Nie obiecuj wiecznej miłości…

Witajcie w dwuczęściowym, dość nietypowym linijkowcu-miniaturce. Inspiracja z jednego besta na Besty.pl, ściągniętego przeze mnie wieki temu na telefon. Jego motto brzmi „Nie obiecuj wiecznej miłości… bo nie każdy zna się na żartach.” Tiaaa… Mroczne, przygnębiające i smutne, jak wszystko co piszę ostatnio, ale taki mam humor. Przyczyny zachowam dla siebie. Dla Veronique za genialną rozmowę na Boskim Czacie.

PS. Już nie pamiętam, dlaczego miałam taki zły humor, ponieważ opko było pisane jakieś trzy miesiące temu, a jego wysłanie w końcu zawiesiłam na czas nieokreślony. A teraz postanowiłam jednak zamieścić na RR.

Akt I

Nienawidzę Cię.

Kocham Cię.

Boję się Ciebie.

Całkowicie Ci ufam.

Gdy jesteś obok mnie, nie wiem, czy nie stchórzysz i nie wydasz mnie potworom.

Przy Tobie zawsze czuję się bezpieczna.

Raz ogarnia Cię ślepa panika.

Raz jesteś opanowany.

Nie przejmujesz się mną.

Boisz się o mnie.

Raz się uśmiechasz.

Raz się krzywisz.

Raz jesteś ciepły i łagodny.

Raz jesteś w stanie mnie uderzyć.

Akt II

Mam nadzieję, że widzisz to wszystko w moich oczach, gdy pochylasz się nade mną z nożem. Mam nadzieję, że widzisz to wszystko – to jak bardzo Cię kocham i to, jak bardzo Cię nienawidzę. Zobacz, jak bardzo przewróciłeś do góry nogami moje życie. Jak bardzo mi namieszałeś! Ale czy było warto…? Wciąż nie znam odpowiedzi na to pytanie. Możesz mi jej udzielić? Zapewne nie. Ty też jej przecież nie znasz, prawda…? Myślę, że nie chcesz znać. Uciekasz przed nią, a ona wciąż Cię goni. Jak prześladowca. Jak niewidzialna osoba, obserwująca KAŻDY Twój ruch. Ona kiedyś Cię zniszczy, wiesz? Musisz się wreszcie zdecydować. No dalej! Szybciej! Opuść na mnie ostrze sztyletu! Na co czekasz? Sama nie zginę. Tylko Twoja ręka może mnie zgładzić. Dokonuj wyboru. Zamordujesz z zimną krwią, swoją ukochaną, czy też oszczędzisz jej życia? Patrzysz na mnie z odrobiną zadumy i nieobecnym wzrokiem. Myślami jesteś, gdzie indziej, lecz cały czas przyciskasz nóż do mego gardła. Doskonale wiesz, że gdy go opuścisz, wybaczę Ci. I znów będziemy szczęśliwi. Na zawsze. Dobry żart.

Akt III

W Twych oczach widzę miłość.

W Twych oczach widzę nienawiść.

Twoje usta smakują pożądaniem.

Twoje usta smakują goryczą.

Twój głos jest kojący.

Twój głos mnie przeraża.

Twe dłonie są delikatne.

Twe dłonie jeszcze częściej są brutalne.

Akt IV

Czy to wszystko, to przeciwieństwa?! Wydaje się, że tak, prawda? Jednak wbrew pozorom odpowiedź jest inna. NIE. To wszystko jest jednym i tym samym uczuciem, które do mnie żywisz. Wciąż tylko nie wiem, co to za uczucie. Może uda mi się wyczytać je z Twoich oczu. Wbijam w Ciebie zagubione spojrzenie. Na Twej twarzy zaduma zamienia się w niepewność. Wahasz się. Chcesz mnie zabić, czy pocałować? Widzę, że wciąż się nie zdecydowałeś. Wybieraj! No już… Czekam! Proszę oszczędź mi ponurych myśli o tym, czy to boli i wykonaj wyrok. Zamorduj mnie z zimną krwią albo z powrotem zacznij kochać! W końcu obiecywałeś wieczną miłość, choć powinieneś tego nie robić… Ale obietnica jest obietnicą. A Ty jej nie dotrzymałeś.

Akt V

Co się właściwie stało? Byłam córką Posejdona. Cenioną. Lubianą. Piękną. Kochaną. Później na Obóz Herosów został zorganizowany napad. Ty w nim przewodniczyłeś. Obóz został doszczętnie zniszczony, a ja porwana. Zakochałeś się we mnie. Na początku nie odwzajemniałam uczucia. Potem wszystko potoczyło się inaczej. Pewnego dnia także Cię pokochałam. Jednak Ty, gdy tylko upewniłeś się, iż jestem Twoja, zacząłeś robić się jakiś dziwny. Raz mogłeś być czuły i łagodny, a raz mogłeś na mnie krzyczeć. Po pewnym czasie pobytu w niewoli, udało mi się skontaktować z półbogami, którzy przeżyli zagładę. Nakryłeś mnie na tym. Uważałeś mnie za zdrajczynię. A teraz zmierzasz w moją stronę z nożem, chcąc wykonać wyrok. Ale czy Twoje sumienie Ci na to pozwoli…?

Akt VI

Zaciskam powieki, w oczekiwaniu na najgorsze. Już nie chcę patrzeć Ci w oczy. Chcę odejść, bo takie życie nie ma sensu. Życie z TOBĄ u boku nie ma sensu. Więc zabij mnie. Proszę.

Mam nadzieję, że się podobało

Pozdrawiam

Chione