Przyjaciółki na zawsze (4)

Że mi się chce to ciągnąć 😛
Dedyczka dla Annabeth24 za „Bliźniaczki” i oczywiście marnowanie papieru, Chione za „Córkę Ateny”, Euredyce, o której sobie teraz przypomniałam, za miniaturkową miniaturkę, po przeczytaniu jej leżę i nie wstaję, Kirze, żeby pisała cd „Drzewa Życia” o ile planujesz dalsze części, Mari za jej nowe opko, Shays za „Problemy z normalnością”. Chyba tyle. No i wszystkim, którym chce się to czytać.

CASSANDRA
Po położeniu się spać, zasnęłam momentalnie. Lekcja greki mnie wykończyła.

I znowu sen. Tym razem znajdowałam się w domu. Jego wystrój mi coś przypominał… No tak! Mój dom! Ruszyłam tak dobrze znanym labiryntem korytarzy. Żółte ściany, mnóstwo okien, wiszące paprotki i ten cudowny zapach… Inny. Nigdy go nie czułam. Swoje kroki skierowałam w stronę salonu. Przekroczyłam próg pokoju dziennego. Czerwone ściany, biały wystrój, regały i wiele zieleni. Tak, jak to zapamiętałam. Na białej kanapie siedział mój tata. Rude włosy były w modnym nieładzie. Piegi na nosie dodawały mu uroku. Miał na sobie niebieską koszulę, zapiętą na ostatni guzik, nowe dżinsy i jego ulubione kapcie. Jego śliczne, niebieskie oczy utkwione były w kobiecie stojącej naprzeciw niego. Jej blond włosy opadały na piersi. Długa, żółta sukienka do kolan, ściśle przylegająca do bioder, później przechodząca w trapez. Demeter. Jej oczy błyszczały niepokojem. Mówiła spokojnym głosem do taty.

– Ona da sobie radę.
– Dlaczego mnie opuściła? – zakrył twarz w dłoniach.
– To nie ona. Trzeba ją było zabrać! – Demeter próbowała ratować sytuację.

Prawda była inna. Ja zawsze chciałam uciec od taty. Marzyłam, aby uciec z tego przygnębiającego domu. On był biologiem. Takim, co się zatraca całkowicie swojej pracy. Nigdy nie miał dla mnie czasu. Żyłam sama w tym naszym wielkim domu. Niby był, a go nie było. Nawet gdy go szarpałam, aby się mną choć zainteresował, nic z tego nie wychodziło.

– Robert. – mama podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. Nie dokończyła. Jestem pewna, że dobrze wiedział, o co mamie chodzi.

Po policzku spłynęła mi łza. Przełknęłam ślinę. Nie chciałam tego oglądać. Już chciałam wyjść, ale Demeter podniosła na mnie wzrok. Momentalnie się zatrzymałam.

– Cassandro, poczekaj. – poprosiła. Najwyraźniej tata tego nie słyszał, bo nie zareagował w jakikolwiek sposób. – Zaczekaj…

Mama podeszła do mnie. Byłyśmy tej samej wielkości. I obydwie jasnowłose, niebieskookie, mające jasną cerę.

– Posłuchaj – powiedziała Demeter. – Masz dar. – zadrżałam. A więc jednak to o mnie chodziło! – Umiesz zamieniać zwierzęta w rośliny i na odwrót. Każdy zwierzak ma przypisaną inną roślinę. Na przykład, różą może się stać pies, piwonią- sarna, chabrem- zając…
– Zaraz – wtrąciłam nieśmiało – Myślałam, że boginią zwierząt jest Artemida.
– Bo jest – zgodziła się Demeter.- Ale raz wyświadczyłam jej pewną… przysługę. No i dostałam to w darze, a ponieważ coś takiego nie jest mi do szczęścia potrzebne, postanowiłam, że dam to jednemu z moich dzieci. Ten dar, ma się rozumieć. No i padło na ciebie.

