Pani Cienia (6)

Rozdział VI

Niewygodne pytanie

Otworzyłam oczy.

Nad sobą ujrzałam Cass. Jej włosy były ułożone w nieładzie. Na twarzy znajdowały się liczne szramy. Jedno z oczu dziewczyny było fioletowe, jakby ktoś je podbił.

– Amelia, ty żyjesz! – krzyknęła zachwycona. Następnie rzuciła się na mnie.

Była ciężka i przygniatała mi płuca, ale miała w sobie coś uspakajającego. Pachniała słodko, kwiatowym ogrodem swojej mamy.

– Rozumiem, tęskniłaś za mną, pewnie myślałaś, że nie żyję, ale żeby od razu dawać mi w twarz?! – warknęłam. Mój policzek niemiłosiernie piekł. Musiałam jednak przyznać, że zadziałał – wybudziłam się z tego snu.

Wyjątkowo realistycznego snu… .

– Nie oddychałaś, nie ruszałaś się! Byłam pewna, że trzeba będzie przygotować pogrzeb. – mówiła szybko, z błyszczącymi oczami. W trakcie wypowiadania się, na szczęście, zeszła ze mnie.

– A Ada? Żyje? Nic mu nie jest? – zapytałam, zaniepokojona. Jeśli coś mu się stało, to moja wina.

– A myślisz, że Cassidy daje tak mocno w twarz? – syknął mój przyjaciel. Podszedł do mnie i delikatnie odsunął Cass, która się skrzywiła na dźwięk swojego pełnego imienia.

– Jesteś najgłupszą, najbardziej impulsywną, najgorszą nastolatką jaką w życiu poznałem. Mogłaś na zabić, idiotko! Ale co Ciebie to obchodzi, przecież… . – Ada zaczął na mnie wrzeszczeć. Pierwszy raz widziałam go takiego wkurzonego. Normalnie bym mu odpowiedziała ripostą, ale wiedziałam, że zasługiwałam na coś więcej niż uderzenie w twarz i krzyki.

Pokornie schyliłam głowę.

– Zamknij się, ty sowia mordo! Melia nie chciała! To nie jej wina, że jesteś taki bezuczuciowy i nie próbowałeś jej tego wytłumaczyć na spokojnie! – Cass stanęłam w mojej obronie.

Podniosłam wzrok. Ada nie wyglądał najlepiej. Jego jasne włosy krew zabarwiła na różowo. Policzek miał rozcięty, rękę wygiętą pod dziwnym kątem.

Kiedy ta dwójka się kłóciła, rozejrzałam się. Siedziałam na trawie, w rowie, na poboczu. Tam też były resztki taksówki. Żółto metalowe drzwiczki leżały na ziemi, oderwane od reszty. Okna zostały wybite. Dach też był zniszczony. W skrócie? Ten samochód już nigdy nie pojedzie.

Ale prawie się nie zderzyliśmy z tirem. Jak tu się znaleźliśmy?

– Melia, słuchasz nas?! – Adzie chyba złość nie przeszła. Dalej podnosił głos.

– Może ma wstrząs mózgu? – Cass była wyraźnie zaniepokojona.

– Żyję i Was słyszę. Nie martwcie się. Ale jak nie uderzyliśmy w tira?

– Cassidy wreszcie się przydała. Kiedy jechaliśmy na ciężarówkę… . – zaczął Ada.

– Na tira. – poprawiłyśmy go razem z Cass. Zabił nas spojrzeniem i kontynuował:

– A ty zaczęłaś się wydzierać, a ja obmyślać plan… . – kolejny raz mu przerwałam:

– Jaki plan? Ty darłeś się gorzej ode mnie, niczym prawdziwa baba. – warknęłam, zirytowana. Tak, Pan-Ja-Zawsze-Mam-Plan wreszcie się wyłożył się z tym swoim ścisłym umysłem.

– Cassidy… . – Ada nie zwrócił na mnie uwagi. Albo ogłuchł.

– Cass jak już. A dla Ciebie to i tak powinnam być Panną Grason.

– Złapała za kierownicę i przekręciła nią tak, że zamiast uderzyć w tir walnęliśmy się w glebę… .

– I tak tu trafiliśmy! – dokończyłam za niego.

– Czemu mi nic nigdy nie dajecie powiedzieć bez wtrącania nosa?! – syknął Ada widocznie wściekły.

