Śpiąca Królewna…

Nananananana! Cześć pyszczki!
Przed wami moja pierwsza miniaturka/jednopartówka, czy jak tam to nazwiecie. Napisałam ją pod wpływem chwili. Apollo zesłał na mnie wenę i napisałam to na kolorowej serwetce oglądając film. Wiem, że to nie w moim stylu pisać takie krótkie opowiadania, ale… To miniaturka :p Taka mini pro. Nie mylcie z jakimiś tamponami, czy coś…
Dobra, bo robi się dziwnie! Ann, weź Ty się do cholery ogarnij! Miłej lektury i zapraszam też do przeczytania innych moich opowiadań.

Już drugą godzinę siedziałem sam na długim, chłodnym korytarzu. Jarzeniówki paliły mnie w oczy jasnym światłem. Ze zdenerwowana obgryzłem wszystkie paznokcie. Wpatrywałem się w jasnozielone ściany. Zieleń symbolizuje nadzieję…
Co jakiś czas na korytarz wychodziła jedna z pielęgniarek. Od razu podrywałem się z miejsca, jednak żadna nawet na mnie nie spojrzała.
Po raz setny tego dnia, wstałem i ruszyłem w stronę ustawionego w kącie korytarza, baniaka z wodą. Nie chciało mi się pić, ale woda mnie w tej sytuacji uspokajała. Błyskawicznie opróżniłem kubeczek i wyrzuciłem go do śmietnika. Usiadłem na małym, niewygodnym krzesełku, westchnąłem głęboko i wyciągnąłem nogi przed siebie. Minuty ciągnęły się niemiłosiernie. Dźwięk wydawany przez wskazówki odbijał się echem w mojej głowie. Nie miałem pojęcia co ze sobą zrobić. Z kieszeni jeansów wyjąłem telefon i spojrzałem na przedstawiające moją ukochaną zdjęcie, które miałem na wyświetlaczu. Uśmiechnąłem się i na powrót schowałem telefon. Ze zdenerwowania bawiłem się spoconymi dłońmi i kręciłem na palcu złotą obrączką.
Nagle usłyszałem głośny stukot obcasów. Szpitalne drzwi otworzyły się.
– Percy!
Szybko podniosłem się z krzesełka. Mama rzuciła się na mnie i mocno przytuliła. Poczułem przyjemny zapach jej perfum. Od lat używała takich samych.
– Przepraszam, przyjechałam najszybciej jak się dało. – powiedziała odsuwając się ode mnie
– Gdzie Paul? – spytałem
– Parkuje. – odparła łapiąc oddech i poprawiając swoje brązowe włosy – Ile to już trwa?
– Długo. Za długo. – odparłem
Usiadłem i ukryłem twarz w dłoniach.
– Nie martw się skarbie, wszystko będzie dobrze. – pocieszyła mnie, kładąc rękę na moim ramieniu – Wiesz coś?
Pokręciłem przecząco głową.
– Nikt mi nic nie mówi.
– Annabeth jest silna, poradzi sobie. – przekonywała mnie mama
– Wiem… – szepnąłem cicho
– Pójdę do toalety i poszukam Paula. Zaraz wracam synku. – oznajmiła mama i wyszła
Znów zostałem sam. Westchnąłem głęboko. Pierwszy raz byłem w takiej sytuacji. Starałem się nie panikować. Musiałem być silny. Od tego momentu spoczywała na mnie poważna odpowiedzialność. Chciałem, aby tata był przy mnie. Mógłby dać mi radę, wesprzeć jakoś. Nie wiem, być ojcem. Chyba przez całe dwadzieścia trzy lata, nie pragnąłem by był przy mnie, tak jak w tamtej chwili. Nie było go, kiedy uczyłem się jeździć na rowerze, kiedy stoczyłem swoją pierwszą bójkę, kiedy dorastałem i wtedy, kiedy siedziałem na tym strasznym, opustoszałym korytarzu.
Z sali słyszałem różne dźwięki i głosy. Mogłem tylko podejrzewać, co działo się w środku. Wierzyłem w Annabeth. Była silna jak nikt inny.
Nagle usłyszałem płacz. Głośny, przerażony, dziecięcy płacz. Poderwałem się z krzesła i złapałem za włosy. Moje serce biło w przyśpieszonym tempie. Udało się. Zostałem ojcem. Ten płacz… To był najpiękniejszy dźwięk na świecie. I najwspanialszy moment w moim życiu. Jeszcze nigdy nie czułem takiego szczęścia jak w tamtej chwili. Do oczu napłynęły mi łzy.
