Syn Czarnej Magii: Wcielam się w rolę smacznego kąska

Dedykacje dla wszystkich, którym chce się to czytać

Mam dobrą wiadomość. Ciągle żyję i wydostałem się z tego fajczącego się parku. Właśnie idę sobie spokojnie zatłoczoną ulicą. No, może spokojnie to nie, ale nie zwracam na siebie niczyjej uwagi. Jak na razie mam chwilę wytchnienia. Potworki chyba dały sobie spokój na jakiś czas. Możliwe, że większość spłonęła , jednak ja nie byłbym tego taki pewny. Płomienie ognia stają  się coraz mniejsze. Odgłosy syren brzmią wokoło. Zaczyna mnie już od tego głowa boleć. Spadam stąd. Przyspieszam nieco kroku. Kilka razy zatrzymuje mnie jakiś murzyn krzycząc na mnie:

– Pieć za euro! Pieć za euro

W garści trzymają małe breloczki wieży Eiffla. Próbuję uświadomić im, że nie mam kasy, ale nie odpuszczają. Czy oni w ogóle mnie rozumieją? Staram się nie zwracać na nich uwagi,  mimo wszelkich zaczepek. To jeden ciągnie mnie za ramię, to jeden macha do mnie. No ileż można! Kiedy czuję, że kolejny łapie moje ramię, nie wytrzymuję. Odwracam się do niego i ryczę:

– Odwalcie się ode mnie! Nie mam kasy!

Ups, wpadka. Przede mną nie stoi murzyn. Widzę czarne buty. Przełykam ślinę. Powoli kieruję wzrok coraz wyżej. Czarne spodnie, Długi czarny płaszcz. Kiedy moje oczy spotykają się z oczami czarnej postaci, drętwieję. A jednak mnie znalazł. Karcę siebie w duchu, nie trzeba było iść główną ulicą głąbie! Myślałem, że zgubię go w tłumie, ale widzę, że jednak to nie poskutkowało. Teraz stałem naprzeciwko młodego mężczyzny o brązowych włosach, ciemno brązowych oczach i odrobinę krzywym nosie. Człowiek ten wygląda bardzo młodo. Dałbym mu tak z góra 19 lat. Mimo młodego wieku, wcale nie wygląda przyjaźnie, czy łagodnie. A co ja sobie myślę? On łagodnie ? Przecież on chce mnie zabić! Może to płatny zabójca? Najwyraźniej obcy chce cos powiedzieć, ale ja odwracam się i uciekam. Przepycham się przez tłum. Nawet nie mówię „przepraszam”. Moim jedynym celem jest uciec, uciec, gdzieś daleko. Słyszę krzyk tego mężczyzny:

– Ej no! Czekaj! Nic ci nie zrobię!

– Ta, niby czemu mam mu uwierzyć?  Nie jestem głupi. Gość, który próbuje mnie zrzucić z oszołamiającej wysokości na pewno nie chce mi nic zrobić…- myślę. Biegnąc nie zauważam małej dziewczynki, którą przewracam. Nie pomagam jej wstać. Tak wiem jestem beznadziejny. Słyszę jej płacz oraz jakąś kobietę (zapewne mamę), która krzyczy jakieś niemiłe słowa w moim kierunku. Gwałtownie zakręcam w boczną uliczkę. Zatrzymuję się. Niech to,  ślepy zaułek! Chcę już zawrócić, kiedy drogę toruje mi nagi facet z byczą głową. Instynktownie robię krok do tyłu. Potykam się i upadam na tyłek. Patrzę z przerażeniem w oczach jak nadchodzą kolejne potwory.

***

Stoję na środku drogi. Tłum obchodzi mnie szerokim łukiem. Wszyscy mruczą cos pod nosem na mój temat. Nie dziwię się. Nie codziennie spotyka się faceta w czarnym długim cienkim płaszczu, aż do kostek. Schodzę na pobocze. Będzie trudniej schwytać tego chłopaka niż myślałem. On myśli, że chcę go zabić, a to komplikuje sprawę. Sam też nie dam rady go schwytać, gdyż ma zbyt wielką moc i może mnie zabić nawet nie będąc tego świadomym. Wzdycham. Życie herosa jest beznadziejne. Odchodzę od głównej drogi. Szukam jakiegoś miejsca mniej zaludnionego. Tiaa, na pewno mi się to uda w Paryżu. Dlaczego akurat tutaj musiała się uwolnić moc tego dzieciaka. Wchodzę do jakiejś opuszczonej toalety, z której nikt nie korzysta. Na wszelki wypadek zamykam drzwi i wzywam bogini tęczy. Łączę się z obozem. Widzę Wiktora( dyrektora obozu herosów w Polsce). Jest zajęty jakąś papierkową robotą. Odchrząkam. Wiktor unosi głowę i się rozgląda. Nasze spojrzenia spotykają się. Dyrektor się uśmiecha. Wstaje od biurka i podchodzi do mojego obrazu. Pyta się:

– I jak tam ci idzie co?