– Uuuu, nasz mały Adulek zaraz się rozpłacze! – Cass jednak potrafiła być złośliwa.

– Adulek?! Cicho siedź, Panno Denerwująca!!!

– Ty… .

– CICHO!!!!! – wrzasnęłam na całe gardło.

Zamilkli.

Ada, bez słowa, odwrócił się do nas plecami i ruszył na przód. Cass poszła za nim. Rad, nierad, musiałam iść za nimi.

Mijaliśmy złociste pola i hodowle słoneczników. Ziemia była twardo ubita, ale czasem trafiała się taka miękka, że buty się w nią zapadały. Samochody jechały obok nas, ale nikt się nie zatrzymał – jakby widok trójki nastolatków we krwi był normalny. To naprawdę dziwne.

Głosie, ty sobie nigdy nie robisz wakacji?

Dobra, może i ten Głos ma kiepskie poczucie humoru i jest wredny, ale przynajmniej wyraża ludzkie uczucie.

Ups, Głosie! Wpadka, co? Byłaś kiedyś człowiekiem. Hmm. Ale kim?

Nie odpowiedziała.

Słońce świeciło intensywnie, wiatru nie było. Przypomniał mi się koszmar o pustyni i obozie. Mimowolnie zadrżałam.

Ada to zauważył.

– Nie martw się, niedługo będziemy. – posłał mi szeroki uśmiech.

Stary, dobry wesołek nareszcie wrócił!!!

– Przepraszam, że na Ciebie nakrzyczałem, nie powinienem dać się… . – mój przyjaciel rozpoczął monolog pod tytułem: ,,Wiem, źle się zachowałem i przepraszam, bla bla bla”.

– Ja też przepraszam, a teraz powiedz, gdzie idziemy? – uznałam, że miałam prawo nie odbywać tej długiej dyskusji i ją ucięłam. Ciekawość wzięła górę.

– Do Obozu. – Cass uśmiechnęła się szeroko.

Ada też.

A ja z trudem powstrzymałam się od płaczu.

I to nie takiego ze szczęścia.

* * * * * *

Patrzyłam ze sporej górki na dom większości herosów. Był to potężny teren, z mnóstwem mieszkanek letnich. Na ich tle wybijał się jedno największe. Pola truskawek i las też przykuwały wzrok. Dało się tam także zauważyć boisko do kosza i coś w rodzaju areny.

Po całym obozie biegali nastolatkowie, krzycząc, śmiejąc się i wygłupiając.

Identycznie jak w śnie.

Tylko, że wtedy oni uciekali i rozpaczliwie błagali o pomoc.

Nagle zdałam sobie sprawę z tego, że ten dziwny sen z datą 1816 jest pierwszym koszmarem, który zastąpił ten stary z lasem i dziwnymi głosami.

A co dokładnie oznaczała ta data?

Albo dlaczego te miejsce zostało już raz zniszczone?

Nie wiedziałam.

– Pięknie, co? – spytała mnie Cass.

W jej oczach lśniły łzy radości. Policzki były ślicznie zarumienione. Usta układały się w szczery uśmiech. Z taką uciechą na twarzy wyglądała młodziej.

– Tak. – Ada chyba nie zdawał sobie sprawę z tego, że do mnie było skierowane te pytanie.

Wpatrywał się w Obóz z zachwytem. W jego gałkach ocznych widać było żar.

Co miał w sobie te miejsce, że moi przyjaciele tak bardzo je kochali?

I dlaczego nigdy o nim nie wspomnieli?

Ja wcale nie muszę tam zejść! A Chejrenowi opowiem jak będę chciała.

Teraz to jak czegoś chcesz to gadasz, a na moje pytanie nie chciałaś odpowiedzieć. Bezczelność!

Kazałaś mi spowodować wypadek!!! Niby nie jesteś już impulsywna?

Sama się zamknij! I podkradłaś mi tekst!

Zarozumialec!!!

Słyszałam głosy. Niby nie oszalałam?

Jak zwykle przy niewygodnym pytaniu zamilkła.

Luknęłam na Cass i Adę. Dziwnie na mnie patrzyli.

– Chodźmy. – rozkazałam.

Następnie skierowałam się w stronę Obozu.

Poczułam straszny ból z tyłu głowy i usłyszałam odgłos uderzenia.

Zemdlałam.