Życie Heroski (1)

No więc po prologu nadchodzi część pierwsza 😀 Mam nadzieję, że jest lepsza i zastosowałam się do rad. Dedykacja dla Carmel, Celahir, Chione i Mari, które najbardziej mnie zjechały i dały najlepsze rady 😀

Pozdrawiam i miłego czytania (mam nadzieję)

Rano razem z Claire spakowałyśmy nasz skromny dobytek do plecaka. Oprócz mojego koca, kurtki i odrobiny jedzenia znalazły się tam jej pieniądze i paczka i chusteczek. Do pasa przypięłam sobie mój sztylet, a ona w przeciwieństwie do mnie – miecz.

– Diano, gdzie my w ogóle jesteśmy? – zapytała Claire.

– Chyba w Atlancie – odpowiedziałam.

– Więc kierujemy się na północny – wschód – rzekła i ruszyła przed siebie, aby wyjść z lasu, bo to tam właśnie spędziłyśmy noc.

Wyszłyśmy na drogę po jakichś dwóch godzinach wędrowania. Nieopodal był przystanek. Akurat przyjechał autobus. Wsiadłyśmy do niego, a za nami trzech facetów, których przed chwilą wcale tam nie było. Jeden miał na sobie różowy dres w króliczki i kotki, drugi ciemny, elegancki garnitur, a trzeci białe prześcieradło. Dopiero po chwili zrozumiałam, że to starożytna, grecka toga.

– Diano – rzekła Claire, gdy autobus ruszył, chwytając mnie za rękę. Dopiero teraz zauważyłam, jaka jest blada. Drugą wyciągnęła miecz. Po raz pierwszy go zobaczyłam. Był ze Spiżu, a na rękojeści miał wygrawerowane słowo: όνειρο. Ja instynktownie dobyłam sztyletu. W tym samym momencie pierwszy z nieznajomych wyjął drewnianą maczugę, zaś pozostali mosiężne miecze, podobne do tego Claire. Ci ostatni rzucili się na mnie. Wtedy zauważyłam jacy są wielcy – mieli ze dwa metry wysokości. Wbiłam jednemu, który był bliżej, sztylet w bok i poczułam jak wylatuję w powietrze – to on odtrącił mnie tak mocno. Ludzie zachowywali się jakby dopiero teraz zauważyli, że coś się dzieje. Biegali po ciasnym autobusie i krzyczeli. Zobaczyłam jak Claire cięła olbrzyma w dresie na pół, a ten rozsypał się w pył. Prawie w tej samej chwili, że ostatni z nich – ten w todze – biegł ku mnie. Odczekałam chwilę, a gdy był dostatecznie blisko podcięłam go i wbiłam nóż między łopatki. Szybko obróciłam się. W porę by zobaczyć jak moja towarzyszka następnego potwora, tego, który mnie zaatakował, przecięła na pół.

Wokół nas leżał teraz tylko rozsypany pył, ale i on powoli znikał.

Ludzie nie wiedzieli co się dzieje. Wszyscy łącznie z nami i kierowcą, roztrzęsieni wysiedli na najbliższym przystanku. Ciągle jednak poszeptywali:

– Widziałeś to? – pytał jeden.

– Tak, strzelali do siebie, a potem zniknęli – mówił drugi.

Więc to tak naprawdę widzieli. Wariatów, którzy do siebie strzelają. Zawsze dziwiło mnie jak ludzie mogą nie widzieć potworów chodzących sobie spokojnie po takich miastach jak San Antonio. Ale teraz miałyśmy inne sprawy na głowie. Nadal musiałyśmy znaleźć sobie transport na północny-wschód.

Zorientowałyśmy się, że przez ten czas dojechałyśmy do centrum miasta. Przez moje ADHD podróż z lasu do centrum trwała chwilkę.

– Spójrz na niebo – powiedziała Claire.

Podniosłam głowę. Niebo przesłoniły ciemne, burzowe chmury. Zapowiadało się na deszcz.

– Chodź. Musimy znaleźć schronienie – odpowiedziałam i ruszyłam ulicą przed siebie.  Claire poszła za mną.

Minęłyśmy Cantennial Olympic Park. Przystanęłam, patrząc na zielone drzewa oraz krzewy i ludzi zbierających się do domów.

– Olympic Park – zamyśliłam się. – Claire, czy to prawda, że Atlanta to bliźniacze miasto greckiej Olimpii?

– Chyba tak. Skąd wiesz? – spytała zdziwiona Claire.

– Nie wiem – odpowiedziałam, bo to rzeczywiście była prawda. Samo mi się wymknęło.

Claire zamyśliła się, ale po chwili powiedziała:

– Musimy schronić się gdzieś przed deszczem.

Zgodziłam się  nią i ruszyłyśmy dalej, brukowanym chodnikiem. Gdy przeszłyśmy ok. 40 m zaczęło mżyć. Moja przyjaciółka miała pelerynę, a ja wyciągnęłam z plecaka moją nieszczelną kurtkę.

