Ach ta zdradziecka genetyka! (2)

Zaczynam z trochę innej beczki, żeby osoby, które nie czytały mojego poprzedniego opowiadania mogły się w tym odnaleźć. Bardzo przepraszam za jakiekolwiek błędy i inne niezgodności.

Dedykuję to wszystkim, którzy chcą to czytać, a przede wszystkim Avery – bardzo rozbawił mnie twój komentarz! ;D

maya

Nie tylko wścibskie kościelne babcie potrafią zatruć człowiekowi życie. Wyobraźcie sobie… Albo jednak nie, nie wyobrażajcie sobie Caroline, bo będzie Wam się śnić po nocach.

Paskudna, wredna zołza! Nie ma dnia, żeby mi nie przypomniała o tym, jak bardzo tu nie pasuję.

Powinnam chyba zacząć wszystko od początku, powoli:

Faktycznie mam na imię Maya Castellan, zdziwko co? Do tej pory wiedziało o tym tylko grono moich przyjaciół, ale przez tą cudowną personę wie o tym połowa tego cholernego autobusu. Gdyby tak zostało, to wierzcie nie robiłabym z tego problemu, ale to naprawdę małe miasto. Jutro zapewne się dowiem, że jestem seryjnym mordercą, albo moi rodzice są tajnymi agentami i ukrywają swoją tożsamość, a prawda jest zupełnie inna…

Nie znam swoich rodziców, a przynajmniej tak myślę, bo do wieku lat pięciu mam w głowie wielką pustkę, tak jakby ktoś wyssał mi wspomnienia odkurzaczem. Nawet nie wiem, jak znalazłam się w domu rodziny zastępczej. Cóż… To trochę tak, jakby wielka czarna dziura dobrała się do Waszych wspomnień.

Nigdy nie robiłam z tego tajemnicy, zawsze jeśli ktoś pytał, to otrzymywał odpowiedź, jednak nie uważam, żebym miała się tym chwalić na prawo i lewo. Niektóre pytania były niewygodne i męczące.

Weźmy na przykład moje wyjście z autobusu…

Pisząc SMS’a do mamy (oczywiście tej przybranej) usłyszałam pierwsze magiczne pytanie:

– Naprawdę masz na nazwisko Castellan?

Podniosłam wzrok znad telefonu i ku mojemu zdziwieniu ujrzałam twarz pana Nico di Angelo i zrozumiałam, dlaczego Jess tak wzdychała.

Jego twarz w porannym słońcu była tak blada i nieskazitelna, że wydawała się niemal przeźroczysta. Skórę pod oczami miał nienaturalnie siną, co komponowało się z czernią jego tęczówek.

– Mniej więcej – odparłam na niewygodne pytanie, licząc na to, że się odczepi.

– To mniej, czy więcej? – drążył.

Jeeeny, jacy ludzie potrafią być upierdliwi. Co miałam mu powiedzieć? Nawet gościa nie znam i nie wiem, czy chcę poznać. Oczekiwał, że będę mu się zwierzać z porażki mojego życia?

– Książkę piszesz? – zirytowałam się lekko.

Roześmiał się. Chyba bawił go mój gniew.

– Nie, po prostu znałem kiedyś chłopaka o podobnym nazwisku.

Przytaknęłam. Też chciałabym znać kogoś o tym nazwisku, uwierzcie…

*                       *                        *

W budynku śmierdziało stołówką, starymi książkami i wilgocią, czyli tym, co każdy szanujący się uniwersytet. Przechodząc korytarzami unikałam ciekawskich spojrzeń i dwuznacznych szeptów.

– Gdzie mamy pierwszy wykład? – spytał ktoś obok.

– Sala nr 201 – odpowiedziałam mimochodem.

W jednej chwili przez mój nos przeleciał smród padliny. Nie pytajcie skąd wiem, jak śmierdzi padlina. W każdym razie, nie uważacie to za dziwne?… Ja też tak uważałam.

Chyba nie tylko ja to poczułam, bo połowa korytarza skrzywiła się z obrzydzenia.

Nagle mnie olśniło, że ten zapach pojawił się, kiedy przechodziliśmy obok sekretariatu.

Pan przystojny – di Angelo nie opuszczał mnie na dalej niż pięć metrów, pomyślałam, że może mu się spodobałam, albo, że chce się ze mną umówić. Nawet nie macie pojęcia, jak bardzo się myliłam.

Szliśmy dalej mijając sale o numerach od 130 do 190. Każde miały inne zastosowanie. Jakaś kobieta (chyba zastępca dyrektora) opowiadała o historii budynku. Było to tak nudne, jak flaki z olejem. Niechcąco ziewnęłam.

– Smacznego – szepnął mi na ucho Pet.

Uśmiechnęłam się do niego.

Był moim przyjacielem i UWAGA, UWAGA! – Jedynym! Zabawne, że człowiek z takim osiągnięciami w dziedzinie psikusów (czytaj: ja) , miał jednego przyjaciela (nie licząc jego dziewczyny).

Czasem miałam wrażenie, że on i Jess byli jedną osobą. Ich słodko-pierdzenie doprowadzało mnie po prostu do szału!

Już mieliśmy wchodzić do sali, kiedy usłyszałam dziwny przeszywający odgłos. Odwróciłam się i dostrzegłam, że Peter pada na podłogę, zostawiając kałużę krwi. Usłyszałam przerażający krzyk Jess.

Byłam w szoku. Wszyscy zaczęli biec do wyjścia, albo po prostu biec, bez większego ładu i składu. Ktoś pociągnął mnie za rękę, ciskając za filar. Chciałam krzyczeć, ale zdałam sobie sprawę, że miałam zasłonięte usta. Po mojej twarzy spływały coraz większe stróżki łez.

– Sza!  – nakazał głos.

Zaczęłam się wierzgać jeszcze bardziej.

– Na bogów! Bądź ciszej, bo nas usłyszą! – pożalił się Nico di Angelo.

Nigdy wcześniej nie spotkałam się z tym określeniem. „Na Boga”, „na litość boską”, „rany boskie”, ale „na bogów”? Dlaczego mówił o Bogu w liczbie mnogiej?! Moje serce biło tak szybko, że miałam wrażenie, jakby zaraz miało eksplodować z nadmiaru przetłaczanej krwi.

Przez chwilę pomyślałam, że może to atak terrorystyczny, jakiejś sekty, ale to co zobaczyłam potem obaliło tą tezę.

ciąg dalszy nastąpi…