Cyber Girl (Prolog)

Hejj to moje pierwsze opko tutaj, więc proszę o wyrozumiałość xD

 

                 Deszcz cicho bębni o dach. Znajduję się w wielkim labolatorium. Przede mną pietrzą się stoły, krzesła, różne dziwne maszyny i gabloty. W pokoju panuje półmrok i cisza, przerywana  jedynie od czasu do czasu odgłosami burzy. Przez chwilę zastanawiam się, czy to aby dobry pomysł.  Jednak porzucam szybko tą myśl i próbuję myśleć o czymś innym. Labolatorium ma ściany i sufit ciemno niebieskie. W powietrzu czuć metaliczny zapach. Jest tu małe okno, przez które widać błyski burzy.  Metalowe części leżą na stołach. Wciąż się nie mogę nadziwić, że to wszystko się mieści tutaj. Przypominam sobie jak pierwszy raz…

  – Ciekawe miejsce, prawda?- Cichy szept wyrywa mnie z rozmyślań. Podskakuję ze strachu i uderzam głową o coś twardego.  Odwracam się w kierunku głosu.

  – Kevin, przestraszyłeś mnie. -Syczę i rzucam ostre spojrzenie w kierunku uśmiechniętej twarzy Kevina. Niebieskie oczy śmieją się ze mnie. Jak zwykle, jego okulary są lekko przekrzywione, a czarne włosy leżą w nieładzie na głowie. Ma na sobie biały fartuch. Jednak po chwili poważnieje i łapie mnie za rękę.

  – Chodź, już wszystko gotowe- ciągnie mnie w stronę jednego ze stołów operacyjnych. Stół jest przykryty kocem, pod którym widać… sylwetkę człowieka, a dokładnie kobiety. Kevin delikatnie odkrywa koc. Moim oczom ukazuje się twarz dziewczyny, osiemnastoletniej. Ma ostre rysy, brązowe włosy do ramion, ładnie wykrojone usta i gęste czarne rzęsy.  Jej ciało okryte jest płócienną płachtą. Nie mogę uwierzyć, że ta dziewczyna, która wygląda tak żywo, jest tylko… biomechanicznym dziełem Kevina. Wzbierają się we mnie różne uczucia i emocje związane z tym eksperymentem.  Delikatnie dotykam opuszkami palców twarz dziewczyny. Skóra jest zimna, nie wyczuwam jednak nic, co potwierdziło by to, że jest robotem. Odwracam się do Kevina.

– Śliczna, prawda?-Szepczę cichutko. W jego niebieskich oczach widzę błysk i fascynację.

– Chciałem żeby taka była.- Odpowiada równie cicho jak ja.  Nagle odsłania delikatnie płachtę i otwiera klapkę, tam gdzie powinno być serce dziewczyny. Bierze ze stołu obok dziwną, świecącą kulę. Bije od niej taki blask, że muszę przymknąć oczy.

 – Kevin… a co jeśli się dowie ?- Mój głos cicho drży. Kevin patrzy na mnie.

 – Da sobie radę.- Odpowiada po chwili. Powoli i ostrożnie wkłada kulę do otworu.  Światło mnie oślepia. Zasłaniam sobie twarz rękami. Po chwili, gdy blask się uspokaja, patrzę na dziewczynę. Jej twarz nabiera kolorów. Nagle bierze głęboki wdech, i jej oczy otwierają się. Kolor tęczówek jest żółto-złoty. Zamieram z zachwytu.

– Jak Ci na imię ?- Pyta się dziewczyny Kevin. Patrzę na niego nie rozumiejąc jego pytania. Przecież sam ją stworzył na rozkaz pana podziemi. To on powinien nadać jej imię.

Dziewczyna lekko otwiera usta. Jej głos jest delikatny.

–  Gwendolyn