Przyjaciółki na zawsze (12)

Wróciłam! Na razie zajęłam się przepisywaniem „Przyjaciółek na zawsze” z mojego zeszytu do komputera. Brr… jak ja tego nie lubię.

W każdym razie dedykacja dla Leony99, Annabeth24, carmel, Shays, Nożownika, Melii, Annabelle, Mari i wszystkim, którzy czytają te bzdety 😀 . No i specjalna dedykacja dla naszej ukochanej Adminki .

Do Mari- postaram się wpleść do tego opka motyw herosa wychowanego przez potwora, ale stanie się to dopiero w jakimś… dwudziestym-którymś rozdziale. Także twój pomysł zostanie wykorzystany 😉

Miłego czytania

JAMES

Próbowałem wszystkiego.

Musiałem to zrobić. Musiałem sprawić, że Cassandra zapadła w śpiączkę.

Pazur, który drakon wbił jej w bok zawierał truciznę. Próbowałem zacisnąć mój pasek tak, aby jad nie rozprzestrzeniał się po całym ciele. Na próżno. Postanowiłem, że wykorzystam umiejętność, której nauczyłem się od ojca. Z mojej kieszeni wygrzebałem pewną roślinę, która wprowadza człowieka w coś w rodzaju transu, śpiączki. Krew wtedy wolniej płynie, zatem i trucizna nie rozłazi się tak szybko po organizmie.

Chciałem uratować tę misję. Uratować Cass.

I przeżyć. Ale jednocześnie wiedziałem, że to niemożliwe. Czułem się jakbym miał rozdwojenie jaźni. Nie wiem, czemu.

Gdy wstaliśmy o siódmej, postanowiliśmy iść dalej. My- czyli Kendra. I co nasza wielce utalentowana przywódczyni zaproponowała?

– Zwariowałaś? – Seba zrobił wielkie oczy po usłyszeniu, że mamy iść do wypożyczalni aut. Zresztą wszyscy byli zdziwieni. – Nie no, ja kapewuję, że potrzebujemy jakiegoś transportu, ale no bez jaj! Ja przynajmniej nie zamierzam się ośmieszać, błagając sprzedawcę o to, żeby pożyczył nam auto za jakieś… – wyjął z kieszeni dolary i zaczął je przeliczać. – dziesięć dolców. No chyba że się szanowna pani poświęci i raczy zapłacić. Wtedy się nie czepiam.

– Nie mam zamiaru płacić – odezwała się córka Ateny. Miała podkrążone oczy po nieprzespanej nocy. Cały czas była przy swojej przyjaciółce. Jakby Seba nie mógł jej zmienić. Albo ktoś inny. A teraz się dziwi, że jej syn Aresa mówi, że chyba zbytnio przesoliła zupę. – Ale jeśli ci zależy, panie chętny do zapłaty…

– No odezwała się, myśli, że jak taką ma mamuśkę, to jest jakąś lansówką, czy coś takiego…

– Ja przynajmniej nie mam tyłka na brodzie.

– A ja korkociągów zamiast włosów.

– No żebyś się nie udławił.

– A niby czym?

– No jak to- swoją głupotą, nie?

– Żeby ci tylko główka nie spuchła od wymyślania sarkastycznych uwag.

– Niech cię o to twój mózg wiewiórki nie boli.

– Zazdrościsz bicepsów?

– Czyżbyś nie mógł się zdobyć na jakąś znacznie gorszą uwagę?

– A tak mi się powiedziało. No wiesz, jak chcesz być nazywana…

– Nie kończ…

– Idiotka.

– Miło mi, Kendra jestem.

– Przestaniecie czy nie? – zakończył dyskusję Filip. Patrzyłem na nich rozbawiony. No co, naprawdę się zdeka dziwnie zachowywali. Szarooka zrobiła tą swoją wkurzającą pozę- założyła ręce i zrobiła minę typu- „Jak się nie zgodzicie, to przysięgam, że komuś przywalę. Komuś- czytaj: Sebastianowi. To mój ulubiony worek treningowy.”. Ale mogła ona również oznaczać- „Idę się pobić własnymi rękami. Nie, nie jestem masochistką!”

– To co kminimy? – przewróciłem oczami. No bo już pięć minut gadają, a ja nadal nie wiem, o co tu chodzi.

– Kminimy kradzież fury, panienko – Kendra zmrużyła oczy.

