Miniaturka – Wiecznie wolna

Dla Annabeth24 za Bliźniaczki i dla wszystkich, którzy zostawili komentarz pod moim ostatnim tekstem.

To pod spodem są same dialogi tak jak w Analise i można je uznać za ciąg dalszy tej miniaturki. Po prostu znalazłam kilka dialogów parę dni temu a resztę dopisałam.

***

– Jakie jest twoje najlepsze wspomnienie, Analise?

– Nie mam takiego.

– Każdy człowiek ma. Nie musi być ono z okresu dzieciństwa. Wiem, że to był dla ciebie trudny czas.

– Kiedy…

– Tak?

– Kiedy uciekłam z domu. Takiej odpowiedzi pan chciał, doktorze?

***

– Myślisz, że ucieczka jest rozwiązaniem problemów?

– Tak.

– W takim razie czym jest powrót?

– Jeśli się ucieknie raz, nie ma już powrotu.

– Powrót nie istnieje.

– Nie. Istnieje tylko po co wracać do rzeczy, od których uciekliśmy? To bez sensu.

– Człowiek jest pełen sprzeczności. W tym jego piękno.

– Przez to piękno staję się łatwy celem.

***

– Zabiłaś kiedyś?

– Zwierzę? Nie. Człowieka? Tak? Potwora? Tak.

– Jest jakaś różnica między zabiciem potwora a człowieka?

– Po potworze jest mniej sprzątania.

– A uczucia?

– One wtedy nie istnieją. Zostają wyłączone.

– Czyli stajesz się maszyną do zabijania.

– Nie prosiłam się o takie życie. Jednak dostałam je i nie mam zamiaru tak szybko z niego zrezygnować.

***

– Tęsknisz za kimś?

– Sama nie wiem. Chyba za jedną osobą.

– Za kim? Można go nazwać przyjacielem?

– Tak, chyba tak.

– Jaki on jest?

– Jest moim przeciwieństwem pod każdym względem.

***

– Nazywa się Kevin. Jest synem Zeusa.

– Chciałabyś się z nim zobaczyć?

– Tak. Nie. Nie wiem.

– Zobaczę co da się zrobić.

– Nadzieja to jedyne co mi zostało.

– Nie mów tak. To nieprawda.

– Karmienie się złudzeniami, doktorze, jest jeszcze gorsze niż wmawianie wariatce, że jest szansa, by stąd wyszła.

***

– Analise nie powinnaś tego robić.

– Nikt nie ma prawa mówić mi co mam robić. A tym bardziej jakiś zdrowo pieprznięty strażnik.

– Uważaj na język, Analise. Nawet ja?

– Nie jest pan pępkiem świata.

– Nie mówię, że jestem. Kim ja dla ciebie jestem Analise?

– Szczerze?

– Poproszę.

– Jest pan jedyną osobą, która we mnie wierz, doktorze. I za to pana kocham.

– Analise…

– Spokojnie doktorku. Nie rzucę się na pana z zamiarem uprawiania tutaj dzikiego seksu kiedy, obserwują nas kamery.

– Analise! Ja jestem żonaty!

– Moje kondolencję.

***

– Chciałabyś kiedyś założyć rodzinę? Mieć dzieci?

– Nie. Po co?

– To daje poczucie stabilizacji.

– Chcę być wiecznie wolna. Nawet w zamknięciu.

– To bardzo… hmm… oryginalne marzenie.

– Pan nadal nie rozumie, doktorze.

– Czego niby?

– Niczego. Niech pan nadal żyje w swoim cudownych, wyśnionym świecie bez problemów. Powodzenia.

***

– Udało mi się skontaktować z Kevinem.

– I…?

– Jutro się z nim zobaczysz. Jak chcesz mogę być przy tej rozmowie.

– Nie chce tam pana.

– Rozumiem.

– Do widzenia, doktorze.

***

– To naprawę ty, Analise?

– Tak, Kevin to naprawdę ja.

– Zmieniłaś się.

– To miejsce mnie zmieniło.

– Mogę ci jakoś pomóc?

– Pomóż mi stąd uciec.

– Kiedy?

– Zaraz. Teraz. Natychmiast.

– Jesteś pewna?

– Tak.

– Jesteś najbardziej nieodpowiedzialną osobą jaką znam.

– To znaczy „tak”?

– A liczyłaś na inną odpowiedź?

– Nigdy.

– Grzeczna dziewczynka.