Nękany przez ojca (Prolog)

Coś wzięło mnie i Ann24 na napisanie wspólnego opka 😀 No i jest prolog nowego opka! Z dedykacją dla Annabelle, carmel, Moniki.m i Leony99 😉 Miłego czytania

Chyba każdy z Was wie ak było na początku. No wiecie- Chaos, Gaja, Uranos, Tytani i reszta rodzinki. Opowieść słynna, ale stara jak świat. Podejrzewam też, że bardziej zainteresują Was czasy współczesne. Czasy niesamowite. Kiedy to bogowie istnieją nadal, miewają się dobrze, zadomowili się na Empire State Building oraz mają dzieci ze śmiertelnikami. Tak rodzą się herosi. Niektórzy wielcy, potężni, zapamiętani przez pokolenia. Inni mniej ważnie, odsunięci niestety na bok, zapomniani. Jedni żyją zgodnie z wolą swoich boskich rodziców, inni nie- buntują się, przechodzą na ciemniejszą stronę. Różnie bywa.

Jednak wszyscy herosi rodzą się dobrzy. Ba, wszyscy ludzie rodzą się dobrzy. Ich charakter kształtuje wychowanie, otoczenie, rodzina, znajomi. Gdyby się zapytano:

– Czy można powiedzieć, że niemowlak jest zły?

Zapewne znaczna większość odpowiedziałaby, że nie. Dzieci są niewinna, dobre. Jednak jak się zaraz przekonacie, nie wszystkie. Niektóre dzieci z założenia są złe. Już jak się urodzą, po raz pierwszy wciągną do swoich maleńkich płuc powietrze, rozpłaczą się- dla niektórych już takie dzieci mogą być wcieleniem najgorszych potworów.

Ale wróćmy do tematu. Na początku dwudziestego pierwszego wieku naszej ery, pradawny bóg, który został strącony na dno Tartaru, zapomniany, powstał. Zebrał armie, odrodził się. Wielu herosów przeszło na jego stronę, wielu bogów i potworów poniosło jego sztandary. Niemiłosiernie wielkie były straty wśród herosów. Jednak Olimpijczycy obronili się. Dzięki swoim dzieciom, półbogom z Obozu Herosów.

Kronos upadł. Zniszczono go na zawsze. Niestety nie do końca. Jego owszem, ale nie to, co po sobie pozostawił. A pozostawił tylko trzy rzeczy, z tego jedna została zniszczona.

Zostawił po sobie herosów, którzy mu pomagali. Jednak po ponad pół roku Obóz Herosów posłał po nich, żeby wrócili. Ogłoszono dla nich amnestię, ale niektórzy nadal traktowali ich jak potwory. W końcu to oni zabijali ich przyjaciół.

Pamięć i zapach śmierci. Tego już nie udało się nikomu pozbyć. Każdy pamiętał o wielkiej, krwawej bitwie. O wielu potyczkach na miecze, atakach na niewinnych herosów. Nikt nie wytrze z pamięci ludzkiej tego. Nikt nie odda przyjaciół, rodziny, ukochanych, którzy zostali zabici przez Armię Kronosa.

Jednak Kronos zostawił na świecie coś jeszcze. Chyba najbardziej przerażające ze wszystkiego. To tego Olimpijczycy zaczęli się obawiać, to śniło im się po nocach. Nie mieli serca, tak- Olimpijczykom było szkoda, zabić to ‘coś’. Nieświadomie, zgotowali mu o wiele gorszy los. Pozwolili mu żyć i podświadomie obarczali winą o ostatnie lata.

Pan Czasu miał śmiertelne dziecko. W dniu Bitwy o Manhattan urodził mu się syn, maleńki półbóg. Matka, zwykła śmiertelniczka, która nie zdawała sobie sprawy, kim jest ojciec małego chłopczyka urodziła maleństwo w Nowym Orleanie, u swojej kuzynki. Szczęśliwa mama, nadała synowi imię Tom. Chłopiec został uznany tuż po urodzeniu. Bogowie widząc, że mimo zwycięstwa nad Armią Kronosa, mają nowe zmartwienie postanowili od razu zapobiec złu, które może wyrządzić. A tylko przypieczętowali to, bo zrobili coś, co wpłynęło na wychowanie Toma.

Oczywiście, strach zawładnął ich umysłami. Już w wieku przedszkolnym odebrali matce Toma i mimo jej próśb i błagań nie oddali już nigdy. Chłopiec trafił do Obozu Herosów, żeby wychował się na porządnego półboga, który walczy, lata na pegazach, wyrusza na misje, pomaga bogom.
Nie wyszło. Głównie dlatego, że ujawnili, kto jest ojcem chłopaka. Inne dzieciaki bały się go, brzydziły się nim, gardziły. Większość widziała w nim potwora, którego ojciec jest winny wojnie. Bali się, że jak Tom podrośnie pójdzie w ślady Kronosa i postanowi zniszczyć Olimp. Dzieci nie bawiły się z nim, opiekunowie ośmieszali, wszyscy dokuczali biedakowi na każdym kroku. Nie trudno się domyślić, że jak Tom stał się nastoletnim chłopakiem nie miał przyjaciół. Jedyne co miał, to siebie. Żył w samotności, nie mając z kim porozmawiać, pośmiać się. Nigdy się nie śmiał. Jego życie było długie a każda minuta, sekunda zdawała się trwać wiecznie i nie pozostawiała za sobą żadnych wspomnień. Nie różniła się niczym od żadnej innej chwili życia Toma- wszystkie identyczne, melancholijne, nudne, beznadziejne.

Tom nienawidził ich wszystkich. Nienawidził półbogów, bogów, śmiertelników. Bogowie zgotowali mu ten los. To oni go tu przysłali. Mogli zostawić go w domu, z matką, jedyną osobą, która go kochała. Nie musiał obawiać się potworów. One też widziały w nim Syna Czasu. Tylko, że ich to nie brzydziło- wręcz przeciwnie. Kłaniały mu się gotowe spełnić każdy jego rozkaz. To one były jedynymi osobami, z którymi rozmawiał. Co prawda, większość z nich była idiotami, bezmózgimi, nic nie wartymi szumowinami. Ale one go szanowały. Nie to, co herosi. Oni nie umieją patrzeć- widzą tylko to okropne piętno, jakim było dla Toma bycie Synem Kronosa. Samotność nie odstępowała go na krok, tak jak odpowiedzialność za zło wyrządzone przez jego ojca, którą nieustannie go obarczano.

Tak ukształtował się jego charakter. Jako niemowlak nie był zły. O nie. Był jak każde inne dziecko półboskie. Tylko, czy po takim dzieciństwie można nadal być dobrym?

Sądzę, że nienawiść, samotność, brak akceptacji, odraza, żal, złość nie może stworzyć dobrego charakteru. Według większości może jedynie stworzyć potwora bez uczuć, który potrafi tylko zabijać. Najgorsze jest to, że Tom taki nie był, a wszyscy tak go widzieli. W ich głowach taki był. Nikt nie widział, jaki jest naprawdę. No, prawie nikt.