We let the sky fall

Panie i panowie! Przedstawiam Wam moje drugie opowiadanie. Nabazgrane zostało do piosenki Adele:
http://www.youtube.com/watch?v=ueCfhQUGhGQ
Dedykuję je wszystkim dzieciom Ateny. Enjoy ;]
Miriam

     To już koniec.
Mimo to wciąż walczycie, stojąc plecami do siebie. Ręce dzierżące miecz i sztylet powolni słabną. Wiecie, że nie dacie rady tego dłużej ciągnąć.
Chmura szarego pyłu opada na ziemię. Opiera się o swój miecz, a drugą ręką trzyma za bok.
– Wszystko w porządku? – pytasz drżącym głosem, po czym besztasz się w duchu. Jak mogłaś zadać tak idiotyczne pytanie, gdy świat dookoła was właśnie upada?
– To nic – odpowiada cicho i prostuje się, z trudem tłumiąc jęk. Ręką sięga do kieszeni i wyciąga z niej jakiś przedmiot. Wpatrujesz się w niego oszołomiona, gdy w dłonie wciska Ci baseballówkę-niewidkę.
– Załóż ją – cofasz się od niego jak oparzona. – Załóż ją i uciekaj.
– Nie zostawię Cię, nawet o tym nie myśl…
– Schowaj dumę do kieszeni, księżniczko. Znam Twoje zasady, są naprawdę szlachetne i warte uwagi. Ale teraz mamy wojnę, której już nie wygramy. Znasz się na strategii lepiej ode mnie, na pewno zdążyłaś to zauważyć. Ratuj się, póki możesz.
– Ale… – przerywa Ci pocałunkiem – długim i mocnym. Dopiero po chwili dociera do was, że być może i ostatnim.
Szybkim ruchem wkłada Ci czapkę na głowę i popycha w kierunku tłumu. Nim zdążysz zareagować, odbiega w przeciwną stronę.
Czujesz, jak w środku gotujesz się ze złości. Więc on i pozostali będą narażać się, podczas gdy Ty schowasz się gdzieś i bezczynnie będziesz się przyglądać?! Pomysł z baseballówką-niewidką jest naprawdę dobry, ale wykorzystasz go na swój sposób.
Wybacz, kochanie.
      Zaciskasz dłoń na sztylecie i rzucasz się w wir walki. Przeciwnicy nawet nie widzą, skąd nadciąga ostateczny cios. Przepychasz się do przodu, a za Tobą ciągnie się welon z szarego popiołu. Choć słabniesz, wciąż walczysz. Nie jest to jednak walka człowieka pewnego zwycięstwa, zaślepionego przyszłą wygraną. To raczej ostatni akt odwagi i desperacji umierającego serca.
W końcu jednak jeden potwór trafia w Ciebie, nawet o tym nie wiedząc. Ostrze jego miecza przejeżdża po Twoim ramieniu i rozcina skórę. Sztylet wypada Ci z ręki, osuwasz się na kolana. Twój krzyk ginie w ogólnym chaosie.
Wszystko dookoła zwalnia. Widzisz swoich przyjaciół walczących resztkami sił. Słabną z  każdym ciosem, a przeciwnik wciąż rośnie w siłę. Nie ma szans byście zwyciężyli. Nawet bogowie wam nie pomogą. Na Twoich oczach Atena i Posejdon, niegdyś zaciekli wrogowie, teraz osłaniają się nawzajem. Sytuacja musi być okropna, skoro Twoja matka współpracuje z jego ojcem.
Mówią, że nadzieja umiera jako ostatnia. Czujesz jednak, że ona już prawie odeszła.
Czy to naprawdę koniec?
Tak, chyba tak.
Zmierzysz się z nim z podniesioną głową. Taki już Twój los, córo Ateny. Nie będziesz chować się po kątach, gdy Twoi przyjaciele giną w wojnie między waszymi rodzicami a Tytanami. Zrywasz z głowy baseballówkę-niewidkę i biegniesz go odnaleźć.
Jeśli masz zginąć, to tylko przy jego boku.
Szybko odnajdujesz go w tłumie. łatwo go wypatrzeć – samotną postać z mieczem, otoczoną przez potwory. Zabijasz jednego z nich i dostajesz się do środka kręgu. Znów stoicie plecami do siebie.
– Mogłem się domyślić – mruczy pod nosem, unicestwiając kolejne monstrum. – Dzieci Ateny nie uznają rozkazów?
– Zamknij się, Glonomóżdżku – warczysz, wbijając sztylet w mackę mitycznego stworzenia.
Jednak w tym momencie on chwyta Twoją wolną dłoń. Złość ustępuje. Cieszysz się, że nie widzi Twojej twarzy. Nie chcesz, by widział płynące po niej łzy.
– Razem? – pyta cicho, ale jego głos wydaje Ci się głośny jak fale sztormu.
– Aż do końca – szepczesz. Mocniej chwyta Twoją dłoń.
Tak, to już koniec. Jesteście tak zmęczeni, ale musicie dać radę. Przegracie tę wojnę, ale i tak już jesteście zwycięzcami. Nie poddaliście się i walczyliście do końca. To jest najważniejsze, prawda, córo Ateny?
Krąg potworów zawęża się. Liczycie się już tylko wy i one. To wasza ostatnia bitwa. Potem wreszcie odpoczniecie.
Zaciskasz powieki, słysząc szelest skrzydeł.
Tanatos już na Was czeka.
Nie ma już nic.
I nic już nie będzie.
Tylko to jedno pytanie.

Dlaczego pozwoliliśmy Niebu upaść?