Raven potwór w obozie (3)

Sorki ,że musieliście tak długo czekać na trzecią część, ale wyjechałam na obóz teatralny a tam oczywiście zero nowoczesności, żadnych komputerów. Nawet telefony nam pozabierali… Ale do rzeczy: dedykuję Chione, Annabeth24, AnnabethChase, Blue, Melii, ♥Annabelle♥, Piper77, Lissie_22, carmel i Ziyi.

W domku Posejdona przywitała mnie Alyss, do niedawna jedyna jego lokatorka. Była to niska dziewiętnastolatka z pogodnym, wręcz opiekuńczym uśmiechem, niebieskimi oczyma i jasnymi włosami. Gdy rozmawiałyśmy, cały czas energicznie poprawiała grzywkę. Denerwujący nawyk.

Domek, przyozdobiony mnóstwem akwariów w których pływały kolorowe rybki, wyglądał przepięknie. Od urodzenia uwielbiałam faunę morską. Uśmiechałam się, myśląc jak przyjemnie będzie się zasypiać patrząc na falujące wodorosty i odbijające światło łuski ryb.

Rozpakowałam się i położyłam spać. Łóżko było miękkie, a kołdra puchata. Obok już chrapała Alyss, a morskie żyjątka pływały leniwie w turkusowej wodzie. Czułam, że będzie mi tu dobrze.

Nazajutrz, na śniadaniu zjawił się Sam. Zaproponował, że nauczy mnie latać na pegazach. Chętnie się zgodziłam i poszliśmy w kierunku stajni.

– Raven! – usłyszałam z daleka głos Alyss. – Idziecie latać? – zapytała, gdy już nas dogoniła.

– Tak.

– A umiesz już porozumieć się z pegazami?

– A powinnam? – zdziwiłam się. No tak, przecież Posejdon jest też bogiem koni… To by tłumaczyło te głosy…

– Czyli nie umiesz. Mogę iść z wami? Przedstawię Cię.

– Ja nie mam nic przeciwko. Sam?

– Niech idzie… – nie był zachwycony tą perspektywą. Pomyślałam, że zapytam go o to później. Alyss, jakby nie zauważała jego ponurego nastroju, z uśmiechem ruszyła przed siebie. Podążyliśmy za nią.

W stajni na szczęście nikogo nie było. Byłam skrępowana obecnością Sama i Alyss, a co dopiero gdyby przybyły tu tłumy gapiów mających ochotę zobaczyć jak robię z siebie pośmiewisko, a potem opowiedzieć o tym całemu obozowi. Pegazy… Niektóre były miłe, inne mniej miłe a jeszcze inne po prostu wredne. Jakaś siwa klacz nie odzywając się popatrzyła na mnie tymi swoimi wielkimi końskimi oczami i jakby miała mi za złe, że w ogóle tu jestem i obróciła tyłem. Ciekawe o co jej chodziło? Kasztanowy pegaz Alyss, po przywitaniu się z nią wylewnie, powiedział do mnie:

– Siemanko. Raven, jeśli się nie mylę? – zdziwiło mnie trochę jego słownictwo.

– Tak to ja. A ty jak masz na imię?

– Martini. W boksie obok stoi Deliver. Jest przydzielony do Ciebie. To ostatni „wolny” koń w stajni.

Zaglądnęłam do mojego pegaza. Był to dość wyrośnięty koń, maści myszatej z pięknymi, dużymi skrzydłami. Boks wydawał się być dla niego za mały.

– Deliver?

Stał ze spuszczoną głową wpatrując się w świeże siano pod swoimi nogami. Nie zareagował.

– Deliver?! – zaczęłam się niepokoić. Czy on mnie w ogóle słyszy?

Alyss położyła mi rękę na ramieniu.

– Heroska, która go dosiadała zaginęła na misji w zeszłym miesiącu. On wpadł w depresję. Mieliśmy nadzieję, że nowy heros podniesie go na duchu…

Otworzyłam bramkę i podeszłam do konia. Głaskając go po głowie wpadłam na pomysł, a mianowicie zamierzałam wykorzystać swoją wiedzę o koniach. Zaczęłam kreślić małe kółka na szyi zwierzęcia. Potem coraz większe. Deliver powoli rozluźniał mięśnie. Wiedziałam, że to pomoże. Parsknął i zerknął na mnie srebrnym okiem.

– Przelecisz się? – zapytałam.

Natychmiast opuścił głowę i spiął się. Czyli nie chce latać… Do niczego nie będę go zmuszać.

– Do widzenia Deliverze. – wyszłam z boksu.

– Wracamy. – zwróciłam się do Sama i Alyss. Zrozumieli, skinęli głowami i ruszyliśmy z powrotem.

Wieczorem wybraliśmy się z Samem do lasu na spacer. Nie byłam zwolenniczką marszów, ale powiedział, że zaprowadzi mnie do jakiegoś tajemniczego miejsca, które na pewno mi się spodoba. No to się zgodziłam. Po dziesięciu minutach ciężko dyszałam a pot spływał mi spod grzywki.

– Daleko jeszcze? – zapytałam.

– Jesteśmy w połowie – zaśmiał się.

Pomyślałam, że mogę wykorzystać czas marszu na pytania, więc wydyszałam:

– Czemu sprawiasz wrażenie, że nie lubisz Alyss?

Na chwilę go zatkało, ale odpowiedział zakłopotany

– Yyy… kiedyś… kiedyś byliśmy razem… ale… ale nie wyszło…

– Co się stało? – byłam w szoku.

– To… nieważne. Możemy o tym nie rozmawiać?

– Jasne, jasne – odpowiedziałam. Milczeliśmy przez chwilę. Ciekawe… Alyss i Sam parą?

Drzewa zaczęły się przerzedzać. Wyszliśmy na polanę. Ale to była ogromna polana. Nie wiem czy w ogóle można to było nazwać polaną. Parę kroków przed nami rozciągało się jezioro. Wielkie jezioro. Przeszłam przez wąski pas plaży i z zapartym tchem popatrzyłam w głąb turkusowej wody.

– Jak tu pięknie – zawołałam i położyłam się na miękkim piasku patrząc w niebieskie niebo. – Warto było tu przyjść. – powiedziałam po chwili. Czekałam aż Sam coś powie, ale on się nie odzywał. Obróciłam się na brzuch i spojrzałam na niego. Przerażony wpatrywał się w jakiś punkt nad moją głową. Coś musiało być nie tak. Bałam się odwrócić. Sam bardzo wolno zaczął się cofać. Popatrzył na mnie. Jego oczy mówiły Uciekaj! Powoli się obejrzałam się za siebie…