– Powinnaś być blondynką – wypaliłem, zaciskając pięści.

– Widzisz, nie zniżam się do twojego poziomu. – córka Ateny wbiła wzrok w swoje buty. – A teraz z łaski swojej zamknij jadaczkę i pozwól mi myśleć.

Otworzyłem usta, aby odpowiedzieć jej jakąś kąśliwą uwagą, ale po chwili zrezygnowałem. Nic bym nie zdziałał. Nie posłuchałaby.

– Zrobimy tak – odezwała się urażonym tonem. – Ja w postaci sowy zobaczę, gdzie najbliżej jest tu wypożyczalnia aut. Zaprowadzę was tam i ukradniemy samochód. Zrozumiano?!

Pomimo zmęczenia jej szare oczy wyglądały groźnie. Wyglądała, jakby się miała zaraz na kogoś rzucić. I podrapać. Ugryźć, a nawet poddusić.

– I jeszcze jedna sprawa – spojrzała na mnie z niechęcią. – Cass. Co z nią?

Patrzyłem się na jej twarz, dumną i wyniosłą. Wzruszyłem ramionami. Czemu do mnie miała pretensje? Jak jej się coś nie podobało, to mogła sama się zająć swoją psiapsiółką. Nie robi mi łaski!

– Jest w śpiączce – mruknąłem odpychająco. Kendra zmrużyła oczy.

– Och, genialnie! – syknęła. – Domyśliłam się, nie jestem tępa. I co zamierzasz?

Spojrzałem na Cassandrę. Leżała na kocu, owinięta wszystkim, czym się tylko dało, z gorącym kompresem na czole. Musiała się wypocić.

Co zrobię? Chyba się uduszę. No bo co ja mogę? To trzeba czekać. Och, podjąłem strasznie ryzykowną decyzję. Nie wiem, jak córka Demeter mogła zareagować na te zioła. Może wyzdrowieć, albo… umrzeć. Nie mam pojęcia.

– Trzeba ją zostawić. Musi dojść do siebie – powiedziałem głosem nabrzmiałym od emocji. Nie wiedziałem, jak to się skończy. No bo skąd miałbym wiedzieć?!

Kendra prychnęła z niezadowoleniem i ruszyła przed siebie. Mrugnąłem okiem, a ona już była pod postacią sowy. Wzbiła się w powietrze, trzepiąc skrzydłami. Biały ptak odleciał w stronę miasta.

Wraz z chłopakami popatrzyliśmy po sobie. Seba ociężale usiadł koło Cass i wziął ją za rękę. Poczułem lekką zazdrość. Czemu ja nie mam kogo przytulić, wziąć za rękę? Dlaczego? Choć z drugiej strony… niezbyt chce mi się flirtować z kimkolwiek. Dlaczego życie jest tak ciężkie?

– No dobra – odezwał się Filip. – Trzeba pomyśleć o jedzeniu.

– A nie lepiej będzie – burknąłem – jeśli weźmiemy żarcie po drodze, gdy już będziemy w furgonetce?

– O ile będziemy w furgonetce – poprawił mnie. – Jeśli nam się uda…

W milczeniu kiwnąłem głową. Podszedłem do córki Demeter. Sebastian popatrzył na mnie groźnie. Uniosłem ręce w geście „Stary, nie będę ci podrywał dziewczyny! A już na pewno nie teraz”. Kiwnął głową. Gdzieś z drugiej strony wzgórza spojrzała na mnie Tori, wreszcie podnosząc głowę od wczoraj

Żal mi było gościa. Stara się o dziewczynę, a ta mu prawie wykitowała w ramionach. A teraz se leży spokojnie, a my musimy się zamartwiać o transport. Mimo wszelkich starań poczułemzłość. No weźcie, w takim momencie?! Bez jaj…

Sprawdziłem temperaturę Cassandrze. Nadal była zimna. Czułem jednak gdzieś w moim półboskim tyłeczku, że walczy. Jej organizm walczy. Wierzyłem, że wyjdzie z tego jakoś. Może… Zauważyłem, że cała roślinność wokół niej zwiędła. Nie miała życia. Wraz z nią umierała trawa i kwiaty.

