Nowi herosi

Hej. Jestem Katherina (Kath). Chciałabym wraz z koleżanką w bliskiej przyszłości prowadzić bloga z własną historią z Obozu Herosów. Jestem tylko ciekawa czy mi się opłaca (wiecie, nie jestem w stanie krytykować własnych umiejętności, przynajmniej nie pozytywnie). Oto pierwszy rozdział z pamiętniku mojej heroski. Zapraszam do czytania ;3

Rozdział 1 Nowa (Hope)

To było coś niesamowitego! Obóz rozciągał się na wiele hektarów, a ludzie stojący przy wysokiej, pięknej sośnie wyglądali jak z jakiegoś filmu wojennego. Odziani w zbroje, z orężem w ręku patrzyli na mnie i mojego durnego brata. Co myśmy robili ? Stali oszołomieni przy drzewie i obserwowali otaczających nas herosów. Dokładnie, herosów! Zapomniałam wspomnieć, że jestem córką samego boga podziemia, władcy ciemności – Hadesa. Tak samo jak mój nieznośny braciszek, od strony tatusia. Ohh! Gdzież moje maniery, nazywam się Hope Last. Mam szesnaście lat i od dziś jestem jedną z wielu osób na Obozie Herosów. Tak samo jak Andy Cross, chłopak o którym wcześniej wspomniałam jako o rodzinie. Wiecznie wredny, obrażający mnie, cyniczny dupek !

Wracając do tematu – znaleźliśmy się tu całkiem przypadkiem. Pewnego słonecznego dnia mój „brat” postanowił, że wraz ze swoim przyjacielem Philip’em zabiorą mnie z sierocińca, na małą wycieczkę. Jako młodsza od nich, delikatna dziewczynka bałam się ich zamiarów. Szczerze? Słusznie! Całą trójką udaliśmy się do lasu, jak sądzili chłopcy na grzyby. I wtedy to się stało. Jakby nigdy nic Phil oznajmił nam, że jest pół bogiem, tak jak i my, tylko tyle że nasz boski rodzic się jeszcze nie ujawnił, a on sam zrodził się z Apolla i swojej matki, która aktualnie bierze udział w pokazie mody w Paryżu. Oznajmił także, że jest naszym opiekunem, wysłanym przez pana D. z Obozu dla takich jak my – niezwykłych. Kim jest pan D.? – zadałam sobie pytanie, lecz nie wypowiedziałam go na głos. Byłam zbyt, jakby to ująć, zdziwiona. Czy może wystraszona, że to co mówi jest prawdą, a ja zrodziłam się z połączenia ziemskiej kobiety i samego pana mroku. W końcu bez żadnych większych przeszkód zabrał nas do niesamowitego miejsca. I tak oto stoimy tu, a każdy obecny wpatruje się w powoli wirujący punkt nad naszymi głowami. Hologram przedstawiał bowiem czaszkę. Albo coś innego, nie wiem, nie przyjrzałam się zbyt dobrze. No nie ważne. Kiedy tylko zniknął jakiś mężczyzna, a raczej pół człowiek (wyglądał jak koń, ale miał tułów i głowę ludzką, z tego co pamiętam ze szkoły to takie stworzenia zwano centaurami) poszedł do nas, położył rękę na ramieniu Phil’a i wyszeptał „dziękuję”, po czym blondyn odszedł, a konio-człowiek skierował się w stronę moją i Andy’ego. Cofnęłam się wystraszona i zbita z tropu. Myślałam, że to jakieś żarty, a ty przed moimi oczyma stoi centaur we własnej osobie.

-Witamy was na Obozie Herosów, miejscu w sam raz dla was. Czujcie się tu jak w domu. Ja mam na imię Chejron.- powiedział, po czym wskazał na mężczyznę w pasiastej koszuli, krótkich spodenkach, sandałach, dosyć przy ciele.- To jest pan D., dyrektor Obozu i sam bóg grecki, Dionizos.

Wtedy nie wytrzymałam. Kompletnie załamana nie wiedziałam co robić. Kolana się pode mną ugięły i upadłam na miękką, zieloną trawę. Brat jednak pozostał niewzruszony, coś mruknął do obu mężczyzn i poszedł za przyjacielem i grupką innych osób, zostawiając mnie na pastwę losu. Zawsze wiedziałam, że nie można na nim polegać, ale że aż tak?

W końcu centaur kazał wszystkim się rozejść i poprosił jakąś dziewczynę, by została. Wyglądała niesamowicie! Jej brązowe włosy opadały na pomarańczową koszulkę obozową.

-Adaro, proszę zaopiekuj się nową.- powiedział Chejron, po czym pogalopował do jakiegoś dużego, białego budynku.

Dziewczyna wyciągnęła do mnie rękę, a ja podniosłam na nią utrapiony wzrok i skorzystałam z pomocy. Wstałam i zauważyłam, że owa nastolatka musi być w moim wieku.  Była nieco wyższa, wyglądała na wredną, lecz kiedy tylko się odezwała zmieniłam zdanie. Jej ton był spokojny i … kojący (?)

-Hej. Jestem Adara Black, córeczka Aresa. A ty?

-Hope Last. Córka … -zawahałam się na moment.- … Hadesa.

