Przyjaciółki na zawsze (5)

Dalsza część, proszę.

Dedykacja dla Shays (mam nadzieję, że Cię nie zawiodę), Melii, za to, że potrafi skrytykować każdego, aż się czasem odechciewa pisania, Annabeth24, za „Bliźniaczki” i pomoc w rysowaniu (bo mi chyba pomożesz, nie 😀 ), carmel i Zyi. Powodzenia w opanowaniu senności.

KENDRA

Biegłyśmy lasem. Wokół nas słychać było krzyki i nawoływania. Adrenalina większa niż przy obieraniu ziemniaków, a uwierzcie mi, w moim domu na oskrobanie jednego kartofla przypadały cztery plamy na ścianie w kuchni. Och, uwielbiam rzucać ziemniakami!

W każdym bądź razie biegłyśmy, dopóki nie dopadły nas smrodki od Aresa. Oczywiście od razu zareagowałam i wrzeszcząc : „No chodźcie, brudne kalesony!” rzuciłam się na nich. No i zaraz po mnie, z mniej wyzywającym okrzykiem, zaczęła walczyć Sarah. Cassandra z promiennym uśmiechem weszła w sam środek walki i cięła wszystkich swoim miniaturowym sztylecikiem. Bosko.

A walka stawała się coraz bardziej zażarta. W końcu moja siostra krzyknęła:

– Idźcie, powstrzymam ich.

Już chciałam zaprotestować, ale Cass złapała mnie za ramię i pociągnęła. Miotały mną sprzeczne emocje. Z jednej strony chciałam jeszcze pokosić tych idiotów, ale z drugiej wiedziałam, że to sztandar jest najważniejszy. Ja i moje dylematy.

Jednak popędziłam za moją przyjaciółką. Przedzierałyśmy się przez krzaki. Nie chciałyśmy tracić energii na rozmowę, więc biegłyśmy w całkowitym milczeniu.

No i wtedy właśnie, gdy miałyśmy do sztandaru jeszcze tylko jakieś kilkadziesiąt krzaków do przedarcia, wyskoczyli na nas dzieciaki od Hefajstosa. Takie toto wielkie. Już chciałam wyciągnąć mojego xiphosa, ale Cassandra uklękła. Zamarłam z dłonią nad rękojeścią. Co ona, w takiej chwili się chce modlić do jakiegoś bóstwa?! Ale ona wyciągnęła rękę i dotknęła róż (serio, róże w środku lasu? Skąd one się tam wzięły?).

Ale kwiatki zmieniały się… jakby w psa! Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Super. Moja przyjaciółka umie zmieniać rośliny w zwierzęta. Wprost cudownie. I nie raczyła mnie o tym poinformować. Jeszcze lepiej.

Cassandra wstała. Wokół niej chodziły psy. Uniosła rękę i zwierzaki zaatakowały oniemiałych synów boga ognia. Mruknęła do mnie:

– Idź. – spojrzała mi w oczy i delikatnie popchnęła.

Kiwnęłam głową. Tu się na nic nie przydam, a musimy jeszcze zdobyć sztandar– pomyślałam i popędziłam dalej. Przedarłam się przez wiele krzaków. Nagle go zobaczyłam. Serce mi mocniej zabiło. Popatrzyłam na niego. Powiewający, krwistej barwy, z dzikiem i zakrwawioną włócznią. Zaczęłam do niego podchodzić. Gdy dzieliło mnie od niego zaledwie kilka metrów, usłyszałam szelest. Błyskawicznie się odwróciłam, wyjęłam miecz i w ostatniej dosłownie chwili zablokowałam cięcie jakiegoś gostka z hełmem z czerwonym pióropuszem. Spod niego dobiegł mnie rozbawiony głos Filipa:

– Nigdy się nie nauczysz, że ja tak łatwo zniewagi nie zapominam?

– Nie – prychnęłam. – I przygotuj się na kolejną przegraną.

