Ach ta zdradziecka genetyka

Od zawsze były ze mną problemy. O! A tak przy okazji jestem Maya, mieszkam w małym miasteczku niedaleko Nowego Jorku i uczę się w tutejszym liceum. Wiecie, jak to jest w małych miasteczkach, wszyscy się tu znają i każdy o każdym wszystko wie. No i chyba dlatego nie cieszę się zbyt dobrą opinią, szczególnie wśród wścibskich, kościelnych babć. Jak już wcześniej wspomniałam jestem dzieckiem z problemami, a właściwie jednym wielkim, to jest ADHD. W szkole jestem dość popularna, a przynajmniej tak myślę. Większość osób mnie kojarzy, a przynajmniej wyczyny mojej klasy. Od września słyszę – „jeszcze jeden wybryk i wylatujecie”. Kiedy usłyszałam to po raz pierwszy to nawet się przeraziłam, szczególnie, że faktycznie przesadziliśmy i szkołę zamknęli na tydzień z powodu wodospadu na pierwszym piętrze. No cóż, ale jak to mawiają – „co cię nie zabije, to wzmocni” i przez następne pół roku udało mi się z sali gimnastycznej zrobić szklarnię, z pokoju nauczycielskiego gołębnik, a i zostać dilerem napoi energetycznych.

Wiecie, wszystko ładnie, pięknie, ale być szkolnym chuliganem bywa de facto męczące, a już szczególnie na szkolnych wycieczkach, gdzie wszyscy się na mnie gapią i grożą palcem.

Mówię Wam – horror i zgroza!

Wsiadając do autobusu spojrzałam na moje usyfione trampki.

– No mogłabyś je w końcu umyć… – usłyszałam znajomy głos, gdzieś za mną.

– Peter! – krzyknęłam z uśmiechem

– Tak, tak, we własnej osobie! – zasalutował – Dzień dobry koleżanko! Gotowa na przygodę swego życia?

Oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Nie tak sobie wyobrażałam ową „przygodę życia”, siedząc w auli wykładowczej, słuchając o arabskich terrorystach.

Teraz to wiele bym oddała za te chwile, jak pomyślę, że potem moje życie wykonało obrót o 180 stopni.

– Ej, widzieliście tego nowego? – spytała Jessica, dziewczyna Pet’a.

– Nie, a co. – odparłam.

– To żałuj. Niezłe z niego ciacho.

– Och moja słodka Jess. – westchnął Pe t- Ja ci już nie wystarczam?

Przewróciłam oczyma:

– A fuj! Idźcie się migdalić gdzie indziej!

W autobusie jak zawsze zajęłam strategiczne miejsce – tylnie i okienne.

– Który to ten nowy? – spytałam opierającą się o mój fotel przyjaciółkę.

– Ten! – pisnęła, kiedy na horyzoncie pojawił się wysoki brunet.

Jego ciemne włosy opadały na bladą twarz, zasłaniając sine, czarne oczy. Był ubrany w ciemną koszulkę ze zwierzątkami z Happy Tree Friends, ciemne jeansy i toporne wojskowe opinacze, przez ramię miał przewieszoną czarna skórę.

Usłyszałam ciche westchnienie Jess i dziękowałam Bogu, że Peter tego nie słyszał.No ewidentnie, chłopak był przystojny, ale miał w sobie coś dziwnego.

– O nie! – szepnęła moja przyjaciółka – Maya on tu idzie!

– Zamknij się Jess! – fuknęłam

Widziałam w jej oczach podniecenie i pomyślałam, że tej to zawsze mało. Przecież miała Petera, jednego z największych przystojniaków w szkole!

Nieznajomy pan przystojny był coraz bliżej i nie żebym miała problemy z kontaktami międzyludzkimi, albo była aspołeczna, ale nie chciałam, żeby usiadł koło mnie. Zawsze musiałam zrobić coś dziwnego, albo musiało się coś stać.

Moje najgorsze obawy spełniły się kiedy „pan przystojny” wybrał miejsce obok.

Jess szturchnęła mnie łokciem, ale nie odpowiedziałam na zaczepkę.

Razem z panem buntowniczo- tajemniczo- przystojnym musieliśmy stanowić parę mrożącą krew w żyłach dla moich nauczycieli.

Zobaczyłam, jak pan Sheep (obleśny, gruby nauczyciel matematyki) wstaje, aby nas policzyć.

Korzystając z okazji zrobiłam coś, czego nie powinnam:

– Hej! Jestem Maya! – uśmiechnęłam się do pięknego (jeszcze) nieznajomego.

Jeśli kiedykolwiek zrobię to jeszcze raz to błagam ZASTRZELCIE MNIE!

– Nico. Nico di Angelo. – powiedział jakby od niechcenia.

– Anioł. – wypaliłam.

– Słucham?

– Angelo – powtórzyłam – po włosku „anioł”

Zapadła chwila ciszy, a wierzcie mi dzieci z ADHD nie lubią ciszy:

– Skąd jesteś?

– Z Los Angeles. – odparł

Tą jakże miłą i ciekawą konwersację przerwał nam Peter:

– I jak tam, jak tam? Też przeżywacie najbardziej fascynujące chwile swego życia?

Roześmiałam się.

– O nowy! – dodał – Siemanko stary, jestem Pet!

– A ja Jess. – wychyliła się zza fotela.

– Nico.

Zawsze musi znaleźć się ktoś, kto musi uprzykrzyć ludziom życie, a przynajmniej dzień:

– Oho ho! Kogo moje piękne oczy widzą! Gucio, towarzyszka jego nędznego życia… O i bym zapomniała, nasza kochana Maya!

Tsaaaa, do takich właśnie osób należała Caroline Weissbrot.

– O a oto pajęczyca Tekla… – odparłam atak – …która w przeciwieństwie do tej bajkowej potrafi grać tylko na nerwach.

Usłyszałam tłumione śmiechy i parsknięcia.

– Oj wybacz – dodałam – Nawet to ci nie wychodzi.

Teraz połowa autobusu śmiała się do rozpuchu . Dziewczyna świdrowała mnie wzrokiem.

– Myślisz, że jesteś taka zabawna?! – zirytowała się.

– Serio Caroline? Pyta mnie o to osoba o nazwisku „chleb pszenny”?

Teraz, jak tak sobie myślę to mogłam tego nie mówić…

Cały autobus był tak rozbawiony naszą kłótnią, że nawet nie zauważyli, jak dojeżdżamy na miejsce.

– Śmieszne, czy nie śmieszne… – Caroline oparła się o siedzenie – Ważne, że swoje.

– Co masz na myśli?

– Nic, nic Mayu Cromwell, a właściwie Mayu Castell…- nie dokończyła, bo wtrąciła się Jess

– Teraz to przesadziłaś, ty wredna, głupia…

– Nie Jess – warknęłam – Pozwól jej dokończyć.

Ta odpowiedź zbyła Caroline z tropu.

– Chciałaś powiedzieć Mayu Castellan? – zaśmiałam się wyuczonym śmiechem – Ameryki to ty nie odkryłaś.

Na dźwięk mojego nazwiska Nico di Angelo spojrzał na mnie, po czym spuścił wzrok…