Cyberbully

Napisane pod natchnieniem filmu pt. „Cyberbully”(PL: „Cyber-prześladowca”). Odpowiemy sobie w tym opowiadania na pytanie: czy herosi, gdyby naprawdę istnieli, byliby nękani przez potwory, także za pomocą Internetu…? Dla… Meli. Za to, że jest.

„Gdybyś nie zamieściła tego filmu, to ja znalazłbym cię na podłodze, w łazience. Martwą.” ~ Cyberbully

Nie wiem, kim jesteś. Jesteś Daniel Hampshire? Wątpię.

Jeszcze kilka dni temu wmawiałeś mi, iż jesteś moim rówieśnikiem, że także masz problemy, z którymi nie umiesz sobie poradzić. Opowiedziałam Ci o wszystkim. O samobójstwie mojego brata, o tym, jak pierwszy raz uderzyła mnie matka, o śmierci ukochanego psa… O braku akceptacji wśród osób, w miejscu, do którego niedawno się przeprowadziłam. Także o tym, jak po raz pierwszy się pocięłam. Wypaplałam Ci oczywiście też to, iż jesteś półboginią! O tym, jak źle walczę, jak śmieją się ze mnie z Obozu Herosów… Jak stamtąd uciekłam. Jaka byłam głupia… Podtrzymywałeś mnie na psychice. Trzymałeś przy życiu. Pomogłeś mi.

Ale nie wiedziałam, kim jesteś.

Żyłam przekonaniem, że gdzieś tam, po drugiej stronie, siedzi samotny chłopak, który tak samo, jak ja nie umie poradzić sobie ze swoim życiem, wszystko go przytłacza… Jest smutny, znajduje się w otchłani, z której mogę wyciągnąć go tylko ja. Myślałam, że to samo wrażenie odnosisz, w stosunku do mnie.

Jednak nadal nie wiedziałam, kim jesteś.

Pewnego dnia zajrzałam na stronę, na której udzielaliśmy się my oboje, oraz także moja tamtejsza klasa. Nigdy nie zapomnę, co wtedy ujrzałam. Pisałeś o mnie rzeczy, których nigdy nie robiłam. Kłamstwa… Paplałeś także o moich sekretach, rodzinnych tajemnicach. Otworzyłeś w moim sercu ranę, która bolała coraz mocniej z dnia na dzień. Pierwszego dnia myślałam, iż może się upiłeś, lub że ktoś włamał się na Twoje konto… Lecz po kilku dniach przestałam szukać dla Ciebie wytłumaczenia. Gdy napisałam na Twoje skrzynkę prywatną wiadomość, a Ty nie odpisałeś, utwardziłam się w przekonaniu, że robisz to celowo. Ja, kretynka o wszystkim  Ci opowiedziałam. Codziennie wchodziłeś na tę stronę i sypałeś z rękawa kolejną porcją informacji o mnie, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Moja klasa zachowywała się potwornie. Nie dawała mi litości, wrednie komentując wszystko, co pisałeś o mnie. Wykasowałam całą historię czatu, w której brałeś udział, z nadzieją, że zapomnisz o czymś. W końcu została Ci już ostatnia moja tajemnica… Moje olimpijskie pochodzenie. Wszystko miałeś udokumentowane na filmie z Obozu Herosów, który wredni bracia Hood wrzucili na YouTube’a. Wysłałam go niegdyś Tobie, z nadzieją, iż mnie pocieszysz i powiesz coś złego na ich temat. Na tym filmie byłam upokarzana przed cały Obozem. Wszystko było tam opowiedziane z przerażającą dokładnością, każda plotka/informacja/prawda o mnie, była poprzedzona potwierdzający ją nagraniem. Wysyłam Ci prośby, byś się zlitował i nie wstawiał filmiku na tę stronę. Rzecz jasna – nie posłuchałeś mnie i go wrzuciłeś. Moja klasa komentowała to, w straszny sposób, zresztą, jak wszystko, co pisałeś, w związku ze mną. Ledwo to wytrzymywałam…

A ja cały czas nie wiedziałam, kim jesteś.

