Gdzie ty tam i ja (2)

Dobra. Dość dawno nic nie pisałam, więc mogłam wyjść z wprawy… Druga część, mam nadzieję, że Wam się spodoba. Następna już jest gotowa, tylko trzeba poprawić ;x

Dla Hestii, Mari i Moniki.m

PS Przepraszam za błędy…

Oczywiście zaspały. Czytaj: Lilly, przez pół godziny próbowała wyciągnąć Natalie z łóżka, ale ta nie reagowała. Ubrana, gotowa do wyjścia, stała nad nią i krzyczała do niej.

-Natalie, spóźnimy się!

-Fajnie…

-Głupku, nie fajnie, bo pojadą bez nas.

-Yhmy…- mruknęła przez sen. Lilly mocno zdenerwowana chwyciła ją za nogę i nim a zdążyła cokolwiek zrobić, leżała już na podłodze.

-Ała!- zawołała Natalie masując obolały od upadku tyłek.- No już idę się ubrać.

Lilly z triumfem patrzyła jak przyjaciółka wywlokła się z pokoju i poszła się ubrać. Jej euforia minęła, gdy zorientowała się, że Nat nie wzięła ze sobą ubrania. Chwyciła jej ciuchy i poleciała za nią. Jak łatwo można się domyśleć, zastała Natalie, skuloną w kłębek w wannie i słodko pochrapującą.

-Nat, odkręcam wodę!- zawołała, ale Natalie otworzyła oczy.

-No już wstaję- jęknęła i wygramoliła się.

Kiedy wreszcie wyszły z domu Lilly, wpadały na sekundę do Natalie po jej torbę to przybył na parking, na którym czekał już na nie autokar. O dziwo nie były ostatnie. Wrzuciły bagaże do luku i zajęły sobie miejsca na tyle. Po piętnastu minutach, ruszyli.

-Drodzy uczniowie- rozległ się w autokarze głos psorka. Lilly od razu zrozumiała, że coś się święci. – Chciałem was tylko poinformować, że do Nowego Yorku przyjedziemy z opóźnieniem. Wszystko przez pewien mały problem- warknął patrząc na tylu autokaru. Automatycznie zetknęła na Natalie, która szczerzyła się głupkowato i zawzięcie wpatrywała się w wychowawcę.

-Co się takiego stało, panie profesorze?- spytała udając zdziwioną.

-No nie uwierzysz- burknął.-  Ktoś dolał zamiast płynu do spryskiwaczy ketchup!- wysyczał, jednak wiedząc, że kłótnia z nią nie ma sensu, odrzucił mikrofon i usiadł na swoim fotelu za kierowcą. Zaraz potem cały autokar rozbrzmiewał radosnymi okrzykami i oklaskami. Nat wstała z miejsca podpierając się o fotele i z łobuzerskim uśmieszkiem przyjmowała gratulacje. Lilly patrzyła rozbawiona na całe zajście.

-Nat, jesteś największą debilką, jaką znam- powiedziała, gdy już dziewczyna usiadła.

-Ale skąd pomysł, że to ja?- mruknęła niewinnie udając zszokowaną o tak poważne oskarżenie. -No wiem, ale dzięki temu spóźniliśmy się do muzeum i cały czas będzie wolny!- wykrzyknęła a dzieciaki ponownie zaczęły się drżeć uradowane.- Widzisz, kochają mnie.

Dziewczyny zaczęły się śmiać, ale zaraz autokar się zatrzymał i ogłoszono postój. Uczniowie wygramolili się z autokaru. Lilly szybko oceniła, że znajdują się po środku pola przy jakiejś starej stacji benzynowej a obok stal tylko jeden budynek, a tak właściwie to ławeczka z daszkiem. Ładny, wiejski krajobraz.
-Dobrze. Skoro już mamy marnować czas, to siadajcie. Zrobimy wam małą lekcję wychowawczą- usłyszała głos profesora Collinsa.

Lilly, zanim usiadła na trawniku przy ławce, na której siedział Psorek, podeszła do śmietnika żeby wyrzucić pustą butelkę. Nagle z przerażeniem poczuła, że ktoś ja obserwuje. Niemal widziała przed sobą, w ciemnym lesie jakąś postać. Spanikowała a nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Jednak szybko oparła się ręką o ścianę i głośno wciągnęła powietrze.