Wykonał pchnięcie. Zablokowałam je i cięłam. Po chwili walczyliśmy już na dobre. I tym razem już nie wydawało się, że tak łatwo go pokonać. Atakowałam szybko, ale wciąż z tą samą prędkością, co jakieś kilka sekund zmieniając rytm uderzeń. W pewnej chwili zrzucił mi hełm z głowy. Stanęłam zaskoczona. Jak… on… śmiał?! Ten dureń… Nie, zapłaci mi. W moim domku taka zniewaga jest surowo karana. Byłam wściekła. Spojrzałam na niego ze złością w oczach. Stał jak ten idiota. Można by powiedzieć, że był zaskoczony moim zaskoczeniem. No i poddenerwowaniem, rzecz jasna. Rzuciłam się ku niemu. Nawet nie ruszył się. Powaliłam go na ziemię, plecami do góry. Wykręciłam mu ręce i przycisnęłam je między jego łopatkami. Wbijałam mu kolano na dole pleców. Mi też nie było za wygodnie.

– Przeproś – wydyszałam.

– Nie – jęknął.

– Atena zawsze wygrywa – syknęłam. – Tak czy siak w końcu zmiękniesz.

Przypomniałam sobie o sztandarze. Wstałam szybko i kilkoma susami znalazłam się przy sztandarze. Już chciałam go chwycić, ale coś pociągnęło mnie na dół i upadłam. Wyciągnęłam sztylet. Chlasnęłam płaską częścią trzymającą moją łydkę dłoń Filipa. Ale tak mocno. Zawył z bólu. Podniosłam się, chwyciłam sztandar i popędziłam przez las w stronę strumyka, nawet się nie oglądając za siebie. Biegłam szybko, już po kilku minutach zobaczyłam granicę. Ale też zauważyłam pędzącego Sebastiana z naszym sztandarem. Zaczęłam się niepokoić. Gdybym tak była ptakiem, lecącym szybko, może bym była pierwsza. Nagle stało się coś dziwnego: wzrok mi się wyostrzył. Usta wydłużyły w dziób Moje ramiona się skróciły i obrosły w piórka. Nogi stały się krótsze i zakończone ostrymi pazurami, w których znajdował się sztandar. Ja nie biegłam. Ja leciałam. I to szybko.

Znalazłam się po drugiej stronie strumyka, gdy tamci mieli do pokonania jeszcze dobrych kilka metrów. Puściłam sztandar. Przygalopował Chejron i zadął w konchę. Gra skończona.

A ja? Byłam ptakiem… Bogowie, ptakiem! Jakim cudem?!

Dobiegł Filip. Zauważyłam też Sarah i Cass. No i pozostałych obozowiczów. Centaur rozejrzał się, zapewne szukając osoby, która wygrała. Zobaczył tylko… nie wiem co. Podeszłam dziwnym chodem do strumyka. Z wody patrzyła na mnie biała sowa, z szarymi oczami. Przeraziłam się i jednocześnie ucieszyłam. A jak już zostanę w tym kształcie? I mam moc! Hola… a jak zostanę w tym kształcie? Cholera… i to się nazywają mieszane uczucia.

Wyobraziłam sobie, że staję się Kendrą. Tą dawną Kendrą, bez piórek, szponów i dziwnego… hmm… nosa. I proszę, po chwili stałam tam, jakby nigdy nic. No, może z wyjątkiem tego, że miałam straszną ochotę na szczura. Powstrzymałam jednak moją chcicę i bąknęłam wyzywająco:

– Wygraliśmy?

Huk, jaki później usłyszałam, był nie do opisania. Pierwsza dopadła do mnie Cass, potem Sarah zgniotła mnie w uścisku, James kiwnął niechętnie głową. Nie wiedzieć czemu obok mnie znalazł się Filip i wyszeptał mi do ucha: „Gratuluję”. Nie zdążyłam mu odpowiedzieć. Tłum wziął mnie i poniósł w kierunku Wielkiego Domu. Wygraliśmy.

