Co by było gdyby (4)

I oto jest kolejna część moich wypocin.  Mam nadzieję, że ktoś to w ogóle przeczyta. Jest z dedykacją dla Chione, Miriam a także dla geniusza ukrytego pod kryptonimem Mosqa. Wiem, że jest to w 99% dialog, ale tak miało być.                

                                                                                          Mam nadzieję, że nie zaśniecie podczas czytania.

A ponieważ ostatnia część była baaaardzo dawno temu zamieszczam tu jej końcówkę.

Na końcu Sali znajdowało się podwyższenie. Na nim mój brat siedzący na najważniejszym krzesełku w Egipcie, Amos przysiadający na stopniach u jego stóp (dżisas, ale to głupio brzmi!) oraz Ziya stojąca przy tronie. Wszyscy żywo dyskutowali.

– Musimy go szukać – upierał się Carter.

– Po pierwsze, nie wiemy gdzie on jest – zaprzeczała Ziya. – Po drugie, najpierw trzeba wezwać magów do pomocy i wszystko im wyjaśnić. Cześć Sadie! Po trzecie zanim twoja siostra się ocknie i tak nie możemy nic zrobić.

– Oho – mruknęłam do siebie. – Następna, co śpi na stojąco.

– Zyia ma rację – poparł dziewczynę Amos.

– Hallo ja tu jestem! – krzyknęłam.

– O, Sadie wstałaś! – krzyknął Carter.

– Normalnie magię odkryłeś – odparłam.

– Dobra – odezwał się Amos. – Jak już jesteś to możemy zaczynać.

– Ok – odparłam. – Zacznijmy od tego, co się stało z Setne jak już odpłynęłam?

– Znikł był – Zyia w końcu się obudziła. Radujmy się!

– A dokładniej –drążyłam.

– Dennis próbował rozwiązać Amosa, ale trafił w Setne, któremu to z kolei odwaliła szajba i zaczął walić na lewo i prawo świetlnymi bombami a szczególnie upodobał sobie ciebie, bo dostałaś dwa razy – wyjaśnił Carter. – Chyba ma do ciebie żal o to, co stało się przy tym obelisku na Morzu Chaosu.

– Wystarczy mi – stwierdziłam. – Musimy opracować plan.

– Jakieś pomysły gdzie mógł uciec – ech, Zyia ty racjonalistko. Czemu musisz same suche fakty zapodawać?

– Nie wiem gdzie uciekł – stwierdził Amos. – Ale wiem, jaki może być jego następny cel.

– Jaki? – chyba każdy zadałby pytanie, które wyrwało się nam wszystkim.

– Empire State Building – Amos utkwił oczy w niewidocznych drzwiach Sali. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Wzrok miał nieobecny. Skupiłam moc Izydy i wsłuchałam się w jego myśli. ,,Powiedzieć czy nie? Pomóc czy olać?  Nie mogę go chyba zostawić, ale nie mogę też wyjść sobie ot tak z pierwszego nomu nie zabezpieczyć korytarzy.’’ Na moment straciłam koncentrację, tak mnie zaskoczył. Ale szybko wskoczyłam z powrotem w myśli stryjka. ,,>>Zniszczę twojego ojca, zniszczę bogów i ich kulturę. Wyplenię wszystko, co jest ci drogie. Obóz przestanie istnieć. Tak samo, jak cała twoja rodzina. Dołącz do mnie, a masz szanse ocalić najbliższych<<’’ Rozpoznałam ten głos i omal nie zemdlałam. To Setne. Tylko co to za Obóz? Ojciec Amosa? Czemu zastanawia się czy nam powiedzieć? Czemu waha się czy pomóc? Czemu Setne mówił o bogach jakby miał na myśli bogów innych niż Egipscy? Słuchałam dalej. ,, Jak oni to przyjmą? Przecież  uczyli się że to mity, że ojciec i inni nieśmiertelni to tylko wymysły. Że mój świat nie istnieje…’’ W tym momencie nie wytrzymałam.

– Jaki twój świat? Jaki Obóz? Czemu boisz się powiedzieć? Czemu wahasz się czy pomóc? Czemu Empire State Building? Czemu ,, ojciec i inni nieśmiertelni’’? Jakie mity?

Wszystkich dosłownie zamurowało. Amos stał i gapił się na mnie z oczami wielkimi jak talerze do pizzy.

– No tak – westchnął. – Nie sądziłem, że to nadejdzie tak szybko. Musimy coś sobie wyjaśnić. Ja nie jestem do końca człowiekiem.

– Ja i Walt też nie – odpaliłam.

– Nie o to chodzi.  Wy jesteście bożkami. Ja nie. Jestem…

– Jestem… – urwał.  Zaczynało mnie to wnerwiać.