Od tego momentu przestałam chodzić do szkoły. Nic nie jadłam i nie piłam. W moim domu nikogo nie było dniami. Ojciec rozbił się na motorze, kilka dni po moich narodzinach, ukochany pies zdechł, brat popełnił samobójstwo dawno temu, a macocha pracowała od poniedziałku do piątku, w innym kraju i wracała do domu tylko na weekendy. Na wyśmiewaczy z Obozu nie miałam nawet co liczyć. Przecież mnie nienawidzili, uważali za zbędnego śmiecia. Nie miał mnie kto pilnować. Nie miał mnie kto kochać. Nie miał mi kto pomóc…

Cięłam się jeszcze więcej, robiłam już to niemal nałogowo – jak na ironię – używając noża, który dostałam w Obozie Herosów, by służył mi za broń. Zaczynałam wyglądać, jak śmierć. Płakałam, niczym bóbr – rzewnie i godzinami. Nie mogłam spać, więc by zapaść w choćby krótką drzemkę, musiałam brać środki nasenne. Jedna tabletka nie działała, więc dziesięciokrotnie zwiększałam porcję. Brałam też wiele środków uspakajających. Rzecz jasna, dawka, którą – w dodatku dożylnie – brałam, była powiększona. Po dwóch godzinach opanowania i zamulenia, zaczynało mi po nich łomotać serce, byłam w stanie nawet zemdleć. Gdy mama wracała na weekend do domu, udawałam ciężko chorą. Zresztą nietrudno mi było, bo ja BYŁAM chora.

A to wszystko było przez Ciebie.

A ja nawet nie wiedziałam, kim jesteś…

Ostateczny cios zadałeś mi wczoraj wieczorem. Myślałam, że nie może być już nic gorszego od filmu z wytwórni „Bracia Hood & spółka”. Myliłam się. Na moim privie, napisałeś mi prawdę o moim bracie. O samobójcy. Co z nim zrobiłeś. Jak zniszczyłeś jego psychikę. Jakich argumentów użyłeś. Jednak żeby mnie dobić, na czacie, dla wszystkich użytkowników strony, od której wszystko się zaczęło opowiedziałeś, kim jest naprawdę moja macocha. Moja klasa myślała, iż żartujesz, więc komentowała to złośliwie. Ale mnie to zastanowiło. To tłumaczyłoby jej czasami dziwne zachowanie… Wtedy znów zaczęłam płakać.

Później jeszcze raz zaczepiłeś mnie na privie. Tym razem po to, by powiedzieć mi, iż to Ty zabiłeś mojego ojca. Z jakiejś przyczyny miałam pewność, iż mówisz prawdę. Znienawidziłam Cię. Z wszystkich użytkowników, nikt nie stał za mną. Wszyscy byli za Tobą. Łącznie z moją klasą, która znała Cię tylko ze złośliwych komentarzy i sypaniem informacji, względem mnie. Podjęłam ostateczną decyzję – kolejnego dnia chciałam się zabić. Było tylko jeszcze jedno do zrobienia… Napisałam ostatni w życiu post.  

„Nie wiem, dlaczego mnie tak nienawidzicie. Nie mam pojęcia, co Wam takiego zrobiłam. Nie mam pojęcia, czemu byliście dla mnie tacy okrutni. I wiecie co? Ulżę Wam. Jutro nie będzie mnie już na tym świecie i przestanę Wam wreszcie wadzić.”

Chwilę potem wkłułam sobie w żyłę igłę ze środkiem usypiającym i zapomniałam o wszystkim…

Wtedy też nie wiedziałam kim jesteś…

Teraz stoję przed lustrem w łazience i patrzę na cień dawnej siebie. Czy to ja, czy już nie? Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Zapadłe, wyblakłe oczy, wychudzona, szara, pozbawiona wszelkich kolorów twarz… Wypadające, przerzedzone włosy, moja maleńka, niemal anorektyczna i zgarbiona sylwetka.

– Wyglądam, jak żywa śmierć, prawda? Widzisz co ze mną zrobiłeś?! Przyjrzyj się dokładnie, bo za chwilę mnie już nie będzie… – Nawet nie zdaję sobie sprawy z tego, iż wykrzykuję te słowa na głos.

