Miniaturka: Opowieść o dzieciach śmierci

Ostrzegam bardzo miniaturowe i niedopracowane ale to już wasza działka xD Jak interpretować tytuł? Córka morderstw i syn śmierci Jednoczęściówka 😛 Dla, dla, dlaaa wszystkich którzy lubią metal 😛 by LEOszczura http://www.youtube.com/watch?v=JyfE55c_ZjI&NR=1&feature=endscreen

-Jak?
-Prosto, z zimną krwią, chwyciłem za miecz. Przy zabójstwie nie wolno Ci myśleć o twojej ofierze jak o człowieku. Jest jedynie ofiarą. Maszyną jeśli wolisz. -uśmiechnął się do mnie.- To tylko biznes nic więcej, dzieci śmierci nie czeka Równina Kary. Ale Ty jesteś specjalna. Może i dziewczyna ale to oznacza zwinną i -co najważniejsze- niewinną.
-Ale dlaczego? -spytałam znów.
-Jesteś córką Ate. To Twój instynkt. Ja jestem tu tylko po to aby Ci pomóc. Pamiętaj. -Jego głos brzmiał miło, nie jak zbrodniarza.
Wpatrywałam się w jego długie czarne włosy. Blade usta zastygły w wyrazie który uważa się za pospolitą dobroć. Był nieodgadniony, zawsze. Czarny płaszcz ciągnął się po ziemi jak mgła. Czarne jeansy, buty i podkoszulek były w kolorze który po spojrzeniu zatapiał jak w otchłani. Nie wiedziałam jak brzmi Jego prawdziwe imię, Zawsze mówiono mu po przezwisku.
-Harley, ale ja się boję! Nie mogę! -zacisnęłam ręce na sztylecie. Był czarny, błyszczący, darowany mi przez Ate.
-Będzie dobrze. Twój sztylet najwyraźniej sądzi iż jesteś już gotowa. -Spojrzał na moją broń która drżała napędzana pragnieniem krwi.
-Nie, nie mogę!
-Ona zamordowała wielu ludzi… Odpłacisz tylko pięknym na nadobne… -próbował mnie pocieszyć. Tak niezdarnie!
Nie mogłam się rozpłakać. Nie mogłam… dosłownie. Dziecka Ate w głębi serca morderstwo nie smuci. Cieszy, wywołuje szaleństwo. Harley uśmiechnął się. Cały Jego płaszcz zafalował podobnie jak mój.
-Weź mnie za rękę -powiedział i roześmiał się.
Z wahaniem chwyciłam jego dłoń. Spojrzałam w jego czarne oczy. Wyrwałam palce z jego ręki.
-Nie! Kłamiesz!
Przez twarz chłopaka przebiegł cień zawodu i złości. Okrywała nas ciemność, ale za sprawą jakiej dziwnej magii widzieliśmy siebie. Spojrzałam na siebie. Za duży T-shirt i takie same podarte spodnie. Mało okazałe. Białe włosy spływały aż do pasa, tak samo jak czarne Harleya. Byliśmy do siebie tacy podobni a zarazem inni. Mocno go przytuliłam. Chwycił mnie za rękę i świat wokół nas zgęstniał. Zmieniliśmy się. Byliśmy czarną mgłą mknącą po świecie. W końcu wśród ciemności pojawił się znów On. Harley zaśmiał się szaleńczo. Spojrzałam mu w oczy z urazą. Jak mógł!
-Teraz Twoje pole do popisu. -powiedział.
Staliśmy w pokoju, było tu mnóstwo łóżek. Ściany zawalone obrazkami i plakatami, biurka pełne papierów, regały z wysypującymi się książkami. Położyłam sztylet na podłodze. Powoli przesuwał się dalej, dalej aż w końcu uniósł się i skręcił. Zawisł nad głową jakiejś dziewczyny. Miała blond włosy i może szesnaście lat. Uśmiechała się przez sen. Wymamrotała:
-Percy…
Wysunęłam rękę sztylet spoczął mi na dłoni. Nie mogłam. Ona na pewno nie była morderczynią. Okłamał mnie! Odwróciłam się stał tan z tym swoim upiornym uśmiechem. Kotłowało się we mnie sztylet rozgorzał czerwonym blaskiem. Pragnął śmierci. Pokierowałam przerażone spojrzenie w kierunku Harleya. W jego oczach błysnął niepokój. Moje ciało wygięło się pałąk. Krzyczałam. Ból się potęgował.
-Nie! -krzyknął i podbiegł do mnie.
Odpierałam chęć sztyletu. Zew mojej matki. Harley wziął mnie na ręce. Czułam iż moc broni wzrasta. Chęć krwi opanowała i mnie. Zbliżyłam sztylet do swojej piersi. Nie zabiję niewinnej dziewczyny. Ostrze powoli zagłębiło sie w ciele. Ból się zmienił. Sztylet napoił się krwią. Rzuciłam udręczone spojrzenie chłopakowi. Przyłożył ręce do mojej rany, szepcząc modlitwę do Tanatosa – swojego ojca. Uśmiechnęłam sie słabo. Dopiero teraz pojęłam co robi. Czarna mgła okrążyła jego ciało.
-Nie.. – wymamrotałam.
Odwróciłam się gwałtownie w jego ramionach. Spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się.
-Nie zrobisz tego. -oznajmiłam.
Kierowani nagłym impulsem zbliżyliśmy do siebie twarze. Gorący pocałunek zdawał się trwać wieczność.
-Teraz umrzemy -powiedział Harley.
Wtuliłam się w jego tors w tym ciemnym pokoju. Oczy mojej niedoszłej ofiary zaświeciły w ciemności. W tym momencie poczuliśmy to obydwoje. Powiew skrzydeł Tanatosa. Pojawił się tuż nad nami. Czarne skrzydła rozgarniały lekko powietrze, a czarne włosy falowały w ciemności. Zdawał się mieć dużo więcej niż dwa i pół metra choć dalej był jedynie sufit. Unieśliśmy się w górę. Harley mnie puścił zawiśliśmy teraz między skrzydłami boga. Uśmiechnęliśmy się. Bo czy syn Tanatosa i córka Ate mogą bać się śmierci?