Życie jest bezsensu. Wszystko jest bezsensu. Cały ten świat jest bezsensu. Mdły, nie dający nadziei. Trzeba o wszystko walczyć. Chcę się wyłączyć. Odpocząć od tej cholernej misji. Ale… nie da się. Nawet jeśli jestem w niebezpieczeństwie, zawsze jakoś sobie radzę. Wychodzę. Ą z drugiej strony… nie chcę śmierci. Czy to jest głupie…?

Nawet nie zauważyłem, jak wróciła szarooka. Spojrzała na nas.

– Jest kawał drogi stąd. Nie da rady. Ale mam lepszy pomysł. Może nie jest mój, ale jest. Gdy leciałam, zobaczyłam w myślach Atenę. Trzymała w ręku gałązkę drzewka oliwkowego. – uniosłem brwi. Że też się nie zdekoncentrowała! Brawo dla niej. – Nie wiem czy przypadkiem, w każdym razie wskazywała tym badylem na tabliczkę z napisem „Altoona”. Później zniknęła.

Patrzyłem się na nią z niedowierzaniem. Altoona… Jakieś sześć-siedem godzin stąd. Może osiem. Ale to jakimś środkiem transportu…

– Dla ciekawości… sprawdziłam – ciągnęła dalej Kendra. – Za jakieś dwie godziny furgonetka przewożąca meble jedzie do Altoony. Bagażnik jest cały czas otwarty. Dojdziemy tam w jakąś godzinę. Z Cass może półtorej. Tak czy siak kierowcy to straszne niejarzące istosty, nie pokapują się. Tylko musimy się zwijać.

FILIP

Tak jak przewidziała Kendra, doszliśmy do furgonetki w niecałe półtorej godziny. Mieliśmy szczęście, bo akurat obok owego środka transportu był jakiś opuszczony domek. Poszliśmy tam i usiedliśmy.

O bogowie, ale mnie plecy bolą. Jednak Cass waży trochę…

Przez całą drogę nosiliśmy córkę Demeter na zmianę z Sebą. James i Kendra nieśli Tori. Biedna dziewczynka… tyle przeżyła. Najpierw mama. Teraz musi patrzeć, jak jej koleżanka jest w śpiączce… To może mocno zryć psychikę człowiekowi.

– Ale jestem zmę… – córka Ateny ziewnęła. – …czona. Może byśmy tak…

Przerwał jej straszny ryk. Wzdrygnąłem się. Wszyscy zerwali się na nogi. Seba porwał Cass na ręce. Kendra dobyła swojego xiphosa, ja- mój miecz. James wziął do ręki łuk. Tori porwała sztylet i stanęła za córką Ateny.

Kątem oka zauważyłem wielkiego cyklopa. Był naprawdę ogromny. Właśnie zamierzał się pięścią na nieświadomego Jamesa. Serce mi mocniej zabiło. Wrzasnąłem. Spojrzałem przelotnie na Kendrę. Zawahała się. Znów spojrzałem na syna Apolla. Przede mną mignęły tylko kasztanowe loki. Córka Ateny odepchnęła Jamesa. Nogi miałem jak z waty. Ucieszyłem się. Lecz po chwili z przerażeniem stwierdziłem, że dziewczyna upadła, a potwór potrącił ręką stary, zardzewiały żyrandol. Nim zdołałem się ruszyć, grat przygniótł ją do ziemi. Gdzieś za mną krzyczała Tori. Ale ja się tym nie przejmowałem. Bez wahania skoczyłem w stronę Kendry. Po drodze wrzasnąłem do Jamesa – „Zabieraj Tori i resztę i szybko do furgonetki! Ona zaraz ruszy!”. Nie czekałem na jego reakcję. Padłem na kolana i zacząłem rozgrzebywać potłuczone krysztaliki. W końcu zobaczyłem opaloną, zgrabną rękę. Niemal w tym samym momencie usłyszałem ryk potwora. Wyciągnąłem córkę Ateny spod kupy szkła. Nie myślałem kompletnie. Była półprzytomna. Wziąłem ją na ręce i wstałem. I wtedy zobaczyłem jego.

Wielka kupa cielska, w dodatku owłosionego. Szara, spopielona, popękana skóra. Wielkie ręce i tylko jedno oko na środku czoła. Cuchnęło od niego łajnem i dymem.

Odwróciłem się i puściłem biegiem. Nie oglądałem się. Kendra trochę mi ciążyła, ale postanowiłem nie odpuszczać. Nie chciałem walczyć.

Zaraz odjedzie ta furgonetka… Cholera jasna! Nie, proszę, nie!

