Urodzinki Pallas Ateny!

Dziś 12 czerwca! A co jest 12-stego czerwca…? Trzynaste urodziny naszej drogiej Pallas Ateny! Z tej okazji życzymy Ci kochana zdrowia, szczęścia, pomyślności i spełnionej miłości :* A tu
taki mały prezencik od nas.
Buziaki
Annabeth1999 i Chione

Był pochmurny, aczkolwiek słoneczny dzień. Atena obudziła się bardzo gwałtownie. Miała dziwny sen. Mianowicie, miała wystąpić jako juri, w jakimś teleturnieju. Przed jej oczami pojawiały
się i znikały coraz to ładniejsze dziewczęta. No wiecie, długie nogi, płaskie brzuchy, długie włosy, piękne twarze. Jednym słowem misski. Wtem zobaczyła tytuł „teleturnieju”. Straciła
oddech. Na wielkiej tablicy tuż przed jej oczami było napisane: American’s next Top Model. Widząc wielki napis, spojrzała na swoje krzesło. A wtedy ktoś zapytał: Jak się bawisz Afrodyto? Tego
już nie wytrzymała. Postanowiła się rzucić na tego głupca, który śmiał ją obrazić. Momentalnie wszystkie kamery skierowały się na nią, a kiedy zobaczyła swoją wykrzywioną gniewem
twarz, rzuciła jeszcze: Pożałujecie tego! I się obudziła.
Zamrugała. W oczy raziły ją promienie budzącego się po nocy do życia słońca. Leżała w miękkiej pościeli w swoim pokoju na Olimpie. Obok, na szafce nocnej z jednym otwartym okiem
siedziała jej ukochana sowa, Duffy. Atena z ociąganiem podniosła się z łóżka, przeciągnęła się i delikatnie pogłaskała zwierzątko po pyszczku.
Sowa otworzyła dziób i zaskrzeczała:
– Wszystkiego najlepszego!
– Ooo, dziękuję – powiedziała bogini. – Przynajmniej ty pamiętasz…
Otarła z oka łzę. Dziś były jej urodziny, jednak oczywiste stało się to, iż nikt nie złoży jej życzeń – bogowie byli zbyt zajęci. Nie mieli czasu. Nie obchodzili urodzin od kilku
tysięcy lat. Atena znała daty urodzin wszystkich bogów, była jedną osobą, która pamiętała, żeby kupić jakiś prezent na każde urodziny. Ale o niej nikt nie pamiętał. Zapatrzyła się
smutnym wzrokiem w okno. Nikt nie pamiętał, jakie święto było dwunastego czerwca.
Mogłaby liczyć na herosów. Ale niby dlaczego? Ona życzenia składała tylko Annabeth, oraz czasem reszcie swoich dzieci. Dlaczego tak było? Sama tego nie wiedziała. Zaczęła wyliczać
kolejnych bogów, którzy mogliby jej ewentualnie złożyć życzenia. 1. Apollo. Choć, czasem, no dobra często (prawie zawsze) był strasznie tępy, to o swojej przyjaciółce pamiętał. Niestety
wyjechał na koncert Mozarta aż do Polski. Wykreśliła go ze swojej listy. 2. Zeus. Może tata złożył by jej życzenia, gdyby nie Hera. Ona jej przecież „nie lubiła” (czyt. nienawidziła)
Jego też postanowiła wykreślić. 3. Hera. HAHAHA. 4. Hefajstos. Może chociaż ten jej stary druch o niej nie zapomniał? 5. Posejdon. Odwieczny wróg. Raczej nie sądziła by kupił jej prezent.
6. Hestia i Hades. Oni raczej nie byli zbyt towarzyszcy. 7. Afrodyta. Zamiast kupić kartkę Atenie, kupiłaby ją sobie. Przecież musiała oszczędzać. Była milionerką. Nie pytajcie. 8. Demeter,
Persefona, i/lub Nemezis? W szczególności ta ostatnia chętniej zeszłaby do Tartaru. 9. Nie ma już kogo wymieniać
Doszła szybko do wniosku, że oprócz ukochanej sowy nikt jej życzeń nie złoży.
Atena westchnęła cicho, po czym sięgnęła po szczotkę. Szybko rozczesała swoje blond loki, założyła biały chiton i wyszła ze swojej sypialni.
Leniwym krokiem ruszyła w stronę pełnych kwiatów ogrodów. Było to jej ulubione miejsce na Olimpie. Zawsze panowały tam cisza i spokój sprzyjające myśleniu. Już z oddali zobaczyła w nich
jakieś dziwne poruszenie. Nimfy wchodziły na gałęzie swych drzew, ściskając w maleńkich rączkach jakieś kolorowe rzeczy, satyrowie robili próby koncertów na piszczałkach, a pomniejsze
bóstewka rozpakowywały jakieś wielkie pudła.
Nagle wpadła na nią Chione. Czarne włosy wypięły jej się z koka i opadły na twarz. Bogini śniegu wydawała się być przerażona. Suknia z białych, wirujących płatków śniegu zdawała
się być bardziej szykowna, niż normalnie. Coś było nie tak. Atena spojrzała na przyjaciółkę ze zdziwieniem. Chione rzadko odwiedzała Olimp, wolała zimne miejsca. I nigdy nikomu nie
składała żadnych życzeń, była z tego znana. Na pewno nie przybyła na Olimp z okazji urodzin bogini mądrości.
– Co się stało, Chio? – spytała Atena z uśmiechem.
– Yyy… – wyjąkała pani śniegu. – Nie idź tam! Ja przyszłam tu… żeby zabrać cię na kawę. Nie idź do ogrodu, mają zepsute zraszacze!
Solenizantka spojrzała ze zdziwieniem na ogród. Rzeczywiście. Satyrowie, nimfy i bóstewka gdzieś zniknęły. Zraszacze rozpryskiwały wodę na wszystkie strony.
– W porządku. To gdzie idziemy? Może do Cafe Owl? – zaproponowała bogini mądrości.
– Jasne – powiedziała Chione ocierając pot z czoła.
Gdy Atena się odwróciła, dziewczyna szepnęła do stojącego obok satyra:
– Niewiele brakowało. Zabiorę ją. Wracajcie do dekorowania.
I odeszła.

