Życie heroski (Prolog)

    Przez chwilę myślałam, że przede mną stoi następny potwór. Ostatniego czasu walczyłam już z wieloma, uzbrojona tylko w sztylet, który znalazłam na wysypisku, gdzieś koło Gila Claw w Arizonie.

    Ale myliłam się.

    To była dziewczyna. Miała długie, rude włosy, które dziwnie kontrastowały z jej ciemnoniebieskimi oczami.

    Uśmiechnęła się do mnie.

    – Witaj – rzekła.

    Słówko o mnie. Nazywam się Diana Harren i mam dwanaście lat. Przez około miesiąc błąkałam się po Ameryce, w poszukiwaniu miejsca, w którym mnie zaakceptują. O ile ktoś w ogóle zaakceptowałby dziewczynę z  ADHD i dysleksją.

    – Kim jesteś? – zapytałam.

    – Nie poznajesz mnie? – odpowiedziała.

    Rzeczywiście poznałam ją. Była dziewczyną z moich snów. Nawet ubrana była tak samo. Miała czarną pelerynę, a pod nią czerwony T-shirt i jeansy.

    – Śniłam o tobie – powiedziałam.

    – W ostatnich czasach spotykam dużo osób podobnych do ciebie. Nie wiedząc czemu oni zawsze o mnie śnią.

    – Wiesz kim jestem? – zapytałam z nadzieją.

    – Jesteś herosem, półbogiem, półczłowiekiem. Twój ojciec lub matka jest Olimpijczykiem

    – Ale przecież bogowie nie istnieją.

    – Ależ istnieją! I ja i ty jesteśmy ich dziećmi.

    – Ja nawet nie wiem kim ty jesteś!

    – Ach, zapomniałam. Mam na imię Claire. Dowiedziałam się, że jest takie miejsce jak Obóz Herosów. Musimy się tam dostać.

     Zgodziłam się z nią. Powiedziała mi, że Obóz jest gdzieś na Long Island. Musiałyśmy przemierzyć kawałek kraju, jednak najpierw chciałyśmy odpocząć i położyłyśmy się spać pod gwiaździstym niebem.

Koniec 😀 Mam nadzieję, że się podobało ;P Jakby coś to wybaczcie za błędy