Teraz już truchtałyśmy. Wszystkie sklepy były zamknięte. W końcu znalazłyśmy się przed jakimś sklepem zoologicznym, z czerwonej cegły. Na szyldzie napisane było coś w stylu WEŻY ZWERĘTIA. Przynajmniej tak odkodowała to moja dysleksja.

    Weszłyśmy do środku. Było ciepło, a my byłyśmy przemoczone do suchej nitki, więc było to przyjemne uczucie. Paliło się światło. Ściany były w kolorze zachodzącego słońca. W tej samej chwili z pokoju obok wyszedł facet w różowym garniturze i w kolorowej peruce. 

    – Witam! – powiedział tak radosnym, donośnym głosem, że byłam pewna iż Ci na zewnątrz go słyszeli. – Wygląda na to, że chcecie kupić coś z naszego sklepu „Żywe Zwierzęta”. Nazywam się Dom Medes. Może pomóc wam coś wybrać?

    Pomyślałam, że to dziwne imię. Zachowałyśmy ostrożność.. Nigdy nie wiesz czy twój rozmówca to człowiek czy potwór. 

    – Witam, panie Domie – rzekła Claire. – My chciałybyśmy tylko przeczekać tu burzę, jeśli to nie problem.

    – Ach. Dobrze – odpowiedział, wyraźnie zawiedziony. – Może chcecie zobaczyć moją wspaniałą kolekcję żywych zwierząt? – zapytał na powrót ożywiony.

    – No, dobrze – Claire zerknęła na mnie,a ja pokiwałam głową. 

    – Wspaniale – Dom Medes poprowadził nas korytarzem do innego pokoju. Zapalił światło, a moim oczom ukazało się pomieszczenie o kolorowych ścianach, pasujących do włosów gospodarza. Wszędzie znajdowały się oddzielone parawanami boksy.  W oznaczonym wielką jedynką znajdowały się skrzydlate konie – pegazy, w dwójce lwy, a w trójce sfinks. Boksów i zwierząt było jeszcze więcej, ale opisanie ich zajęłoby mi bardzo dużo czasu. 

    – Kiedyś hodowałem tylko klacze, ale niestety ukradziono mi je, więc rozszerzyłem moją działalność na inne, wszelakie stworzenia – powiedział z dziwnym błyskiem w oku. – A teraz to jest cały mój dobytek – machnął ręką. 

    Następnie przedstawił nam „swój dobytek”.

    – Tu są pegazy. Ten śnieżny to Chione, z błękitną grzywą to Posejdon, czarny Tanatos, a ten brązowy to Rick. Lwy nazwałem po kolei: Demeter, Atalanta i Hippomenes. Sfinks imienia nie ma…. – dalej mówił o innych zwierzętach, ale ja już go nie słuchałam. 

    – Przepraszam, panie Domie – przerwałam mu. Spojrzał na mnie zdziwiony. – Czemu ten boks oznaczony dwunastką jest pusty?

    – Jeszcze nie dostałem, tego szczególnego okazu – powiedział, a ja znów zobaczyłam ten jego błysk szaleńca w oku. – Jestem pewien, że zwierzyna sama do mnie przyjdzie. Moje przeczucia najczęściej się sprawdzają. Wtedy wezmę moją siatkę i złapię w nią ofiarę – wytłumaczył chwytając do ręki wspomnianą siatkę.

     Wtedy zrozumiałam o co chodzi.

    – Claire, za tobą – krzyknęłam, bo moja przyjaciółka była zajęta oglądaniem zwierząt. W samą porę się obróciła i umknęła przed siatką Doma.

    To na nas polował. Chciał herosów. 

    Wyjęłam sztylet, a Claire już trzymała w ręku miecz. Medes znów rzucił się na nas. Claire miała większe pole manewru mieczem niż ja sztyletem, więc wytrąciła mu siatkę z ręki. Jednak on też miał broń. Wyjął miecz, o wiele większy niż ten Claire. Zamachnął się nim na nią, a ja zrobiłam jedyną rzecz, którą mogłam zrobić by ją uratować. Rzuciłam sztyletem. Trafił w jego ramię. Zawył z bólu i spojrzał na mnie z szałem w oczach. Odepchnął Claire, która walnęła o ścianę i osunęła się na ziemię. Wyjął sobie sztylet z ramienia i rzucił go w najdalszy kąt pokoju. Szedł ku mnie, wymachując mieczem. Byłam bezbronna, mogłam tylko cofać się w głąb pokoju. Nagle prawie potknęłam się o coś leżącego na podłodze. Rozpoznałam w tym siatkę, którą Dom próbował nas złapać. 