***

Weszły do ciepłego wnętrza. Usiadły więc tuż przy klimatyzacji. Chwilę potem podszedł do nich niezwykle przystojny kelner. Atena uśmiechnęła się mimowolnie. Co z tego, że nie wyglądał
na zbyt inteligentnego? Zawsze lubiła patrzeć na tych ładnych.
– Co podać?- zapytał grzecznie uśmiechając się miło do bogiń. Nieco dłużej zatrzymał wzrok na bogini mądrości. Sowiara spojrzała na plakietkę z jego imieniem.
– Masz na imię Ian, prawda?- chłopak kiwnął głową. – Poproszę herbatę mrożoną. A ty, moja droga?
– Ja poproszę Caffe Latte z podwójną bitą śmietaną. Koniecznie z lodem! – stwierdziła bogini śniegu marszcząc brwi. Bała się, że Atena dowie się o niespodziance przed czasem.
Rozpaczliwie próbując przedłużyć chwilę powrotu na Olimp, postanowiła zagadać przyjaciółkę. Ponieważ kelner już poszedł, postanowiła coś powiedzieć: – Rezerwujesz go sobie, hmm?
– Oj tak. Zdecydowanie to mój typ – odpowiedziała blondynka na myśl o jego czarnych włosach opadających na czoło, oraz umięśnionej, wysokiej posturze. – „Brałabym go”- zdecydowanie
powiedziała. – A ty, co o nim sądzisz?
– Dla mnie jest stanowczo zbyt gorący. Mogłabym się oparzyć, a już na pewno spaliłby mój lodowy pałac…- odpowiedziała ze śmiechem Chione. Postanowiła jak najdłużej przeciągać
rozmowę, a widząc, że dobrze jej idzie, uśmiechnęła się i kontynuowała: – Ian, czy Apollo?
– Ciężko zdecydować. O, patrz idą nasze napoje!- powiedziała Atena.
Chione sięgnęła po tacę z uśmiechem. Niby przez przypadek strąciła z niej kawę bogini mądrości.
– Oj – powiedziała. – Kelner! – krzyknęła. Wytrzyj to i zrób kolejną kawę!
Ian przywlekł się do nich, mierząc Chione ciężkim spojrzeniem, po czym zabrał się do wycierania rozlanego napoju. Ona uśmiechnęła się do niego promiennie, po czym machnęła ręką w
stronę baru. Czajnik pełen gorącej wody nagle przestał świszczeć i ucichł. Z jego środka wychynął lód.
Kelnerka stojąca za kontuarem wytrzeszczyła oczy.
– No gdzie jest ta druga kawa?! – wywrzeszczała bogini śniegu ze wściekłą miną.
– Już się robi!- pisnęła kelnerka i zniknęła w kuchni. W duchu myślała: Jaka wredna ta klientka!
Chione z zadowoleniem ze swojego małego terroru, założyła nogę na nogę i powiedziała szeptem wprost do ucha Iana. – Wiem, że na nią (na Ati) lecisz, więc łaskawie zaproś ją na obiad. A
nie będę Ci już przeszkadzać. Rozumiemy się?- zapytała bogini śniegu.
– Tak, zrobię to z roszkoszą. – Wyszeptał, a potem trochę głośniej dodał: – Eee… Przepraszam, czy miałabyś ochotę na wyskoczenie ze mną na obiad?
– Bardzo chętnie – odpowiedziała z entuzjazmem Atena. – O której?
– Czternasta Ci pasuje?
– Oj tak

