Dziewięć żyć (2)

Witajcie ponownie.

Dzięki za wszystkie przychylne komentarze. Sorry za to, że jest trochę nudne, ale akcja się rozkręci, tylko pewnie zacznie to postępować szybciej w trzeciej części.

Dedykacja dla Piper77 (tym razem poprawnie kate420 za ciepłe słowa, oraz Annebelle i Raise (które muszą napisać kontynuację).

Pozdrawiam wszystkich, którzy brali udział w kłótni pod 1, a zwłaszcza Chione i carmel.

Buziaki amelllo

      Rozdział   II

Droga do mojego tymczasowego lokum, była krótka. Wystarczyło wyjść ze szkoły, przejść przez ulicę, minąć sklep z zabawkami i już było widać czteropiętrową kamienicę, w której mieścił się nasz zakład poprawczy.

Budynek był duży. Poza frontem, miał jeszcze dwa skrzydła, ogromny dziedziniec, na którym mieliśmy apele i mega „trudny” tor przeszkód, oraz wielką piwnicę w której mieściły się sale do „ćwiczeń fizycznych”, lub jak to mówili opiekunowie – „Uspokajania Ducha” (boksu, szermierki, karate itd) i siłownia

 Trafiłam tam trzy lata temu. Dlaczego, pewnie chcecie wiedzieć.

A więc było to tak:

Razem z moją najlepszą przyjaciółką wracałyśmy przez park nocą, wbrew zakazowi rodziców – szłyśmy na skróty, ponieważ Harmony była już spóźniona.

Tamtejszy skwer był obficie porośnięty zielenią, oraz usiany licznymi pomnikami ze spiżu i marmuru (zresztą, chyba każdy tak wygląda).

Właśnie mijałyśmy jeden z nich, z wężem który zamiast ogona miał drugą głowę i aniołem dzierżącym miecz uniesiony nad potworem, kiedy wydarzyło się coś dziwnego. Usłyszałam odgłos tłukącego się szkła. Odwróciłam się w jego stronę i oniemiałam.

Gad zaczął ożywać! Najpierw na całym pomniku pojawiła się siateczką pęknięć, potem odpadła skorupa z marmuru, a na koniec z gruzów wyłonił się prawdziwy wężowy potwór.

Spojrzał na nas, zasyczał i zaczął ku nam pełznąć.

Zerknęłam na Harmony. Ona zawsze była bojaźliwa i delikatna, więc musiałam chronić ją przed najróżniejszymi zagrożeniami typu pająki, ptaki, zarazki itd.

Tak jak się spodziewałam, moja przyjaciółka stała zamieniona w słup soli z oczyma wyłażącymi na wierzch ze strachu.

„Cholera! – pomyślałam. – Znów muszę radzić sobie sama!”

Harmony popiskiwała ze strachu za moimi plecami, kiedy ja podchodziłam do węża. Mimo że czułam się podobnie do niej, to postanowiłam zabić go kulturą, :

– Szanowny panie Wężu. – zaczęłam do potwora. – Czy mógłby pan łaskawie… – nie dokończyłam, ponieważ przerwał mi podwójnie, oburzony syk. Nie zadziałało…

– Przykro mi ale cię nie rozumiem – odparłam rozkładając ręce i nadal starając się być miłą.

Gadzina uniosła wyżej głowy, tak że znalazły się na poziomie mojego wzroku.

– Powiedziałam, że jestem PANIĄ! A nie „panem”. – wysyczała.

Upsss… Z grzecznością nie wyszło.

Chyba się obraziła.

Czas jakby przyspieszył, a wężyca rzuciła się mi do gardła. Ale zamiast ugryźć, oplotła moje ciało i zaczęła dusić. Miotałam się w różne strony, ale ona mocno trzymała.

Zaczynało brakować mi powietrza. Popatrzyłam w stronę Harmony.

– Pomóż mi!!! – wycharczałam, a ona przerażona skinęła głową, schyliła się, wzięła kamień i nim rzuciła. Zawsze była beznadziejna z WF-u więc nie trafiła w węża tylko w anioła. Posłała mi przepraszające spojrzenie i zamiast rzucać dalej – uciekła.

Ledwo oddychałam.

I nagle potwór znieruchomiał. Rozpadł się w pył. Opadłam na ścieżkę, a obok mnie miecz, którym anioł zabił węża. Wiem że to brzmi głupio, ale widziałam jak przez mgłę, że posąg się poruszył! Wbił miecz w cielsko potwora, a potem powrócił do poprzedniej pozycji, tyle że nie trzymał już broni.

Wstałam i otrzepałam się z szczątów marmurowego węża i liści.

Nie miałam co ze sobą zrobić.

 Czułam … Pustkę …

Jak ona mogła mnie zostawić?!

Nie znałam odpowiedzi na te pytanie i miałam wrażenie, że trochę to potrwa zanim się czegoś dowiem. Z resztą… Nie chciałam jej już więcej widzieć.

Gdy zaczęłam wracać do siebie pojawił się gniew. Zalewał całe moje ciało i dawał nową energię.

