Historia bez tytułu

Na to opowiadanie wpadłam po oglądnięciu tego filmu:
http://www.youtube.com/watch?v=LmokzlrsH3s wiem, że nie ma zupełnie nic do opowiadania, ale to on mnie natchnął.Dedykuje to wszystkim ludziom, którzy zamiast siedzieć w domu przed kompem robią coś niesamowitego xD

Leżałam w łóżku, spod przymrużonych powiek widziałam blask lamp ulicznych, wdzierających się przez nie zasłonięte roletą okno. Widziałam barwy, cienie, śmigające samochody i spacerujące alejkami pary. Widok nie był fascynujący, lecz o niebo lepszy od niż widok mojej brudnej poduszki i szarej ściany. Miałam ochotę tam wyjść stanąć na środku ulicy i oznajmić że „Szczęście jest kluczem do prawdziwego życia” wiem, że uznaliby mnie za wariatkę, lecz to przecież nic nowego. Ten status w internacie nie opuszcza mnie od wielu lat. Postanowiłam jednak, że wstanę i wyjdę się przespacerować po tym sielankowym krajobrazie. Ubrałam granatowy polar na koszule od piżamy a jej spodnie zamieniłam na sprane jeansy. Na wierzch założyłam czarny płaszcz, a na nogi stare trampki. Wydostała, się na powietrze, a moje stopy od razu zanurzyły się po kostki w świeżym puchu . I wtedy go zobaczyłam. Wrócił. Zawsze wracał. Stał pod ścianą w świetle latarni i jak zwykle poczułam fale ciepła. Instynktownie zaczęłam szukać jego cienia. Popatrzyłam na niezarobaczywionym błyszczące płomienie czające się w jego oczach. Zamrugałam, jak zwykle żadnego cienia nie było, oprócz krzaku róży rzucającego ciemne refleksy na ścianę budynku. Dziś wyglądał inaczej niż zwykle. Zamiast długiego czarnego płaszcza i równie czarnych glanów miała na sobie skórzaną kurtkę i śniegowce robiące czarne ślady przypominające sadze zaraz po zgaśnięciu ognia, na śniegu. W tej samej chwili zobaczyłam cień. Nie jego cień. On był wysoki i szczupły, przewyższał mnie o co najmniej dwie głowy. Ten cień przypominał kobietę jeżdżącą na gąsienicach od czołgu z wijącą się jak węże fryzurą. Co dziwniejsze cień samodzielnie się poruszał. Bez właściciela. Spojrzałam na chłopaka. Widząc przerażenie w jego oczach, zdałam sobie sprawę, że mnie też zaczyna ogarniać panika. Czołgo, kobieto, cień, przybliżała się do mnie z zawrotną prendkością. Stałam jak skamieniała nie mogąc uczynić ruchu w żądną strone. Z odrętwienia wyrwał mnie mocny cios w plecy, który powalił mnie na betonowy chodnik. Patrzyłam na niego. Ciął mieczem powietrze. Ciął mieczem cień kobieto, czołgu. Wzrok znów przekierowałam na niego. Przez kilka następnych, dłużących się w nieskończoność sekund miałam wrażenie jakby………stanął w ogniu. Chłopak płonął jasnymi czerwono, pomarańczowymi językami ognia. Zamrugałam dwukrotnie. Kiedy otworzyłam oczy wbiłam wzrok w ziemię przed sobą, lecz coś było nie tak. Pośród bielusieńkiego śniegu zobaczyłam parę znoszonych czarnych butów, zostawiających ciemne ślady, niczym z sadzy, na sniegu. Podniosłam wzrok na jego przystojna twarz o smutnych rysach. Nigdzie nie było cienia, żadnego, oprócz cienia płomieni w jego oczach.