Stałam tam jak zaczarowana. Ja mam jakąś moc. I to nie byle jaką. Mogłam stworzyć armię czego chciałam. Ale jedno mi nie dawało spokoju.

– A Kendra? – Demeter uniosła brwi.
– Chodzi o moce? Widziałaś naszą rozmowę z Ateną?
– Tak jakby – bąknęłam zmieszana.
– Wszystkiego się dowiesz w trakcie zdobywania sztandaru.
– Ale co to jest? Jakaś gra czy co?
– Issabelle ci powie. – wszystko się zaczęło robić rozmazane. – Pa, córciu. Uważaj na misji.

************
Obudziłam się z jęknięciem. Nie chciałam się budzić. Ale stało się. Pierwsza myśl po moim przebudzeniu: mam moc. I druga myśl: o bogowie, muszę to wypróbować! Wyskoczyłam z łóżka jak torpeda. Rzuciłam się do szafki i wyciągnęłam ubranie: moją ulubioną spódnicę i pomarańczową koszulkę obozową. Poderwałam się do góry i wbiegłam do łazienki. Przebrałam się szybko, opuściłam łazienkę i wystrzeliłam na zewnątrz. Biegłam w stronę lasu. Gdy znalazłam się na jego skraju, przykucnęłam. Serce mi biło jak oszalałe. Wyciągnęłam drżącą rękę i wskazałam na jednego z jaskrów. Skupiłam się. Kwiat zaczął się w przemieniać. Zmienił barwę- stał się szary. Zobaczyłam jeszcze tylko nosek, zanim rozpoznałam zwierzątko. Poderwałam się z piskiem. Szczur uciekł mi spod nóg. Od tamtej pory nie lubię jaskrów.

Wróciłam do domku. Podeszła do mnie Issabelle.

– Co ci się stało?! – spytała, dotykając mojego ramienia. – Drżysz i jesteś blada jak trup.
– Co to jest zdobywanie sztandaru? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
– Zdobywamy sztandar przeciwnej drużyny.
– Z kim jesteśmy?
– Z domkiem Ateny, Hermesa, Apolla i jeszcze kilku pomniejszych bóstw.

Z Kendrą. To dobrze, ulżyło mi.

– Co nie wyjaśnia – dokończyła Issabelle. – dlaczego jesteś taka blada.
– Nic ważnego. – uśmiechnęłam się delikatnie i zrobiłam w tył zwrot. Wyszłam na zewnątrz.

************
Na śniadaniu zobaczyłam Kendrę. Podeszłam do niej szybkim krokiem. Musiałam się jej zapytać, czy nie miała jakiś snów.

– Zdobywanie sztandaru – uprzedziła moje pytanie. – Co to, do cholery, jest?!
– Jesteśmy razem w drużynie – powiedziałam jej. – A tak dokładnie to nie wiem. Acha, miałaś dziś sen?
– Niee… A co?
– Och nic. Tak tylko.

Mówić jej o mojej mocy? Teraz miałam prawie stuprocentową pewność, że i ona ma jakąś. Mama mnie w tym upewniła. Nie, postanowiłam na razie się powstrzymać.

– Cassandra, co ci? – wystraszyła się Kendra.
– Ja… nie, nic.
– Siostra! – ku nam pędziła Sarah. – Słuchaj, ty i Cassandra jesteście wzywane na naradę wojenną. Zdobywanie sztandaru.
– Chodź – zwróciła się do mnie moja przyjaciółka. – Czas się dowiedzieć, co to jest.

************
Weszłyśmy do przybudówki obok domku Apolla. Niebieskie ściany wymalowane były w małe, czerwone kwiatki. Miękki, biały dywan pokrywał całą podłogę. Na środku stał wielki, drewniany stół, a wokół niego zgromadzeni byli obozowicze. Zobaczyłam Issabelle. Podeszłam do niej szybkim krokiem.

– Co ty tu robisz? – spytałam.
– Jestem grupową domku Demeter. A grupowi muszą być na takich zebraniach.
– Hej! – zawołała Sarah. – Bierzemy się za strategię.