Od godziny siedzieliśmy w Sali Wieków a ja usiłowałam wyciągnąć z Amosa to, czego uparcie nie chciał mówić wprost. Wiedzieliśmy już, że nie jest do końca człowiekiem i jąkając się i przerywając co cztery sekundy usiłował jakoś nam to wyjaśnić. Cóż, znacie mnie, więc pewnie wiecie, że długo tak nie wytrzymam. I macie rację.

– Mam dość – oświadczyłam wreszcie. – Nie zamierzam się bawić w zgadywanki i niedopowiedzenia. Powiesz sam czy mam cię do tego zmusić? – zamurowało ich. Ale z drugiej strony chyba już się przyzwyczaili.  A groźba najwyraźniej poskutkowała, bo Amos nabrał powietrza w płuca.

– Ja… – no nie wierzę, znowu urwał. – Co wiecie o bogach greckich?

– Yyy – Cartera też najwyraźniej to pytanie mocno zdziwiło(i jest to określenie baaardzo delikatne) – Że to mity?

– Zaczekaj – niemal widziałam trybiki obracające się w głowie Zyii. – Ty chyba nie chcesz nam  powiedzieć  że…

– Tak – powiedział poważnie Amos. – To nie są mity. Bogowie greccy istnieją, mają dzieci ze śmiertelnikami. Na przykład Jazona  i  Perseusza…  Ja… Ja jestem takim dzieckiem.  Herosem. Synem Zeusa. Tak jak wasz ojciec.

– Czy ty se jaja robisz??? – no co? Standardowa reakcja nie czepiać się mnie. – Bo o ile mi wiadomo, to Prima Aprilis było 1 kwietnia, jakieś 3 miesiące temu

– Czekaj Sadie – Carter najwyraźniej uparcie usiłował przypomnieć sobie coś, czego chyba nie uczył się z tatą. – To by miało sens… Magia chaosu… Burze, błyskawice…

– Chyba wiem o co ci chodzi…Czy Zeus to nie był czasem ten kolo od piorunów? – spytałam, bo właśnie Izyda podsunęła mi wspomnienie z lekcji, na których przerabialiśmy mitologię. Najniższy i najdrobniejszy chłopak w klasie siedzący na największym krześle z owiniętym folią aluminiową zygzakiem. – Ten, co siedzi i rządzi tam tym całym zbiorowiskiem i jak mu się coś nie podoba to wścieklizna się objawia? – po niebie przetoczył się grom.

– Sadie – ostrzegł mnie Amos nerwowo spoglądając na sufit. – Uważaj lepiej z takimi uwagami.

– Bo co? Ja też jestem boginią  – powiedziałam wysuwając do przodu podbródek.  Wniosek:  Izyda + moja buntownicza żyłka + jakiś bóg który mi grozi = Sadie odwala.

– Dobra zostawmy ten temat – z twarzy stryjka wyczytałam, że myślami jest daleko. – Musimy ostrzec bogów i Chejrona.  Nie poradzą sobie z atakiem Setne.

– A tak na marginesie czemu Empire State Building? – Spytał milczący dotąd Walt.

–  To tam znajduje się teraz Olimp. Siedziba bogów  – odparł lakonicznie Amos.

– Ale po co egipski mag miałby atakować greckich bogów – spytał Carter. Ostatnie słowa wypowiedział jakby jeszcze nie do końca wierzył, że to prawda.

–  Egipt upadł kiedy rzymianie tu wkroczyli. – wyjaśnił najwyższy lektor. –  Śmiertelnicy są święcie przekonani , że wpłynęła na to Kleopatra i jej zły wybór w rzymskiej wojnie domowej. Prawda jest jednak inna. Rzymianie przynieśli tu swoich bogów. Greckich. Olimpijczycy pokonali Ra i jego lud. Stworzyli Kamień Mocy zwany też Kamieniem Pokoju .  Nawet śmiertelnicy nadali mu swoją nazwę: Święty Graal. Nie mają pojęcia co to jest, ale czują że jest ważny.  W nim zawarta jest moc, która trzyma we wszechświecie Ra i jego poddanych. Graal jest symbolem umowy. Jeśli Egipcjanie będą nieposłuszni, zbuntują się, ujawnią, wtedy ojciec zniszczy kamień, a wraz z nim siłę trzymającą bogów Egiptu na świecie.   Setne pragnie zniszczyć Ra i pozostałych. Skoro najprostsza droga, powstanie Apopisa, została na dobre zamknięta spróbował tej drugiej. Bardziej niebezpiecznej.

– Zniszczy Graal – wyszeptała Ziya. – Jeśli go odnajdzie nic nie zdoła nas uratować.

– To co robimy? – spytał Carter. Chyba zdążyliśmy się już przyzwyczaić do ratowania świata.

– To chyba oczywiste – Amos spojrzał na Cartera jakby mój brat uciekł z wariatkowa. Tak na marginesie też mam czasem takie wrażenie. – Idziemy pogadać z Zeusem.