************

Oszołomiona po zwycięstwie poszłam zdjąć moją mega uwierającą zbroję. Do moich nozdrzy doszedł zapach smakowitej kiełbaski. No i jaka myśl do mnie wciąż powracała: O ja nie mogę, zamieniam się w sowę. Noż po prostu… Ale jaja. Byłam tak zdziwiona, że wyrąbałam się cztery razy w drodze do domku. Potknęłam się o korzeń, wylądowałam na ziemi. Nie zauważyłam drzewa, poczułam tylko ból nosa i leżałam na glebie. Podłożyłam sobie sama nogę i wywróciłam się na tyłek. Gdy wyrżnęłam o drzwi szóstki nie muszę mówić, gdzie się później znajdowałam. No ale jak już zakończyłam moje (jakże miłe) spotkanie z ciotką Gają wreszcie mogłam się przebrać. Gdy po kolejnych trzech upadkach wyszłam w końcu z domku, zauważyłam pod drzewem jakąś dziewczynę, wyraźnie patrzącą na mnie. Ok., to było dziwne. Zaciekawiona podeszłam do niej. Miała czarne, proste włosy i złote oczy. Wyglądała jak super modelka. Wysoka i szczupła, z wysoko podniesioną głową. Takich jak ona to widziałam tysiące. Już wiedziałam, że jej nie lubię. Gdy się zbliżyłam, zmrużyła oczy i warknęła:

– No brawo.

Raczej nie powiedziała tego w intencji złożenia mi gratulacji.

– Eee… sorry, coś nie ten? – zrobiłam pogardliwą minę.

– Dużo nie ten – zrobiła krok w moim kierunku. Nie cofnęłam się. Nie będę się ośmieszać.

– A tobie co? – prychnęłam.

– Nie rozumiesz, idiotko?

– Że słucham?! – nie mogłam uwierzyć. Nazwała mnie idiotką? O poczekaj, moje kochanie…

– Nie waż się nawet zbliżyć do Filipa! – dooobra, nie spodziewałam się tego.

– Zabronisz mi? – odpyskowałam.

– Posłuchaj uważnie. – modnisia wyjęła sztylet i wyciągnęła go przed siebie. – Nie obchodzi mnie, co sobie o mnie myślisz. Mam w nosie to, co sobie będziesz w przyszłości robiła. Ale Filip jest mój, złotko.

Miałam ochotę się roześmiać. Ta lalusia coś mi rozkazywała. Dobre sobie!

– Teraz ty posłuchaj. – wycedziłam. – Ty i pozostałe córeczki Afrodyty – w tamtym momencie zaczęłam się modlić, żeby one rzeczywiście były od Afrodyty. – jesteście przyzwyczajone do wszystkiego. Rozpieszczone bachory. – dziewczyna poczerwieniała. – I nic mnie to nie obchodzi, że ty masz akurat chrapkę na Filipa. – sztylet znalazł się w mojej ręce. – Nic. Wybierze lepszą.

I wtedy poczułam się… jak jakiś wredny dzieciak. Zakładałam, że jeśli Filip miałby wybór, padłoby na mnie. Ale jaką miałam pewność?

– Popamiętasz mnie – syknęła dziewczyna i schowała swoją broń.

– Jak się nazywasz, mój przeciwniku od siedmiu boleści. – zaśmiałam się jej w twarz.

– Jestem Susan Krabs. – wycedziła i spojrzała na mnie, jakbym miała zaraz z wrzaskiem padnąć przed nią na kolana.

– Cóż się na mnie tak patrzysz, debilko? – schowałam sztylet. – Może mam teraz zacząć błagać cię o litość, co? Może tego oczekujesz?

– Jestem inteligentna. – spojrzał na mnie z wyższością. Pusta córeczka Afrodyty – inteligentną. Hahaha. – Na wszystko jest czas.

– No, wiesz, przy twoim IQ z pewnością. Cały dzień układania fryzury i malowania paznokci, na pewno masz czas na, no, nie wiem, trening czy coś.

Nie odezwała się. Jednak zaczęłam wątpić. Czy ona rzeczywiście jest taka tępa? Nie wiedziałam. Ale później przyszło mi się przekonać o tym, że jest dość, jakby to określić, waleczna.

– Zobaczymy, kto ma rację. – spojrzałam na nią ostatni raz i odwróciłam się na pięcie. Odeszłam od tego chodzącego ideału. Miałam się czym martwić. Dziwne, że nie zapytała o moje imię. Tysiące pytań i myśli kłębiło się w mojej głowie. Niektóre ważne, inne mniej, ale wybijała się najbardziej niepewność : czy mi zależy na Filipie?

Miałam zamiar napisać tylko jedną stronę w Wordzie- wyszło mi trochę dłużej.

Mam nadzieję, że się podobało.