Popatrzyłam na stół. Rzeczywiście, pokrywała ją mapa. Mapa Obozu, a dokładniej lasu. Na niej stały figurki.

– Dzieci Demeter będą stać na obronie. – powiedziała Sarah. – Tylko kilka wezmę na front. Domek Hermesa będzie też na straży. Apollo z Ateną idą po sztandar.
– Emm… sorry. – wtrąciła Kendra. Poruszyła niespokojnie głową. Jej ciemno-kasztanowe loki zafalowały. Szare oczy analizowały mapę. – Nie lepiej by było, żeby to dzieci Apolla stały na obronie? Bo oni mają łuki, nie?
– Sugerujesz, że nie umiemy walczyć wręcz? – zapytał gniewnie wysoki blondyn, zapewne z domku boga sztuki.
– Może – prychnęła. – Nie wyglądasz na takiego, co ma strasznie dużo siły. – chłopak się zaczerwienił. – Chcę tylko powiedzieć, że mają łuki, a w walce z łukami niezbyt się przydadzą. Niech się lepiej zajmą obroną. Mogą strzelać i utrzymywać wrogów na odległość.

Zapadła cisza. Wszyscy gapili się to na Kendrę, to na Sarah. Niemalże widziałam obracające się trybiki w głowach dziewczyn.

– Dobra – zadecydowała grupowa szóstki. Przestawiła figurkę – człowieczka z łukiem ze środka lasu na jego obrzeża, obok małej flagi- zapewne sztandaru. – A teraz… kogo weźmiemy z domku Demeter?
– A nas to nie łaska?! – zawołał chłopak od Apollina.
– James… – zaczęła Sarah, ale przerwała jej Kendra.
– Bogowie, nie kapujesz? Ustalamy, kto może nam się przydać w zdobyciu sztandaru. A ty masz obronę, więc zamknij jadaczkę i ogarnij się!
– Myślisz, że mną łatwo manipulować?! – wydarł się James i wyciągnął sztylet. Moja przyjaciółka również dobyła broni.
– A co?! Zazdrościsz?! – zawyła. Patrzyłam na to z przerażeniem. Już chciałam interweniować   (kto jak kto, ale ja umiem uspokoić Kendrę), ale uprzedziłą mnie Sarah

– Przestańcie. – powiedziała zimnym głosem. Spojrzała na nich. Moja przyjaciółka z niechęcią schowała swojego xiphosa. James nie był taki potulny.
– Jeśli myślisz, że pozwolę temu gówniarzowi krytykować mnie, to się grubo mylisz.
– Ten gówniarz, jak go nazwałeś – zaczęła Sarah gniewnym głosem. – to moja siostra. Proszę, odłóż broń.

Przez krótką chwilę James wahał się. Serce mi zabiło szybciej. Odłoży ten sztylet, czy nie? Wiem, że Kendra dałaby mu radę, doskonale władała bronią, czego doświadczyła wczoraj w walce z Filipem. Ale nie chciałam tu żadnych kłótni, ani tym bardziej rozlewu krwi, bo moja przyjaciółka mogła się nieco zatracić w bójce.

W końcu chłopak schował sztylet. Odetchnęłam z ulgą.

– Jeszcze zobaczysz, kto tu rządzi. – rzucił pełne wściekłości spojrzenie Kendrze i wyszedł. Sarah odchrząknęła.

– Nieźle sobie radzisz – uśmiechnęła się lekko do Kendry. – A spotkanie uważam za zakończone.

KENDRA
Gość mnie wkurzył.

Lekcja greki szybko zleciała. Potem wspinaczka obok lawy. Nic specjalnego. Po zajęciach nabuzowana poszłam włożyć moją zbroję i hełm z niebieskim pióropuszem. Do zachodu słońca, czyli tym samym do rozpoczęcia gry w zdobywanie sztandaru, nie zostało wiele czasu.