-Wdychamy spalinki, co?- Usłyszała za sobą śmiech. Odwróciła się, ale nie zobaczyła nikogo za sobą tylko jakiś niewyraźny kształt znikający w pobliskim lesie.
O mamo, pomyślała, czy to możliwe…? Ten cień w kuchni i ten tu… Kurde, Lilly, ogarnij się idiotko! A co jeżeli to teraz? Może ten nieznajomy zabierze je do ‘nowego domu’? A co jeżeli ona nie chce nigdzie jechać, podoba jej się tutaj, z tatą i w tej szkole…?
Jednak coś ją pociągało do tego lasu. Niewidzialne ręce ciągnęły ją przed siebie. Odwróciła głowę i oszacowała, że wychowawcy są dość daleko. Nat natomiast, właśnie chwaliła się grupce chłopaków, wyraźnie zainteresowanych jej wybrykami, jak kiedyś wystawiła łóżko koleżanki na dwór w środku nocy. Lilly jeszcze raz spojrzała się w stronę lasu. Dziwny cień nadal tam stał, jakby na nią czekając. Dziewczyna zebrała się w sobie. Czemu miałaby nie pobiec tam? Nic jej się nie stanie. Nie, w ogóle bieganie za dziwną zjawą po lesie jest mega normalne…z skarciła się w duszy. Jednak postanowiła. Chyba ADHD, które starał się zawszę ukryć wzięło górę.

Lilly chwyciła zaskoczoną Natalie za rękę i nie zważając na jej główne protesty, zaczęła biec przez pole dzielące mnie od cienia. W ostatniej chwili zdążyła tylko pomyśleć:
Co ja do jasnej cholery robię?!

-Potem wam dokończę!- zawołała dziewczyna, gdy niespodziewanie coś szarpnęło ją za rękę. Ledwo co nie grzmotła o ziemie, ale jakimś cudem utrzymała się na nogach.

-Nie pytaj! Biegniemy do tego cienia- usłyszała krzyk Lilly.-Sama nie wiem czemu.

Natalie wyszarpała się z jej uścisku ale nie zawróciła. Z dzikim błyskiem w oczach dorównała kroku przyjaciółce.

-Nasza porządną Lil ucieka z wycieczki do jakiegoś obcego czegoś czy kogoś?- wyszczerzyła się.- Lil, czekam na to od czterech lat! -zawołała uradowana.

-Nie gadaj, tylko biegnij. I nie pytaj czemu, dobra?- usłyszała zdenerwowaną przyjaciółkę. Natalie pomyślała, że musi ją to wiele kosztować, ale za późno! Biegły przed siebie do lasu. Nie miała pojęcia, czemu, ale bezgranicznie ufała przyjaciółce. Gdzie ona, tam i Natalie. Od zawsze…

-Uhu!- odwróciła się w połowie drogi i zaczęła biec tyłem.- Psorku! Tuuuutaj!- pomachała wychowawcy a Lilly wybuchła głośnym śmiechem. Z rozbawieniem obserwowała, nie zwalniając biegu, jak nauczyciel rusza w pościg za nimi. Wyglądało to dość śmiesznie.

-Chciałam tylko powiedzieć, że nienawidzę pana!- Skoro miała już oberwać, gdy wróci, to czemu nie wykorzystać tego całkowicie? -Jest pan cholernie beznadziejny i najchętniej bym wytarła pańską łysiną kibel w moim domu! A, i pozdrawiam. Życzę miłego pobytu na komisariacie, gdy dowiedzą się, że pozwolił Psorek uciec dwóm uczennicą.

Profesor Collins, cały czerwony, był daleko za nimi, ale nadal truchtał za dziewczynami.

-Natalie!- skarciła dziewczynę Lilly trzęsąc się ze śmiechu. Natalie odwróciła się przodem do lasu i z zadowoleniem stwierdziła, że już blisko.

-No co?- spytała.

-Nie no, nic. Chciałam tylko prosić, żebyś mnie też pod tym podpisała!

