Wyniki konkursu Półbóg pisze swój pamiętnik

Jak zwykle jury miało potwornie ciężkie zadanie – prac spłynął ogrom i wszystkie były wyjątkowe. Dlatego jury starało się wybrać 3 skrajnie różne prace. Sporów przy tym był ogrom bo każdy proponował inne prace. Obrady trwały cały dzień i prawie całą noc….

Finalnie wytypowano następujących zwycięzców:

ANDROMEDA
Za prostotę, która urzekła członków jury

FLORA
Za „pamiętnikową” formę i urocze obrazki na marginesach

PHOEBE
Za rymowanki i za spojrzenie Himery 😉

GRATULUJEMY!!!

Prosimy o przesłanie danych do wysyłki nagród na maila.

A oto wyróżnione prace:

ANDROMEDA

Pamiętnik

5 lipca

Kolejny dzień. Kolejny ból. Kolejne rozczarowanie. Jak mogę tutaj żyć? Ja już nawet nie żyję. Po prostu walczę o życie. To z pewnością robi różnicę. Czas płynie wówczas tak szybko.  Bez hamulców. Bez przystanków. Bez miejsca na normalność. A czy z jakimkolwiek miejscem? Zaczynam w to wątpić.

Obóz Herosów. To miało być nasze miejsce na świecie, dla takich jak my.  Jedyny fragment tego świata, który może zapewnić nam bezpieczeństwo , a  raczej mógł. Wszystko mija. Wojna zmienia wszystko, a ta która nastała jest w tym wyjątkowo dobra.  Gaja nie próżnuje. Rozpętała to piekło. Z dnia na dzień jest coraz gorzej.  Nie mam pojęcia ile jeszcze zdołamy wytrzymać.  Wrogie oddziały przełamują bariery ochronne. Próbowaliśmy wszystkiego: budowania barykad,  zaklęć nawet  usiłowaliśmy posłużyć się nowymi maszynami bojowymi. Nadal bez skutku.

Nawet jeśli wszystko się zmienia to nie od tak na zawołanie. Wszystko zmienia sie na lepsze lub gorsze. Niestety to od nas zależy przyszłość. Jeśli nie wytrzymamy, jeśli zginiemy, nie będzie żadnej przyszłości.  Obozowicze zdaja sobie z tego sprawę. Ja również.  Nawet to nie zmienia faktu, ze każdy zadaje sobie to samo pytanie : „dlaczego ja?” , „dlaczego my?”. Na nas , na dzieciach bogów ciąży zadanie ratowania tego świata. Ale czy ktokolwiek się o to prosił? Nie sadzę.  Czy ktokolwiek chciał posiadać taki ciężar?  Wątpię. Wielu mówi, że to dar. To co potrafimy i do czego jesteśmy zdolni.  Piękny , wspaniały podarunek jakim było nasze życie. Sęk w tym, że każdy dar można zwrócić. To oznacza tylko tyle, że pewnego dnia Gaja to sobie odbierze. Ma do tego pełne prawo. Przecież jest matką wszystkiego.

Z obozowiczami jest coraz gorzej. Po wydarzeniach z ostatnich dni zaczęli tracić nadzieję. Nasze szeregi zaczynają się przerzedzać. Tylu rannych.. Tyle ofiar… Czym ci ludzie zawinili?

Chcę być optymistką. Nadal mam nadzieję, że damy radę. Nawet jeśli niektórzy sądzą, że nasze losy zależą od powodzenia misji tych siedmiorga półbogów. To nieprawda. Nie liczy się wielkość i wyniosłość misji, jak w mniemaniu niektórych. Wszystko zależy od tego ile damy z siebie podczas jej wykonywania. Ja w to wierzę. Wierze w to, że każdy ma swój cel. Zadanie, które musi wypełnić.  My musimy obronić Obóz, aby inni mieli do czego wracać. Przyszłość jest w naszych rękach nawet jeśli półbogowie tego jeszcze nie wiedzą. Musze im jakoś to uświadomić.  A zostało mi tak mało czasu.

Herosa nie określa boski rodzic. Określają go jego czyny.

Słońce schyla się ku horyzontowi. Jutro nastanie nowy dzień. Lepszy czy gorszy, będzie niósł ze sobą nowy początek dla nas wszystkich. Dla dobrych i złych.

Jeśli ona myśli, że zdoła odebrać wszystko na czym nam zależy to jest w ogromnym błędzie.

Dopóki tu jestem nie poddam się bez walki.

FLORA

2 lipca 2012r.