– Kendra – rozległ się głos tuż obok mnie. – Czy musisz wszczynać kłótnie?
Sarah popatrzyła na mnie swoimi szarymi oczami.
– Dzieciaki Apolla to banda pozerów. Mogłaś wybrać inny domek do drużyny. – powiedziałam zimno i wyszłam z domku.

Gotowało się we mnie. Uważałam, że taki dupek nie może być z nami w jednej drużynie. Ale cóż, składu się nie zmieni.

************
Rozległ się dźwięk konchy. Razem z Sarah i Relią, moimi siostrami, wbiegłyśmy do pawilonu. Sarah trzymała sztandar z wymalowaną sową i tarczą. Z drugiej strony nadbiegli chłopacy Aresa. Sebastian trzymał sztandar. Na nim widniał dzik i zakrwawiona włócznia. Ale będzie rzeź!

– Herosi! – Chejron wgalopował do pawilonu. – Zasady znacie. Nie wolno okaleczać ani zabijać. Kto pierwszy zdobędzie sztandar i przeniesie go na swoją część lasu, wygrywa. Chwyty magiczne dozwolone.  Granicą jest strumyk.

Gra się rozpoczęła.

Wiwatując, poszliśmy na północ. Drużyna Aresa na południe.
Sarah zwróciła się do mnie i Cassandry.

– Wy idziecie ze mną po sztandar. Trzymajcie się mnie, a będzie dobrze.

Czułam radość. Nareszcie mogłam się wyżyć. Uruchomił się mój instynkt walki. Byłam tak napełniona adrenaliną, że mnie prawie rozsadzało.

Ruszyłyśmy biegiem. Co chwilę potykałam się o wystające korzenie, ale nie obchodziło mnie to. Chciałam już walczyć.

Dobra, znowu beznadzieja, wiem. Ale dawajcie mi jakieś porady.
Acha, i jeszcze jedno. Chciałabym dać jakieś zdrobnienie od Cassandry. Opłaca się i jeśli tak to jakie ma ono być? No i zastanawiam się, czy nie wprowadzić narracji chłopaków. Co o tym myślicie?

Piper77
Przyjaciółki na zawsze (4)

Że mi się chce to ciągnąć 😛
Dedyczka dla Annabeth24 za „Bliźniaczki” i oczywiście marnowanie papieru, Chione za „Córkę Ateny”, Euredyce, o której sobie teraz przypomniałam, za miniaturkową miniaturkę, po przeczytaniu jej leżę i nie wstaję, Kirze, żeby pisała cd „Drzewa Życia” o ile planujesz dalsze części, Mari za jej nowe opko, Shays za „Problemy z normalnością”. Chyba tyle. No i wszystkim, którym chce się to czytać.

CASSANDRA
Po położeniu się spać, zasnęłam momentalnie. Lekcja greki mnie wykończyła.

I znowu sen. Tym razem znajdowałam się w domu. Jego wystrój mi coś przypominał… No tak! Mój dom! Ruszyłam tak dobrze znanym labiryntem korytarzy. Żółte ściany, mnóstwo okien, wiszące paprotki i ten cudowny zapach… Inny. Nigdy go nie czułam. Swoje kroki skierowałam w stronę salonu. Przekroczyłam próg pokoju dziennego. Czerwone ściany, biały wystrój, regały i wiele zieleni. Tak, jak to zapamiętałam. Na białej kanapie siedział mój tata. Rude włosy były w modnym nieładzie. Piegi na nosie dodawały mu uroku. Miał na sobie niebieską koszulę, zapiętą na ostatni guzik, nowe dżinsy i jego ulubione kapcie. Jego śliczne, niebieskie oczy utkwione były w kobiecie stojącej naprzeciw niego. Jej blond włosy opadały na piersi. Długa, żółta sukienka do kolan, ściśle przylegająca do bioder, później przechodząca w trapez. Demeter. Jej oczy błyszczały niepokojem. Mówiła spokojnym głosem do taty.

– Ona da sobie radę.
– Dlaczego mnie opuściła? – zakrył twarz w dłoniach.
– To nie ona. Trzeba ją było zabrać! – Demeter próbowała ratować sytuację.