***

Atena pożegnała się szybko z Chione, poczekała aż Ian skończy swoją zmianę w kawiarni, po czym udała się z nim na miasto. Był strasznie miły. W kółko się uśmiechał. Niemal cały czas
z nią flirtował. Ale jedno ją w nim raziło: inteligencją nie grzeszył. Nie była to jakaś wielka wada, ale najwyraźniej jedno co potrafił to podawać kawę i uganiać się za dziewczynami.
Jego czułe słówka i uroczy wygląd po dłuższej chwili przestały ją obchodzić. Znudził jej się. Po prostu i zwyczajnie się jej znudził. Bo z pewnością ciekawą, mającą coś do
powiedzenia, oprócz „jesteś śliczna” osobą nie był. Gdy jedli obiad, a on opowiadał jej jego zdaniem śmieszne historyjki niemal zasnęła. Na pierwszy rzut oka może i był gorący… ale
po bliższym poznaniu nie. Na każde jego pytanie kiwała tylko głową lub powtarzała „aha”. Dla niego najwyraźniej to wystarczało. Odpowiedzi wymagało tylko jedno pytanie: jak ma na imię.
Odparła, że Pallas. Koniec. Dalej opowiadał już TYLKO o sobie. Po godzinie Atenę przed snem ratował już tylko jego donośny głos Iana. Ale wbrew wszystkiemu nie sprawiło to, że pośród
fali senności rozróżniała słowa. Bogini mądrości z rozmarzeniem przypomniała sobie ojca Annabeth. Tak różnił się od tego półgłówka, z którym właśnie jadła obiad…
Gdy Ian oznajmił, iż musi zabierać się do domu, Atena zostawiła go z rachunkiem, powiedziała „żegnam” i wybiegła z lokalu. Miała dosyć. On tak ją zmęczył…
Ze wściekłą miną teleportowała się na Olimp. Tuż przed ogrodami.
Niedaleko siebie zobaczyła Chione. Podeszła do niej.
– Zostawiłaś mnie z tym idiotą! – wybuchła przyjaciółce prosto w twarz.
– Sama się z nim zostawiłaś… – zaczęła bogini śniegu.
– Wcale nie!
– Wcale, że tak!
– Wcale, że nie!
Chione przewróciła oczami.
– No dobra, niech ci będzie – spróbowała załagodzić sytuację. – Chcesz gdzieś ze mną pójść?
– Dokąd? – spytała podejrzliwie Atena.
– A zobaczysz – odpowiedziała z uśmiechem jej przyjaciółka. – Tylko zamknij oczy – dodała.
Wzięła boginię mądrości za rękę i poprowadziła w głąb ogrodów.
– Możesz już otworzyć – uśmiechnęła się.
Atena otworzyła oczy. Nagle ogłuszyło ją zbiorowe:
– Wszystkiego najlepszego!
Wszystko rozjarzyło się światłem, boginie, satyrowie… wszyscy mieszkańcy Olimpu wyskoczyli zza drzew, by złożyć jej życzenia.
– Dziękuję… – solenizantka miała w oczach łzy. – Dziękuję Wam…

Mamy nadzieję, że podobało się solenizantce :D.
Pozdrawiamy
Annabeth1999 i Chione