Tydzień herosa. Dzień 3. – środa

A potem ból.

Ból. Ból. Ból.

I hałas. Jakieś dźwięki. Rozmowa?

Tak, rozmowa. Po kilku próbach wydarcia się ze szponów bólu, który najwyraźniej za wszelką cenę chciał rozsadzić mi czaszkę, udało mi się rozpoznać jakieś głosy. Jeden męski… Drugi też. A trzeci? Zdecydowanie damski. A raczej dziewczęcy. Wendy.

Właśnie. Wendy.

Co się stało na imprezie? Zachowywała się naprawdę dziwnie… I jeszcze Ashley…

Ból wzmógł się, obejmując całe ciało, które, jak na złość, akurat teraz dało o sobie znać. Usłyszałem przekleństwo wysyczane przez Pierwszy Męski Głos. Ktoś mnie podniósł.

Znów cisza.

A potem ogłuszający huk.

Otworzyłem oczy.

Pierwsze, co zobaczyłem, to ogień, trawiący samochód. Potem las wokół mnie. A jeszcze potem 4 postacie, spośród których rozpoznałem tylko Wendy. Było z nią dwóch chłopców. Blondyn i brunet, pierwszy z nich siedział koło mnie. Chyba zauważył, że się na niego gapię. Ups.

– Wen, obudził się! – powiedział do dziewczyny.

Drugi z chłopców spojrzał w moim kierunku. Wendy podbiegła i uklękła koło mnie.

– Jake, nic ci nie jest? – spytała, a w jej brązowych oczach widać było troskę.

Razem z blondynem pomogła mi wstać.

– Nie, raczej nie. Ale… – Wtedy właśnie go zauważyłem. Stał jakieś pięćdziesiąt metrów od płonącego wraku. Na oko po czterdziestce, łysy, wychudzony, obszarpany, zakurzony, twarz poorana bliznami, ubranie w ciemnobrunatnych plamach, których pochodzenia raczej wolałbym nie znać. Duże czarne oczy patrzyły się prosto na mnie. I wcale mi się to nie podobało.

– Kto to jest? – Nie ukrywam, byłem przerażony. Reszta dopiero teraz zauważyła nieznajomego. Brunet wyjął miecz. Chwila… MIECZ?!

Dobra. Wiem, że każdy normalny człowiek wydarłby się na mnie teraz, żebym wiał jak najszybciej i jak najdalej stąd. Ale oczywiście moja chora inteligencja od razu zareagowała: ,,Skoro nie używa tego miecza przeciwko tobie, to chyba nie trzeba się tym przejmować, nie, stary?”. I – oczywiście – musiałem się jej posłuchać.

Dziwny facet zniknął. I po chwili znów się pojawił. Ale tym razem 5 metrów ode mnie. Z naprawdę dziwnym uśmiechem na twarzy.

Przestraszony, odsunąłem się o krok. Wendy z brunetem mnie sobą zasłonili. Nieznajomy zaśmiał się gardłowo.

– Miałbym zrobić krzywdę własnemu synowi? – Jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerzył, chociaż wydawało mi się to niemożliwe. Spojrzał na mnie ponad ramieniem Wendy. – Uważaj Jake. Ale tym razem to nie ja jestem zagrożeniem. – Mężczyzna posłał mi ostatni krzywy uśmiech, po czym zmienił się w piasek, który poniósł nagły mocniejszy podmuch wiatru.

Przez chwilę staliśmy jak sparaliżowani. Pierwszy odezwał się blondyn.

– Czy tylko ja wiem kto to był? – głos mu zadrżał. Wszyscy spojrzeliśmy na niego pytająco. Ale on tylko potrząsnął głową. – Najpierw Chejron musi się dowiedzieć.

Wendy wzruszyła ramionami, po czym zerknęła na mnie, jak gdyby dopiero teraz przypominając sobie o mojej obecności.

– David, Alex, chodźcie tutaj – zawołała swoich towarzyszy. – Sądzę, że Jake’owi należą się wyjaśnienia.

***

Aha.

Bogowie greccy nadal istnieją.

Mają dzieci ze śmiertelnikami.

Na przykład mnie.

Był dla nas obóz – Obóz Herosów.

Okej.

David był synem Apolla, Alex – Aresa, a Wendy córką Afrodyty.

Przynajmniej wiem, czemu jest taka ładna… Ale nie przeszkadza mi to. Wręcz przeciwnie.

A moim ojcem jest najprawdopodobniej ten dziwny facet.

… Czy ja coś mówię?

Nie mieliśmy samochodu, ale David powiedział, że do obozu mamy kilka kilometrów, więc pokonaliśmy je piechotą.

Przechodząc obok sosny na wzgórzu zauważyłem śpiącego pod nią smoka. Nic mnie już nie zdziwi.

Pierwszą osobą, która nas przywitała, był Chejron – centaur opiekujący się obozem.

– Wiecie może, czyim Jake jest synem? – spytał, przyglądając mi się z uwagą.

– Tak, ja wiem – David wystąpił z szeregu, który nieświadomie uformowaliśmy. – Morosa.

Alex zakrztusił się.

– Że co?! – odsunął się ode mnie.

Chejron posłał mi pełne smutku spojrzenie.

– Moros jest bogiem gwałtownej śmierci.

Zaniemówiłem.

Brunet prychnął i potrząsnął głową jak dziki kot.

– Gratuluję, Jake. Życzę miłej śmierci.