Prawda była inna. Ja zawsze chciałam uciec od taty. Marzyłam, aby uciec z tego przygnębiającego domu. On był biologiem. Takim, co się zatraca całkowicie swojej pracy. Nigdy nie miał dla mnie czasu. Żyłam sama w tym naszym wielkim domu. Niby był, a go nie było. Nawet gdy go szarpałam, aby się mną choć zainteresował, nic z tego nie wychodziło.

– Robert. – mama podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. Nie dokończyła. Jestem pewna, że dobrze wiedział, o co mamie chodzi.

Po policzku spłynęła mi łza. Przełknęłam ślinę. Nie chciałam tego oglądać. Już chciałam wyjść, ale Demeter podniosła na mnie wzrok. Momentalnie się zatrzymałam.

– Cassandro, poczekaj. – poprosiła. Najwyraźniej tata tego nie słyszał, bo nie zareagował w jakikolwiek sposób. – Zaczekaj…

Mama podeszła do mnie. Byłyśmy tej samej wielkości. I obydwie jasnowłose, niebieskookie, mające jasną cerę.

– Posłuchaj – powiedziała Demeter. – Masz dar. – zadrżałam. A więc jednak to o mnie chodziło! – Umiesz zamieniać zwierzęta w rośliny i na odwrót. Każdy zwierzak ma przypisaną inną roślinę. Na przykład, różą może się stać pies, piwonią- sarna, chabrem- zając…
– Zaraz – wtrąciłam nieśmiało – Myślałam, że boginią zwierząt jest Artemida.
– Bo jest – zgodziła się Demeter.- Ale raz wyświadczyłam jej pewną… przysługę. No i dostałam to w darze, a ponieważ coś takiego nie jest mi do szczęścia potrzebne, postanowiłam, że dam to jednemu z moich dzieci. Ten dar, ma się rozumieć. No i padło na ciebie.

Stałam tam jak zaczarowana. Ja mam jakąś moc. I to nie byle jaką. Mogłam stworzyć armię czego chciałam. Ale jedno mi nie dawało spokoju.

– A Kendra? – Demeter uniosła brwi.
– Chodzi o moce? Widziałaś naszą rozmowę z Ateną?
– Tak jakby – bąknęłam zmieszana.
– Wszystkiego się dowiesz w trakcie zdobywania sztandaru.
– Ale co to jest? Jakaś gra czy co?
– Issabelle ci powie. – wszystko się zaczęło robić rozmazane. – Pa, córciu. Uważaj na misji.

************
Obudziłam się z jęknięciem. Nie chciałam się budzić. Ale stało się. Pierwsza myśl po moim przebudzeniu: mam moc. I druga myśl: o bogowie, muszę to wypróbować! Wyskoczyłam z łóżka jak torpeda. Rzuciłam się do szafki i wyciągnęłam ubranie: moją ulubioną spódnicę i pomarańczową koszulkę obozową. Poderwałam się do góry i wbiegłam do łazienki. Przebrałam się szybko, opuściłam łazienkę i wystrzeliłam na zewnątrz. Biegłam w stronę lasu. Gdy znalazłam się na jego skraju, przykucnęłam. Serce mi biło jak oszalałe. Wyciągnęłam drżącą rękę i wskazałam na jednego z jaskrów. Skupiłam się. Kwiat zaczął się w przemieniać. Zmienił barwę- stał się szary. Zobaczyłam jeszcze tylko nosek, zanim rozpoznałam zwierzątko. Poderwałam się z piskiem. Szczur uciekł mi spod nóg. Od tamtej pory nie lubię jaskrów.

Wróciłam do domku. Podeszła do mnie Issabelle.

– Co ci się stało?! – spytała, dotykając mojego ramienia. – Drżysz i jesteś blada jak trup.
– Co to jest zdobywanie sztandaru? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
– Zdobywamy sztandar przeciwnej drużyny.
– Z kim jesteśmy?
– Z domkiem Ateny, Hermesa, Apolla i jeszcze kilku pomniejszych bóstw.