Od wielu miesięcy czekałam na ten dzień. Szykowałam się, pakowałam, planowałam, ale najpierw uprzedziłam Chejrona. Mama była na początku nieugięta, nie chciała mnie puścić, bo się martwiła. Jednak gdy Chejron zapewnił, że będzie tam dwóch satyrów, mama się zgodziła. Puściła mnie pod warunkiem, że będę się codziennie meldowała iryfonem. Tak więc  rano spakowałam wszystkie potrzebne mi rzeczy: ciuchy, słuchawki, tomik poezji, trochę ambrozji, nektaru i  miecz, wzięłam ulubioną gitarę akustyczną i wyszłam z domu idąc w kierunku ośrodka kultury. Po drodze mijając las przystanęłam na chwilę, żeby porozmawiać z zaprzyjaźnionymi driadami i  powiadomić je o mojej nieobecności przez ten tydzień. Po zbiórce wszyscy wsiedliśmy do busu, była nas ósemka, wraz z panią od zajęć plastycznych. Jechaliśmy do Tułowic, na plener, żeby poćwiczyć malowanie farbami i rysowanie. Jest to ludzki odpowiednik Obozu Herosów, obóz pojadę zaraz po tym tygodniu. Takie wypady są dla mnie niebezpieczne, wszędzie  można spotkać potwory, które uaktywniają się czując mój zapach. Jak się dowiedziałam na obozie: śmierdzę herosem, co różne stwory odczuwają jako smakowity zapach Eu de obiad. Tak więc z dużą dozą ostrożności zwykle  trzymam mój miecz w pochwie na plecach, a na to narzucałam kurtkę lub bluzę albo w osłonce wkładałam go do moich ulubionych butów- trampek do kolan, tak by nie wystawała rękojeść. Sprawia mi  to trochę kłopotu, zwłaszcza  w lato, lecz ostrożności nigdy za wiele. Podczas drogi, od pani Beaty wyszedł pomysł, byśmy zatrzymali się na chwile w lesie, żeby poszukać inspiracji. Prawie wszyscy byli za, jechaliśmy już dość długo, ale ja bardzo się zdenerwowałam się, bo satyrzy mieli czekać dopiero na miejscu.  Oczywiście z moim szczęściem kiedy tylko weszliśmy głębiej do lasu zauważyłam piekielnego psa. Zmyliśmy się stamtąd dość szybko, bo zaczęłam wrzeszczeć jak opętana, że „chyba widziałam niedźwiedzia”, dzięki bogom na Olimpie psina mnie nie zwęszyła. Około 11 dojechaliśmy bezpiecznie do Tułowic, zajęliśmy miejsca w domku, rozpakowaliśmy się i poszliśmy na pierwszy plener, do lasu. Wzięłam swój ulubiony szkicownik, Charliego (mój ukochany ołówek) i przepasałam miecz przez plecy. Idąc razem z grupą widziałam rzeczy, których oni nie mogli. Pośród drzew biegały różne nimfy: leśne, wodne i powietrzne,  było tam także mnóstwo driad, a nawet para pegazów. Usiedliśmy na skraju lasu i każdy rysował co chciał. Ja wybrałam rzeczkę, która tamtędy płynęła. Na niej siedziała nimfa,  jej piękna peleryna wydawała się jednoczyć z wartkim strumieniem, a suknia zlewała się z kolorem wody. Mimo, iż miałam wielką ochotę narysować to tak jak widzę, powstrzymałam się, wydawałoby się to dość dziwne. Po krótkiej korekcie każdej z prac, wróciliśmy, żeby coś zjeść. Na obiedzie zauważyłam jednego z satyrów, o których mówił mi Chejron, gdy nasze spojrzenia się spotkały, mrugnął do mnie. Potem  wszyscy poszliśmy nad jezioro, w którym się kąpaliśmy. Miałam niemałe problemy z kamuflowaniem miecza, ale jakoś mi się to udało. Pływając znalazłam sobie ustronne miejsce, z boku trochę w trzcinach, skąd zadzwoniłam do mamy iryfonem, meldując, że wszystko jest dobrze. Gdy tylko się rozłączyłam w moim kierunku zaczęły lecieć trzy harpie, zapewne czując półboski zapach. Spanikowałam i pierwsze co mi przyszło na myśl to schować się w trzcinach. Miecz został na brzegu, więc nie miałam ich czym odgonić. Z pomocą przyszedł mi satyr, którego widziałam w stołówce. Podziękowałam, przy okazji przedstawiając się, dowiedziałam się, że on ma na imię Kamil. Pod wieczór całą ekipą spotkaliśmy się przy ognisku. Mnie i Antka zmusili do tego, żeby zagrać coś na gitarach. Potem rozmawialiśmy, śmialiśmy się i piekliśmy pianki nad ogniskiem. Moja przez „przypadek” spadła do ogniska i poszła z dymem, a ja zmówiłam modlitwę do ojca dziękując, za możliwość spędzenia trochę czasu z przyjaciółmi spoza obozu  i dzisiejsze, względne bezpieczeństwo, prosząc o udane wakacje i jak zawsze możliwość spotkania z nim.

PHOEBE

Gdy Chimera była blisko,

rozpoczęłam widowisko.

I wydała ryk niemiły,

gdy broń wbiłam z całej siły.

Jednak ostrze się odbiło,

co potwora rozzłościło.

Harry wziął ją na manowce,

sztuki walki nie są mu obce.

Chłopak pchnął ją prosto w klatę,

stwór jak Najman klepnął matę.

Bestia pysk tak rozdziawiła,

strzała w gardło ją trafiła.

Ołowiany grot wbił się prosto w dziób,

ta zionęła ogniem, został tylko trup.

Miękki metal zalał jej wnętrzności,

Chimera umarła, ku mej wielkiej radości.

Jeszcze droga jest daleka,

mnóstwo stworów na nas czeka.

Ciężki dzień dobiega końca,

brak na niebie blasku słońca.

Trzeba schować się pod koc,

przeżyć choć w spokoju noc.

A pomimo wielu ran,

mam na jutro nowy plan.

Pewnie będzie też ciekawie,

lecz już długo nie zabawię.

Tutaj kończy się historia,

gdyż mą nić przecięła Mojra.