-Lilly też pozdrawia!- krzyknęła. -Dodam tylko, że nie oddałam i nie mam zamiaru oddać projektu o nierównościach!

Odpowiedziała jej seria gróźb i wyzwisk, ale nie słuchała, bo właśnie wbiegły do ciemnego lasu. Szybko popędziły za jakieś krzaki, żeby, gdy Psorek się już dotaszczy ich nie znalazł..

Kiedy po dziesięciu minutach Natalie i Lilly upewniły się, że nie ma w pobliżu niczego podejrzanego Natalie spojrzała wymownie na Lil. Dziewczyna siedziała po turecku na ziemi i łamała jakąś gałązkę.

-No to teraz mi wyjaśnisz, co tu robimy.

-Szczerze to nie mam pojęcia. Coś mi kazało tu przyjść i już. Wczoraj, gdy poszłam po żelki, dostałam wiadomość…-Lilly z przejęciem i obawą w głosie opowiedziała Nat o wszystkim. Gdy skończyła uśmiechnęła się lekko.- A teraz widziała jakiś cień. Kazał mi tu przyjść…
Natalie zaczęła grzebać palcem w piasku przy stopach. Cała ta historia coraz mniej się podobała, ale liczyła na jakąś przygodę z happy endem. Teraz coś się mogło wydarzyć…

-No spoko. Coś wymyślimy -uśmiechnęła się szeroko.

-Boże… Nat, ja mam takie wyzuty sumienia, że przeze mnie ty masz kłopoty… No, że to moja wina, mogłam cię w to nie wciągać!- zawołała załamana i ukryła twarz w dłoniach.

-Tak, miej je. Wszystko to twoja wina- sarkastycznie uśmiechnęła się.- Bo ja nie mam własnego rozumu i wcale nie z własnej woli spieprzałam po łące przed psorkiem. Wszystko twoja wina.

Lil wykrzywiła twarz w grymasie, który miał na celu udawać uśmiech a sama wstała.

-Dobra, nie wiem jak ty, ale ja idę znaleźć tego kogoś, kto tu był i wyjaśnić, czemu mnie tu tak przyciągało.

-Idę z tobą. Ale obiecaj mi, że następnym razem, jak znajdziesz jakiegoś seksiaka w lesie, to nie rzucisz się do niego jak jakiś pedobear, tylko to przemyślisz.

Dziewczyna zaczęła się śmiać. Rzuciła jej spojrzenie zbitego psa, z udawanym smutkiem w oczach.

-Ale ja lubię takich…

– Dobra, mój Liloberze, ruszajmy odnaleźć twojego misiaczka.

-Hahahaa, spoko. To gdzie idziemy?- spytała rozbawiona.

-Nie wiem. To ty tu mnie porwałaś. Ja tu jestem ta poszkodowana- wzruszyła ramionami, ale zaczęła iść przed siebie. Lil szybko dorównała jej kroku.

-Jak poszkodowana? Jesteśmy w lesie, wiesz ilu tu może być miłych panów, którzy chętnie poczęstują nas cukiereczkami?- wyszczerzyła się a Nat pokręciła przecząco głową.

-Ja nie chcę cukiereczków. Tylko żelki…

Dziewczyny śmiały się i szły przed siebie. Nie miały pomysły, co ze sobą zrobić, a dziwny cień, o którym mówiła Lilly, jakby się znudził i zniknął. Natalie coraz częściej rozważała, jaki scenariusz czeka ja po powrocie. Na pewno długaśny wykład od psorka. Ze szkoły jej nie wywalą, bo to jej rejonówka i muszą ją znosić. Ale problemy będą. To jest pewniak. Oprócz tego można by dodać kazanie mamy, bez szlabanu, bo mama zrozumie. Chyba… Najwyżej tydzień bez opuszczenia pokoju. Przeżyje…

-Nat, widzisz to, co ja?- usłyszała przyjaciółkę i oderwała się od swoich myśli.

-No nie wiem. Ja widzę drzewo, drzewo, drzewo i drzewo…

-Nie głupku, mowie o ty tam!- prychnęła i wskazała coś palcem.

-Aha, widzę- Natalie pokiwała poważnie głową. -To nie było drzewo, tylko krzaczek. Ładniusi, nie?

