Dziecię żywiołów (Prolog)

Prolog

Na sofie siedziała młoda kobieta i tuliła do siebie małe dziecko. Kochała je bardzo i bała się o nie. A miała powody. Przez otwarte okno wpadała srebrna poświata księżyca w pełni. Pocałowała niemowlaka w czoło, wstała i odłożyła go do łóżeczka. Odgarnęła z jego twarzy kręcone, ciemne włosy. Otuliła maleństwo puszystym, niebieskim kocykiem i odeszła od kojca. Dziecko zaczęło gaworzyć i bawić się pluszakiem, które dostało od ojca.

– To niebezpieczne – powiedział wysoki mężczyzna z krótkimi, brązowymi włosami i ciepłymi, morskimi oczami. Kobieta pokiwała głową.

– Wiem. Ale… Jak tego uniknąć? Przecież oni nie mogą! – po jej policzku spłynęła łza. Bała się o córeczkę, nie wiedziała, jak ją ochronić.

– Oni wszystko mogą – powiedział ze smutkiem. – Nie bój się na zapas. – podszedł do niej, objął ją w pasie i przytulił. – Jest ochraniana przez samą Łowczynię, nic na razie jej nie grozi.

– Na razie – westchnęła kobieta.

– Martwi mnie coś innego – uniósł jej podbródek i spojrzał jej głęboko w oczy. – Anastazjo, posłuchaj mnie.

Podszedł do łóżeczka i przyglądnął się maleństwu, które wpatrywało się uporczywie w karuzelę wiszącą nad łóżeczkiem, wygrywającą cichą kołysankę

– Jest sumą sprzeczności, która może ją zniszczyć – powiedział brunet ze smutkiem. – Dlatego jest niebezpieczna. Śmiertelnie niebezpieczna.

Artemis

Bogini przypatrywała się małej dziewczynce w czasie snu. Jej rodzice dawno usnęli. Srebrny diadem Artemis pobłyskiwał, sukienka w tym samym kolorze falowała. Łowczyni w dłoni dzierżyła łuk, a na plecach zawieszone były strzały. Pełnym spokojności i dostojności wzrokiem przyglądała się, jak malutka pierś dziewczynki unosi się i opada w stałym tempie. Bogini wiedziała, że dziecko jest silne. Czuła jej aurę, tak mocną, że nie można było jej przeoczyć.

– Masz moje błogosławieństwo, maleńka – dotknęła czoła dziewczynki. Łagodna, srebrna poświata rozlała się na jej główce, a po chwili zniknęła. Artemis uśmiechnęła się delikatnie i szepnęła:

– Jesteś silna, Klaro, silna…

Po tych słowach zaczęła się rozmywać.

*********

– Paanie… – empusa ukłoniła się nisko przed mężczyzną siedzącym na wielkim, ciemnoniebieskim tronie. – Ona przyszła na świat. Co roobić?

Znajdowali się w wielkiej, ciemnej jaskini. Skały oderwane od ścian leżały gdzieniegdzie, tworząc czasem skupiska. Na środku „sali” znajdowało się jezioro- ale nie jakieś tam zwykłe jezioro. Była to zaczarowana tafla, ukazująca to, co ktokolwiek zapragnął.

– Nic. Zbyt długo czekałem na tę chwilę – podszedł do wielkiego jeziora. Zdjął z głowy kaptur od peleryny koloru burzliwego, ciemnego nieba. Na jego ramiona spłynęły ciemne, potargane włosy. Oczy koloru granatowego wpatrzone były w taflę, ukazującą małe dziecko owinięte pieluszką, rozglądające się z zaciekawieniem. Uśmiechnął się paskudnie. – Nie mogę jej zepsuć. A ona… będzie silna i potężna. Och, długo na kogoś takiego czekałem… – Wielki głas oderwał się od sklepienia i z pluskiem wylądował na odbiciu twarzy niemowlęcia. Mężczyzna odwrócił się. – Teraz, gdy wreszcie mam ciało, mogę robić, co chcę. A oni o tym nawet nie wiedzą – zachichotał szyderczo. – Och, tak… czekałem tyle tysiącleci… wytrzymam jeszcze trochę.  Nie należy się śpieszyć, wszystko musi być zgodnie z planem. Od razu widać, że ta dziewczyna ma potężną moc. Wielkim pytaniem jest jednakże, ile wytrzyma. – zastanowił się. – Ale tym później będę się martwić. Wrócę…

Jak się podobało?