa nie robiła na nim wrażenia.

– Co masz na myśli? – spytałam niepewnie

– To ma związek z przeszłością. – rzekł

„Z przeszłością? Cody nigdy o niej nie mówił. Nie lubił o tym rozmawiać. Zawsze unikał tematu lub go zmieniał. Co ma zamiar powiedzieć?”

– Długo coś przed Tobą ukrywałem. Ale powinnaś znać prawdę.

Poczułam lęk. Naprawdę się przestraszyłam. Nie wiedziałam, jaką chłopak mógł mieć przede mną tajemnicę.

– Znaliśmy się w przeszłości. – wyznał pewnie Cody

Otworzyłam szeroko oczy. W tym momencie zerwał się silny wiatr, który rozwiał mi włosy.

„To niemożliwe… Jak..? Wiedziałabym…”

– Co? Cody, co Ty mówisz? – spytałam drżącym głosem

– W dzieciństwie.

Chłopak włożył ręce w kieszenie i spuścił głowę.

– Moja mama… – zaczął cicho

„Mama… Cody nigdy o niej nie wspominał, a ja bałam się spytać. Pierwszy raz użył tego słowa.”

– Nasze mamy się znały. Przyjaźniły się od dziecka i mieszkały obok. Razem były w szpitalu na porodówce. Mama często chorowała. Była bardzo słaba. Kilka miesięcy po tym, jak się urodziłem, wyjechaliśmy. Trochę nawet jeździliśmy po kraju. Wróciliśmy do domu, kiedy miałem sześć lat. Wtedy… – chłopak zamilkł na chwilę – Wtedy się poznaliśmy. Mieszkaliśmy obok siebie i przyjaźniliśmy. – dodał

Nogi miałam jak z waty. Omal się nie przewróciłam. To był dla mnie szok. Nie mogłam w to uwierzyć. Znaliśmy się całe życie. A ja… A ja tak po prostu o tym zapomniałam?

– Oboje wiedzieliśmy o swoim pochodzeniu. Dnia, w którym mieliśmy trafić na obóz, zaatakowała nas Hydra. Uciekaliśmy przez Central Park, ale nie mieliśmy szans. Mama była zmęczona. Powiedziała, żebyśmy poszli bez niej. Kazała nam uciekać. Chciała dać nam czas i zatrzymać Hydrę. Poświęciła się. Potwór zabił ją na moich oczach…

Serce mi zamarło. Wstrzymałam oddech. To było takie straszne. Zakręciło mi się w głowie.

– Trzymałem Cię za rękę i pilnowałem, by nic Ci się nie stało. Obiecałem Twojej mamie, że będę się Tobą opiekował. Udało nam się uciec, a Twoja mama zginęła pokonując Hydrę. Zostaliśmy sami. Jake był głodny, a Ty przerażona. Oboje płakaliście, a ja nie wiedziałem co zrobić. Mama umarła, a ja myślałem tylko o tym jak zapewnić wam bezpieczeństwo. Zostawiłem was na chwilę, by znaleźć pomoc. W tym czasie Zeus usunął Ci pamięć i znaleźli Cię Twoi przybrani rodzice. Nie mogłem już się z Tobą skontaktować. Zostałem sam. Zupełnie sam… Jeszcze tego samego dnia, Danny i ja trafiliśmy na obóz. Nie szukałem Cię. Wiedziałem, że w końcu się spotkamy. Nie pamiętałaś mnie, ale ja Ciebie tak. – wyznał spokojnie Cody

Dostałam poważnych zawrotów głowy. Było mi niedobrze. Byliśmy przyjaciółmi… Byłam dla niego ważna, troszczył się o mnie. I w jednej chwili wszystko straciliśmy. Dlaczego? Nasze mamy umarły za nas… A Cody żył nosząc w sercu tą okropną przeszłość. Kiedyś Zeus opowiedział mi tą historię, ale ten fragment ominął. Nie wspomniał, że był wtedy ktoś jeszcze.

– Przez cały ten czas… – zaczęłam, a z oczu pociekły mi łzy

Nie wiedziałam co powiedzieć. Te informacje do mnie nie docierały. Przyjaźniliśmy się w dzieciństwie. Byliśmy ze sobą blisko.

– Wtedy w Central Parku, zgubiłaś coś. Znalazłem to i zawsze przy sobie nosiłem. Teraz czas, bym Ci to oddał.

Cody ruszył w moim kierunku. Wyjął z kieszeni coś drobnego. Świeciło się w blasku księżyca. Dopiero po chwili zauważyłam, że to delikatny, srebrny łańcuszek. Wisiało na nim średniej wielkości, przepiękne, kryształowe serduszko, które nawet w nocy odbijało światło i srebrny, troszkę większy kluczyk z wysadzaną diamencikami rączką w kształcie serca.

Przez chwilę miałam wrażenie, że ów przedmiot jest mi bardzo bliski.

Cody ustał przede mną. Miałam ochotę go przytulić i nie puścić. Chciałam, by został. By było jak kiedyś. Byśmy wrócili razem do tamtych czasów.

Chłopak zapiął mi łańcuszek na szyi. Poczułam zimną, srebrną nitkę na skórze. Zawirowało mi w głowie, a oczy zaszły mgłą. Zrobiło mi się bardzo słabo. W tym samym momencie, na niebie wybuchły przepiękne, kolorowe fajerwerki. Musiała wybić dwunasta.

– Szczęśliwego Nowego Roku! – zawołali chórem obozowicze

Słyszałam jak krzyczeli i klaskali. Musieli się naprawdę świetnie bawić.

– Lana… Żegnaj… – szepnął mi Cody na ucho

Chciałam złapać się chłopaka. Nie pozwolić mu odejść. Zatrzymać go przy sobie na zawsze. Jednak nagle przestałam cokolwiek słyszeć i czuć. Powieki same mi opadły. Wszystko się skończyło…

~*~

KONIEC

 

SERII PIERWSZEJ