Długopis

Dla Mari, wszystkich, którzy wciąż nie wyrośli z wykreślania dni do wakacji i dla tych, którzy nagminnie żebrzą po klasie o długopis. Oto, co może się stać.

Niebo tamtego dnia było koloru owsianki. To mógł być dla niej znak, ponieważ – wbrew wszystkim zapewnieniom babci o witaminach, wapniu i innych takich – nienawidziła owsianki. Myślę, że gdyby tamtego dnia niebo było  standardowo niebieskie, albo chociaż błękitne, wszystko potoczyłoby się inaczej.

Coral obudziłaby się w doskonałym humorze i od razu wyskoczyła z łóżka. A tak – spojrzała na obrzydliwe niebo w kolorze znienawidzonej owsianki, wpadła w pesymistyczny nastrój, wyłączyła budzik i zamknęła oczy jeszcze na dziesięć minut. Gdyby była wtedy optymistycznie nastawiona – zapakowałaby się spokojnie, sprawdziła, czy wszystko na pewno zabrała i spokojnie zjadła śniadanie. Ale nie.

Po tych dziesięciu minutach w łóżku, Coral stwierdziła, że istnieje realne zagrożenie spóźnienia na pierwszą lekcję. Wyskoczyła szybko z łóżka, wrzuciła do plecaka pierwsze podręczniki, jakie wpadły mi w ręce i pognała zjeść w pośpiechu płatki na zimno.

Gdyby niebo było niebieskie, nie weszłaby wtedy na matematykę spóźniona, nie zostałaby za karę odpytana. Nie dostałaby jedynki psującej całą średnią i, wyjmując książki, stwierdziła, że nie wzięła piórnika.  Nie pożyczyłaby też szeptem zniecierpliwionego Simona o długopis. A on na pewno by jej go nie dał, kręcąc przy tym nosem. Ale stało się.

Bez jedynki, jeszcze bardziej psującej jej humor, nie zdenerwowałaby się na niezdarnego Petera, nie wyzwałaby go od słoni i nie wdała się w bójkę. On nie sprzedałby jej ciosu w twarz. Nie dostałaby wtedy krwotoku z nosa i nie pobrudziłaby nowej bluzki „pożyczonej” od siostry. Jednak dostała jedynkę, pobiła i została pobita przez Petera i zachlapała krwią siostrzane ubranie.

Po lekcjach, nie pokłóciłaby się z siostrą „garderobianą”, której lekcje kończyły się akurat o tej samej porze, co Coral, o ukradzioną i zniszczoną bluzkę. Nie założyłaby zdenerwowana słuchawek i nie puściła w nich na cały regulator jakiegoś starego kawałka Nirvany. Rozglądałaby się wtedy dookoła i obgadywała z siostrą wuefistę, który sprawił sobie dres. Jej oczy nie byłyby utkwione w martwym punkcie gdzieś przed nią i szybciej by się zorientowała, że po drugiej stronie ulicy idzie kolega z ławki, Simon. Nie rzuciłaby wtedy siostrze w pośpiechu  „Czekaj!”. I z całą pewnością rozejrzałaby się po asfaltówce pędząc, by oddać pożyczony pisak.

Nie brnęłaby na oślep przez ulicę, nie rozglądając się na boki i grzebiąc jednocześnie w plecaku w poszukiwaniu długopisu. Nie wyjęłaby go w momencie, gdy przez ryk Curta Cobeina w słuchawkach przebiłby się głośny pisk opon. Nie poczułaby nagłego bólu w prawym boku i nie upadłaby na ziemię, wciąż ściskając w ręku nieszczęsny długopis. Nie leżałaby oszołomiona na ulicy, a po podniesieniu wzroku nie ujrzałaby kobiety w ciemnych okularach, wychodzącej pośpiesznie z samochodu i odwijającej z głowy jedwabny turban, odsłaniając nie włosy, a… węże.

Nie wystrzeliłaby pędem do siostry, nie pociągnęłaby jej za rękę i nie pognałyby razem w kierunku domu, bo nie byłoby takiej potrzeby. Jej siostra, Alissa, nie wyszarpywałaby jej się z żelaznego uścisku nie wiedząc, dlaczego uciekają na złamanie karku przed goniącą je kobietą. Nie uwolniłaby w końcu ręki, nie zatrzymałaby się i odwróciła. Nie napotkałaby przerażających oczu kobiety, która nie zrzuciłaby okularów. Nie zostałaby zamieniona w kamień.

Coral nie biegłaby w ucieczce przed Meduzą, bo ta by jej nie ścigała. Nie wychyliłaby ręki, żeby uścisnąć siostrę i nie znalazłaby na jej miejscu powietrza. Nie odwróciłaby się nagle, zdjęta lękiem i nie zobaczyłaby sto metrów dalej przewróconej figury kamiennej o kształcie siostry. Nie przypomniałaby sobie mitu o Meduzie. Nie zatoczyłaby się do tyłu pod wpływem lęku, przeraźliwego osamotnienia i rozpaczy z pustymi oczami wbitymi w martwą siostrę. Nie wpadłaby plecami na chłopaka we fioletowej koszulce. On nie wyciągnąłby miecza i nie odciągnąłby od niej Meduzy. Bo by jej tam nie było.

Coral nie ocknęłaby się z amoku i nie uciekła, potykając się o własne nogi. Nie dotarłaby do domu targana wszystkimi najgorszymi emocjami, tylko zadowolona z piątki z angielskiego, a jej jedynym zmartwieniem byłoby ukrycie przed siostrą podprowadzonej bluzki.

Dwa tygodnie później nie zjawiłby się w jej domu jakiś chłopak z owłosionymi nogami i nie zabrałby jej do miejsca zwanego Obozem Herosów. Nie byłaby tam znana jako aspołeczna wariatka z uprzedzeniem do słuchawek, Nirvany i lękiem przed długopisami. Ale stało się inaczej. Pamiętnego dnia niebo było w kolorze owsianki, a ona nie wzięła długopisu i wszystko potoczyło się inaczej.