Taka miniaturka, z dedykacją dla tych wszystkich, którzy wciąż czytają „Los Angeles”. Przepraszam od razu za błędy, których nie zauważyłam. Mam nadzieję, że nie będzie ich tak dużo. Pierwsza bitwa, którą Kate opisuje to ta w obozie ( czwarta część) –  to tak dla tych, którzy nie skojarzyli.

Emmo!

Nie wiem, kiedy zaczniesz czytać ten list. Najpierw prawdopodobnie zignorujesz go, nie będziesz chciała na niego spojrzeć. Wrzucisz go do najgłębszej szuflady, zapłakana i pełna złości. Rozumiem cię. Wiem, że nie zasłużyłam na nic innego. Ale może kiedyś, gdy będziesz za mną tęsknić, wyjmiesz ten list, cały pomięty, i przeczytasz. Piszę więc tak na wszelki wypadek.

Przepraszam cię. Za to, że uciekłam jak najgorszy tchórz. Za to, że nie potrafiłam cię obronić. Mam nadzieję, że mnie kiedyś zrozumiesz. Kiedyś.

Dawniej byłam małą, bezbronną istotką. Nie umiałam obronić siebie i moich bliskich. Potwory atakowały mnie, mimo że nic nie zrobiłam. Bałam się, nie wiedziałam, co robić. Znaleźli nas. Powiedzieli, że zabiorą nas do obozu dla takich jak my. Dla dzieci półkrwi. Pojechałam, ty zostałaś. Byłaś jeszcze taka malutka, prawie nic nie rozumiałaś z tego, co się działo. Nie chciałam cię zabierać od mamy.

Mama. Pozdrów ją ode mnie. Powiedz, by się nie martwiła. Jakoś sobie poradzę.

Pojechałam na obóz. Mówili, że nauczą mnie walczyć, że będę mogła pokonać potwory. Tylko mówili. Kłamali .Nie obchodziło ich, czy przeżyję. Kiedy pytałam, czy pójdziemy na arenę śmiali się. Moi Nasi bracia i siostry. Dzieci Afrodyty na arenie? Śmiechu warte.

Ale ja chciałam się nauczyć. Pragnęłam cię chronić. Poszłam na arenę. Nie chcieli mi dać miecza. „ Niedługo zaatakuje nas armia potworów – mówili. – Cała broń jest potrzebna. A ty przecież nie będziesz walczyć, córeczko Afrodyty.” Głupie dzieci Aresa.

Nie martw się, masz bardzo słaby zapach. Potwory cię nie zaatakują. Zwyciężymy armie Kronosa, a nawet jeśli nie, i tak nic nie poradzisz. Dzieci Afrodyty nie mają instynktu walki.

Aż nadszedł dzień bitwy. Roznosiłam napoje, było bardzo gorąco. Udawałam, że coś robię. W czasie walki syn Dionizosa, Kastor, zginął na moich oczach. Zabił go nieprzyjazny heros. Mogłam mu pomóc, stałam tuż obok, ale nie potrafiłam. Nie umiałam nawet zadać zwykłego ciosu, mogłam  najwyżej oblać wroga lemoniadą.

Przyszedł czas pożegnań. Kastor miał brata, Polluksa, który na pogrzebie strasznie cierpiał. Nie miałam odwagi spojrzeć mu w oczy. Gdyby nie ja, Kastor by żył.

Silena pocieszała mnie. Przecież była pełna mobilizacja, nie było czasu na naukę walki. To nie była moja wina. Silena była naprawdę bardzo miła, ale nie była szczera.

Koniec walk. Nikt mnie teraz też nie nauczył walczyć. Najpierw odpoczynek po bitwie, opatrywanie rannych, pogrzeb. Później koniec wakacji, większość obozowiczów wróciła do domu. Nikt mnie nie chciał niczego nauczyć. Wszyscy mieli za mało czasu, Chejron złamał nogę, ktoś powiedział nawet, że nie warto na takie chuchro jak ja, marnować broni. Wróciłam do domu. Nie mogłam zostać, mama nic nie wiedziała o świecie bogów. Musiałam cię chronić. To co pamiętam z tego okresu, to smutek. Duży, głęboki smutek i  żal z powodu śmierci Kastora. I jeszcze większy lęk, że z nami będzie tak samo. Że nie dam rady nas obronić. Bezradność, żal i lęk. Tak zazdrościłam koleżankom ich problemów. Chłopaki, egzaminy, głupi rodzice. Ich życie było o wiele prostsze, nie budziły się z krzykiem w nocy, sprawdzając, czy jeszcze żyją.

Następne lato. Wahałam się, ale namówili mnie. Percy obiecał, że sam nauczy mnie walczyć. Podły kłamca. Znowu nie było czasu. Znowu bitwy. Świat jest ważniejszy niż jedna mała istotka. W końcu i tak zginę, nieważne, czy wcześniej czy później.

Wyjechałam po dwóch tygodniach, przed początkiem bitew. Nie chciałam przeżywać tego jeszcze raz. Silena, Brackendorf … oni wszyscy zginęli. I tak nic nie mogłabym zrobić.

Emi, świat jest okrutny, ale ty jesteś silna. Ja taka nie byłam. Poddałam się, uciekłam. Nie miałam już siły na kolejne złudzenia. Na tą ciągłą bezradność, przerażenie…

Nie uciekłam od ciebie, tylko od świata. Nie chcę już być bezbronna. Sama nauczę się walczyć.

Wiem, gdybym została nic by się nie zmieniło. Byłybyśmy tylko ty, ja i mama. I potwory. Kiedyś, w końcu mogłoby nam się nie udać uciec przed nimi. Chciałam wziąć sprawy we własne ręce.

Emi, jesteś już duża. Pojedź na obóz, będziesz tam bezpieczna. Dasz sobie radę. Pokaż jaka silna może być córka Afrodyty. Naucz się walczyć, jak będzie trzeba, wyrwij im miecze z rąk. Ja tak nie umiałam…

Żegnaj, Emma. Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś zobaczymy. Proszę, nie złość się, że uciekłam bez słowa i zostawiłam cię. Wierzę, że sobie poradzisz. Jeszcze raz przepraszam.

Twoja siostra

Kate