Naznaczona (2)

Pamięta to ktoś jeszcze? Mój eksperyment czy dam radę napisać coś dłuższego niż miniaturka. Po kilku miesiącach przerwy wracam z drugim rozdziałem. Jestem z siebie dumna, że to napisałam. Linki do poprzednich części:

http://rickriordan.pl/2012/08/naznaczona-prolog/

http://rickriordan.pl/2012/09/naznaczona-1/

***

– To dla mnie – wyjąkałam patrząc dużymi oczami na przedmiot leżący między nami.

– Tak.

Wyciągnęłam ręce, by zaraz je z powrotem zabrać. Nieprzyjemny hałas jaki zrobiły kajdany, otrzeźwiły mnie. Nie mogę tego przyjąć. Powinnam wrócić do celi i zapomnieć o tych dwóch tygodniach, w których codziennie rozmawiałam z centaurem o moim powrocie do normalnego świata. Przeniosłam wzrok na Chejrona. Uśmiechał się dobrodusznie, ja sama skrzywiłam się okropnie.

– Nie chce tego. – powiedziałam chłodno. Przełknęłam głodno ślinę i jeszcze raz spojrzałam na kamerę, leżący na stoliku. Zacisnęłam mocniej palce na kancie stolika by nie sięgnąć po sprzęt – On wie?

– O czym?

Otworzyłam szeroko oczy. O czym? Żartujesz sobie? Już otwierałam usta by mu wszystko wykrzyczeć…

***

– Nazywam się Nicole i jestem tu od dwóch miesięcy – Zaczęłam mówić do kamery starając się nie wybuchnąć śmiechem.  W dużych zielonych oczach iskrzyły mi się wesołe ogniki. Długie czarne włosy miałam zgarnięte na lewy bok. Blizna w kształcie litery Z na środku czoła była odsłonięta na czas nagrania. – Przechodzę szkolenie na zwiadowcę. Zostałam uratowana przez Eto i jestem mu za to winna… Co ja Ci miałam zrobić? – ostatnie słowa mówię szeptem, marszcząc przy tym zabawnie nos. – A tak, masaż. W głowie Ci się poprzewracało. – dodaje po chwili. Na potwierdzenie tych słów pukam się palcem w czoło.

– Nicole streszczaj się, jestem głodny. – Nie widać tego na nagraniu ale wiem, że wtedy Eto zrobił taką minę, że wszyscy tam obecni wybuchają śmiechem. Następnie zaczyna się wojna na poduszki, kamera upada na podłogę W ostatnich sekundach słychać tylko nasze śmiechy i moje piski. Nagranie zostaje przerwane.

***

Jest 21 czerwiec bieżącego roku – Na ekranie kamery pokazuję się twarz Eto. Długie blond włosy są związane z tyłu głowy. Jego niebieskie oczy są pełne ciepła. Usta ułożone w delikatnym uśmiechu, które nigdy się nie zamykały. – Urodziny naszej Nicole jakby ktoś nie wiedział. Szesnaste. Boże ale ona jest już stara. – Przewraca oczami i wzdycha z bezsilności. – Taki żarcik jakby ktoś nie załapał.– Obraz się zmienia. Widać mnóstwo ludzi. Balony przewracają się po całym pomieszczeniu, serpentyny wiszą przymocowane na taśmę do sufitu. Te wszystkie dekorację wzięliśmy z zabawy jakieś siedmiolatki.  Z każdej strony słychać strzępki rozmów. Co chwilę ktoś wybucha śmiechem. W tle gra muzyka.

– Eto – mój krzyk jest zagłuszony przez otoczenie. Podchodzę do niego, jestem ubrana w zwiewną  zieloną sukienkę w białe kropki.

– Wyłącz kamerę i chodź potańczyć – krzyczę i nie czekając na jego odpowiedz ciągnę go na parkiet. Kamera nie jest mi potrzebna aby otworzyć to w pamięci.

Nasz taniec.

Piosenka uwielbiana przez nas od zawsze.

Jego oczy które patrzyły na mnie z pożądaniem.

Nasza cicha ucieczka z mojej imprezy urodzinowej.

Nasze pocałunki pełne namiętności.

Szum alkoholu w głowie.

Cichy szept, że to nie powinno mieć miejsca.

Kochaliśmy się wtedy w jego pokoju. Żadne z nas nie miało pojęcia, że to nasze ostatnie chwile razem. Wtedy byłam szczęśliwa.

– Kocham Cię –szept  Eto jeszcze długo odbijał mi się w uszach. Nawet po jego śmierci.  

***

– Dlaczego mi to pokazujesz.- mówię cicho. Samotna łza spływa mi po policzku. Wycieram ją wierzchem dłoni. Cisza w pomieszczeniu jest nie do zniesienia.

– Obejrzałem wszystkie nagrania. – zaczyna mówić. – Chciałem Cię poznać Nicole. Kamerę znalazłem w Akademii. Zaczęłaś zabijać z zemsty. – Nie wiem czy to jest pytanie, czy stwierdzenie. Przytakuję mu powoli, bojąc się, że gwałtowniejszym ruchem mogę, przeciąć cienką nic jaka zrobiła się między nami.

– Kiedy Eto zginął, uciekłam z Akademii i zaczęłam szukać osoby która to zrobiła. On był tylko człowiekiem. – mówię z zaciśniętymi pięściami. Kogo ja próbuję okłamać. – Przed każdym wyruszeniem na misję zawsze mówiliśmy sobie, że nie można się zawahać. A on to zrobił. Miał znaleźć, zniszczyć i upewnić się, że nikt z fabryki nie żyje, ale zobaczył tam małego może sześcioletniego chłopca. Był to syn jednego z pracowników. Zawahał się. A mały zaczął się drzeć. Zabili go. Na oczach tego chłopca. Miał w piersi pół magazynku. Ciało spalono. – uśmiechnęłam się cynicznie. Pochyliłam się nad stołem, by nasze oczy znalazły się na tej samej linii. – Wiesz jak zdobyłam te wszystkie informację? Ludzkie ciało jest bardzo wytrzymałe. Może wykrwawiać się ponad cztery godziny. Jestem chora psychicznie, tak? Ale i tak mnie stąd zabierzesz, prawda? – widzę w jego oczach, że się waha.

– Nie.