Z Kendrą. To dobrze, ulżyło mi.

– Co nie wyjaśnia – dokończyła Issabelle. – dlaczego jesteś taka blada.
– Nic ważnego. – uśmiechnęłam się delikatnie i zrobiłam w tył zwrot. Wyszłam na zewnątrz.

************
Na śniadaniu zobaczyłam Kendrę. Podeszłam do niej szybkim krokiem. Musiałam się jej zapytać, czy nie miała jakiś snów.

– Zdobywanie sztandaru – uprzedziła moje pytanie. – Co to, do cholery, jest?!
– Jesteśmy razem w drużynie – powiedziałam jej. – A tak dokładnie to nie wiem. Acha, miałaś dziś sen?
– Niee… A co?
– Och nic. Tak tylko.

Mówić jej o mojej mocy? Teraz miałam prawie stuprocentową pewność, że i ona ma jakąś. Mama mnie w tym upewniła. Nie, postanowiłam na razie się powstrzymać.

– Cassandra, co ci? – wystraszyła się Kendra.
– Ja… nie, nic.
– Siostra! – ku nam pędziła Sarah. – Słuchaj, ty i Cassandra jesteście wzywane na naradę wojenną. Zdobywanie sztandaru.
– Chodź – zwróciła się do mnie moja przyjaciółka. – Czas się dowiedzieć, co to jest.

************
Weszłyśmy do przybudówki obok domku Apolla. Niebieskie ściany wymalowane były w małe, czerwone kwiatki. Miękki, biały dywan pokrywał całą podłogę. Na środku stał wielki, drewniany stół, a wokół niego zgromadzeni byli obozowicze. Zobaczyłam Issabelle. Podeszłam do niej szybkim krokiem.

– Co ty tu robisz? – spytałam.
– Jestem grupową domku Demeter. A grupowi muszą być na takich zebraniach.
– Hej! – zawołała Sarah. – Bierzemy się za strategię.

Popatrzyłam na stół. Rzeczywiście, pokrywała ją mapa. Mapa Obozu, a dokładniej lasu. Na niej stały figurki.

– Dzieci Demeter będą stać na obronie. – powiedziała Sarah. – Tylko kilka wezmę na front. Domek Hermesa będzie też na straży. Apollo z Ateną idą po sztandar.
– Emm… sorry. – wtrąciła Kendra. Poruszyła niespokojnie głową. Jej ciemno-kasztanowe loki zafalowały. Szare oczy analizowały mapę. – Nie lepiej by było, żeby to dzieci Apolla stały na obronie? Bo oni mają łuki, nie?
– Sugerujesz, że nie umiemy walczyć wręcz? – zapytał gniewnie wysoki blondyn, zapewne z domku boga sztuki.
– Może – prychnęła. – Nie wyglądasz na takiego, co ma strasznie dużo siły. – chłopak się zaczerwienił. – Chcę tylko powiedzieć, że mają łuki, a w walce z łukami niezbyt się przydadzą. Niech się lepiej zajmą obroną. Mogą strzelać i utrzymywać wrogów na odległość.

Zapadła cisza. Wszyscy gapili się to na Kendrę, to na Sarah. Niemalże widziałam obracające się trybiki w głowach dziewczyn.

– Dobra – zadecydowała grupowa szóstki. Przestawiła figurkę – człowieczka z łukiem ze środka lasu na jego obrzeża, obok małej flagi- zapewne sztandaru. – A teraz… kogo weźmiemy z domku Demeter?
– A nas to nie łaska?! – zawołał chłopak od Apollina.
– James… – zaczęła Sarah, ale przerwała jej Kendra.
– Bogowie, nie kapujesz? Ustalamy, kto może nam się przydać w zdobyciu sztandaru. A ty masz obronę, więc zamknij jadaczkę i ogarnij się!
– Myślisz, że mną łatwo manipulować?! – wydarł się James i wyciągnął sztylet. Moja przyjaciółka również dobyła broni.
– A co?! Zazdrościsz?! – zawyła. Patrzyłam na to z przerażeniem. Już chciałam interweniować   (kto jak kto, ale ja umiem uspokoić Kendrę), ale uprzedziłą mnie Sarah