 Wkurzona podnisłam miecz i zaczęłam okładać szczątki marmurowego węża. Potem go rzuciłam na ziemię, kopnęłam i postanowiłam wrócić do domu. Zawróciłam w stronę centrum, kiedy zauwżyłam, że jakieś 20m ode mnie stoi, stary, pokurczony kloszard i się na mnie gapi. Chwilę potem wyciągną starą, ledwo działającą komórkę, zrobił mi zdjęcie i uciekł.

Nic nie rozumiejąc wróciłam do domu.

Oczywiście matka mnie skrzyczała, że wracam tak późno, a potem się rozpłakała.

Było mi głupio ponieważ wiedziałam, że ona zawsze się zamartwia.

Była sama. Miała tylko mnie i Mruczka bo tata odszedł zanim się urodziłam. Mama starała się być silna, ale wiedziałam, że jest jej ciężko.

Przeprosiłam ją, przytuliłam, zrobiłam herbatę i namówiłam do obejrzenia „Mama Mii” jej ulubionego filmu, którego ja nie znosiłam. Mruczek siedział jej na kolanach i było nam bardzo dobrze…

Niestety. Następnego dnia rano do mieszkania wparowała policja i ostarżyli mnie o zdewastowane pomnika.

Teraz zrozumiałam po co tamten koleś zrobił mi zdjęcie.

Rozprawy sądowe trwały pół roku. W końcu orzeknięto, że jestem winna i wsadzili mnie do poprawczaka na trzy lata.

 Niedługo powinnam wyjść, ale po tym co się stało w szkole, mam przeczucie, że jeszczę trochę tam pogniję.

Kiedy wmaszerowaliśmy na dziedziniec naszej kamienicy i ustawiliśmy się ponownie w dwuszeregu, pan Monds oznajmił, że mamy pół godziny na odrobienie lekcji i zbiórka na zajęcia z „uspokajania”

 Rozeszliśmy się do pokoi – tak, o dziwo w poprawczaku o zaostrzonym rygorze każdy miał swój pokój. Wpadłam do mojego, rzuciłam plecak na łóżko i wybiegłam pędem.

Dotarłam do sypialni Dava w chwili gdy otwierał drzwi.

– Tylko mi nie mów Kocie, że już odrobiłaś lekcje – powiedział nie patrząc na mnie. – Wpadnę przez ciebie w kompleks powolności.

 Przekręcił klucz w zardzewiałym zamku.

– Jeśli w ogóle coś takiego jest – mruknął sam do siebie otwierając przede mną stare jak pan Monds drzwi. Weszłam i usiadłam na biurku, a on padł na łóżko. Pokój był niezbyt duży. Białe ściany i sosnowe meble: szafa, stół, krzesło, łóżko i półki na książki.  Każdy pokój wyglądał tak samo, (nie pozwalali nam nic wieszać na ścianach), ale przynajmniej było trochę prywatności.

– Zapomniałeś, że już rok temu definitywnie porzuciłam naukę? – spytałam udając zdziwienie. – Powinieneś chyba popaść w kompleks braku pamięci! – wypomniałam mu.

Dave ryknął tubalnym śmiechem, a ja mu zawtórowałam (tylko że nieco ciszej).

– Już popadam – sapnął i zturlał się  z łóżka. – O ja biedny nic nie pamiętam! Kim jesteś? Kim jestem? Gdzie jestem? – jęczał łapiąc się za głowę i mierzwiąc bląd włosy.

Tak mnie tym rozśmieszył, że łzy napłynęły mi do oczu. Nie zauważyłam przez to, że chłopak wstał, podszedł do mnie i usiadł obok. Szkoda tylko, że mu to nie wyszło i zsunął się na podłogę. Złapał mnie przy tym za nogę i zciągnął na ziemię razem z sobą. Krzyknęłam, a on zaczą mnie łaskotać. Próbowałam się wyrwać, ale on (jak się pewnie domyślacie) był silniejszy.

Znudziło mu się dręczenie mnie, dopiero jak w samoobronie ugryzłam go.

Potem usiadliśmy na jego łóżku i opwiadaliśmy sobie żarty o kotach.

Lubiłam takie chwile. Czułam się wtedy wolna, niezależna i szczęśliwa.

Dave był w trakcie opowiadania mega głupiego żartu, kiedy zagwizdano na zbiórkę.

Stojąc w deszczu na dziedzińcu, słuchaliśmy nużącej przemowy kierownika zakładu, w której w najbardziej zawiły sposób starał się nam przekazać, że od dzisiaj będziemy mieć nową „koleżankę”.

Nie wiem czy jest on ślepy, ale w każdym razie nie zauważył, że nikt go nie słucha. Każdy wiedział czego się spodziewać – wielkiej, umięśnionej gotki (takie były wszystkie dziewczyny w poprawczaku, nie licząc mnie. Ja byłam średniego wzrostu i bardzo chuda)

Chwilę potem dziewczyna weszła na plac i wszyscy przekonali się że byli w błędzie.

Była nie wysoka i szczuplutka, ale wysportowana. Miała długie platynowo-blond (niemal srebrne) włosy związane w luźny warkocz i lekko skośne oczy w kolorze lawendy. Ubrana była cała na biało, począwszy od sandałków, idąc przez obcisłe rurki i kończąc na delikatnej tunice.  Wyglądała zjawiskowo!

„Prawie nic się nie zmieniła…” To była pierwsza myśl jaka wpadła mi do głowy.

Tak.

Znałam ją.

To była Harmony.