Po chwili mój krzyk zamienia się w szaleńczy płacz. Upadam na kolana. Dlaczego mnie tak nienawidzisz? Dlaczego nikt nie potrafi mnie zaakceptować?  Dlaczego mi to zrobiłeś?! Takie pytania cisną się w mojej głowie, lecz nie ma już siły na nic. Nawet na oddychanie. Odebrałeś mi tę siłę! Siłę do życia! Początkowo ciągnąłeś mnie za rękę, usiłując wyrwać mnie z rozpaczy. A teraz…? Teraz zepchnąłeś mnie w jej czarną otchłań, a ja nie mam siły wznieść się w powietrze. Mogę już tylko spadać…

Chowam twarz w dłoniach. Obok mojej dłoni stoi na ziemi nie napoczęte opakowanie wypełnione białymi tabletkami. Środki nasenne. W zbyt wielkiej ilości mogą zabić. Dotąd tylko mocno mnie osłabiły. A ja chcę czegoś więcej. Chcę umrzeć… Wysypuję na dłoń wszystkie białe kulki. Po raz ostatni patrzę w swoje odbicie. Chwilę później zaczynam połykać miarowo coś, co miało pomóc mi w problemach ze snem, a stało się w moich rękach narzędziem do samobójstwa. Wzrok mi się zamazuje. Trwa to ułamek sekundy. Potem upadam na ziemię, nie czując, nie widząc, nie słysząc… Nie żyjąc.

Już wiem kim jesteś – jesteś potworem.

Mantikora pochyla się zadowolona, nad martwym ciałem córki Nemezis. W ten łatwy sposób wykończyła już kolejnego herosa! Nie musiała nawet wychodzić z domu. Po prostu – pijąc herbatę, zajmowała się zamykaniem w pułapce własnego umysłu, przygnębionej półbogini. To było takie łatwe… Mantikora śmiejąc się wyszła z domu samobójczyni.

***

– Jessie? Kochanie, wróciłam! Jessie?! – zdziwiona macocha stoi w drzwiach domu.

Nie ma przy sobie kluczy, liczy, że otworzy jej pasierbica. Ale w domu trwa cisza… Kobieta chwilę szarpie się z klamką, ale gdy mocno ją naciska, zamek puszcza.

– Jessie? Jessie?! Gdzie jesteś?! – Odpowiada jej głucha cisza.

Macocha wbiega po schodach, zrzucając po drodze z nóg, buty na wysokim obcasie. Wpada, jak burza do pokoju przybranej córki. Na biurku stoi otwarty komputer. Kobieta przez chwilę patrzy na wpisy osób z klasy dziewczynki. Są straszne. Bestialskie. Nieludzkie. Typu: „Jess, ty blond suko, jesteś tak brzydka, że Twój brat nie mógł znieść twojego widoku i z rozpaczy się zabił.” Ale ten komentarz był chyba najłagodniejszy…

Rozgląda się panicznym wzrokiem po pokoju. Nigdzie nie widzi pasierbicy. Nawołuje ją coraz głośniej, ale Jessie nie ma.

Uciekła? Nie, była na to zbyt rozsądna. Co się z nią stało w takim razie? Macocha przesuwa palcami po blacie biurka. Widnieje na nim zaschnięta krew. W oczach kobiety pojawiają się łzy. Jej kochane dziecko, ostatnia pozostała jej na świecie osoba… Syn się zabił. Mąż zginął w wypadku. Oboje ją zostawili.

Nagle dostrzega uchylone drzwi do łazienki. Wchodzi tam.

Jessie leży na podłodze. Nie oddycha. Jest martwa. Obok niej spoczywa pusty słoiczek po środkach nasennych. Jej opiekunka dopiero teraz widzi, jaka dziewczynka jest wymizerowana. Na zapadłych policzkach widnieją ślady łez. Nie ma połowy włosów. Jej silnie wychudzona sylwetka wyraźnie odcina się na klinicznie białej posadzce. Macocha zaczyna sobie przypominać, że zawsze, gdy wracała na weekend do domu, Jessie mówiła, iż choruje. Nie bardzo zresztą mijało się z to z prawdą.

– Mój skarbie… Moje słoneczko… – przybrana matka pada na kolana obok samobójczyni i chowa twarz w jej włosach.

Cierpienia, po stracie kolejnej ukochanej osoby nie da się opisać. Jest to jednak najstraszniejszy okaz cierpienia. Obezwładnia człowieka, sprawia, że ten nie ma już po co żyć.

Jej dziecko – półbogini.

Jej dziecko – samobójczyni.

Jej dziecko – najukochańsza osoba pod słońcem…

Jeszcze długo, po tym kobieta tuliła w ramionach martwą dziewczynkę, a tego, jak cierpiała nie dało się opisać…

Mam nadzieję, że się podobało. PS: jeśli to opko też będzie rozakapitowane, nie wińcie mnie za to! To nie moja wina, tylko bloga lub mej loffcianej skrzynki mailowej. Btw: powtórzenia celowe.

Buziaczki

Chione