– Nie najlepiej- mówię- Chłopaka wywiało do Paryża i trudno go złapać

Wiktor szczerzy zęby w uśmiechu:

– Na pewno ci się uda.

– No nie wydaje mi się- poważnieję

Dyrektor unosi brwi w geście zapytania. Ciągnę:

– Jego moc jest strasznie wielka, i w dodatku on myśli, że chcę go zabić

– To powiedz mu, że nie chcesz go zabić, i że chcesz mu pomóc. Najpierw, ale musisz go znaleźć- Wzrusza ramionami

– Kiedy już raz go spotkałem. Zwiał za nim cokolwiek powiedziałem. Właśnie chciałem prosić, abyś wezwał jakieś posiłki czy coś, bo sam nie dam rady- Mówię zawstydzony. Wiktor na chwilę mi się przygląda, po czym mówi:

– Dobra, połączę się z obozem herosów we Francji, może oni ci pomogą.

– Dziękuję dyrektorze- odpowiadam kłaniając się

Wiktor na chwilę stał w zamyśleniu  po czym pożegnał się i zerwał połączenie. Po tej króciutkiej rozmowie stoję jeszcze w zamyśleniu. Tyle chcę mu jeszcze powiedzieć, jednak nie mogę ryzykować, że nas namierzą jakieś bestie. Wzdycham. Teraz tylko trzeba poczekać na pomoc. Lepiej będę miał oko na tego herosa. Może a nuż uda mi się zdobyć jego zaufanie. Otwieram drzwi i wychodzę z śmierdzącej toalety.

***

Mój oddech jest przyspieszony, serce bije bardzo szybko. Mój mózg nie wyrabia. Co to ma do cholery być! Czy życie naprawdę nie może mnie oszczędzić?! Musi to się skończyć tak beznadziejnie?! Ciągle cofam się powoli do tyłu. Długo już nie utrzymam ich wszystkich w bezpiecznej odległości. Co mam robić? Co mam robić? Nie mam żadnego pomysłu. Zaczynam żałować, że nie zginąłem za pierwszym razem. Upadek mógłby być bolesny, ale byłby to bardzo krótki ból. Na pewno mniej okropny niż ten, który ma dopiero nadejść. Jak sobie tak wyobrażę, że wszystkie się na mnie rzucą i zaczną rozszarpywać mnie na kawałki, aż słabo mi się robi. Zapewne jestem cały blady. Boję się. Boję się bólu. Ciekawe jaki to ból, jak się jest rozrywany na dwie części. Nie dam rady uciec. Ciągle idę w tył. Kiedy napotykam twardy mur, serce podskakuje mi do gardła. Koniec. To musiało się kiedyś skończyć. Wiedziałem od początku, że kiedyś dojdę do ściany i, że już nic nie będę mógł zrobić. Niestety świadomość, że to się stało właśnie teraz i, że zaraz umrę w brutalny sposób, odrobinę pomieszało mi w głowie.. Zaciskam zęby. Krzyczę najgłośniej jak potrafię:

– Dlaczego tak to się skończy!

Nie powiem, całkiem głośno mi to wyszło. Nawet nie wiedziałem, że ktokolwiek może, aż tak głośno krzyczeć. Potwory zatrzymują się. Patrzę na nie. Przynajmniej opuźnię moją śmierć o kilka sekund. Tylko tyle chyba mogę zrobić w takiej sytuacji. Mogę jeszcze sam się zabić, jednak nie mam do tego narzędzi, a magii nie opanowałem dosyć dobrze. Po chwili słyszę wielkie BUM. Unoszę brwi. Co to jest? Wybuch jest tak głośny, że na chwilę tracę słuch. Nic nie słyszę. Nie potrafię ocenić sytuacji. Mam zamknięte oczy. Powoli je otwieram. Szarość. Wszędzie szarość. Nie mogę nic zobaczyć. Stoję sam, bez potworów w wielkiej chmurze pyłu…