Los

Los

Mała, siedmioletnia Emily siedziała na puszystym, brązowym dywanie i patrzyła się ze smutkiem w ogień. Cichy zefir hulał za oknami uderzając o rozłożyste gałęzie drzew. Na czarnym, aksamitnym niebie tańczyły srebrne gwiazdy. Jedynie one i płomienie dogasającego ognia dawały trochę światła w dużym pomieszczeniu, w którym siedziała mała istotka. Pokój ten został już wiele lat temu pomalowany na kremowo. Ma on mnóstwo półek wykonanych z jasnego drewna. Zwykle wnętrze te wydawało się radosne, lecz w słabym świetle przyjmowało wygląd salonu z horroru. Granatowe firanki poruszały się delikatnie, sprawiając wrażenie, iż jakiś niewidzialny człowieczek sobie nimi lekko macha. Na parapecie stała kolekcja świeczek. Większość ludzi byłoby wystraszone tym lokum.

Ale Emily nie.

Na pierwszy rzut oka zdawała się dość normalną dziewczynką. Cechowała się burzą rudych, wręcz czerwonych loków oraz nieskazitelną, jasną niczym mleko cerą. Jej mały nosek pokrywały brązowe piegi. Wydatne, wiśniowe usta układały się w grymas niezadowolenia. Najbardziej zadziwiające były, jednak oczy małej. Zielone, w kształcie migdałów, bardziej przypominały kocie niż ludzkie. Choć dziewczynka była drobna, miała dumnie podniesiony podbródek i patrzyła na wszystko z wyższością. Jakby była panią losu.

Bo tak było.

Nikt nie przypuszczał, że te stworzonko miało do odegrania ważną rolę. Decydowała. Rozkazywała.

Śmierci.

Wiele osób nie zwróciłoby na nią żadnej uwagi. Nie wyróżniała się. Jednak była ważna.

Najważniejsza.

Może gdyby Hades nie mianował jej jako przełożonej Tanatosa, byłaby jak inne dzieci? Choć to i tak mało prawdopodobne. Córka Boga Podziemi zawsze by się wyróżniłaby z grona swoich rówieśników.

Czerwonowłosa nachyliła się nad ogniem i wyciągnęła kawałek dopalającego się chrustu. Następnie wstała i podeszła do okna. Tam patrzyła przez chwilę w niebo. Zastanawiała się, co zrobić tym razem? Nagle wybuchnęła niepokojącym, szyderczym śmiechem. Zapaliła jedną świeczkę. Tylko jedną.

Lub aż jedną.

Z szerokim uśmiechem zaczęła się jej przyglądać. Wtedy to ujrzała.

Czyjeś życie… .

,,Szesnastoletnia Ann szła po szarym, popękanym chodniku. Różniła się od reszty. Jej włosy zostały zafarbowane na kruczoczarny kolor, choć naturalnie była blondynką. Duże orzechowe oczy ledwo dawało się wyłapać zza tony make-upa. Usta pomalowane czarną szminką były zaciśnięte w prostą linię. Ubrana była w czarną, długą, gotycką sukienkę. W ręku trzymała tomik czarnej poezji. Dziewczyna szła słuchając jakiegoś zespołu, który śpiewał jakie okropne jest życie.

Ale ono jest także kruche.

Zbyt kruche.”

Emily stała, przyglądając się świeczce. Tym razem kolej Ann. ,,Czas na test” – pomyślała z szatańskim uśmieszkiem.

Odetchnęła głęboko i ostrożnie dotknęła złocistego płomienia. Przez chwilę poruszył się on niespokojnie, a potem po raz kolejny pochłonął dziewczynkę ukazując test gotyckiej dziewczyny.

,,Ann przepychała się przez tłum ludzi. Ich spocone ciała nie dawały za miłego zapachu, przez co czarnowłosa marszczyła nos. Była zła, bo już dawno miała się spotkać ze swoją paczką na cmentarzu. Truchtem dobiegła do przejścia. Właśnie wtedy rozbłysło zielone światło – znak dla samochodów, że mogą jechać. Nastolatka zagotowała się w środku, ale widząc, że nikt nie jedzie po drodze uznała, że chyba może przejść po pasach. Postawiła stopę na krawędzi krawężnika i nagle zobaczyła starszą kobietę. Posiadała ona siwe loki i okrągłe okulary. Do złudzenia przypominała babcię Ann. Ale przecież ta była w pracy! Gotka zauważyła, iż kobieta też chciała przejść, lecz niepewna cofnęła się.

Ann podeszła do kobiety. Niewiele się zastanawiając popchnęła ją do tyłu i warknęła:

-Zjeżdżaj stąd babciu. – Potem weszła na drogę. Poczuła się lepiej myśląc o tym, że może kumple jeszcze bez niej nie zaczęli wyprawiać modłów.

Nie zdążyła nawet krzyknąć, gdy usłyszała pisk kół samochodu.

Nie zdążyła nawet spojrzeć w tamtą stronę, a poczuła przerażający ból.

Nie zdążyła nawet się rozpłakać, a przed oczami pojawiły się jej mroczki.

Nie zdążyła nawet ujrzeć, iż staruszka podbiega do niej krzycząc ,,wnusiu”.

Nie zdążyła nawet zdać sobie sprawy z tego, co się stało, a już nie żyła.”

,,Życie to test, w którym liczy się każdy gest.” – przemknęło w głowie rudowłosej, kiedy wizja się skończyła.

Emily spojrzała na świece.

Zgasła.

Tak jak życie Anny.

Nie zaliczyła testu.