-Miło mi.- uśmiechnęła się i złapała mnie za rękę.- Co wolisz? Najpierw poznać parę ciekawych osób, czy pozwiedzać? Wiem, że Chejron kazał mi cię oprowadzić, ale chyba nie masz nic przeciwko, bym zapoznała cię z dość ciekawymi ludźmi ?

-Nie, nie mam.- odparłam nadal oszołomiona i szybkim krokiem ruszyłyśmy przez boisko do siatkówki, tym samym mijając budynek do którego udał się centaur (Adara nazwała to Wielkim Domem. Mieszka tam pan D. wraz z tym mężczyzną-koniem) oraz miejsce, gdzie mięli zajęcia z rzemiosła, cokolwiek to znaczy.

Ad pokazała mi mały teatr grecki, skałkę wspinaczkową, piękne jeziorko, jadalnię, domki obozowiczów, arenę do walk, zbrojownię. Było tego tak dużo, że podobno nie wszystko jeszcze zwiedziłyśmy. Na szczęście obiecała mi, że jeszcze będę miała czas na poznanie szczegółów oraz najskrytszych zakamarków tego miejsca. Opowiedziała mi jak sama znalazła się na obozie, jakie przygody przeżyła, miejsca odwiedziła. Chciała mnie jeszcze przedstawić swojej przyjaciółce, zważając na to że (jak się okazało) nam jej chłopaka, którym jest Philip. Współczuję dziewczynie. Niestety na poznawanie nowych twarzy zabrakło nam czasu, gdyż nadszedł czas na kolację. Wszyscy zebrali się w jadalni, zaraz za domkami pół bogów i zajęli odpowiednie stoliki. Jak na złość byłam zmuszona na towarzystwo mojego „brata” i jego cynicznych uwag. Wzięłam jedzenie i chciałam zasiąść do posiłku, kiedy Adara podpowiedziała mi, że należy wcześniej złożyć ofiarę bogom. Podeszłam zatem do ogromnego ogniska i wrzuciłam doń. Połowę zawartości mojego talerza, bo jakoś nie byłam szczególnie głodna, prosząc w myślach „Hadesie, ojcze jedyny, pomóż mi przetrwać, dodaj mi sił by oswoić się z ludźmi, miejscem i sytuacją. Mam nadzieję, że to nie jest jeden wielki żart i naprawdę wreszcie mam rodzinę.”

Kiedy ofiara była złożona, a modlitwa odmówiona usiadłam do stolika, który wskazała mi nowa koleżanka. Siedział już tam jeden chłopak, wyglądał na około piętnaście lat. Miał kruczo czarne włosy, obozową koszulkę jak każdy oprócz mnie i Andy’ego (do czasu) oraz przygnębiony wyraz twarzy. Kiedy usadowiłam się na ławeczce spojrzał na mnie ciemnymi oczyma i powiedział:

-Hej. Jestem Nico di Angelo, a ty?- pogrzebał trochę w misce płatków i dodał szybko, zanim zdążyłam odpowiedzieć.- Fajnie, że będę miał rodzeństwo w pokoju. Od czasu odejścia siostry jest mi tak jakoś hmm … Nudno i smutno samemu.

-Mhm .. Skąd ja znam to uczucie.- spojrzałam przelotnie na starego brata, który składał ofiarę z naleśników.- Jestem Hope Last.

Kolacja przebiegła w ciszy i spokoju, nawet wścibski zawadiaka powstrzymał się od niepotrzebnych komentarzy, czy żartów. Po posiłku Nico pokazał nam nasz nowy dom, a Chejron poinformował mamę Andy’ego oraz dyrektorkę sierocińca, w którym mieszkałam i wychowałam się (matka zostawiła mnie gdy miałam osiem lat i niechcący zabiłam naszego kota, nawet go nie dotykając. Zorientowała się, że jestem córeczką Hadesika i mnie porzuciła na ulicy), , że znaleźliśmy nowy dom i nic nam nie grozi. W przypadku tego idioty jego rodzicielka wiedziała o co chodzi i jedynie ze mną był mały problem, który został rozstrzygnięty przez Dionizosa.

Tego dnia pierwszy raz spokojnie zasnęłam. Nie bałam się, że inne dzieciaki mnie zabiją, czy cokolwiek innego się stanie. To miejsce było bardziej … jak raj, niż ten mroczny, straszny dom dziecka na skrzyżowaniu najniebezpieczniejszych ulic na Manhattanie w starej kamienicy.

Rano obudziły mnie ostre promienie słońca. Otworzyłam oczy i od razu zasłoniłam je dłonią. Jęknęłam i usiadłam na obozowym łóżku, czarnym i mrocznym, po czym rozejrzałam się po ciemnym pokoju. Nikogo już nie było.
Nagle do domku wpadła Adara, trzymając w ręku pomarańczową koszulkę.
-No śpiochu! – powiedziała. – Czas wstawać, już ósma. Zajęcia już dawno trwają, Phil i twój brat świetnie bawią się na łucznictwie.
Spojrzałam na nią z nie dowierzaniem w oczach. Jednak to wszystko nie było snem i jestem pół boginią, znajdującą się na obozie dzieci pół krwi.