Pamiętnik Alex Hayward (1)

Moje pierwsze opowiadanie… Cóż za emocje! Na razie bez żadnej dedykacji, bo nikogo jeszcze nie znam
***

Nazywam się Alex. Alex Hayward. Mam 13 lat. Mieszkam w Nowym Jorku. Nie wyróżniam się niczym szczególnym. Mam długie, ciemno-blond włosy i brązowe oczy, jestem chuda i średnio wysoka.

Jestem dość wygadana, czasem wredna. Staram się być szczera i prawie zawsze mówię to co myślę. Nie jestem szczególnie strachliwa, ale gdy się boję i czuję się zagrożona jestem cóż… nieobliczalna.

„Zwykła dziewczyna” – można by powiedzieć. Chciałabym być zwykłą dziewczyną.

Rzecz w tym, że oczywiście nią nie jestem.

***

Ruszyłam przed siebie. Chyba nic mnie nie goniło. Tak mi się przynajmniej zdawało.

W wielkim pośpiechu przemierzałam ulice mojego miasta. Chociaż… czy można było to nazwać ulicami? Tak naprawdę próbowałam wydostać się z jakiegoś zatęchłego zaułka, do którego to mnie zagnało. „To” – czyli co właściwie? No cóż… sama nie wiedziałam.

Zaczęłam biec. Za sobą usłyszałam głośne sapanie. Odwróciłam się, lecz prócz kilku pustych kubłów na śmieci nie zauważyłam niczego. Zacisnęłam kurczowo palce na grubej, metalowej rurze, którą znalazłam na ulicy. Tak wiem, moja jedyna broń nie była zbyt przerażająca, ale lepsza rura niż nic. Zwłaszcza kiedy ma się do czynienia z dziwnym niewidzialnym potworem, który najwyraźniej chce cię zabić.

Sapanie przeobraziło się we wściekłe syczenie. Nagle przede mną zmaterializowała się straszna kobieta z wężami na głowie. Z pleców wyrastały jej skórzaste skrzydła, miała wielkie zęby i pazury. Zamiast stóp posiadała kogucie nogi. Zamachnęłam się nerwowo rurą.

– Myślisz, że ta rura coś mi zrobi, dziewczynko? – warknęła groźnie gorgona (nie potrafię powiedzieć skąd wiedziałam, że to była gorgona) śmiejąc się złowieszczo.

– Ee… Niezbyt. – przyznałam czując się jak idiotka. – Ale wolę umrzeć z rurą w rękach.

– Czemu? – syknęła gorgona wyraźnie zbita z tropu.

– No nie wiem… – odparłam przygryzając wargę. – Mogę mieć złudzenie, że walczyłam.

Nagle obok pierwszej gorgony pojawiła się druga. Otworzyłam szeroko oczy i przerażona myślałam co teraz ze mną będzie.

– Witaj, mała. – powiedziała słodko druga gorgona uśmiechając się do mnie. – Wybacz za ten kompletny brak manier. Jestem Steno, a to moja droga siostra Euriale.

– Urgh! – warknęła Euriale. – Steno, znów wszystko psujesz! Po co nam dobre maniery? Mamy tylko zabić tą półboginię i tyle!

– Przepraszam. Zabić kogo? – wtrąciłam przestępując z nogi na nogę i zaciskając palce na mojej rurze. O co chodziło z tą półboginią? Cóż, ja zdecydowanie byłam zwyczajną dziewczyną, więc to określenie mnie nie dotyczyło.

– Zabić ciebie! – zasyczała z wściekłością Euriale. Patrząc na nią widziałam potwora z moich najgorszych koszmarów z dzieciństwa. Przełknęłam ślinę.

– Powiedziałaś „zabić półboginię”. Nie chcę cię martwić, ale tu nie ma żadnej półbogini. – wyjąkałam nerwowo.

– Euriale ma na myśli to… – wtrąciła Steno, ale siostra jej przerwała:

– Nie ważne jak bardzo tego nie chcesz określenie „półbogini” odnosiło się do ciebie. – wrzasnęła i zazgrzytała złowieszczo zębami. – A teraz nieważne jak bardzo tego nie chcesz i tak cię zabiję.

– Ups. – wybąkałam nerwowo podskakując w miejscu. Spojrzałam z przerażeniem na gotową do skoku gorgonę, a następnie spuściłam wzrok na moją jedyną broń – ciężką metalową rurę. Zacisnęłam zęby i wzięłam głęboki oddech. Umrę. Z rurą w rękach. Inaczej wyobrażałam sobie moją śmierć, ale…

I wtedy Eutiale skoczyła. Przygotowałam się na to, że zaraz na mnie wyląduje, ale stało się coś innego. Gorgona wrzasnęła i zaczęła się jakoś dziwnie szarpać w powietrzu. Moja zdolność domyślania się podpowiedziała mi, że Euriale zderzyła się z kimś w locie. Tylko z kim? Jej siostra nadal stała na ziemi, a nie widziałam żadnego człowieka (czy też półboga albo potwora, nieważne) stojącego na dachu albo gdziekolwiek indziej.

Nagle do Steno dotarło, że Euriale została zaatakowana i wzbiła się w powietrze, aby pomóc siostrze. Teraz we dwie walczyły z tajemniczym przeciwnikiem.

W pewnym momencie zalśniło srebro i obie gorgony rozpadły się w pył. Otworzyłam szeroko usta ze zdumienia. Człowiek (półbóg, potwór?) zleciał na ziemię. Z ulgą zobaczyłam, że nie jest żadnym okropnym potworem czy czymś takim. Był zwyczajnym chłopakiem, a przynajmniej na to wyglądał. Zaklął głośno po starogrecku (nie pytajcie skąd wiedziałam, że to była starogreka), a ja jakimś dziwnym cudem zrozumiałam co powiedział. Zaraz się jednak opanował i mruknął:

– O kurczę, dwie gorgony naraz… – już zbierał się do pójścia sobie, kiedy odważyłam się pisnąć cicho:

– Zaczekaj!

Odwrócił się i spojrzał na mnie.

– Kim jesteś? – zapytał zdziwiony.

– Nazywam się Alex Hayward i wydaje mi się, że jestem człowiekiem. – odpowiedziałam odrzucając w bok metalową rurę, którą nadal trzymałam w dłoniach. – One za to twierdzą, że jestem półboginią, czy jakoś tak.

– Niedobrze… – mruknął zaciskając szczęki i przygryzając wargę. – To pewnie po ciebie przyszły… Ale co ja tam gadam! Jestem George Lenden, syn Eola.

Zamrugałam nerwowo. Eol… władca wiatrów. Przynajmniej wiedziałam kto „był jego ojcem”. To, że wiedziałam nie oznaczało oczywiście, że wierzyłam.

– Chodź ze mną. – zaczął George. – Wiem gdzie będzie dla nas bezpiecznie.

Mam nadzieję, że się podobało Jeśli macie jakieś rady – co mam zmienić, co poprawić – to piszcie śmiało
Aha, i jeśli będziecie chcieli to mogę napisać drugą część