Chciałem wpaść już do środka. Nie mogłem doczekać się momentu, w którym uściskam Annabeth i wezmę na ręce swoje dziecko! Swoje dziecko! Od początku wiedziałem, że będzie wyjątkowe. Musiało być. Mając za rodziców dwójkę herosów, nie miało innego wyboru. Byłem dumny ze swojej ukochanej.
Nagle płacz ustał. To stało się tak gwałtownie. Zapadła cisza. Przerażająca, tajemnicza cisza.
„Dlaczego nie płacze? Co się stało? Dlaczego nie płacze?!”
Poród bez krzyku. Ogarnęło mnie straszne uczucie. Zacząłem czuć strach. Jeszcze nigdy się tak nie bałem. Żadna walka z potworem, nawet woja nie wywołała u mnie takiego przerażenia. Lęk mnie powoli paraliżował. Cisza dudniła mi w uszach i wwiercała się w umysł. To były pełne niepewności chwile. Chwile, które ciągnęły się w nieskończoność. Nogi przywarły mi do ziemi. Chciałem wpaść tam do środka, zobaczyć co się stało, ale nie mogłem się poruszyć. Czekałem i miałem nadzieję, że zaraz usłyszę swoje dziecko. Jednak nic się nie działo. Każda sekunda ciągnęła się niemiłosiernie.
Po chwili, która trwała chyba wieczność, drzwi sali otworzyły się i wyszedł z niej lekarz. Był to ubrany w lekarski uniform i czepek na głowie, wysoki, szczupły, w średnim wieku mężczyzna.
– Doktorze, co się stało?! – spytałem od razu
– Pan Jackson?
– Tak, to ja. – przytaknąłem ściskając mu rękę – Co z moją żona i dzieckiem? Wszystko w porządku?
Lekarz westchnął i potarł dłonią twarz. Na czole pojawiły mu się głębokie bruzdy, a spod czepka widać było siwe, przerzedzone włosy.
– Pana żona straciła przytomność, ale jej stan jest stabilny.
Żołądek podszedł mi do gardła.
– A dziecko..? – spytałem czując jak głos mi się łamie
– Bardzo mi przykro, naprawdę robiliśmy wszystko co było w naszej mocy… – zaczął spokojnie
Zachwiałem się, jakby uderzyła we mnie jakaś niewidzialna siła.
– Co pan chce powiedzieć..? – zapytałam cicho przerywając mu
Bladoniebieskie oczy lekarza były pełne smutku.
– Pańska córka zmarła. – oznajmił powoli
Córeczka… Mam córkę… Miałem córkę…
Annabeth i ja przez całą ciążę nie znaliśmy płci dziecka. Chcieliśmy mieć niespodziankę. Ona czuła, że to będzie chłopiec. Ja obstawiałem, że dziewczynka. Oboje często zastanawialiśmy się nad przyszłym wyglądem maleństwa. Myśleliśmy o jego przyszłości. Annabeth chciała, by grał w baseball, a ja oglądałem kostiumy księżniczek. Wszystkie prezenty od rodziny i przyjaciół, które czekały na nas w mieszkaniu, były różnokolorowe. Nie znając płci, nie wiedzieliśmy czy pokój urządzić na różowo, czy na niebiesko. Zdecydowaliśmy się więc na neutralne kolory. Annabeth i ja obiecaliśmy sobie, że do domu ze szpitala wrócimy już we trójkę.
Chciałem być dobrym ojcem. Lepszym niż mój. A teraz to wszystko przestało się liczyć. W jednej chwili straciło znaczenie, bo moja mała córeczka… nie żyła…
– Gdzie ona jest? Czy mogę ją zobaczyć? – spytałem czując jak głos łamie mi się coraz bardziej
– Pani Morgan. – zawołał lekarz odwracając się w stronę sali – Można? – dodał
Z sali wyszła niska położna. Nie zwróciłem uwagi na jej wygląd, tylko na małe zawiniątko, które trzymała na rękach. Podeszła do mnie i spojrzała ze współczuciem.
– Bardzo mi przykro. – szepnęła i z troską podała mi maleństwo
Niezdarnie lecz delikatnie wziąłem dziecko na ręce. Była taka… lekka i krucha. Pierwszy raz w życiu trzymałem coś tak niewinnego i małego. Spojrzałem na twarz córeczki. Była taka drobna i sina. Miała… O bogowie, miała nosek Annabeth! A usta… Takie jak u mojej mamy. Jasne włoski wyglądały jak puch. Oczka miała zamknięte, a rączki wystawały spod białego becika.
Lekarz położył mi dłoń na ramieniu i razem z położną odeszli. Wiedziałem, że za chwilę przyjdzie moja mama, która od dawna nie mogła doczekać się przyjścia na świat pierwszego wnuka.
Zacząłem płakać. Upadłem na kolana i przytuliłem do siebie swoją Śpiącą Królewnę.