Pogoń za duszą

Hej! Zrobiłam coś kompletnie nieoczekiwanego i głupiego, a mianowicie – napisałam opowiadanie (tak, wiem, ciekawy tytuł xP). Cóż, to właściwie jest miniaturka, ale to i tak raczej nie był dobry pomysł. Przestałam pisać opka kilka miesięcy temu, a gdy ja przestaję coś robić, to mam do tego powód. Ale trudno, jak już napisałam, co ma się zmarnować…? Z dedykacją dla Miriam za wspaniałe opowiadania. Co prawda były tylko dwa, ale oryginalności nie da się im odmówić 😉

Kobieta w czarnej sukni posuwa się powoli naprzód, niczym duch płynąc przez zamglone ulice Londynu. Choć sprawia wrażenie opanowanej, co chwila zerka nerwowo w tył. Oddycha szybko.

Dociera do jakiegoś pubu. Przepycha się koło pewnego mężczyzny w osobliwym kapeluszu i przekracza próg łazienki. Chwilę później mdleje.

Kapelusznik wychodzi na zewnątrz i rusza ku centrum. Sprężystym krokiem podąża za grupką pijanych mężczyzn, przepychających się ze śmiechem. Potrąca jednego z nich i znika w jednej alejce. Nikt nie widzi, jak moment potem upada na ziemię, a jego kapelusz odtacza się w ciemność.

Jeden z oszołomionych, pijanych mężczyzn odchodzi chwiejnie w kierunku Tamizy, z pozoru mętnym wzrokiem obrzucając nieoświetlone uliczki. Gramoli się do jakiegoś wąskiego zaułka i rusza przed siebie. Przeciska się koło nieznajomej dziewczyny, kierującej się w odwrotnym kierunku. Zaledwie parę sekund później osuwa się na ścianę pobliskiego budynku.

Dziewczyna wygląda, jakby znalazła się o niewłaściwej porze w niewłaściwym miejscu, cały czas wodzi zaniepokojonym wzrokiem po drodze. Rozgląda się po raz ostatni i  skręca w pierwszą lepszą uliczkę. Dostrzega starszą kobietę, siedzącą z zamkniętymi oczami na schodach zniszczonego domu. Dziewczyna dotyka jej nadgarstka, jakby chciała zbadać jej puls, i ponownie skręca w plątaninę ulic. Krótko potem i ona opada na bruk nieprzytomna.

Staruszka otwiera oczy i wyrusza w poszukiwaniu następnego schronienia. Już niedługo i ona będzie leżała gdzieś bez świadomości.

Kwadrans później z cienia wymyka się mężczyzna.

Dostrzega zemdloną dziewczynę, niedawną nosicielkę celu jego wędrówki.

Ono… ona… ta dusza od lat wymykała mu się z rąk, jak przedtem wymknęła się z królestwa śmierci.

Z jego królestwa.

Umykała przed swym przeznaczeniem, ukrywając się w ludzkich ciałach, skacząc z człowieka na człowieka niczym pchła, irytująca i nieuchwytna. Zostawiała za sobą szlak swoich półprzytomnych ofiar, nie dbając o nic poza własną egzystencją.

Ale już nie na długo.

Ponieważ jego zadaniem było sprowadzanie martwych do podziemia.

A ta dusza była już martwa, ale teraz powróciła do życia po raz drugi.

To wbrew naturze, wbrew zasadom, wbrew boskiej woli, a bogowie nie akceptują przeciwstawiania się ich woli.

A on był bogiem, i nie zamierzał zmrużyć oka na takie lekceważenie woli jego pana.

Lekceważenie jego.

Ponownie zniknął w ciemności, podążając śladem uciekinierki.

To Tanatos wyruszył na łowy.