– Przestańcie. – powiedziała zimnym głosem. Spojrzała na nich. Moja przyjaciółka z niechęcią schowała swojego xiphosa. James nie był taki potulny.
– Jeśli myślisz, że pozwolę temu gówniarzowi krytykować mnie, to się grubo mylisz.
– Ten gówniarz, jak go nazwałeś – zaczęła Sarah gniewnym głosem. – to moja siostra. Proszę, odłóż broń.

Przez krótką chwilę James wahał się. Serce mi zabiło szybciej. Odłoży ten sztylet, czy nie? Wiem, że Kendra dałaby mu radę, doskonale władała bronią, czego doświadczyła wczoraj w walce z Filipem. Ale nie chciałam tu żadnych kłótni, ani tym bardziej rozlewu krwi, bo moja przyjaciółka mogła się nieco zatracić w bójce.

W końcu chłopak schował sztylet. Odetchnęłam z ulgą.

– Jeszcze zobaczysz, kto tu rządzi. – rzucił pełne wściekłości spojrzenie Kendrze i wyszedł. Sarah odchrząknęła.

– Nieźle sobie radzisz – uśmiechnęła się lekko do Kendry. – A spotkanie uważam za zakończone.

KENDRA
Gość mnie wkurzył.

Lekcja greki szybko zleciała. Potem wspinaczka obok lawy. Nic specjalnego. Po zajęciach nabuzowana poszłam włożyć moją zbroję i hełm z niebieskim pióropuszem. Do zachodu słońca, czyli tym samym do rozpoczęcia gry w zdobywanie sztandaru, nie zostało wiele czasu.

– Kendra – rozległ się głos tuż obok mnie. – Czy musisz wszczynać kłótnie?
Sarah popatrzyła na mnie swoimi szarymi oczami.
– Dzieciaki Apolla to banda pozerów. Mogłaś wybrać inny domek do drużyny. – powiedziałam zimno i wyszłam z domku.

Gotowało się we mnie. Uważałam, że taki dupek nie może być z nami w jednej drużynie. Ale cóż, składu się nie zmieni.

************
Rozległ się dźwięk konchy. Razem z Sarah i Relią, moimi siostrami, wbiegłyśmy do pawilonu. Sarah trzymała sztandar z wymalowaną sową i tarczą. Z drugiej strony nadbiegli chłopacy Aresa. Sebastian trzymał sztandar. Na nim widniał dzik i zakrwawiona włócznia. Ale będzie rzeź!

– Herosi! – Chejron wgalopował do pawilonu. – Zasady znacie. Nie wolno okaleczać ani zabijać. Kto pierwszy zdobędzie sztandar i przeniesie go na swoją część lasu, wygrywa. Chwyty magiczne dozwolone.  Granicą jest strumyk.

Gra się rozpoczęła.

Wiwatując, poszliśmy na północ. Drużyna Aresa na południe.
Sarah zwróciła się do mnie i Cassandry.

– Wy idziecie ze mną po sztandar. Trzymajcie się mnie, a będzie dobrze.

Czułam radość. Nareszcie mogłam się wyżyć. Uruchomił się mój instynkt walki. Byłam tak napełniona adrenaliną, że mnie prawie rozsadzało.

Ruszyłyśmy biegiem. Co chwilę potykałam się o wystające korzenie, ale nie obchodziło mnie to. Chciałam już walczyć.

Dobra, znowu beznadzieja, wiem. Ale dawajcie mi jakieś porady.
Acha, i jeszcze jedno. Chciałabym dać jakieś zdrobnienie od Cassandry. Opłaca się i jeśli tak to jakie ma ono być? No i zastanawiam się, czy nie wprowadzić narracji chłopaków. Co o tym myślicie?