    – I co – powiedział Medes z rozbawieniem na twarzy – Kiedyś pewien sławny heros ukradł mi moje klacze. Teraz ja porywam herosom zwierzęta i brakuje mi tylko jednego. Mianowicie samego herosa. Teraz będę miał komplet – zaśmiał się szatańsko. 

    Graj na zwłokę – powiedział nagle jakiś głos w mojej głowie. Kiedyś już go słyszałam, ale tylko raz. Wtedy myślałam, że to halucynacje./ Jednak posłuchałam tego głosu.

    – Dom Medes – próbowałam odwrócić jego uwagę ode mnie. – Miałeś klacze powiadasz? I ukradł Ci je pewien sławny heros. Jesteś… – zdusiłam krzyk. – Jesteś Diomedes. Klacze ukradł Ci Herakles, bo miał takie zadanie. Przypomina mi się ten mit! Ale przecież ty żyłeś jakieś trzy tysiące lat temu!

    – Zgadza się, jestem Diomedes. Nie słyszałaś, że zmarli, którzy, pomagają swojej miłościwej pani, otrzymują wolność? Ale wiesz, że teraz niestety muszę Cię zabić. Może twoja koleżanka, będzie milszym okazem – uśmiechnął się szyderczo. 

    Teraz albo nigdy, pomyślałam. Zanim Diomedes zdążył zareagować, schyliłam się i podniosłam siatkę. Zamachnęłam się nią na niego. Był zdezorientowany. To wystarczyło, by wytrącić mu miecz z ręki. Leżał teraz blisko mnie, ale i tak nie umiałam się nim posługiwać, więc tylko kopnęłam go. Syknęłam z bólu. Był bardzo ciężki i nawet kopnięcie mnie zabolało. Wycelowałam kijkiem od siatki i pchnęłam Diomedesa w brzuch. Zatoczył się na podłogę. Wtedy złapałam go w jego własne sidła. Szamotał się i groził, ale ja nie zwracałam na niego uwagi. Podbiegłam do Claire.

    – Claire, Claire obudź się – mówiłam i potrząsałam ją za ramie. 

    – C-co się dzieje? -zapytałą szeroko otwierając oczy i patrząc na Diomedesa.

    – Chodź musimy uciekać – odpowiedziałam, pomagając jej wstać. Rozejrzałam się się po pokoju. Mój wzrok padł na zwierzęta. Pomyślałam, że trzeba je wypuścić, ale były zbyt niebezpieczne. Claire również tam popatrzała.

    – Zostaw to mnie – powiedziała i podeszła do boksów. – Śpijcie! – krzyknęła z taką mocą, że mi samej zaczęły ciążyć powieki, ale szybko zamrugałam i uczucie znikło. Tylko dwa pegazy patrzyły na nią ze zdziwieniem.

    – To nawet dobrze, że nie zasnęły – powiedziałam. – Będziemy miały transport.

    – Ale co zrobić z tymi zwierzętami? – zapytała. – Może zadzwońmy po władze?

    – Dobry pomysł, zabiorą je do ZOO, ale jestem pewna, że stworzenia starożytne, szybko stamtąd uciekną – rzekłam.

    Poszłyśmy do pokoju, który chyba był biurem Diomedesa. Znalazłyśmy tam ulotki Hermes Express, złote monety, jedzenie i inne rzeczy, które mogłyby się nam przydać m.in. latarka i śpiwory. Nie wiedziałam po co komu takie rzeczy w sklepie zoologicznym, ale spakowałyśmy wszystko do plecaka. Potem zadzwoniłyśmy anonimowo po władze, wsiadłyśmy na pegazy i wzbiłyśmy się w powietrze. Ja leciałam na Chione, a Claire na Tanatosie. Byłam ciekawa co zobaczyliby przechodni, gdyby byli na ulicy. Pewnie jakiś helikopter. Moje rozmyślania przerwała Claire.

    – Diano, wyglądasz na zmęczoną. Zdrzemnij się, a ja popilnuję, żebyś nie spadła. 

Chciałam zaprotestować, ale poczułam, że ciążą mi powieki, więc zgodziłam się, nalegając, by przyjaciółka obudziła mnie gdy będzie zmęczona. Oparłam się wygodnie o pegaza i nagle usłyszałam jego myśli.

   Dobranoc.

    Prawie podskoczyłam, nie wiedziałam skąd się wzięły w mojej głowie, ale wiedziałam, że są jego, bo ciągle prychał i w rzeczywistości i w moich myślach. Ale postanowiłam jutro rozwikłać tę zagadkę, bo dziś byłam bardzo zmęczona. 

   Dobranoc, mruknęłam w myślach do konia.

    Po chwili zasnęłam.

Od autora: Chione, imię konia jakby co nie miało na celu obrażenia Ciebie. Zauważyłaś pewnie, że zwierzęta mają imiona postaci mitologicznych, a do śnieżnego konia pasuje mi bogini śniegu 😀