-Nat, mówię o tym rumowisku kamieni!

Natalie przyjrzała się dokładniej dziwnej skale. Faktycznie. Sterta głazów wyglądała dziwnie. Jakby ktoś celowo próbował coś schować tam na dole.
-Eee, wiesz Lilly, bez urazy, ale mnie nie pociąga myśl, żeby sprawdzić, co jest pod tymi cudnymi głazikami – uśmiechnęła się niepewnie. Lilly potaknęła i dziewczyny minęły skałę wyglądającą jak pięść zaciśnięta i wystająca z ziemi.

Dziewczyny dalej szły prosto, jak najdalej się dało. Było to tak spontaniczne, że aż straszne. Nat nigdy nie posadziłaby Lilly o coś tak…niepoprawnego? Ale jednak szła właśnie przez las, bez niczego nie licząc portfelu i telefonu w szortach. Nie wiedziała, dokąd idzie, ani gdzie jest. Jedynym pocieszeniem było to, że obok jest Lilly. Ta myśl była krzepiąca, bo Nat wiedziała, że przyjaciółka jej nie zostawi.

Zetknęła na nią. Lilly była przerażona i nerwowo obgryzała paznokcie. Jej włosy były jak zawsze idealnie ułożone, grzywka odgarnięta na jedna stronę. Miała na sobie dłuższą bluzkę oraz jak zwykle legginsy. W ręku trzymała sweter, bo było w miarę ciepło. Nagle dziewczyna się o coś potknęła. Nie zdążyła nawet krzyknąć a już znalazła się w powietrzu, zwisając głową w dół. Szarpała się i wołała Nat.

Natomiast Natalie najpierw zmroziło ze strachu, ale potem zrobiła to, co każda prawdziwa przyjaciółka zrobiłaby w takiej sytuacji. Nie… Wcale nie rzuciła się jej na pomoc, ściągając z drzewa. Kto normalny by tak zrobił? Natalie przez chwilę tępo patrzyła się w Lil dyndającą na linie. Jednak po chwili wreszcie odzyskała rozum. Roześmiała się.

-Hahahaa, Lil jesteś genialna. O maj gad, jak to wygląda. Poczekaj wyjmę telefon. Nagram cię -zanosiła się od śmiechu. -Lilluś, tylko uważaj, bo ci się fryzurka zepsuje.

-Natalie, to nie jest śmieszne!

-Jak dla mnie jest i to bardzo mega śmieszne.

Wtedy coś przeleciało jej obok głowy i wbiło się w konar drzewa tuż obok. Dziewczyna wrzasnęła widząc prawdziwą strzałę. Nim zdążyła się odwrócić i sprawdzić, co za geniusz próbuję ją zabić, leżała na ziemi powalona czyjąś silną. Słyszała wrzaski Lilly, ale bardziej obchodziło ją, jaki samobójca przypiera ją kolanem do ziemi.

-Kimkolwiek jesteś, radzę ci się nie ruszać!- usłyszała stanowczy rozkaz.

-Dobra, zauważ, że nawet nie mogę się ruszyć- mruknęła.- Mogę tylko wiedzieć czy teraz mnie zjesz na surowo lub przypieczoną, czy raczej preferujesz złożenie mnie w ofierze swoim pradawnym bóstwom?

Po tych słowach poczuła, że już nie czuje niczego na plecach. Odwróciła się niepewnie i zobaczyła kilkoro nastolatków. Jeden z nich stal nad nią i wyciągał w jej stronę rękę. Widocznie ten samobójca, pomyślała. Chłopak był trochę starszego od niej. Miał na sobie grecką zbroję, a w ręku miecz. Jego ciemnobrązowe włosy sterczały na wszystkie strony. Natalie musiała wpatrywać się w niego widocznie zbyt długo, bo pstryknął jej przed nosem palcami. Zamrugała powiekami.

-Eee, Nat, nie wiem, czemu tak się w niego gapisz, ale mogłabyś mi pomóc?! Ja tu wiszę!!! – usłyszała głos przyjaciółki i natychmiast otrzeźwiałam. Zetknęła na chłopaka i nie wspomagając się o jego rękę podniosła się z ziemi i spojrzała się na niego wymownie.