Wybiegłem z domu, a raczej z jego ruin. Biały wóź, nasz środek transportu, właśnie ruszał. Zmusiłem się do szybszego biegu. Na moje szczęście furgonetka nie rozwinęła jeszcze pełnej prędkości. Bagażnik nadal był otwarty. Może kierowcy zapomnieli zamknąć, a może to nasi przyjaciele odchylili klapę. Nie zastanawiałem się nad tym. Po prostu położyłem Kendrę na podłodze wozu i sam wskoczyłem. Seba pomógł mi wejść do końca. Wtedy nasz środek transportu osiągnął pełną prędkość. Nie chciałem się oglądać i patrzeć, jakich spustoszeń dokonał cyklop. Niestety, pokusa była nie do zwalczenia. Odwróciłem się i otworzyłem usta.

Dom był… cały. Nie mogłem uwierzyć. Przetarłem oczy i jeszcze raz spojrzałem.

– Mgła – wyjaśnił James, zamykając klapę. Dopiero wtedy rozejrzałem się po miejscu, w którym byliśmy. Cóż, normalna, biała furgonetka przewożąca meble. Dostrzegłem przymocowane liną komody, szafy, sofy i jeszcze inne rzeczy, których w ciemności nie rozpoznawałem.

– Przepraszam – usłyszałem szept. Spojrzałem na źródło tego dźwięku- Kendrę. Leżała na podłodze, wpatrywała się we mnie tymi szarymi, pięknymi oczami.

– Za co? – zaśmiałem się cicho. Córka Ateny miała rozcięcia na całej twarzy, rękach i nogach. Z zadrapania na prawej brwi sączyła się krew. Piękne, kasztanowe loki były w nieładzie. A i tak wyglądała cudownie.

– Że… ci nie pomogłam – niepewnie usiadła. Spojrzałem na nią z czułością, choć tego wcale nie planowałem.

– To był zaszczyt nosić cię na rękach, pani. – schyliłem nieco głowę – zrobiłem coś na kształt ukłonu. Ona uśmiechnęła się lekko. Miała szczery uśmiech, ładny, taki swój. Podobał mi się.

– Szkoda, że nie chcesz się częściej uśmiechać – szepnąłem, wpatrując się w nią.

– Słucham? – zdawało się, że była zdezorientowana.

– Że drobiazg, to, że cię przyniosłem – wymyśliłem na poczekaniu. Mój wzrok spoczął na Tori, która głowę trzymała na kolanach Kendry. Znów rozejrzałem się. Cassandra została ulokowana na jednej z sof, na drugiej zaś położył się James. Seba rozłożył się na jakimś dywanie. Puściłem oko do córki Ateny.

– Może się powinnaś położyć? – spytałem, wzrokiem szukając jakiejś miękkiej rzeczy do położenia się. Dziewczyna zlała się rumieńcem.

– Nie bardzo wiem… – zaczęła, ja jednak przerwałem jej, wskazując na otwartą szafę, leżącą w poziomie na podłodze.

– Ciamajdy, nawet mebli nie umieją dobrze przymocować. – wstałem i zgarnąłem dywan. Rozłożyłem go. Pokiwałem głową z uznaniem. Nawet nie był zakurzony. Położyłem go we wnętrzu szafy.

– Tadam! – wskazałem ręką na prowizoryczne legowisko.

– A ty? – spytała, nadal zaróżowiona na twarzy. Było jej bardzo ładnie w takim kolorze.

– Ja się umoszczę… o tam. – podszedłem do jakiegoś materaca. Później kiwnąłem w jej stronę zachęcająco głową.

– Dzięki. – wzięła Tori na ręce i weszła do przewróconej szafy. Położyła ją obok siebie. Ponieważ obie były szczupłe, a mebel szeroki, bez problemu się zmieściły. Dziewczynka zbudziła się. Popatrzyła tylko na Kendrę i wtuliła się w jej bok. Po chwili już spała. Córka Ateny delikatnie pogładziła ją po głowie i spojrzała na mnie.

– Dojedziemy wieczorem. Za jakieś siedem godzin – oznajmiła. Skinąłem głową i włączyłem budzik na moim zegarku na rękę.

– Nastawiłem na czwartą po południu – ziewnąłem. Przekręciłem się na bok i mruknąłem – Branooc.

Odpowiedziała mi cisza.